ΦΕΣΤΙΒΑΛ “ΓΕΦΥΡΕΣ”

“Γιορτή του Δρόμου - Για Την Πόλη και το Ποδήλατο”

Γέφυρα Σαρανταπόρου – Σταθμός ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος

2 Οκτωβρίου / Κυριακή / 10.00π.μ.- 10.00μ.μ.



Αγαπητοί φίλοι-ες καλημέρα!

Το Carpe Diem με την συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς και με την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων υλοποιεί μια μοναδική “Γιορτή του Δρόμου”, με θεματική “Για την Πόλη και το Ποδήλατο”.

Συγκεκριμένα υλοποιούμε δημόσια τοιχογραφία με τη συνεργασία καλλιτεχνών και κατοίκων της πόλης στα τοιχία της γέφυρας Σαρανταπόρου, η οποία συνδέει την Πατησίων με την Αχαρνών στο ύψος του σταθμού ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος, την Κυριακή 2 Οκτωβρίου.

Συμμετέχουν από το χώρο του Urban art-graffiti art: 2357, Αλέξανδρος Κατάρας, Αρτέμης, Alex Martinez, Apset, Boohaha, Brain, Code, Dail, Dask, Dennis, Dimmer, Don40, Geox, Greg, Joad, Jorz, Imoa, Ino, Kez, Live2, Lol, Ners, Norzine, Ozon, Pher, Poster, Proleculture, Pupet, Raiden, Revenge, Rio, Rkr85, Rtmone, Sake, Same84, Simek, Soiber, Stigma Squad (Insane, Reis, Senor, Scar, Sicer, Slipy), Taxis, Yoker.
Ελεύθερη συμμετοχή για το κοινό και δωρεάν διάθεση χρωμάτων και υλικών για όσους θέλουν να συμμετάσχουν στη γιορτή.

Με την υποστήριξη: Sabotaz80, Dynamart, Rollex & Π. Καραβάς

Σας περιμένουμε!! διαδώστε το!

ΚΟΣΜΟΣ ΝΕΟΣ

Περισσότερες πληροφορίες στα:

http://www.choros18.com/

http://www.harriskondosphyris.com/

ΚΟΣΜΟΣ ΝΕΟΣ

Ο χΩρος 18 σας προσκαλεί το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011 στις 12.30 το μεσημέρι

στα εγκαίνια της έκθεσης εγκαταστάσεων και σχεδίων με τίτλο «Κόσμος Νέος».

Στην έκθεση συμμετέχουν με πρόσφατες δουλειές τους οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες:

Χάρης Κοντοσφύρης, Νίκος Τρανός και Παντελής Χανδρής.


Η διάρκεια της είναι μέχρι 25 Οκτωβρίου 2011.
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη έως Παρασκευή: 12.00 – 15.00 και 18.30 – 21.00. Σάββατο: 12.00 – 15.00


--
χΩρος18
CHOROS18
art stage

Chr. Smirnis 18
54 622 Thessaloniki
Greece
+0030 2310 261077

http://www.choros18.com/

---

Περισσότερες πληροφορίες στο: http://www.harriskondosphyris.com/

ΘΕΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ

Εγκαίνια: Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου στις 8 μ.μ.

Η νεωτερικότητα, μία λέξη η οποία προορίζεται να διακρίνει το παρόν, τη δική μας εποχή από το παρελθόν αποτελεί ένα παράδοξο. Aυτή η έκφραση δημιουργεί ένα νέο νόημα πάνω σε ένα παλαιό ερώτημα. Η έννοια της «νεωτερικότητας» υποδήλωνε -σχεδόν πάντοτε- τη συνείδηση που αποκτούσε μία ιστορική περίοδος για τον εαυτό της, στη σχέση της -θετική ή αρνητική- με την κλασική αρχαιότητα. Μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα, παρατηρείται μία στατική αντιπαράθεση ανάμεσα στο κλασικό και το μοντέρνο μέσα από την οποία προέκυπτε ένα ανανεωμένο περιεχόμενο -στο παρόν- της κλασικής αρχαιότητας. Σε αυτές τις αντιπαραθέσεις το καινούργιο απέρρεε από μία ανανεωμένη σχέση με την παράδοση. Μόνο στα μέσα του 19^ου αιώνα η έννοια του νέου -για πρώτη φορά- δεν απαιτεί τη σύγκρισή της με την παράδοση και το παρελθόν. Ο Μπωντλέρ υπήρξε ο πρώτος που συνέδεσε το νέο με κάτι το άγνωστο και όχι πλέον με την κλασική αρχαιότητα.

Πού εντοπίζεται η διαφορά της ελληνικής από την ευρωπαϊκή νεωτερικότητα; Η ελληνική μοντερνικότητα είναι προ-νεωτερική. Αν αντιστοιχεί σε αυτήν κάποιο θεωρητικό πλαίσιο αυτό θα είχε σοβαρές αντιστοιχίες με τις διαμάχες γύρω από την έννοια του μοντέρνου τις οποίες συναντάμε μέχρι τον 19^ο αιώνα. Η ελληνική μοντερνικότητα στη ζωγραφική μόνο περιθωριακά συνδεόταν με τον μπωντλερικό ορισμό του μοντέρνου. Αντίθετα, η ανακάλυψη ενός θριαμβευτικού παρελθόντος μέσα στο παρόν υπήρξε ένα αίτημα που δεσπόζει από τα τέλη του 18^ου αιώνα στην ελληνική ζωγραφική. Ένα τέτοιο καθήκον, όμως, είναι προ-μοντερνικό. Η αναζήτηση αυτού του καθήκοντος δεν χρειάζεται το εκκοσμικευμένο νόημα της θεολογίας που συναντάμε στον ευρωπαϊκό μοντερνισμό γιατί η ελληνική ζωγραφική είναι κυριολεκτικά θεολογική. Το απελευθερωτικό μήνυμα μεταφράζεται ως θεολογική αποκάλυψη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παρουσιάζονται πολλές εκδοχές αυτού του μηνύματος. Ο Παρθένης είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις. Όμως, αν και το έργο του μυθοποιήθηκε, αφού υπήρξε ένα βολικό μοτίβο πάνω στη διαχρονία του Ελληνισμού, δεν αποτέλεσε τον κανόνα που προσδιόρισε στη συνέχεια την εξέλιξη της ελληνικής ζωγραφικής. Αυτό σημαίνει ότι το έργο του Παρθένη δεν επέφερε μια μεταβολή του ορίζοντα. Δεν υπήρξε ο προσδιοριστικός παράγοντας που βοήθησε να απορριφθούν οικείες εμπειρίες και στη συνέχεια να αποτελέσει τον τρόπο ώστε για πρώτη φορά να κατανοήσουμε κάποιες άλλες.

Αντίθετα, ο Φώτης Κόντογλου (1896-1965) -περισσότερο από τον Παρθένη- επέδρασε με το έργο του και τη στάση του σε μία ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών. Έδωσε, σε μεγάλο βαθμό, τα χαρακτηριστικά του ελληνικού μοντερνισμού. Εάν ο ελληνικός μοντερνισμός είναι προ-νεωτερικός αυτό οφείλεται και στον Κόντογλου. Στο έργο του, παρατηρείται η υπερβολική αξίωση να ανασυγκροτηθεί μια ολόκληρη παράδοση που για ιστορικούς λόγους είχε περιέλθει στη λήθη. Λειτουργεί γενεαλογικά. Ασκεί ένα αναδρομικό ερώτημα πάνω στην καταγωγή του μοντέρνου. Αμφισβητώντας την εικαστική νεωτερικότητα των αρχών του εικοστού αιώνα, αναζητά και βρίσκει μία αρχή στο Βυζάντιο και στην ανατολική παράδοση. Προσδιορίζει τον εικαστικό χρόνο με βάση αυτήν την αρχή.

Η έκθεση εκκινεί από το έργο του Κόντογλου και των επιγόνων του. Μέσα από αυτό δημιουργούνται αρκετοί αστερισμοί και τίθενται ποικίλα ερωτήματα. Παρουσιάζονται έργα του ιδίου καθώς και μαθητών του που ακολούθησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα τις διδαχές του όπως του Ράλλη Κοψίδη και του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Μέσα στην παράδοση που εγκαινιάζεται από τον Κόντογλου παρατηρούμε στοιχεία που δημιουργούν την ιδιαίτερη ποιότητα αυτής της ζωγραφικής. Η ζωγραφική των συνόψεων και των σχημάτων που δημιουργεί δεν πραγματοποιείται με στόχο τη σχηματοποίηση και την αλλοίωση της φόρμας -όπως συναντάται στην ευρωπαϊκή νεωτερικότητα- αλλά καθορίζεται από τη θεολογική κληρονομιά που αυτή η ζωγραφική -έμμεσα ή άμεσα- εκφράζει. Άλλο παράδοξο συνιστά το γεγονός ότι αυτή η μεταφυσική προσδοκία ενώ ξεκινά ως ανασυγκρότηση της ανατολικής παράδοσης, οδηγείται στην περιγραφή του γραφικού σημείου και του γραφισμού. Τα σχέδια με το πενάκι, οι ασκήσεις πάνω στη μορφή του γράμματος μάς οδηγούν στην αντίληψη ότι η μεταφυσική είναι γραφή.

Με ποιο τρόπο αντιμετωπίζεται το νόημα της θεολογίας στο έργο άλλων καλλιτεχνών; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα που τίθεται στα πλαίσια της έκθεσης. Πώς εντάσσεται, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το έργο των Σπύρου Παπαλουκά, Γιώργου Μπουζιάνη, Ευθύμη Παπαδημητρίου ή του Αλέκου Κοντόπουλου; Ποιες είναι οι θεολογίες που παρουσιάζονται μέσα στο έργο τους;

Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος

Παρουσιάζονται έργα των:

Γιώργου Μπουζιάνη, Σπύρου Παπαλουκά, Φώτη Κόντογλου, Ράλλη Κοψίδη, Γιάννη Τσαρούχη, Ευθύμη Παπαδημητρίου, Αλέκου Κοντόπουλου, Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, Γιώργου Μανουσάκη, Δημήτρη Κόκκορη, Στρατή Δούκα.

Η έκθεση υποστηρίζεται από οπτικό-ακουστικό αρχειακό υλικό πάνω στη ζωή και το έργο του Φώτη Κόντογλου.

Στη διάρκεια της έκθεσης θα παρουσιαστούν τα ημερολόγια του Ακριθάκη στα οποία θα διερευνηθεί η σχέση τους με τον γραφισμό.

Ακούγονται απαγγελίες των Φώτη Κόντογλου και Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.

Το αναλυτικό σκεπτικό της έκθεσης στέλνεται, σε μορφή pdf, στους ενδιαφερομένους.

Ξεναγήσεις: «Μία εισαγωγή στο έργο του Φώτη Κόντογλου», Σάββατο, 1 & 8 Οκτωβρίου 2011, στις 12 το μεσημέρι. Εισηγητής Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος.

«Σχήματα και συνόψεις στο ελληνικό μοντέρνο, με αφορμή τον Φώτη Κόντογλου», Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011, στις 12 το μεσημέρι. Εισηγητής Παναγιώτης Σ. Παπαδόπουλος.

Εγκαίνια: Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011, στις 20:00.

Διάρκεια έκθεσης: έως 20 Νοεμβρίου 2011.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή, 18:00 έως 22:00,

Σάββατο και Κυριακή, 11:30 έως 14.30.

“ΑΝΑΦΟΡΑ | ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ”

Εγκαίνια Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου, 7 μ.μ.

Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Αγίου Μηνά 13

Με την υποστήριξη του Zone D της Γκαλερί Ζουμπουλάκη εγκαινιάζεται στις 22 Σεπτεμβρίου η ομαδική έκθεση Αναφορά | Αναπαράσταση, σε επιμέλεια των εικαστικών Βασίλη Βασιλακάκη, Χρήστου Βενέτη, Βαγγέλη Γκόκα και Κώστα Χριστόπουλου.

Η έκθεση, στην οποία συμμετέχουν 24 καλλιτέχνες, πραγματοποιείται στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, ως «φιλοξενούμενη δράση» της 3^ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

Τα έργα, στημένα ανάμεσα στα εκθέματα-μαρτυρίες του μουσείου, επιχειρούν να θέσουν ερωτήματα σε σχέση με τα ζητήματα της «αναφοράς» και της «αναπαράστασης». Οι έννοιες αυτές αποτελούν κεντρικό ζήτημα διαπραγμάτευσης στους περισσότερους πολιτισμούς με προεξέχοντα τον εβραϊκό. Ταυτόχρονα, όμως, η θεώρησή τους συνοδεύεται ιστορικά από διακυμάνσεις, επηρεάζοντας την τέχνη και τα έργα της.

