Με τον όρο «όριο» στα μαθηματικά, νοείται η διαρκής προσέγγιση ενός σημείου ή, διαφορετικά, η διαρκής μείωση μιας απόστασης, χωρίς όμως ποτέ αυτή να μηδενίζεται.
Αλλιώς, όριο σημαίνει το σημείο από όπου αρχίζει κάτι να φαίνετε, έτσι προκύπτει το Όρος (βουνό). Το όριο είναι και σύνορο, Τα όρια των περιοχών μεταξύ τους συνήθως είναι βουνά, ένα ποτάμι ή γενικά ένα φυσικό εμπόδιο. Στο επίπεδο της θάλασσας ένας άνθρωπος μέσου αναστήματος βλέπει ως και 1600 μετρά, όσο ένα μίλι. Κάθε χίλια μετρά που ανεβαίνει, η απόσταση που βλέπει αυξάνετε κατά εκατό χιλιόμετρα. Δηλαδή το σημείο όπου στεκόμαστε είναι και αυτό ένα όριο.
Αυτά ως προς την ετυμολογική προσέγγιση του ορίου… αλλα και με αφορμή αυτή, μου έρχονται στο μυαλό συνειρμοί και προσεγγίσεις του όρου που έχουν περισσότερο να κάνουν με τις πνευματικές μου αναζητήσεις και τον τρόπο με τον όποιο βλέπω τα πράγματα γύρω μου.
Έτσι για παράδειγμα διαβάζοντας την μαθηματική ερμηνεία, σκέπτομαι την συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου να αγγίξει το απόλυτο. Και ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί μόνο να το προσεγγίσει αλλά ποτέ να το φτάσει. Και κάθε φορά που νομίζει ότι ανακαλύπτει κάτι, τότε καινούρια όρια εμφανίζονται μπροστά του. Ακόμη σκέπτομαι ποσό υποκειμενικά και ευμετάβλητα μπορεί να είναι τα όρια. Αν μπορείτε βρείτε μου τα όρια μεταξύ κάλου και κάκου ή τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων πάνω σε ένα βουνό κοντά στο Κρατερό όπου δεν υπάρχουν ανθρώπινα σημάδια. Και αυτό συμβαίνει γιατί εμείς οι ίδιοι βάζουμε τα όρια, δεν υπήρχαν αυτά πριν πάμε εμείς εκεί ή πριν αποφασίσουμε να τα βάλουμε. Και αν τελικά με κάποιον τρόπο καταφέρουν να σταθουμε πάνω στο όριο και κάνουμε μια σύμβαση ότι αυτό έχει πλάτος 30 εκατοστά πχ, τότε πρακτικά θα στεκόμασταν κάπου, αλλά θεωρητικά πουθενά… ούτε Ελλάδα, ούτε Σκόπια. Ο άνθρωπος έχει καταφέρει να το κάνει αυτό σε αρκετά σημεία στον πλανήτη και να πολεμά γ αυτά.
Από χαμηλά δεν μπορούμε να δούμε και πολλά πράγματα, πρέπει με κάποιον τρόπο να μπορέσουμε να ανέβουμε, να αναρριχηθούμε σε υψηλοτέρα πνευματικά και συνειδησιακά επίπεδα. Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε πιο ευρεία και ολοκληρωμένη άποψη της πραγματικότητας αφενός και κάποια πράγματα που από χαμηλά μας φάνταζαν τεραστία, τώρα είναι ασήμαντα.
Όπως είπα και πριν, Το σημείο όπου στεκόμαστε είναι και αυτό ένα όριο. Πιστεύω πως είναι ανώφελο να προσπαθούμε να καθορίσουμε ή να υπερασπιστούμε όρια τα οποία άλλοι έχουν βάλει για εμάς και με κάποιο τρόπο μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως είναι δικά μας. Το ωφέλιμο θα ήταν να προσδιορίσουμε πρώτα το σημείο όπου εμείς στεκόμαστε και στη συνέχεια να βρούμε τα δικά μας όρια. Τα όρια μας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, τη φύση, το σύμπαν. Τότε και τα όρια τα έξω από εμάς θα βρίσκονταν εκεί που πρέπει και θα είχαν και την μορφή που θα έπρεπε να έχουν.
Καβουρίδης Βασίλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου