A.A.

Μικρή εισαγωγή στη σκατολογία

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Κάθε δημιουργία είναι μια αποβολή του Εγώ. Και το Εγώ κρύβει αρκετά σκατούλια. Πολλές φορές στο τέλος μένει μόνο σκατούλι που γίνεται σκατό θεόρατο έτοιμο να πνίξει την ομορφιά και τη χαρά της δημιουργίας.

Ο δυτικός κανόνας προτάσσει τον καλλιτέχνη αντί για το έργο, τη ζωή του και τα παπάρια του, μέσα σ’ ένα αδυσώπητο λάιφ-στάιλ έτοιμο για την αρένα του φετιχιστικού ανταγωνισμού.

Αν θεωρήσουμε, ότι τα περιττώματα του μικρού παιδιού αποκτούν λαλιά όταν αυτό αντιλαμβάνεται ότι διαθέτει ένα μέσο εκβιασμού ή προσφοράς έναντι της μητέρας του τότε θα κατανοήσουμε πλήρως το προχώρημα αυτής της σχέσης.

Ο καλλιτέχνης είναι το μικρό παιδί που λαλεί κοινωνικά μέσω των πνευματικών του κοπράνων. Απευθύνεται διαρκώς στη μάνα του δηλαδή στην κοινωνία και τις εξουσίες της, κάνοντας τα πάντα για να τον προσέξουν. Ένα συνεχές κάλεσμα το οποίο δύσκολα βρίσκει ανταπόκριση.

Εδώ έρχεται ο δημιουργός να σκηνοθετήσει αυτή την πρόκληση. Η σκηνοθεσία είναι μια αναγκαιότητα, το νευραλγικό σημείο ανάμεσα στο μελάνι και τα δάκρυα, τον καμβά και το βλέμμα, το ντυμένο και το γυμνό.

Οφείλει ο καλλιτέχνης να σκηνοθετεί τους πόθους και τις φαντασιώσεις προκειμένου να πολλαπλασιάσει την ηδονή ή τη δυσαρέσκεια.

Το βλέμμα γυμνώνει το σώμα, εκθέτει την ηδονή, την απαλλάσσει απ’ την αφέλειά της.

Το παιχνίδι της σκηνοθεσίας δεν είναι καθαρό. Είναι ο σύνδεσμος που εγκαθιστούμε ανάμεσα στον εαυτό μας και το έργο. Είμαστε το μαρτυρείν. Η σκηνοθεσία εδώ είναι μια επίδειξη, μάρτυρας της οποίας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Η ανάγνωση είναι κι αυτή μια παραγωγή, μια μορφή αποκάλυψης του ασυνειδήτου αρχέγονου πόθου μας.

Την ίδια στιγμή που η κοινωνία λογοκρίνει τις σκατολογικές μας τάσεις μέσω του Εγώ, μας αφήνει έναν κρυφό εσωτερικό χώρο για να εκφραστούμε.

Οι καλλιτέχνες είναι τα ύποπτα άτομα που πρέπει να ελέγχονται απ’ το βλέμμα της εξουσίας. Η εξουσία επιτηρεί την καλλιτεχνική πράξη χρησιμοποιώντας το φίλτρο της ακαδημίας.

Οι ελεύθεροι καλλιτέχνες είναι τοποθετημένοι στα ειδικά τους αποχωρητήρια όπως οι τραβεστί και οι πόρνες έχουν ως γενικά επιτελεία και καταφύγια τους δημόσιους καμπινέδες, παραπέμποντας στην παιδική εμπειρία και σε έναν καθολικό και καθησυχαστικό τόπο, εντοπισμένο εκτός του κόσμου.

Ένα αποχωρητήριο όπου συντηρείται η μύχια αυταπάτη της αέναης συναλλαγής με μια βαθύτερη ακοή, με το αιωνίως άταφο σκατολογικό δαιμόνιο.