Δεν είναι μύθος το υλικό που αφήνει καιόμενη πίκρα τσουκνίδας στο πετσί της γλώσσας του κύκνου. Είναι κόσμος απ’ το ελώδες νερό ανακλώντας γεμάτος θολούρες.
Το λοφίο γκρεμνός πουπουλένιος καθώς πηγαίνει ο κύκνος χωρίς να περνάει τα τείχη. Κι είναι του νερού ολόγυρα τείχη ο κύκλος του κόσμου που φέγγει πίσω τους κόσμους.
Κύκνος από φαιόχρωμη μάζα· βλέπει υπάρξεις που φεύγουν πέρα απ’ αυτόν αλλ’ αμέσως γυρίζουν σ’ εκείνον. Τούτο σημαίνει πως μοιάζουν χείλη σφιγμένα τα δύο του μάτια.
Σημαίνει ακόμα πως δεν ζητά να κραυγάσει απ’ το ράμφος του πίκρες. Οδυνηρά αντικρίζει την κιβωτό των υδάτων· ζώα χαροκαμένα, πρωτότοκους αιμομίχτες, το δαιμόνιο τρόμο· χωρίς παράπονο όμως. Μπορεί μονάχα να βλέπει εκείνο που ψήνει τις σάρκες περνώντας καπνούς μέχρι τα κόκαλα μέσα κι απ’ τα κόκαλα ακόμα πιο κάτω στο ύψος της φρίκης που γράφει τον λόγο «ομορφιά ανθρώπων θανάτου».
Είναι τ’ ανθρώπου ο μονάκριβος κύκνος.
[ "μάχαιρα", ανέκδοτο ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου