Όλη αυτή η δημιουργία που ξεκινάει από το κενό και καταλήγει σε αυτό. Σε μια βουβή διαμαρτυρία έλλειψης, απώλειας. Μια παράλυση που σου προκαλεί η θύμηση του πάθους. Ο φόβος που σε χαϊδεύει στην σκέψη της δράσης. Σαν να βουλιάζεις μαζί με όλα αυτά, σε ένα παχύρρευστο υγρό σωλήνα δειγμάτων. Και τρως τα νύχια της ψυχής σου πριν κάνεις κάθε βηματικό συλλογισμό. Θες να είσαι καλλιτέχνης, απλά γιατί δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο, απλά επειδή δεν μπορείς να βρεις παρηγοριά και χώρο πουθενά. Απλά επειδή από νωρίς συνομίλησες με το κενό και η λύτρωση σου θα είναι να το γεμίσεις, ακόμα και με αέρα κοπανιστό, ο οποίος ελπίζεις πως θα έχει κάτι από τον ματωμένο αιθέρα των παθών σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου