Ο καλλιτέχνης αναζητά εκείνο το εννοιολογικό νήμα που τον συνδέει με τον μύθο του Σίσυφου[1]. Στην βάση της ουσίας του ο μύθος εκφράζει την διαδικασία του ανολοκλήρωτου, του διαρκώς ατελούς.
Ο ήρωας πλασμένος και ταυτισμένος κατά φύσιν με τον κοινό άνθρωπο μένει διαρκώς ατελής μέσα σε μια διαδικασία η οποία είναι εντελώς αποκόμμένη από την ιδέα της λύτρωσης. Σε αυτό ακριβώς το σημείο τίθεται το ερώτημα αν πραγματικά μπορεί να είναι ο Σίσυφος ευτυχισμένος. Η γενικοποίηση του ερωτήματος από τον φιλοσοφο Καμύ ανάγει το ίδιο το ερώτημα σε έναν ευρύτατο προβληματισμό που αφορά ολόκληρη την αξία της ζωής και της υπαρξης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος εκτιμά την ίδια την ζωή παρά της δυσκολίες γιατί ακριβώς όπως και ο Σίσυφος εκτιμά ή καλύτερα συνειδητοποιεί πως είναι και το μοναδικό πράγμα το οποίο του ανήκει. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και σκέψη ο καλλιτέχνης εδώ θέλει να οπτικοποιήσει ως κοινό τόπο προβληματισμού τις προσωπικές του σκέψεις και συναισθήματα δημιουργώντας έναν κύβο αναμνήσεων. Το φορτίο αυτό δεσμέυεται ανάμεσα σε εκείνο το χρόνο ο οποίος αποτελεί το μεταίχμιο της αλλαγής. Το βάρος αυτό της ψυχής, το ασυνείδητο αυτό έιδος της λύπης των αναμνήσεων απωχωρεί και επιστρέφει ακριβώς όπως η πέτρα του Σίσυφου. Η αξία του αποτελεί και αξία του ίδιου του προσωπικού βιώματος του καλλιτέχνη και δεν είναι άλλη από την κτήση του. Οι ιστορικές και οπτικές αναφορές του έργου στην σουπρεματιστική ιδεολογία του Μάλεβιτς[2] καθώς και η νέο εννοιολογική του δομή καθιστούν του έργο αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης τέχνης που αφορά ζητήματα του ανθρώπινου γίγνεσθαι.
Ο ήρωας πλασμένος και ταυτισμένος κατά φύσιν με τον κοινό άνθρωπο μένει διαρκώς ατελής μέσα σε μια διαδικασία η οποία είναι εντελώς αποκόμμένη από την ιδέα της λύτρωσης. Σε αυτό ακριβώς το σημείο τίθεται το ερώτημα αν πραγματικά μπορεί να είναι ο Σίσυφος ευτυχισμένος. Η γενικοποίηση του ερωτήματος από τον φιλοσοφο Καμύ ανάγει το ίδιο το ερώτημα σε έναν ευρύτατο προβληματισμό που αφορά ολόκληρη την αξία της ζωής και της υπαρξης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος εκτιμά την ίδια την ζωή παρά της δυσκολίες γιατί ακριβώς όπως και ο Σίσυφος εκτιμά ή καλύτερα συνειδητοποιεί πως είναι και το μοναδικό πράγμα το οποίο του ανήκει. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και σκέψη ο καλλιτέχνης εδώ θέλει να οπτικοποιήσει ως κοινό τόπο προβληματισμού τις προσωπικές του σκέψεις και συναισθήματα δημιουργώντας έναν κύβο αναμνήσεων. Το φορτίο αυτό δεσμέυεται ανάμεσα σε εκείνο το χρόνο ο οποίος αποτελεί το μεταίχμιο της αλλαγής. Το βάρος αυτό της ψυχής, το ασυνείδητο αυτό έιδος της λύπης των αναμνήσεων απωχωρεί και επιστρέφει ακριβώς όπως η πέτρα του Σίσυφου. Η αξία του αποτελεί και αξία του ίδιου του προσωπικού βιώματος του καλλιτέχνη και δεν είναι άλλη από την κτήση του. Οι ιστορικές και οπτικές αναφορές του έργου στην σουπρεματιστική ιδεολογία του Μάλεβιτς[2] καθώς και η νέο εννοιολογική του δομή καθιστούν του έργο αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης τέχνης που αφορά ζητήματα του ανθρώπινου γίγνεσθαι.
[1] Στον αρχάιο ελληνικό μύθο ο Σίσυφος τιμωρέιται στον κάτω κόσμο από τους θεούς αιώνια να σπρώχνει τον βράχο του στην κορφή ενός υψώματος. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής αυτής του μαρτυρίου του, η πέτρα κυλάει πάλι πίσω και η διαδικασία αρχίζει έτσι ξανά από την αρχή, επαναλαμβανοντας τα ίδια ακριβώς στάδια.
[2]Σε αυτή την περίπτωση ο κύβος αντανακλά μέσω ενός νέου συμβολισμού το πνέυμα του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου