Ο,τι βρω. Ο,τι με βρει.

Ανδρεοσόπουλος Δ., μολύβι σε ριζόχαρτο Α4-90mg, "διψάω"
2016

Δεν επαρκούν πια τα μέσα. Δεν φτάνει μια θέληση για να γίνει η πράξη, θέλει δράση.Δεν οδηγούν πουθενά οι μετριότητες.

Τα περιττά έχουν κουράσει και έχουν φθείρει, οι υποκρισίες με σκοπιμότητες ή χωρίς. Δεν προσφέρει νιότη και εξέλιξη η ύλη, μας περιορίζει, ας την περιορίσουμε και εμείς στο μέγιστο, στα γυμνά μας σώματα. Εκφυλίζει η αποστροφή και ο φόβος, αν δεν φτάσω πέρα από τα όρια δεν θα αποκτήσω ποτέ Γνώση. Δεν συμβιβάζομαι σε πλαίσια και όρους παλιούς και αλλότριους, ρισκάρω την δική μου διαίσθηση. Βουτάω στο κενό, με αυτή τη κλισέ αττάκα, αγωνίζομαι κάνοντας πράξη, δρω. Ζω, αγωνιώ. Σε επίπεδο πλήρους ειλικρίνειας και Ανθρωπιάς. Ας γυρίσουμε πίσω το ρολόι. Οι "αμαρτίες" μας δεν θα σβηστούν, μα ίσως δούμε κάποιο διαφορετικό μονοπάτι αυτή τη φορά. Μέσα στα κλειστά, προσωπικά δωμάτια μας έστω, ας γδυθούμε από κάθε ευθύνη, βάρος και άγνοια ή ψευδαίσθηση. Άνθρωπος έναντι Ανθρώπου, ίσως σε αυτό το ριζικό επίπεδο νιώσουμε αμυδρά την ύπαρξη μιας άλλης διάστασης, η οποία ενυπάρχει. Ανέκαθεν και καθολικά. Με διαίσθηση. Χωρίς διάλογο, ας είναι ο σιωπηρός μονόλογος μας ο πρόλογος προς την κατανόηση της Οδού. Της ύψιστης. Της υπεράνω φιλοσοφία και θρησκείας. Της Τέχνης με "Τ" κεφαλαίο. Άνθρωποι! εδώ και χιλιάδες χρόνια πεθαίνουμε κάθε φορά. Αν η Τέχνη δεν αυτό-πραγματωθεί, κάθε φορά θα πεθαίνουμε μάταια.