Πηνελόπη Γαίτη: «Θεατρικές ατμόσφαιρες που οδηγούν σε αφήγηση....

Σχέσεις ενότητας και αλληλοσύνδεσης του εσωτερικού με τον εξωτερικό λόγο: Ρομάντζα ανεξήγητα, μυστικές πορείες, διάλογοι που οδηγούν σε εσωτερικές ψυχικές αναδιπλώσεις που οδηγούν κι αυτές με τη σειρά τους στη δημιουργία μιας εκλεπτυσμένης ατμόσφαιρας που  μπορεί να υφίσταται στο φως..που μπορεί να αρμέγει ιδέες απ’ το σκοτάδι και επαμφοτερίζοντα στοιχεία πέριξ αυτού μετουσιωμένα ως σκια, ως χρώμα, ως ατμόσφαιρα. Μια βελούδινη κουρτίνα, μια μοιραία υφή..μια μαύρη δαντέλα,αφήνει να διακρίνεται ένας δεύτερος εαυτός, ένα φτερό σαλεύει στο μισοσκόταδο περίεργα...η ατμόσφαιρα είναι ρευστή και περίεργη....αναμένει να εκφραστεί με το λόγο που συνιστά το πρωτογενές υλικό που κλέινει μέσα το κείμενο ως αντιστοιχία με τη σωματικότητα, το κείμενο ως γλωσσική ολοκλήρωση, το κείμενο ως ηχητική παρέλαση λέξεων, το κείμενο ως αποφορά συνειρμών.....οι ατμόσφαιρες χέρι με χέρι με τα κείμενα που ως αφήγηση εκφράζουν την αλήθεια, που όμως αφού είναι θεατρική υπερτονίζεται, συχνά, και βάφεται πιο έντονα αναζητώντας την υπαρξή της μέσα από την τραγικότητα, μέσα από οράματα μυθιστορηματικά που έχουν το δικό τους ρόλο στο φως και τη σκιά της σκηνής. Πάνω σε αυτή κυλάνε αιώνες συμπυκνωμένης σοφίας που αναζητάνε την έκφραση, γιατί η τέχνη πάντα έρεε σε μονοπάτια που κάθε φορά τεκμηριώνονταν από γενναίες δόσεις φαντασίας......τα φώτα χαμηλώνουν ...η μυθιστορία ξεκινά..οι σκιες μεγαλώνουν....η ατμόσφαιρα αλλάζει ....η παράσταση αρχίζει......................................................................................