Ο έρωτας δεν γεννιέται στην γαλήνη. Όλα του τα χαρακτηριστικά, φοβερά στην έκταση και ουσία τους, ικανά να σε σώσουν μέσα από μικρούς θανάτους, δεν ανήκουν σε καμία μετριότητα και μεσότητα. Η εμμονή που αφήνει η απώλεια του, είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα πάθη. Ο Έρωτας, αγαπητοί, είναι η ύψιστη αναγκαιότητα. Είναι αυτός που προσπαθεί να συμφιλιώσει τα άκρα της γέννησης και του θανάτου, και κάθε τόσο τείνει στο ένα από τα δύο και χρωματίζεται με την οσμή των. Στο ενδιάμεσο φαινομενικό φάσμα, στο οποίο υπάρχουμε και βιώνουμε, αν υπάρχει θεός, είναι ο Έρωτας -με Ε κεφαλαίο-, που όλα υπόκεινται στη νομοτέλεια του. Τα δύο άκρα είναι είσοδοι και έξοδοι αντιστοίχως σε άλλες σφαίρες κατανόησης και ύπαρξης, που μονάχα με τρόπους ακόμα πιο ακραίους δύναται να φτάσουμε. Προς το παρόν, μάλλον είμαι ζωντανός, και προς το παρόν αυτό, προσπαθώ να μη συνθλιβώ από τις τεκτονικές πλάκες της μετριότητας ενός γκρίζου ουρανού. Όσο ακόμα νομίζω πως είμαι ζωντανός, θα αναζητώ το άσπρο ή το μαύρο για να τα βάφω πορφυρά, με την εμπειρία μου. Πλησιάζοντας...
Y.Σ
Η αγάπη, με διαφορετικές όψεις, μα πάντα την ίδια ουσία. Πάντοτε γεννιέται από την ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου