Η Οδός

Θλίβομαι. Θλίβομαι καθημερινά, με το κόσμο. Το γίγνεσθαι που επιβεβαιώνει τα μελανά σημεία, ενός αμφιλεγόμενου είναι. Καταλήγω στη φυγή της δημιουργίας. Μου δείχνει έλεος. Επιβιώνω. Επιμένω. Κοιμάμαι,ξυπνάω και ξανά το ίδιο. Κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτός ο κύκλος. Ένας φαύλος κύκλος, πολυδιάστατος. “Η ζωή είναι για μας”, τι συμβαίνει όμως όταν η ζωή δεν είναι? Κάθε βήμα 365 ημερών, με κάνει να θέλω να καταπιώ ένα από τα 2 άκρα όλο και περισσότερο. Από τη μία θέλω να με καταπιεί και να μου δώσει αξία καταστρέφοντας με η δημιουργία,ντυμένη στα αρώματα ενός Αυτοκράτορα ερωτισμού. Από την άλλη, βλέπω ένα μονοπάτι που δεν είναι για την ζωή. Ένα μονοπάτι απερίγραπτο, που μόνο να φανταστώ πως συλλαμβάνω κάτι από την ουσία του μπορώ. Η Οδός.

Ψευδαισθήσεις που τόση υπόσταση ξεζουμίζουν από τις αδυναμίες μας. Κάθε είδους αδυναμίας μας. Η ψευδαίσθηση του ότι έχουμε κάποιον έλεγχο. Η απάτη των ανθρωπίνων σχέσεων, που μόνο η Ανάγκη φέρνει κοντά. Η πραγματική συνθήκη της μοναξιάς. Η άθλια ντροπιαστική συνθήκη της ανημποριάς να “σώσεις” αυτόν που νομίζεις πως αγαπάς. Η απάτη της αγάπης. Η μία και η άλλη "φούσκα"
που είναι τόσο βαρυσήμαντη και με το που σκάει, κλαίμε και βραχυκυκλώνουμε από την αμηχανία της άγνοιας. Μιας άγνοιας, όνειδος. Παράνοια που εκ των έσω ξεπερνάει τα έργα του γνωστού ζωγράφου Bosch, μα εκ των έξω φαντάζει και χαρακτηρίζεται ακόμα και όμορφη. Ας ξεράσω λίγα χύσια, και ας λουστώ στα χρυσά υγρά σου, μονάκριβη μου, μπας και ξυπνήσω μέσα στον εφιάλτη αυτόν, και καταφέρω να τον περιπαίξω έστω και για λίγο.

Ίσως κάποια στιγμή, η φοβερή και τρομερή, η δημιουργικά δυναμική και ευαίσθητα τρομαχτική δύναμη των όπλων μου -της δημιουργίας και του ερωτισμού- να λιώσουν, τη στιγμή ακριβώς που με ηδονίζουν από κάθε τρύπα μου. Εκείνη η μέρα θα είναι καθοριστική. Αν φτάσει τέτοια μέρα στα χέρια μου, στο στόμα μου, στη μύτη μου, στο πούτσο και το κώλο μου, τότε θα μπορέσω ίσως να είμαι σίγουρος για το πόσο θέλω να απ αρνηθώ αυτό το γελοίο και εξεφτελιστικό τρολάρισμα που λέγεται “Ζωή” και να αφοσιώσω όσο χρόνο έχω ακόμα, στην Οδό.

Το Άσπρο. Το Μαύρο. Το ύπουλο γκρι που με καταδιώκει. Ας προσπαθήσουμε να σώσουμε τους εαυτούς μας, ο κόσμος αποτελείται από εαυτούς. Έχουμε λόγχες και ασπίδες, οι οποίες δεν είναι καν υλικές, και γιαυτό είναι πιο δυνατές από όλα τα άλλα. Για πάμε λίγο.