Η εφηβεία δεν είναι μια μεταβατική φάση αδυναμίας, είναι το σημείο όπου αναζητούμε το Φως μας και απαιτούμε να δομήσουμε τον δικό μας κόσμο και να συμβάλλουμε θετικά θέλοντας και μη στο σύνολο των κοινωνιών. Ωστόσο οι συνθήκες...
των εκάστοτε κοινωνικών πλαισίων, μας επιβάλλουν με δήθεν φυσικούς ψυχολογικούς τρόπους να "ωριμάζουμε". Αυτή η δική τους ωρίμανση, η οποία κυμαίνεται στα όρια μιας ουτοπικής και λαθραίας κανονικότητας και ομαλότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φέσι που σου βάζουν ενώ σου προβάλλουν σαδομαζοχιστικές τσόντες στην οθόνη του μέλλοντος σου.
Η ωριμότητα χωρίζεται σε διάφορα είδη, ψυχολογική,συναισθηματική,ηθική κτλ. Έννοιες που κατέχουν και ένα στάνταρ κανονικότητας και ορθότητας οι οποίες συνήθως καταλήγουν σε μια "μέση οδό" αρετής και ολοκλήρωσης διαφορετικών συμβάσεων, χρόνων και τόπων. Ας την κλάσουμε αυτή την ωριμότητας λοιπόν και ας επιμείνουμε στην Εφηβεία μας. Στο πνεύμα που βράζει για δημιουργία νέων οριζόντων, νέων αρετών και ορίων που διυποκειμενικά δύνανται να συμβάλλουν στην όμορφη ποικιλομορφία του κόσμου. Το Ένα είναι Δύο. Και μάλιστα δύο τόσο αντίθετα, εκρηκτικά, βίαια και φοβερά. Θα μου πείτε πως η σκέψη μου πάσχει ή πως είμαι υπερβολικός, πως είμαι νέος και άπειρος, πως είμαι ανώμαλος και κάποια μέρα θα "μάθω". Ε λοιπόν μετά χαρά βγάζω το πέος μου που είναι μικρό σαν σκουληκάκι, και το τινάζω μέχρι να γίνει φίδι απειλητικό, σκίζω τη πλάτη μου να βγουν τα πούπουλα και χύνοντας σας στα προσωπεία, γράφω με σπέρμα τη πρώτη σελίδα μιας παράλληλης νέας ιστορίας.
Δεν γνωρίζω από παρελθόν άλλο πέρα από το δικό μου, γιατί απλά δεν το έζησα. Μου δασκαλεύουν πολλά και διάφορα, που πάντα αντιφάσκουν. Με ζαλίζουν με πτυχία και συντάγματα που θρύβουν παρερμήνευσης και σκουριάς. Κουνάνε τα δάχτυλα και τα κεφάλια με μια καταφρόνια που κουφοβράζει ζήλια . Ζήλια και φθόνο για αυτή την εν δυνάμει δυναμική ελευθερία που με κάθε τρόπο προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί στο πετσί της άσπρης και μαύρης ψυχής μου. Μια ελευθερία που λιώνει κάθε τι, και ανατριχιάζει τις τρίχες που παραπαίουν σε ασβεστομένα πετρώματα σε τάφους κενούς.
Ωριμότητα είναι η υπευθύνη της ατομικής αυτοσυνείδησης και ελευθερίας. Τέτοια ωριμότητα δεν γαλουχείται από κανόνες και "θα πρεπε", από παραδείγματα ή μεγαλύτερους σοφοφανείς και άκυρα έμπειρους άνδρες ή γυναίκες, μα μονάχα με την οδυνηρή και επονείδιστη φλογερή προσωπική Εμπειρία. Την εμπειρία της σταγόνας, που νε ανάλαφρη μα τσουχτερή, της Ελευθερίας. Και μην θαρρείτε πως η Ελευθερία είναι έννοια που βιώνεται ή κατευνάζει τα πνεύματα. Η ιδέα της και μόνο είναι κάτι το οποίο προκαλεί χάος και εκρήξεις, καταρρίπτει τα πάντα και γεννάει διαρροικά. Το βάρος της μπορεί μονάχα να υπονοηθεί και ποτέ -ίσως πέρα από το θάνατο μονάχα- δεν μπορεί να Είναι.
Ίσως όμως η Νιότη μου να κάνει και λάθος. Μα αν κάνει, τότε ντρέπομαι που ζω σε αυτό το φάσμα.
Α.Δ.
των εκάστοτε κοινωνικών πλαισίων, μας επιβάλλουν με δήθεν φυσικούς ψυχολογικούς τρόπους να "ωριμάζουμε". Αυτή η δική τους ωρίμανση, η οποία κυμαίνεται στα όρια μιας ουτοπικής και λαθραίας κανονικότητας και ομαλότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φέσι που σου βάζουν ενώ σου προβάλλουν σαδομαζοχιστικές τσόντες στην οθόνη του μέλλοντος σου.
Η ωριμότητα χωρίζεται σε διάφορα είδη, ψυχολογική,συναισθηματική,ηθική κτλ. Έννοιες που κατέχουν και ένα στάνταρ κανονικότητας και ορθότητας οι οποίες συνήθως καταλήγουν σε μια "μέση οδό" αρετής και ολοκλήρωσης διαφορετικών συμβάσεων, χρόνων και τόπων. Ας την κλάσουμε αυτή την ωριμότητας λοιπόν και ας επιμείνουμε στην Εφηβεία μας. Στο πνεύμα που βράζει για δημιουργία νέων οριζόντων, νέων αρετών και ορίων που διυποκειμενικά δύνανται να συμβάλλουν στην όμορφη ποικιλομορφία του κόσμου. Το Ένα είναι Δύο. Και μάλιστα δύο τόσο αντίθετα, εκρηκτικά, βίαια και φοβερά. Θα μου πείτε πως η σκέψη μου πάσχει ή πως είμαι υπερβολικός, πως είμαι νέος και άπειρος, πως είμαι ανώμαλος και κάποια μέρα θα "μάθω". Ε λοιπόν μετά χαρά βγάζω το πέος μου που είναι μικρό σαν σκουληκάκι, και το τινάζω μέχρι να γίνει φίδι απειλητικό, σκίζω τη πλάτη μου να βγουν τα πούπουλα και χύνοντας σας στα προσωπεία, γράφω με σπέρμα τη πρώτη σελίδα μιας παράλληλης νέας ιστορίας.
Δεν γνωρίζω από παρελθόν άλλο πέρα από το δικό μου, γιατί απλά δεν το έζησα. Μου δασκαλεύουν πολλά και διάφορα, που πάντα αντιφάσκουν. Με ζαλίζουν με πτυχία και συντάγματα που θρύβουν παρερμήνευσης και σκουριάς. Κουνάνε τα δάχτυλα και τα κεφάλια με μια καταφρόνια που κουφοβράζει ζήλια . Ζήλια και φθόνο για αυτή την εν δυνάμει δυναμική ελευθερία που με κάθε τρόπο προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί στο πετσί της άσπρης και μαύρης ψυχής μου. Μια ελευθερία που λιώνει κάθε τι, και ανατριχιάζει τις τρίχες που παραπαίουν σε ασβεστομένα πετρώματα σε τάφους κενούς.
Ωριμότητα είναι η υπευθύνη της ατομικής αυτοσυνείδησης και ελευθερίας. Τέτοια ωριμότητα δεν γαλουχείται από κανόνες και "θα πρεπε", από παραδείγματα ή μεγαλύτερους σοφοφανείς και άκυρα έμπειρους άνδρες ή γυναίκες, μα μονάχα με την οδυνηρή και επονείδιστη φλογερή προσωπική Εμπειρία. Την εμπειρία της σταγόνας, που νε ανάλαφρη μα τσουχτερή, της Ελευθερίας. Και μην θαρρείτε πως η Ελευθερία είναι έννοια που βιώνεται ή κατευνάζει τα πνεύματα. Η ιδέα της και μόνο είναι κάτι το οποίο προκαλεί χάος και εκρήξεις, καταρρίπτει τα πάντα και γεννάει διαρροικά. Το βάρος της μπορεί μονάχα να υπονοηθεί και ποτέ -ίσως πέρα από το θάνατο μονάχα- δεν μπορεί να Είναι.
Ίσως όμως η Νιότη μου να κάνει και λάθος. Μα αν κάνει, τότε ντρέπομαι που ζω σε αυτό το φάσμα.
Α.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου