Χρώματα του Γιώργου Πανταζή πρώτο και δεύτερο μέρος

πρώτο μέρος

Χρώμα = Προσωπικότητες

Έχοντας αυτή την σχέση στο νου μου ξεκίνησα σιγά σιγά με ποικίλους πειραματισμούς να διαμορφώνω διάφορες σημειώσεις και συμπεράσματα γύρω από τις σχέσεις που έχουν αυτά τα παράξενα μικρά και ρευστά αντικείμενα, που σιγά σιγά κατέληξαν, να είναι υποκείμενα

.

Τα Χρώματα έχουν προσωπικότητα, συμπεριφορά, τρόπους επικοινωνίας και γενικά είναι σαν μικρά όντα με όλα τα κομφόρ . Το μόνο που δεν έχουν είναι η ψυχή , που  αυτήν την βάζουμε εμείς , ο εκάστοτε εικαστικός . Εξ ου και όταν ακούμε διάφορες κριτικές για ορισμένα έργα που λένε π.χ''δεν έχει προσωπικότητα '' ή ''δεν μου δίνει κάτι το αυθεντικό'' . Αυτό σημαίνει πώς τα χρώματα μπήκαν , αλλά δεν είναι ζωντανά. Και έτσι καταλήγουμε να βλέπουμε έργα με ''Χρώματα πτώματα'' που περνάνε από μπροστά μας απαρατήρητα ,γιατί αυτός που τα έκανε συμπεριφερόταν στα χρώματα του ως ύλη και όχι ως κάτι ζωντανό που θέλει φροντίδα και επικοινωνία.

Μέσα από πολλές καταστάσεις πειραματισμών ,χρωματικών ατυχημάτων και γεγονότων στην καθημερινή ζωή μου άρχιζα να βλέπω πως τα χρώματα έχουν εκτός από προσωπικότητα και σχέσεις αναμεταξύ τους,αλλά και μεταξύ μας . Δεν μιλάω βέβαια για τους συνηθισμένους κανόνες γύρω από τα θερμά, ψυχρά, βασικά συμπληρωματικά  που όλοι τα ξέρουμε , αλλά για σχέσεις τόσο απλές και γνώριμες που στην αρχή φαίνονται κουφές ,και όμως για έναν παράξενο λόγο ισχύουν ...

Θα αρχίσω με το πρώτο σκέλος που νομίζω είναι μια προϋπόθεση ,ώστε να κατανοήσουμε τα μετέπειτα.

Αρχικά τα χρώματα μπορούμε να τα χωρίσουμε σε 2 ομάδες , η πρώτη ομάδα αποτελείται από τα χρώματα ''Νταήδες'' = μοβ, ροζ, κίτρινο  και καμιά φορά παρασέρνουν και το πορτοκαλί στην όλη κατάσταση. Η δεύτερη ομάδα με τον χαρακτηρισμό ''καλά παιδιά'' ή ''καλή παρέα''  αποτελείται από τα υπόλοιπα χρώματα . Τώρα ας εξηγήσουμε πως και γιατί προέκυψαν αυτοί οι χαρακτηρισμοί και η συγκεκριμένη ομαδοποίηση των χρωμάτων .

Με λίγα λόγια τα χρώματα ''νταήδες'' είναι αυτά που σε ξεγελούν, που για έναν παράξενο λόγο ενώ αρχίζεις με μιά πινελιά αυτα σε κάνουν να πέφτεις στην παγίδα που έχουν στήσει και καταλήγεις να κάνεις έναν πίνακα γεμάτο απο το χρώμα αυτης της ομάδας.

Έτσι λοιπόν αυτά τα χρώματα θέλουν όρια και μέτρο γιατί πολλές φορές κατέληξα να τα αναθεματίζω όταν έβλεπα πως έπεφτα στην παγίδα τους. Εκτός από αυτό μπορούμε να πούμε πως τα χρώματα αυτά έχουν μια τάση να είναι φοβερά εγωιστές και η λύση ώστε να στέκονται καλά στο έργο μας είναι να τα ζευγαρώνουμε , να δημιουργούμε σχέσεις δηλαδή με άλλα χρώματα.(Όλα είναι σχέσεις) Τα πάντα και ειδικά αυτό το κεφάλαιο των σχέσεων των χρωμάτων θα μας απασχολήσει αρκετά , αλλά αργότερα γιατί ουσιαστικά από ότι καταλαβαίνω αυτό είναι το πιο σημαντικό, σε όλη αυτήν την ιστορία .

Ας γυρίσουμε όμως και ας αναλύσουμε την άλλη ομάδα που προφανώς όπως καταλάβατε είναι τα ''καλά χρώματα'' που άν και καμιά φορά μαλλώνουν μεταξύ τους , πάντα στο τέλος έχοντας αυτήν την παρεϊστικη νοοτροπία συμφιλιώνονται και ισορροπούν μεταξύ τους ωραία και καλά  .

Αυτά για αρχή νομίζω είναι καλά ! Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσουμε να κατανοούμε τον ρόλο και την προσωπικότητα του κάθε χρώματός. Έτσι σιγά σιγά θα αρχίζουμε να χτίζουμε την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα για κάθε' ενός χρώματος ξεχωριστά ,ώστε να καταλάβουμε τις σχέσεις που έχουν μεταξύ τους .

Αυτά λοιπόν για το πρώτο μέρος

Η επόμενη έρχεται

Γιώργος Πανταζής

14-5-2013

Φοιτητής 4ου εξαμήνου

τεετ

-ΠΑΝΤΑΖΗΣ-

Δεύτερο μέρος

Τώρα αφού χωρίσαμε σε δύο ομάδες τα χρώματα θα με ρωτήσετε προφανώς "μα που είναι το μαύρο; το άσπρο; το γκρι; τι σημασία παίζουν αυτά και τι είναι ουσιαστικά;;;''

Ας το εξηγήσουμε με απλά λόγια και παραδείγματα

Ας παρουσιάσουμε τα χρώματα ως άτομα. Eγώ είμαι το κόκκινο, εσύ είσαι το μπλε, κάποιος άλλος είναι το πράσινο και ου το καθεξής. Ως άτομα που είμαστε κάπου κινούμαστε και ζούμε ;Eχουμε σπίτια ώστε να μένουμε, έχουμε πλατείες χώρους τόπους και διάφορα άλλα ως κοινωνία. Τα χρώματα είναι μια κοινωνία σαν και την δικιά μας.

Έτσι το μαύρο, το άσπρο και το γκρι δεν είναι τίποτα άλλο παρά καταστάσεις δηλ. χώροι και τόποι όπου ανάλογα στο πως είναι διαμορφωμένοι αρχιτεκτονικά, δομικά και πολιτισμικά (αυτές οι επιλογές γίνονται από τον εκάστοτε εικαστικό), επηρεάζουν τη συμπεριφορά και την κοινωνικοπολιτισμική δομή των εκάστοτε χρωματικών κοινωνιών. Γιατί όπως εγώ αλλιώς συμπεριφέρομαι σπίτι μου και αλλιώς πχ. στην πλατεία της πόλης,  έτσι συμπεριφέρονται και τα χρώματα στους εκάστοτε τόπους, χώρους και καταστάσεις που επιλέγει ο εικαστικός να τοποθετήσει και να δομήσει τα χρώματά του.

Πάνω στο σκεπτικό ότι το μαύρο το άσπρο και το γκρι είναι χώροι, τόποι και καταστάσεις όπου κινούνται και συμπεριφέρονται με συγκεκριμένους τρόπους τα χρώματα, θα πρέπει να κάτσουμε και να αναλύσουμε τον εκάστοτε τόπο, χώρο και κατάσταση, ώστε μετά να μπορέσουμε να μπούμε στο κεφάλαιο των σχέσεων των δυο ομάδων που είχαμε χωρίσει τα χρώματα καθώς οι σχέσεις των χρωμάτων μοιάζουν με εμάς. Όπως επηρεαζόμαστε εμείς άμεσα από τον περιβάλλοντα χώρο έτσι και τα χρώματα, αλλιώς συμπεριφέρονται στον χώρο του μαύρου, αλλιώς στον χώρο του άσπρου και αλλιώς στον χώρο του γκρι.

Θα ξεκινήσω με κάτι εύκολο πια για μένα, αφού μόλις κατάλαβα και έφτασα στο συμπέρασμα των χώρων, των καταστάσεων και των τόπων, κατάφερα να δώσω απευθείας μια εξήγηση και μια παρομοίωση σχετικά με το πως θα μπορούσαμε να  συσχετίσουμε τα παρακάτω χρώματα στη δική μας κοινωνία.

Γκρι : Από την πρώτη στιγμή η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό για το γκρι ήταν αυτή μιας πλατείας! Ενός δημόσιου χώρου που όλα τα χρώματα συνυπάρχουν γιατί από τους πρώτους βασικούς χρωματικούς κανόνες που μαθαίνει κάποιος είναι πως το γκρι είναι κάτι ''συνδετικό'' 

Το γκρι το συνδύαζα πάντα  με μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μου. Όταν π.χ. έπρεπε να ισορροπήσω  ένα κόκκινο και ένα μπλε, ανάμεσά τους έβαζα μια γκρι γραμμή. Έτσι το γκρι είναι σαν ένα πάρκο που θα πάνε όλα τα χρώματα ,όλες οι ομάδες και οι χρωματικές οικογένειες με τα παιδιά τους και θα κάτσουν και θα συνυπάρξουν χωρίς να λένε : εσύ ανήκεις στους “νταήδες” και εσύ ανήκεις στους άλλους….

Μαύρο : Για το μαύρο τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Από μικρός ‘άκουγα τη μητέρα μου να λέει ''το μαύρο πάει με όλα τα ρούχα''  Έτσι το μαύρο δημιουργεί κάτι προσωπικό στα χρώματα και τα συνδέει μεταξύ τους αλλά και με αυτό. Αυτό που γίνεται δηλαδή με εμένα και το σπίτι μου. Στο σπίτι μου νιώθω αυθεντικός όπως όλοι μας, Κυκλοφορούμε και συμπεριφερόμαστε άνετα χωρίς να μας νοιάζει και να μας ενδιαφέρει τίποτα. Είναι μια προσωπική και οικεία κατάσταση που ο κάθε εικαστικός καλείται να την δομήσει ανάλογα με το τί σημασία θέλει να της δώσει.

Άσπρο: Το άσπρο είναι κάτι πολύ μπερδεμένο για μένα. Έχει καιρό τώρα που κάθομαι και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι και τι δεν είναι. Ρωτάω τους πάντες προσωπικά τι είναι για αυτούς το άσπρο κάνοντας ένα γκάλοπ.  Αλλοι λένε κενό, άλλοι χρώμα, άλλοι φως, άλλοι γεμάτο, με λίγα λόγια ''τρέχα γύρευε''.  Το άσπρο όμως είναι τόσο μπερδεμένο γιατί είναι ελεύθερο . έτσι σήμερα που κάθομαι να  γράψω για όλα αυτά, σκέφτομαι με τι θα παρομοίαζα κάτι τόσο ελεύθερο που με αυτό όλοι αναπνέουν, κινούνται , μαγεύονται και δίνουν ο καθένας το προσωπικό του στοιχείο και εξήγηση. Αυτό είναι ο κόσμος. Με λίγα λόγια τα πάντα. Η φύση, το περιβάλλον, ο αέρας το σύμπαν όπου κάποιοι από εμάς αρεσκόμαστε να κοιτάμε τα άστρα, κάποιοι να μαγευόμαστε από τα λουλούδια , κάποιοι να συγκλονιζόμαστε από τα βουνά και κάποιοι άλλοι να μη βρίσκουμε κανένα νόημα σε όλο αυτό.

 Το άσπρο λοιπόν είναι κάτι τόσο ελεύθερο που ο εικαστικός καλείται να δώσει την δική του εξήγηση, νόημα και το ρόλο που θα παίξει αυτό το χρώμα σε κάθε έργο του, γιατί με αυτό θα πρέπει να δομήσει κοινωνίες και πολιτισμούς μέσα σε αυτόν τον τόσο ελεύθερο χώρο.

Τώρα αφού κάναμε μια απλή ανάλυση για τους χώρους ,θα μας είναι πιο εύκολο στις επόμενες σημειώσεις να αναλύσουμε την συμπεριφορά του κάθε χρώματος ως προς τον χώρο και τις σχέσεις του εκάστοτε χρώματος με τα άλλα . Αυτά όμως στην επόμενη σημείωση.

Γιώργος Πανταζής

Φλώρινα, Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Φοιτητής 4ου Εξαμήνου ΤΕΕΤ