Όπως γράφει ο Κώστας Χριστόπουλος: «’Ο,τι εδώ διακυβεύεται αφορά τη διαχείριση της μνήμης. Ο σύγχρονος πολιτισμός συνδέεται ακριβώς με την ικανότητα διαχείρισης και επιμέλειας κάθε λογής δεδομένων, καθώς και της δυνατότητας ανακατεύθυνσής τους. Μνήμες, εικόνες, αντικείμενα της παράδοσης, έργα της τέχνης, υπολείμματα του πραγματικού, σύμβολα, αποσπάσματα αφηγήσεων και ιστορικά τεκμήρια αναδιοργανώνονται με τρόπο ικανό να ξαναθέσει στο επίκεντρο το αναστοχαστικό ερώτημα της κατανόησης των σύγχρονων πολιτισμικών επίδικων και να τα τοποθετήσει στην προοπτική της αναδιαπραγμάτευσης του ζητήματος της δυνατότητας ή της αδυναμίας αναπαράστασής τους».

Καλλιτέχνες: Αλεξίου Νίκος, Ανταλουδάκη Άννα, Βενετόπουλος Μπάμπης, Γκανής Μωρίς, Γκατένιο Σίμης, Γρηγοριάδης Γιάννης, Ευσταθίου Ειρήνη, Ζαφειρόπουλος Θοδωρής, Θεοδωρόπουλος Γιάννης, Καραστεργίου Απόστολος, Λάππας Γιώργος, Μεϊμάρογλου Δέσποινα, Μορταράκος Κυριάκος, Μπασάνος Κώστας, Ξόνογλου Δημήτρης, Παπαδόπουλος Νίκος, Παπακωνσταντίνου Νίνα, Πατσουράκης Ευτύχης, Πολυζωίδου Μαρία, Σαρρής Κύριλλος, Σβορώνου Αγγελική,Τσαντίλα Ευανθία,Τσώλης Κώστας, Χριστάκης Τάσος.

Στο πλαίσιο της έκθεσης Αναφορά | Αναπαράσταση θα εκδοθεί δίγλωσση ειδική έκδοση από τις εκδόσεις FUTURA, με τα έργα της έκθεσης συνοδευόμενη από κείμενα των Ανταλουδάκη Άννα, Αρτινού Αποστόλη, Γυιόκα Λία, Δερμεντζόπουλου Χρήστου, Δημητριάδη Δημήτρη, Κουμπή Τάκη, Μαρίνου Χριστόφορου, Μερτίκα Γιώργου, Μόλχο Ρένα, Πατερίδου Γεωργία, Ρίκου Ελπίδα, Ροζάνη Στέφανου, Σολομών Εσθήρ, Στανγκανέλλη Πέτρου-Ιωσήφ, Σταφυλάκη Κωστή, Χριστόπουλου Κώστα.

Επιμέλεια: Βασιλακάκης Βασίλης, Βενέτης Χρήστος, Γκόκας Βαγγέλης, Χριστόπουλος Κώστας

Διεύθυνση: Αγίου Μηνά 13, Θεσσαλονίκη

Διάρκεια έκθεσης: 22 Σεπτεμβρίου – 15 Νοεμβρίου 2011

Ώρες λειτουργίας : Κυριακή, Τρίτη & Παρασκευή 11.00 – 14.00

Τετάρτη & Πέμπτη 11.00 – 14.00 και 17.00 - 20.00

Δευτέρα & Σάββατο κλειστά

Για περισσότερες πληροφορίες:

Zone D – Zoumboulakis Galleries

press@zoumboulakis.gr

www.zone-d.gr

www.zoumboulakis.gr

Πλ. Κολωνακίου 20, 106 73 Αθήνα

Τηλ: (+30) 210 3608278 / Fax: (+30) 210 3631364

Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Τηλ: (+30) 2310 250406 / Fax: (+30) 2310 250407

www.jmth.gr

jctmuseo@otenet.gr

Ενα συμπυκνωμένο ντοκιμαντέρ.

Ο Αχιλλέας Στόιος μας προώθησε αυτό το βίντεο-κλιπάκι.Η ανθρώπινη ύπαρξη στην πολύπλοκη, πολύχρωμη, πολύτροπη,πολυσύχνασταστη, πολυσύνθετη, βίαιη,ειρηνική,άκρατη συνύπαρξη.


http://www.youtube.com/watch_popup?v=2HiUMlOz4UQ&vq=large

+ ταγμα 8 Οι δύο επιστολές

Η προδοσία των Αθηνών

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Σκεφτόμουνα πώς θα πω στον πατέρα μου ότι η σύνταξή του ψαλιδίζεται γιατί είναι δημοσιονομικά άδικη, ύστερα από 40 χρόνια ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά. Δεν θα του πω τίποτε, θα το έχει ακούσει από τον υπουργό του LSE, καμουφλαρισμένο, με τις μετωνυμίες του Τρίτου Δρόμου, και θα το καταλάβει όταν πάει στην τράπεζα να εισπράξει. Τότε θα βαρυγκομήσει για τους Παπαντρέου που τους ψηφίζει τρεις γενιές, όπως το ‘χει κάνει πρόσφατα. Κι ύστερα θα γυρίσει στις γάτες του, στις λεμονιές και στο αγέρι του νησιού: αυτά δεν μπορούν να του τα πάρουν όσο ζει.

Τον ζηλεύω. Τουλάχιστον για τα στερνά του στο νησί. Περνούν ακύμαντα. Δούλεψε μια ζωή στο άστυ, έφτιαξε ενάμισι σπίτι, σπούδασε δύο παιδιά, είδε εγγόνια, κι ύστερα στο νησί ψάρεψε, κυνήγησε, ήπιε ρετσίνες με λιτό μεζέ, ανάστησε μερικά δέντρα. Χορταίνει φως και μελτέμι.

Εγώ, ο σπουδασμένος γεννήθηκα στο άστυ, και εδώ παραμένω. Ημουν περήφανος για την πόλη, έμαθα να κολυμπάω στις λεωφόρους και τα σοκάκια, τη γύρισα με το παπί, με τα πόδια, με λεωφορεία. Σπούδασα ζωή σε καφενεία, ποτάδικα, ροκ κλαμπ, διανυκτερεύοντα γαλατάδικα με αυγά τηγανητά, εξωτικά εσπρεσάδικα του ’70-’80, σε εργαστήρια και ατελιέ, μπήκα σε τσιγκογραφεία και μονοτυπίες, έκανα δουλειές με αρτιζάνους και μάστορες, με γλυκομίλητους τεχνίτες, με ποιητές των δρόμων, με μεγάλους λόγιους σε μικρά γραφεία, έμαθα τρόπους και φερσίματα, άκουσα μικρά, σπουδαία.

Αυτή η πόλη υπάρχει ακόμη. Πιο φανταχτερή, πιο επιπόλαιη και ξιπασμένη, καμπόσα χρόνια τώρα, όλο και πιο σύνθετη, πολύπλοκη, πιο δύσκολη αλλά και αμείωτα γοητευτική. Μητρόπολη. Τον τελευταίο καιρό όμως τη χάνω. Ισως γιατί μεγάλωσα και οι ανακαλύψεις μου μειώνονται, ίσως. Αλλά η πόλη μου διαφεύγει και με φοβίζει και με θυμώνει, με συμβάντα που ξεπερνούν τα όρια της ανοχής μου, που δοκιμάζουν την αντοχή.

Δεν μπορώ να αποδεχτώ το παζάρι μαϊμούδων καθημερινά μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο και τις Κυριακές σε όλα τα Προπύλαια. Δεν μπορώ να αποδεχτώ τα πρεζάκια να σέρνονται ανάμεσα Πανεπιστήμιο και Ακαδημία, να κόβουνε δόσεις στα χαρτόνια και τα βαποράκια να μοιράζουν δόσεις σφυρίζοντας την τιμή «πέντε, πέντε!» Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι η πλατεία Κλαυθμώνος είναι χωματερή αστέγων και ναυαγίων, μπροστά από το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι η Σανταρόζα είναι αποθετήριο νεκροζώντανων της πρέζας. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι η οδός Σκουφά είναι πασαρέλα ζητιάνων και τοξικομανών με κλεμμένα IPhone. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι τον ιστορικό χώρο ανάμεσα Εθνικό Μουσείο και Μετσόβιο θα τον καταλαμβάνει ο θάνατος, η νόσος και η δυσωδία.

Ισως φταίει που μεγάλωσα και κάμπτεται η αντοχή μου ενώπιον της εξαθλίωσης. Το πιθανότερο είναι ότι έσφαλα. Ξαστόχησα. Θεώρησα ότι η Ελλάδα είχε ξεφύγει από την επαιτεία, νόμιζα ότι η Αθήνα δεν θα γέμιζε άστεγους, απελπισμένους πλάνητες, φερέοικους, νόμιζα ότι οι νεκροζώντανοι της πρέζας δεν θα επεδείκνυαν τα γαγγραινιασμένα μέλη τους στο προσκήνιο, στα πιο ιστορικά μέρη, στα πιο συμβολικά σημεία της πρωτεύουσας. Νόμιζα ότι η κοινωνία μας, παρ’ όλα τα λάθη και τις αδυναμίες της, θα προφύλασσε τον συμβολικό της πυρήνα, το ιστορικό της κέντρο, έναν δεσμό υπερταξικής συνοχής, τα εθνικά της ορόσημα. Τι άλλο είναι το Καποδιστριακό, η Ακαδημία, το Εθνικό Μουσείο, το Μετσόβιο, το ιστορικό κέντρο; Η συμβολική καρδιά του κρατιδίου, κοντά δύο αιώνες.

Εσφαλα. Μόνο εγώ βλέπω έτσι. Μόνο εγώ πονάω, οργίζομαι, θλίβομαι, μαραζώνω, με το χάλι του ιστορικού κέντρου, με τον εκφυλισμό του δημόσιου χώρου, με την κατάρρευση της συμβολικής τάξης, με τη συρρίκνωση του δημοκρατικού κράτους. Εγώ και κάτι άλλοι μυγιάγγιχτοι, που επιμένουν να ζουν στο κέντρο, στην παλιά Αθήνα και να συναντιούνται στα καφενεία της.

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Χρήστος Παπουτσής, ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο πρόεδρος της Βουλής Φιλ. Πετσάλνικος, υπεύθυνοι θεσμικά για την προάσπιση της συμβολικής τάξης, του νόμου, του δημοκρατικού χώρου και της ιστορικής συνέχειας, δεν βλέπουν τίποτε, δεν τους ενοχλεί τίποτε, δεν κάνουν τίποτε. Εγκατέλειψαν αμαχητί. Παρέδωσαν την πρωτεύουσα στη σαβούρα, τη νόσο και τον θάνατο. Πρόδωσαν την Αθήνα. Η ιστορία θα είναι ανελέητη, για όλους.

Είχα μια πόλη, την έμαθα και με έμαθε. Τώρα με πονάει όταν την περπατάω, και με ανησυχεί. Ζηλεύω τους γέροντες των νησιών και των ορέων

Πείτε μας τη γνώμη σας

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/09/2011_1296348

Η απάντηση:

Εστειλα το ακόλουθο σχόλιο, θα δημοσιευτεί αφού .......εγκριθεί

Το όλο θέμα οριοθέτησε η Μπέττυ από το '81 με τον προφητικό τίτλο "Πόσο πάει".

Κατά σατανική σύμπτωση τότε ξεκίναγε ο Μέγας Ανδρέας την περιβόητη αλλαγή.

Μέρα με τη μέρα το παμπόνηρο αυτό κράτος απέκτησε διαπραγματευτική ισχύ και ερχότανε κάθε τόσο και σούταζε κάτι τις.

Εσύ είχες άλλα να προσέξεις, δεν ενέδιδες και έτσι άρχισε το κράτος να σου ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί "πόσο πάει" κλείνοντάς σου που και που πονηρά το μάτι.

Εσύ μπαινόβγαινες στα υπόγεια τσιγκογραφεία, έτρωγες αυγά μάτια 3.30 το πρωί στην Ομόνοια, μίλαγες με τα πρεζάκια και τα τραβεστί, ήσουνα ανάμεσά τους, ήσουνα ο άνθρωπός τους, ήσουνα με δυο λόγια αποδεκτός, το κάθε συνάφι εβλεπε ότι α)ήσουν εκεί στο σταυροδρόμι ξημερώματα και β)είχες δυο τρία πράγματα να πεις και να τσακωθείς εν ανάγκη γιαυτά, άρα ήσουνα ζωντανός, είχες δικαίωμα να πιάνεις αυτό το μισό μέτρο στο πεζοδρόμιο, δεν στο στερούσε κανείς.
Σιγά σιγά όμως το πανούργο κράτος αύξησε τα γενναία κατά Καβάφη δοσίματα και ο ψίθυρος στο αυτί πάντα γλυκός και επίμονος "Πόσο πάει".

Ετσι ενέδωσες, θεώρησες μάλισστα ότι είναι και καλό και ωφέλιμο για σένα και για τη χώρα μας γενικότερα. Το αντάλλαγμα ήταν απλό. Επρεπε να "κλειστείς" σε κάποιους 4 ή 14 τοίχους, να έχεις και πολύ δουλειά να κάνεις, πολλές ευθύνες, προοπτικές ανόδου, κάποια παραπάνω λεφτά κλπ.

Το παμπόνηρο κράτος είχε και το σκεπτικό του και τον σκοπό του. Ενας σπουδαγμένος και ανήσυχος και δημιουργικός άνθρωπος του πνεύματος δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με αυτά τα "χαμηλά" στρώματα, τους δίνει αξία, τους ανεβάζει τον μέσο όρο και ίσως κάποια στιγμή τους κάνει επικίνδυνους.
Και τώρα που κάτι σε τρώει και δεν ξέρεις τι, αιτιάσαι τον Καμίνη και τον Γερουλάνο και όλους αυτούς, αιτιάσαι δηλαδή τους ανθρώπους αυτού του συναφιού που σε εκτίμησε και σου έδωσε αξία και θέσεις και όλα αυτά τα εκλυστικά που εσύ, ι.α.χ, διάλεξες.
Ρίξε μια ματιά, άλλο φταίει.
Και μη μας προτρέπεις στην τελική να φύγουμε απ' την πόλη και να πάρουμε τα νησιά και τα όρη, δεν ψηνόμαστε ούτε και πρόκειται.
[Ελπίζω να έγινε αντιληπτό ότι χρησιμοποιώ το β΄ενικό πρόσωπο γιατί με βοηθάει εκφραστικά, κάτι αντίστοιχο με το "on" που έχουνε οι γάλλοι]
Με ιδιαίτερη εκτίμηση
Δημήτρης Τσοκάκης

Στήβεν Αντωνάκος Παλιό Ελαιουργείο Ελευσίνας

Το έργο The Search αποτελεί μια παρέμβαση με νέον σε περίπου τριάντα σημεία αυτού του υποβλητικού παλιού βιομηχανικού χώρου. Εδώ, σε συνέχεια της δουλειάς του επί δεκαετίες σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ο καλλιτέχνης έχει ενώσει τις δομές και τους χώρους του Ελαιουργείου σε μια αισθητική και φιλοσοφική ενότητα. Ελπίζω, λέει ο καλλιτέχνης ότι εδώ ο κάθε παρατηρητής μπορεί να αναζητήσει και να βιώσει με το δικό του τρόπο μερικές από τις σύνθετες ιδέες που έχω βρει στη ζωή μου στην τέχνη και έχω εκφράσει εδώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Σχόλιο του καλλιτέχνη
«Ο καθένας μας ζει μόνο μια φορά. Είναι σημαντικό να πιστεύεις στον εαυτό σου και να λαμβάνεις αποφάσεις και να ξέρεις ότι κανείς δε ζει μόνος του και κανείς δεν εργάζεται μόνος. Είναι σημαντικό να αφοσιωθείς στο έργο, το έργο που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις και, όπως λέει ο Καβάφης, “κάν’το όσο μπορείς καλύτερα”. Το μόνο που θέλω στη ζωή μου και στην τέχνη μου είναι να βρω τα απλούστερα μέσα για να μιλήσω για πιο πολύπλοκα πράγματα.

Πιστεύω ότι υπάρχει ένας βαθύς και φυσικός δεσμός μεταξύ γεωμετρίας και χώρου. Αυτή η σύνδεση είναι η πηγή όλων των ιδεών μου, όλου του έργου μου. Η ελπίδα μου είναι ότι η τέχνη μου θα αγγίξει την εσωτερικότητα του ανθρώπου. Ελπίζω ότι το έργο μου, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, αλλά και στις καλές εποχές, να υπενθυμίζει στον άνθρωπο τις μεγάλες δυνατότητές του σ’αυτή την ζωή, μια ενέργεια που ενυπάρχει και κινητοποιεί τον καθένα από εμάς.»

Στήβεν Αντωνάκος
Νέα Υόρκη, Απρίλιος 2011 Ακρόαση

Παλιό Ελαιουργείο Ελευσίνας

Λουκία Αλαβάνου - Episodio 3 - Σεπτέμβριος 2011

Τα Αισχύλεια 2011 παρουσιάζουν την έκθεση της Λουκίας Αλαβάνου, με τίτλο Episodio 3, στην οποία παρουσιάζεται μια σειρά από πρόσφατα βιντεο - εγκαταστάσεις ...

τα οποία είναι βασισμένα στη φωνή. Η Λουκία Αλαβάνου μοντάρει ξεχασμένες φωνές παρμένες από μεταγλωττισμένη σαπουνόπερα, ραδιοφωνικές εκπομπές του Ηοllywood της δεκαετίας του ’30 και τη σιωπή της Maria Callas στη Μηδεια του Pier Paolo Pasolini.

Στα αποσπάσματα, παρμένα από γνωστές και μη κινηματογραφικές ταινίες, η καλλιτέχνης έχει ενσωματώσει υλικό που βιντεοσκόπησε η ίδια στο Ελαιουργείο Ελευσίνας, με αφορμή τα φετινά Αισχύλεια.

Η πρακτική της Αλαβάνου εμπεριέχει το εικαστικό και ηχητικό κολλάζ. Η καλλιτέχνης αντλεί στοιχεία από ως επί το πλείστον γνωστές και εμβληματικές ταινίες, τα οποία συνδυάζει με στατικές εικόνες από προσωπικές και κοινωνικές πηγές, για να τα υποβάλλει σε μια δραματική χορογραφία. Παράδοξες παρεισφρήσεις διαστίζουν το εικαστικό και το ηχητικό νήμα, σηματοδοτώντας μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον εαυτό μας από τα προϊόντα της μαζικής κουλτούρας που είναι σχεδιασμένα για να μας προστατεύουν από αυτόν.

Στο έργο My My My, ο αρχικός διάλογος ανάμεσα στον ήχο και την εικόνα διατηρείται ολοένα και πιο δύσκολα: ο ήχος γίνεται τραχύς και αποσπασματικός, και αρνείται να ακολουθήσει την αλληλουχία των οπτικών εικόνων ή να υποταχθεί σε αυτήν. Η άβυσσος που υποδεικνύει τα συγκεκριμένο έργο είναι κάτι περισσότερο από το απλό ζήτημα της ματαιότητας των επιθυμιών ή της προσφιλούς στη θρησκευτική τέχνη θνητότητας· αντίθετα, είναι κάτι περισσότερο δομικό, μια βασική τομή ανάμεσα στην τονικότητα του ήχου και της εικόνας, σαν αυτές οι δύο τονικότητες να μην μπορούν ποτέ να συνενωθούν, ή ακόμα και να επικαλύψει η μία την άλλη ομοιόμορφα.

Η εμμονική χρήση του μοντάζ στα έργα της Αλαβάνου γίνεται μια μεταφορά για το θάνατο ως διαγραφή του υποκειμένου. Τα κοψίματα (του μοντάζ) μας απομακρύνουν απότομα από τις «ιστορίες» και η βία τους κάνει τους ήρωες να συσπώνται σαν μαριονέτες. Στο «Eruption of the Father» (2011), οι κινήσεις μιας γυναικείας φιγούρας μοιάζουν να υπαγορεύονται όχι μόνο από τη διαδικασία της επεξεργασίας αλλά και από τον ήχο ενός παρωχημένου προβολέα: αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που μας μεταφέρει, εμάς τους θεατές, από τη μια σκηνή στην άλλη δεν είναι η αφήγηση αλλά η ηχητική επένδυση, η οποία ασκεί άμεση επίδραση στην ηρωίδα. Ο τραχύς ήχος του προβολέα είναι σαν το νήμα που την κινεί, αδιαφορώντας για τη βούληση ή την υποκειμενικότητά της.

Darian Leader

Η Λουκία Αλαβάνου ζει στο Λονδίνο και την Αθήνα και σπούδασε στο Royal college of art. Κάποιες απ τις πρόσφατες συμμετοχές της ήταν στη Viaffarini στο Μιλάνο, Rodeo, Κωνσταντινούπολη και Fioruchi art Trust, Ιταλία. Το 2007 κέρδισε το βραβείο ΔΕΣΤΕ. Την έκθεση θα συνοδεύει κατάλογος με κείμενα του Darian Leader και Αντώνιου Μπογαδάκη.

ΕΝ-ΦΛΩ Η Κυρίως δράση, στιγμιότυπα...

VIVA ACTIVA

ΕΝ-ΦΛΩ...Οι φωτογραφίες του Κανάρη Τσίγκανου.

Οι φωτογραφίες του Κανάρη Τσίγκανου από τους Επισκέπτες της τελευταίας μέρας στην Πινακοθήκη του Δήμου της Αθήνας