De-con-struction του Βασίλη Καβουρίδη

De-con-struction

Η δημιουργία είναι το αποτέλεσμα της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ της Ύπαρξης και του Είναι.

Η ύπαρξη δεν μπορεί από μόνη της να δημιουργήσει γιατί δεν υφίσταται

δεν είναι.

Δεν υπάρχει παρατηρητής ώστε να πιστοποιήσει το γεγονός της δημιουργίας

και όπως ο παρατηρητής επηρεάζει το γεγονός με την παρουσία του

έτσι το επηρεάζει και με την απουσία του

Απόντος παρατηρητή δεν έγινε ποτέ.

Το Είναι στην προσπάθεια του να ανεξαρτητοποιηθεί

να αποκοπεί από την ύπαρξη

ώστε να υφίσταται

δημιουργεί τον παρατηρητή.

Η πρώτη Μεγάλη Έκρηξη ήταν ακριβώς ο διαχωρισμός αυτός και

ένα εκατοστό του δευτερολέπτου αργότερα είναι η δημιουργία του παρατηρητή

Μέχρι στιγμής ο άνθρωπος ως εκεί έχει παρατηρήσει και μέχρι εκεί θα φτάσει

όχι πιο πριν, γιατί δεν υπήρχε ο παρατηρητής και έτσι δεν υπάρχει καταγραφή.

Στην περίπτωση των υπό ανέγερση ερειπίων τα κομμάτια που λείπουν είναι κομμάτια χρόνου και όχι κομμάτια χώρου (τόπου), είναι χρόνος κατά τον οποίο δεν υπάρχει θεατής να παρατηρήσει, να επηρεάσει και να καταγράψει το γεγονός.

Ο εικαστικός στην προσπάθεια του να προσδιορίσει τον εαυτό του στον χώρο, τον ορατό και τον αόρατο, επινοεί σαν βάση θεωρίες τις οποίες προσπαθεί με κάποιο τρόπο να υλοποιήσει και να στερεώσει στον τρισδιάστατο κόσμο. Έτσι προκύπτουν κάποιες αρχιτεκτονικές προτάσεις οι οποίες θυμίζουν αστικά τοπία υπό κατασκευή ή υπό καταστροφή ταυτόχρονα. Μια ουτοπία ή μια δυστοπία μέσα στην οποία ο θεατής καλείται να προσδιορίσει τον εαυτό του και να αναλογιστεί τον χώρο μέσα στον οποίο αυτός  υπάρχει και αναπτύσσεται

και τον χώρο που θα ήθελε σε μια ιδανική περίπτωση να βρίσκεται.

Έτσι κι αλλιώς ο χώρος μας είναι αυτός που είναι.

Αν είναι ουτοπία ή δυστοπία εξαρτάται από εμάς και από το πώς ερμηνεύουμε αυτό που παρατηρούμε.

Βασίλης Καβουρίδης