Οι καλλιτέχνες του Δούρειου Ιππου στο Λευκό Πύργο.
Η Κική Στούμπου με ένα ελαστικό πανί 100 μέτρων θα συνενώνει την εικαστική φόρμα της καντίνας σε ομοχωρία, ως αυλαία της καθημερινής «πράξης» της έκθεσης. Έτσι, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας μέχρι το απογευματινό άνοιγμα της δράσης, οι περαστικοί θα αντικρίζουν την συναρμογή των έργων σε έναν μαύρο μπόγο.
Το ζωγραφισμένο-απεικονιστικά στρωμένο τραπέζι του Νικόλα Αντωνίου λειτουργεί ως διασκεδαστική φάρσα σε μια κοσμική γιορτή αλλά και ως αποτύπωμα πληρότητας της «καντινιέρικης ζωής».
Ο Θωμάς Μακιναντζής εγκαθιστά ένα βαρέλι σιτάρι καρφωμένο με ένα κοντάρι στήριξης ενός περιστερώνα σε σχήμα καντίνας. Ως εικαστικό αίνιγμα για έναν παραδειγματικό πλουραλισμό σίτισης, η Δούρεια καντίνα-περιστερώνας απεικονίζει την αποθεσμοθετημένη γυμνή ζωή των περιστεριών της δημόσιας πλατείας.
Αν το ένστικτο για την πείνα λειτουργεί ως μοχλός κοινωνικής συμπεριφοράς, η λαιμαργία και η αμοραλιστική επιδίωξη ικανοποίησής της μπορεί να συμβάλει σε συγκρουσιακές συμπεριφορές διεκδίκησης. Τότε είναι δύσκολη η διατήρηση της +τροφικότητας ως ευταξία. Τα συμβολικά νοήματα που αποκτούν οι υλικές συνθήκες ζωής στο πλαίσιο της κοινωνικής συνεύρεσης μπορούν να μετατρέψουν το περιβάλλον ενός +τροφικού μοιράσματος σε παρακμιακή αντιπαλότητα. Δύο λαίμαργοι δια-βρώνουν τις σχέσεις τους στο έργο της Γεσθημανής Χατζή.
Ο Λεωνίδας Γκέλος αναζητώντας ένα καθολικό σύμβολο με σκοπό να δημιουργήσει ένα ατράνταχτο θεμέλιο συναισθητικής εμπειρίας, διερευνά την μνήμη της μυρωδιάς της καντίνας, αναδημιουργώντας το φαλκιδευμένο αστέρι της Βεργίνας με βρώσιμα υλικά. Ψωμί για το σχήμα του αστεριού, μουστάρδα για το χρυσό, κέτσαπ για το αίμα αποτελούν το απότοκο, την αμφισημία του παρελθόντος, όταν εγκαθίσταται ως γόνιμη ιστοριογράφηση του παρόντος.
Ο Νίκος Πασαλιμανιώτης σχεδιάζει κομίστικα το σήμα της συνολικής δράσης: μια καντίνα υποταγμένη στο δούρειο άλογο, που μέσα στο ά-λογο στοιχείο του φέρει το νοητά αναγνωρίσιμο αντικείμενο της εξαπάτησης. Το σχεδίασμα αυτής της καντίνας παραμένει ωστόσο μια αυθαίρετη, ασυμμόρφωτη, παραβατική παρουσία σε γεγονότα καταστολής (διείσδυση της καντίνας στην κατειλημμένη πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011) που κινείται με τη σιγουριά ασθενοφόρου, σταθμεύει με την άνεση ενός βαν τηλεοπτικού συνεργείου και περιφέρει το συσσίτιο των πολιορκημένων.
Μια ναυαγισμένη καντίνα-φάντασμα του Χρήστου Ιωαννίδη θα επιπλέει αγκυροβολημένη με την ορμή της πολιτικής κατάρρευσης, μακριά από κάθε εύτακτη οργάνωση, ανιδιοτελής και υπαινικτική, στέκει σαν μια νευρική διέγερση και οργανώνει τον μη-τόπο σαν οπτικό παράδοξο.
Η Παναγιώτα Κορωνιού αποπειράται να εφεύρει την εννοιολογική θεότητα των δρόμων. Χαράσσει στο ξύλινο υπόβαθρο ένα χειρονομιακό σταυρό πλασμένο με υπολείμματα φραπέ που συγκρατεί λίγα σκουπιδάκια, την υλική ευθραυστότητα του χρόνου και την ανεξερεύνητη θρησκεία των διαδρομών. Το έργο της «κρεμάται» επί του διαχωριστικού της καμπίνας του οδηγού ως ένα είδος φυλαχτού.
