Τα σπίτια είναι δοχεία καταφυγής, κελύφη προστασίας
και μνήμη απαρέγκλιτη. Τα σπίτια-μουσεία είναι διαφάνεια ορατού και αόρατου που
μιλά στην ψυχή για το χθες, το σήμερα και γιατι όχι και για το αύριο.
Οι άνθρωποι
του σπιτιού έφυγαν, ταξίδεψαν μακριά. Ο Γιαννούλης δεν ειναι πια εδώ, όμως το
φως τυλίγει το σπίτι χειμώνα –καλοκαίρι. Μέσα σε αυτό όλα κυλούν με το δικό
τους ρυθμό, που σταμάτησε χρόνια πολλά πίσω…Σαν να ακούγονται τα βήματα του
μπαρμα Γιάννη στις σκάλες …σαν να ακούγονται οι φωνές της Κυρά-Ειρήνης στην
κουζίνα.Σαν να ακούγονται παιδικές φωνές. Μα ποια ή ποιος να είναι; Και ποιος
δουλεύει στο σκοτεινό εργαστήριο; Θα είναι ο Γιαννούλης. Ξεκίνησε να πλάθει νέο
έργο κι όλα φωτίζουν γύρω του. Γι’ αυτό και τό φωτεινό σπίτι φωτίστηκε από τόσο
φως. Κι ύστερα, ξαφνικά, σιωπή και καταχνιά. Δεν ακούγεται κανένας. Ό,τι ήταν
να γίνει έγινε. Μόνο ή μνήμη έμεινε και το αγαπημένο γιασεμί του….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου