Άχρονη σκέψη
Η ανάγκη του να είσαι άνθρωπος, είναι κινητήρια δύναμη. Είναι επίσης αυτό που σε μπλοκάρει. Αυτό που σε καλεί σε κάθε είδους εμμονή, πάθος και αδυναμία. Ή έννοια του ανθρώπου στο πρώιμο στάδιο της χαρακτηρίζεται από ένταση, λαζούρες, ατμόσφαιρα και πολύ πολύ ενδιαφέρον. Η ώριμη έννοια, χαρακτηρίζεται από αποστασιοποίηση και σχετικό αποχρωματισμό και η ύστερη φάση είναι αυτή που οδηγεί δυνητικά, στην αποδέσμευση του να είσαι άνθρωπος. Η ύστερη έννοια του ανθρώπου είναι ο μη-άνθρωπος.
Η ανάγκη για τέχνη, ταυτίζεται με αυτή της ανθρώπινης συνθήκης. Συνοδοιπορούν. Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Κατά πόσο όμως θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε την τραγικότητα και την αδυναμία, που με τόση ευφράδεια -σχεδόν παραπλανητική- αντιπροσωπεύει η Τέχνη? Δεν θα ήθελα να δώσω πεσιμιστικό τόνο στην παραπάνω πρόταση. Αναρωτιέμαι όμως, πόσο αληθεύει κάτι τέτοιο. Όλες οι έγνοιες, όλα τα αιτήματα και όλες οι επιθυμίες ενός μικροσκοπικού ανθρώπου, όλα τα μύχια συρταράκια του, συμπυκνώνονται και γεννιούνται σε έργα τέχνης. Ιδεολογίες μετέπειτα και φιλοσοφίες, οι οποίες αποπειρώνται να επεκτείνουν το πνευματικό μας επίπεδο, θα υπέθετε κανείς πως ουδετεροποιούν τη Τέχνη με έναν τρόπο.
Η ανάγκη, η αρχή όλων όσων ο χρόνος φαινομενικά γέννησε. Ένας χρόνος που είναι πιο ψεύτικος και από φάντασμα. Ένας χρόνος που υποδεικνύει τόσο ρυθμό και συνέπεια, μα ο ίδιος είναι άχρονος. Σαν απόρροια ενός, άγνωστης προέλευσης και σημασίας μα τεράστιας σημαντικότητας, χώρου.
Οι ανάγκες, τα αποτελέσματα και οι προφάσεις. Τα όρια που είναι επιφανειακά και ανεκπαίδευτα. Τα διάφορα όρια, που συνωμοτούν εις βάρος μας πίσω από τον φλοιό του εγκεφάλου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου