Ότι λαχταράει η καρδιά

Ότι λαχταράει η καρδιά μπορεί να το δει στις αόρατες μορφές των σκιών.

Κανένας δεν σκοπεύει να φανερώσει το εύρος της καθαρότητας και της κάθαρσης που περικλείει συμβολικά ζητήματα αγνότητας. Στα εικαστικά η αγνότητα είναι μεταμορφωμένη σε υλικές ωθήσεις της όρασης. Όσοι βρεθήκαμε στον παρακείμενο πλίθινο στάβλο του 1^ου εργαστηρίου ζωγραφικής στο Μεσονήσι, πατώντας το μαλακό άχυρο, ποτίζοντας τη σκιά μας στο θεόρατο πλίθινο τοίχο νιώσαμε κατεξοχήν την αγνή ύλη του στεγνωμένου χώματος μέσα σε μια γόνιμη υλική φαντασία.

Δουλεύοντας ομαδικά ο Γιάννης Ζιώγας, η Σοφία Κυριακού, ο Ανδρόνικος Σαγιάνος και εγώ διδαχτήκαμε πολλά στον σταύλο. Ο σταύλος προσφερόταν σαν ένας χώρος ονειροπολήσεων. Μέσα στο χώμα του, όλοι μας και ειδικά οι φοιτητές θέλησαν να έχουν τον κόσμο σαν μοναδικό σύντροφο. Ασφαλώς αυτή η απομόνωση δεν είναι πλήρης αλλά είναι ιδιαιτέρως αγνή και καθαρτική. Κάποιοι βιάστηκαν να απλώσουν τα έργα τους. Γίνανε αμέσως αντικείμενα. Αν τα αντικείμενα ταξινομούν τις ιδέες μας, οι στοιχειώδεις ύλες ταξινομούν, διατηρούν και μεγαλώνουν τις ιδέες. Δεν γίνεται το ιδανικό της αγνότητας, το έργο μας να το αποθέσουμε σε οποιαδήποτε ύλη. Συνήθως χρησιμοποιούμε μια ύλη που μπορεί να συμβολίσει τα τελετουργικά της κάθαρσής μας δηλαδή μιας έκθεσης των αντικειμένων μας, των έργων τέχνης σαν πιο ολοκληρωμένες ιδέες. Ο πλίθινος τοίχος ήταν ευγενής στο φως που έμπαινε από την δίφυλλη πόρτα, εγκωμίαζε τις σκιές και αναδείκνυε τη ζωγραφική. Η ανακάλυψη ήταν γεγονός για όλους. Χωρίς κοινωνικές συμβάσεις αυτή η φυσική εικόνα καθάριζε όλες τις τεχνητές. Μια φυσική της φαντασίας ύλη όπως το αποξηραμένο χώμα μεταβίβαζε τις μορφές σε κάτι αγνότερο, πιο χειροπιαστό. Μια υλική εμπειρία αποδεικνύεται πιο σημαντική από μια συνηθισμένη εμπειρία γιατί παραμένει πάντα δραστήρια. Αν κάποιος συναντηθεί με μια μεταμόρφωση μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάτω από το παιχνίδι των μορφών βρίσκεται σε δράση μια φαντασία της ύλης.

Χάρης Κοντοσφύρης

Ομόνοια 23/04/2011

---

Φωτογραφία: Έργο του Αντώνη Σμυρνιού