Το να κάνεις θέατρο είναι βεβαίως πολιτική πράξη। Εφόσον επιδράς πάνω στο κοινό κινητοποιείς την παρουσία και δεν το ενσαρκώνεις σε μια ρητορική φερεφώνων। Το αίτημα είναι η στέγαση της Σχολής και η απόφαση ανήκει στην εξουσία της πόλης.
Ο Σύλλογος του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Φλώρινας μαζί με 4 άλλους Συλλόγους Πολιτισμού της πόλης και δύο καθηγητές, βρέθηκαν στο γραφείο του Δημάρχου να αξιώνουν την ταυτότητα και το μέλλον της ιστορίας της Σχολής σε αυτή την πόλη.
Αυτή τη στιγμή η Σχολή είναι σε αδιέξοδο.Η διέξοδος είναι κάτι που το επινοούμε και καθένας, όταν επινοεί την διέξοδό του επινοεί τον εαυτό του (ο άνθρωπος είναι κάτι που επινοείται κάθε μέρα-Jaen Paul Sartre).Αυτή η ανάγκη,αυτή η "λύσσα" του προεδρείου των φοιτητών για διαρκή επινόηση λύσεων στέγασης που ίσως μπορεί και να φαίνεται σχηματική, αποτελεί αδιάψευστη ένδειξη της οντολογικής και πολιτικής ανάγκης να επινοούν αδιάκοπα την ελευθερία τους.
Η Συμπαρουσία πολιτικών και πολιτών,πολιτικής και πολιτείας ανάμεσα σε δύο ομάδες είναι ένας τρόπος ώστε υποφερτά και ανυπόφορα,κατανομαστά και ακατονόμαστα,ορμικά και συμβολικά να κατασκευάζουν έναν τόπο,μια πόλη τροφοδοτημένη από τα απομνημονεύματά της (βλ. Στερίκα Κούλη,Δημήτρη Καλαμάρα...) και αντί να μιλάμε για ένα συντελεσμένο μέλλοντα να μιλάμε για ένα μέλλοντα με "άλυτα" ερωτηματικά...
Έτσι θα πρεπε να΄ναι;
Χάρης Κοντοσφύρης Φλώρινα 15/04/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου