Φλώροι Εικαστικοί: ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 9ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΧΑΛΚΙΔΑΣ (13 - 18 Οκτωβρίου 2015)

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 9ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΧΑΛΚΙΔΑΣ (13 - 18 Οκτωβρίου 2015) - ΜΕΡΟΣ Α'

Γιώργος Κεβρεκίδης - Κατερίνα Ριμπατσιού (Σουρμελή)

Εικαστικοί "συν-δράστες" του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ

Στα πλαίσια του 9^ου κατά σειρά, καταξιωμένου, πλέον, πολιτιστικού γεγονότος στην πόλη της Χαλκίδας, έλαβαν χώρα - από τις 13 ως τις 18 Οκτωβρίου 2015 -, παράλληλα με τις προβολές ταινιών, εικαστικές δράσεις καθώς κι ένα ανοιχτό εργαστήρι τέχνης, στο δημόσιο χώρο, με αναφορά στις αλλαγές του αστικού τοπίου. Εγκαινιάστηκε μ' αυτόν τον τρόπο ένα εικαστικό εγχείρημα στην πόλη, όπου θα αναδεικνύονται κατά καιρούς μικρές γωνιές της πόλης, είτε μέσω της δημιουργίας in situ εγκαταστάσεων (installations) σε πλατείες, πεζόδρομους και πάρκα, είτε μέσω εικαστικών παρεμβάσεων, ξαναδίνοντας ζωή σ' έναν ανενεργό δημόσιο χώρο.

Η ιδέα προέκυψε μέσα από την ανάγκη συνάντησης καλλιτεχνικών διαδράσεων, στον αστικό δημόσιο χώρο. Σ’ ένα πλαίσιο επαναπροσδιορισμού των στόχων της σύγχρονης τέχνης, ως μιας ζωτικής ανάγκης διαλεκτικής του σύγχρονου εικαστικού με το σώμα του, την ενέργειά του, την απελευθέρωση της δημιουργίας από δεδομένο χωροχρόνο. Διερευνώντας την έννοια της δημόσιας τέχνης ως την ενέργεια που εκλύεται μέσα από μια κοινή δράση "in situ".

Στα πλαίσια ενός ημερήσιου ανοιχτού εργαστηρίου τέχνης στο δημόσιο χώρο, εξετάστηκε το πώς το παραγόμενο έργο επηρεάζεται, συνδιαμορφώνεται κι αλληλεπιδρά με τον χώρο - υπαρκτό ή εικονικό -, συνιστώμενο τόσο από έμψυχο όσο κι άψυχο υλικό. Πώς ένα κτίριο π.χ. του 13ου αιώνα (Ενετική οικία Βαϊλου) μπορεί να συνδιαλλαγεί και εικαστικά μ’ ένα του 19ου αιώνα (πρώην Α.Σ.Α.Χ.- Αγροτικός Συνεταιρισμός Αμπελοκτημόνων Χαλκίδας).

Η ανοιχτή δημόσια τέχνη δεν είναι παρά μια πράξη εξωστρέφειας που δίνει κίνητρο για δράση, συγκέντρωση και μια συμπυκνωμένη, χρονικά, παραγωγή εικαστικού έργου. Το έργο του ενός καλλιτέχνη αποτελεί πηγή έμπνευσης για το έργο του άλλου, επιπλέον, οι ετερότητες διευρύνουν τα όρια της δράσης καθώς και της συνείδησης των ίδιων των καλλιτεχνών. Η έννοια της δημιουργίας αντιμετωπίζεται ως μια πανανθρώπινη ανάγκη, που ακολουθεί τον άνθρωπο, όσες εστίες κι αν αλλάξει γεωγραφικά. Όπως οι μνήμες τον ακολουθούν στο διάβα του, χρονικά, κατ’ αντίστοιχο τρόπο λειτουργεί και το αστικό περιβάλλον, ως ένας εν δυνάμει καμβάς στον οποίον αποτυπώνει συνεχώς τα ίχνη του…

Οι δύο συμμετέχοντες καλλιτέχνες αξιοποιούν ένα ευρύ φάσμα εικαστικών εργαλείων. Από τη μία οι γλυπτικές εγκαταστάσεις του Γιώργου Κεβρεκίδη, είναι βασισμένες στην αναδιοργάνωση της ύλης, σύμφωνα είτε με τους φυσικούς νόμους της βαρύτητας, είτε με την αρχή της "τυχαίας" συνάντησης. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι όλα "απόβλητα" της καταναλωτικής μας κουλτούρας (μαξιλάρες παλιού καναπέ από ντυμένο αφρολέξ, ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, σωροί εφημερίδων), η αισθητική των οποίων δεν συμμερίζεται την ουτοπική υπόσχεση των τεχνοεπιστημονικών πρωτοποριών ούτε παράγει τον ασυνείδητο απόηχο του σουρεαλιστικού αντικειμένου, που απελευθερώθηκε από τις καθημερινές λειτουργίες του. Στην δεκαετία του 1960, τα έργα των "νέων ρεαλιστών" - ει άλλως συσσωρεύσεις (accumulations) - καθιερώνουν μια διαλεκτική στο χρόνο, η οποία δημιουργεί μια ένταση ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.

Κι από την άλλη, ένας ήδη "δομημένος", εικαστικά, ζωγραφικός χώρος της Κατερίνας Ριμπατσιού - Σουρμελή, τίθεται εξ αρχής σε νέες εικαστικές αναζητήσεις, δεχόμενος αβίαστα τις πολλαπλές βίαιες "επανεγγραφές" από κείνην, εξελισσόμενος σ' ένα προσωπικό σύγχρονο εικαστικό βίωμα, με την "επιστράτευση" άγνωστων, ως τώρα γι αυτήν, υλικών και ζωγραφικών μεθόδων.

Ακολουθεί εκτενές φωτογραφικό ρεπορτάζ από τις δράσεις...