Η Πένυ Κορρέ και η Ηλέκτρα Μάιπα συσσωρεύουν την ανορθολογικότητα και την παραδοξότητα της φιλοσοφίας σε ένα παιχνίδι με μπαλόνια. Τα εφτά παράδοξα του Ευβουλίδη, Μεγαρέα Φιλοσόφου του 4ου π.Χ. αιώνα, αποκρύπτονται μέσα σε φουσκωμένα δούρεια μπαλόνια. Οι θαμώνες της καντίνας θα διαλέξουν ένα μπαλόνι, αλλά μόνο με το σπάσιμό του θα τους αποκαλυφθεί το κρυμμένο φιλοσοφικό παράδοξο.
Ο Αχιλλέας Ζάζος μέσα από ένα εικαστικό παίγνιο, υπερτονίζει μια καθόλα πραγματική διάσταση της ανθρώπινης ανορθολογικότητας. Ένας στρατιωτικός ελεγκτικός μηχανισμός (Ενιαίος Φορέας Επιμόλυνσης Τροφίμων) μετά από συνεχείς ελέγχους, συλλέγει το βακτήριο της σαλμονέλας από περιοχές κα(ρα)ντίνας για χρήση του σε βιολογικά όπλα καταστολής.
Η Μαρία Παπαλεξίου ισοδυναμεί την καντίνα με θέατρο γεγονότων. Στη σκιά των γεγονότων, των συμβάντων γύρω από την καντίνα, οργανώνει τη συμβολική κατασκευή του όλου, με αναφορά στα μέλη της κοινωνίας. Ονοματίζει αυτοκόλλητα χαρτάκια ως τα καθίσματα της πλατείας του θεάτρου, από περαστικούς και πελάτες,
Η ποίηση των Παναγιώτη Αρβανίτη, Λένας Καλλέργη, Ναταλίας Κατσού, Ανέστη Μελιδώνη, Θοδωρς Παπαϊωάννου, Μάγδας Χριστοπούλου, ως ιστός άνευ ραφής, ακούγεται ψιθυριστά στο δημόσιο χώρο .
Η Κική Στούμπου με ένα ελαστικό πανί 100 μέτρων θα συνενώνει την εικαστική φόρμα της καντίνας σε ομοχωρία, ως αυλαία της καθημερινής «πράξης» της έκθεσης. Έτσι, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας μέχρι το απογευματινό άνοιγμα της δράσης, οι περαστικοί θα αντικρίζουν την συναρμογή των έργων σε έναν μαύρο μπόγο.
Το ζωγραφισμένο-απεικονιστικά στρωμένο τραπέζι του Νικόλα Αντωνίου λειτουργεί ως διασκεδαστική φάρσα σε μια κοσμική γιορτή αλλά και ως αποτύπωμα πληρότητας της «καντινιέρικης ζωής».
Ο Θωμάς Μακιναντζής εγκαθιστά ένα βαρέλι σιτάρι καρφωμένο με ένα κοντάρι στήριξης ενός περιστερώνα σε σχήμα καντίνας. Ως εικαστικό αίνιγμα για έναν παραδειγματικό πλουραλισμό σίτισης, η Δούρεια καντίνα-περιστερώνας 
Αν το ένστικτο για την πείνα λειτουργεί ως μοχλός κοινωνικής συμπεριφοράς, η λαιμαργία και η αμοραλιστική επιδίωξη ικανοποίησής της μπορεί να συμβάλει σε συγκρουσιακές συμπεριφορές διεκδίκησης. Τότε είναι δύσκολη η διατήρηση της +τροφικότητας ως ευταξία. Τα συμβολικά νοήματα που αποκτούν οι υλικές συνθήκες ζωής στο πλαίσιο της κοινωνικής συνεύρεσης μπορούν να μετατρέψουν το περιβάλλον ενός +τροφικού μοιράσματος σε παρακμιακή αντιπαλότητα. Δύο λαίμαργοι δια-βρώνουν τις σχέσεις τους στο έργο της Γεσθημανής Χατζή. 
Ο Λεωνίδας Γκέλος αναζητώντας ένα καθολικό σύμβολο με σκοπό να δημιουργήσει ένα ατράνταχτο θεμέλιο συναισθητικής εμπειρίας, διερευνά την μνήμη της μυρωδιάς της καντίνας, αναδημιουργώντας το φαλκιδευμένο αστέρι της Βεργίνας με βρώσιμα υλικά. Ψωμί για το σχήμα του αστεριού, μουστάρδα για το χρυσό, κέτσαπ για το αίμα αποτελούν το απότοκο, την αμφισημία του παρελθόντος, όταν εγκαθίσταται ως γόνιμη ιστοριογράφηση του παρόντος.
Ο Νίκος Πασαλιμανιώτης σχεδιάζει κομίστικα το σήμα της συνολικής δράσης: μια καντίνα υποταγμένη στο δούρειο άλογο, που μέσα στο ά-λογο στοιχείο του φέρει το νοητά αναγνωρίσιμο αντικείμενο της εξαπάτησης. Το σχεδίασμα αυτής της καντίνας παραμένει ωστόσο μια αυθαίρετη, ασυμμόρφωτη, παραβατική παρουσία σε γεγονότα καταστολής (διείσδυση της καντίνας στην κατειλημμένη πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011) που κινείται με τη σιγουριά ασθενοφόρου, σταθμεύει με την άνεση ενός βαν τηλεοπτικού συνεργείου και περιφέρει το συσσίτιο των πολιορκημένων.
Μια ναυαγισμένη καντίνα-φάντασμα του Χρήστου Ιωαννίδη θα επιπλέει αγκυροβολημένη με την ορμή της πολιτικής κατάρρευσης, μακριά από κάθε εύτακτη οργάνωση, ανιδιοτελής και υπαινικτική, στέκει σαν μια νευρική διέγερση και οργανώνει τον μη-τόπο σαν οπτικό παράδοξο.
Η Παναγιώτα Κορωνιού αποπειράται να εφεύρει την εννοιολογική θεότητα των δρόμων. Χαράσσει στο ξύλινο υπόβαθρο ένα χειρονομιακό σταυρό πλασμένο με υπολείμματα φραπέ που συγκρατεί λίγα σκουπιδάκια, την υλική ευθραυστότητα του χρόνου και την ανεξερεύνητη θρησκεία των διαδρομών. Το έργο της «κρεμάται» επί του διαχωριστικού της καμπίνας του οδηγού ως ένα είδος φυλαχτού.
Η Πένυ Κορρέ και η Ηλέκτρα Μάιπα συσσωρεύουν την ανορθολογικότητα και την παραδοξότητα της φιλοσοφίας σε ένα παιχνίδι με μπαλόνια. Τα εφτά παράδοξα του Ευβουλίδη, Μεγαρέα Φιλοσόφου του 4ου π.Χ. αιώνα, αποκρύπτονται μέσα σε φουσκωμένα δούρεια μπαλόνια. Οι θαμώνες της καντίνας θα διαλέξουν ένα μπαλόνι, αλλά μόνο με το σπάσιμό του θα τους αποκαλυφθεί το κρυμμένο φιλοσοφικό παράδοξο.
Ο Αχιλλέας Ζάζος μέσα από ένα εικαστικό παίγνιο, υπερτονίζει μια καθόλα πραγματική διάσταση της ανθρώπινης ανορθολογικότητας. Ένας στρατιωτικός ελεγκτικός μηχανισμός (Ενιαίος Φορέας Επιμόλυνσης Τροφίμων) μετά από συνεχείς ελέγχους, συλλέγει το βακτήριο της σαλμονέλας από περιοχές κα(ρα)ντίνας για χρήση του σε βιολογικά όπλα καταστολής.
Η Μαρία Παπαλεξίου ισοδυναμεί την καντίνα με θέατρο γεγονότων. Στη σκιά των γεγονότων, των συμβάντων γύρω από την καντίνα, οργανώνει τη συμβολική κατασκευή του όλου, με αναφορά στα μέλη της κοινωνίας. Ονοματίζει αυτοκόλλητα χαρτάκια ως τα καθίσματα της πλατείας του θεάτρου, από περαστικούς και πελάτες,
Η ποίηση των Παναγιώτη Αρβανίτη, Λένας Καλλέργη, Ναταλίας Κατσού, Ανέστη Μελιδώνη, Θοδωρς Παπαϊωάννου, Μάγδας Χριστοπούλου, ως ιστός άνευ ραφής, ακούγεται ψιθυριστά στο δημόσιο χώρο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου