Η πάροδος του χρόνου και τα σημάδια της αφήγησης του, θέτουν το σώμα ως ένα μανιφέστο της φύσης και του σύμπαντος. Ο χρόνος μπορεί και εμφανίζεται στα σώματα ταυτόχρονα ως ύλη και ιδέα έτσι ώστε να επιτυγχάνει αλλαγή και διακύμανση.Το ανθρώπινο μυαλό αναγκάζετε να αγγίξει θέματα όπως η αποσύνθεση και ο υπαρξισμός και δεν χρειάζεται παρά μόνο η ύπαρξή μας για να μας θυμίσει το memento mori.
Τα ανθρώπινα μέλη μετασχηματίζονται σε τοπία υπενθυμίζοντάς μας ότι το σώμα μας και η υπόλοιπη φύση μοιράζονται κοινά κατασκευαστικά χαρακτηριστικά O φορμαλισμός του σύμπαντος συνδέεται άμεσα με τον οργανικό φορμαλισμό, εκφράζοντας και θέτοντας τον χώρο μέσω της ανατομικής άρθρωσης του. Κάθε σημείο του σώματος λειτουργεί ως μια ιστορία και το σώμα από μόνο του λειτουργεί ως ένα όριο, ως ένα σύνορο και κατ' επέκταση ως ένα πλαίσιο (σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ).
Η σκέψη της φθοράς από το γήρας και η επιμήκυνση της ζωής (όταν μιλάμε πάντα για το πέρασμα του χρόνου και όχι βίαιες ανθρώπινες πράξεις που υπονομεύουν την φυσική εξέλιξη), αντικαθίσταται με την αλλαγή και μια πιο θαρραλέα κατανόηση πάνω στο θέαμα του θανάτου.
Για τον Ηράκλειτο, ο άνθρωπος θέλει πάντα να κρύβεται, είναι μια αρχέγονη ανάγκη για επιβίωση, να αποφεύγει τον θάνατο ακόμη μέχρι και σήμερα. Μιμείται ρόλους και ελπίζει πως για αυτόν υπάρχει πάντα μια εξαίρεση κοιτώντας αφελώς εικόνες θανάτου ή κατασκευάζοντας ανυπέρβλητης ομορφιάς και αναστοχασμού νεκρές φύσεις χωρίς να έχει κατά νου πως κάποτε βίαια ή φυσικά το σώμα ως ύλη θα αφεθεί στο πέρασμα του χρόνου.
Ειρήνη Πουλιάση
 |
| Ηχοι/Ειρήνη Πουλιάση |
 |
| Ειρήνη Πουλιάση /Ανθρωπινα τοπία |
Εργα καλλιτεχνων που βρεθήκαμε στο ίδιο περιβάλλον και πραγματεύονται την ανθρώπινη συνθήκη.
Νικολέτα Τσαντίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου