Αποστόλου Βασιλική Διπλωματική Εργασία με Τίτλο: cTc, Canvas To Camera, Ιούνιος 2023

 

Θέμα Πτυχιακής Εργασίας

Κάθε τομέας τέχνης αναμειγνύεται με άλλες μορφές τέχνης ή δανείζεται από αυτές. Αυτό το μοίρασμα έμπνευσης μπορεί να δημιουργήσει κάτι καινούριο και φρέσκο, κάτι συναρπαστικό. Στην προκειμένη περίπτωση ως φωτογράφος χρησιμοποιώντας το μέσο της φωτογραφίας ερμηνεύω εκ νέου τους κλασικούς πίνακες, στην περίοδο που βρισκόμαστε τώρα. Μεταφέροντας τις ιδέες του ζωγράφου από τον καμβά στην κάμερα, δίνω νέα ζωή και διάσταση. Μεταφέρω στους θεατές νέα συναισθήματα για εικόνες που ίσως ήδη έχουν ξαναδεί, κατανέμοντας έναν φόρο τιμής στα εμβληματικά έργα τέχνης είναι ένας τρόπος αμέσως να προσελκύσω τους θεατές με μια αίσθηση οικειότητας και έναν απόηχο του συναισθήματος που ένιωσαν όταν είδαν αυτά τα έργα τέχνης για πρώτη φορά, δίνοντας τους τροφή για νέους σχολιασμούς. 

Στην προκειμένη περίπτωση διάλεξα να παρουσιάσω τη ζωή των φοιτητών/νέων μέσα από πίνακες. Θα έλεγε κανείς τι εννοείς με αυτό; Πέρα από το διάβασμα ,τη σχολή και τα χόμπι ένας φοιτητής θα περάσει από πολλές εξόδους, πολλά πάρτι, καινούριες εμπειρίες, έρωτες, στιγμές τις μίας βραδιάς, καινούριες φιλίες, καυγάδες κτλ. Πολλά από αυτά ίσως των αλλάξουν σαν άνθρωπο, τον τρόπο που αγαπούσε, τον τρόπο που σκεφτότανε, τον βάζουν σε σκέψεις ως προς την ύπαρξη του. Μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες αναπλάθετε ο εαυτός του. Η εμπειρία έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την θεωρία, ένα βιβλίο δεν μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο τόσο δραστικά, κατά την δική μου γνώμη.

Τρόποι υλοποίησης του εικαστικού έργου

Οι γυναίκες είναι συνήθως οι κύριες φιγούρες στα φωτογραφικά μου έργα. Είναι σαν να παρουσιάζω και τον εαυτό μου μέσα από τα έργα μου παρόλο που δεν κυριαρχώ εγώ στην εικόνα. Με την γυναικεία φιγούρα μπορεί κανείς να παίξει παραπάνω με τα ρούχα, με τα μαλλιά και με το μακιγιάζ, άλλος ένας λόγος για την επιλογή μου αυτή. Η αύρα και η ομορφιά που μπορεί να εκπέμψει μια γυναίκα είναι πολύ πιο δυνατή και έντονη από ότι του άντρα. 

Όσον αφορά τον χώρο που παρουσιάζονται τα έργα μου: Με την βοήθεια των φωτισμών που επιλέγω στα φωτογραφικά μου έργα προσπαθώ να ανταποδώσω αυτή την αύρα και να δώσω την ιδέα στον θεατή ότι παραβρίσκεται ο ίδιος σε κάποιο πάρτι όπου  πρωταγωνιστεί εκείνη την στιγμή, τοποθετώντας τον μαζί με τα έργα μου στο ίδιο δωμάτιο. Κάνοντας τον να νιώσει πως τα έργα μου είναι εικόνες/στιγμές που βλέπει εκείνη την στιγμή στο δικό του πάρτι. Τοποθετώντας ένα καθρέφτη στον χώρο που παρουσιάζω τον βάζω να κοιτάξει τον εαυτό του μέσα από αυτόν και να νιώσει πιο έντονα την στιγμή αυτή. Ακόμα και τα χρώματα που διαλέγω για το κάθε έργο μου αποδίδουν ένα συναίσθημα. Κύρια χρώματα που επιλέγω συνήθως στα φώτα μου είναι το μπλέ, το κόκκινο, το πράσινο και το έντονο ροζ/ φούξ.

Πέρα από τα φώτα δεν υπάρχει ένταση μέσα μας χωρίς μουσική. Ο ήχος μας αναστατώνει σε βιολογικό επίπεδο μας μεταδίδει άπειρα συναισθήματα. Είναι ο επίτιμος καλεσμένος ενός πάρτι, χωρίς μουσική δεν υπάρχει το κέφι του χορού που κι αυτό είναι πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό των πάρτι. Η μουσική έχει την δύναμη να ενώνει ακόμα και ερωτικά τους ανθρώπους. Γι αυτό και επιλέγω να προσθέσω στο χώρο που παρεβρίσκονται τα έργα μου μουσική. Η μουσική που διαλέγω είναι δυνατή και έντονη με αρκετό μπάσο και διάφορα μπιτάκια, όπως ακριβώς σε ένα πάρτι/ κλαμπ.

Επιρροές

Ως προς την τελική μου ιδέα δεν με σημάδεψε κάποιος συγκεκριμένος καλλιτέχνης που έκανε το ίδιο πράγμα με εμένα, ώστε να εμπνευστώ από αυτόν κάτι, προτίμησα να αντλήσω εικόνες από ταινίες που παρακολουθούσα όπως του Gaspar Noe το Climax, με πολύ έντονες σκηνές ξεσαλώματος, τρομερούς φωτισμούς και προοπτικές λήψεις. Αλλά όπως και προανέφερα προσπάθησα να αποδώσω εικόνες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου, από μαζώξεις και διάφορα πάρτι που ήμουν εγώ η ίδια παρούσα. Βέβαια όσο ερευνούσα έργα που να μπορώ να δημιουργήσω έπεσαν τα μάτια μου σε κάποιους καλλιτέχνες/φωτογράφους που έκαναν παρόμοια δουλεία με αυτήν που κάνω εγώ. Ένας από αυτούς ήταν ο Richard Tuschman, τον οποίο ανακάλυψα από την σειρά φωτογραφιών που δημιούργησε ως αφιέρωμα στον ζωγράφο Edward Hopper που ονομάζεται Hopper Meditations. Η τεχνική που χρησιμοποιεί ο φωτογράφος είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή, οι εικόνες γίνονται συνδυάζοντας ψηφιακά διοράματα σε μέγεθος κουκλόσπιτου με πραγματικά μοντέλα.

Πολύ εμβληματική δουλειά που χρωματικά και σκηνικά με ταρακούνησε ήταν του Yasumasa Morimura. Μέσω της εκτεταμένης χρήσης σκηνικών, κοστουμιών, μακιγιάζ και ψηφιακής χειραγώγησης, ο καλλιτέχνης μεταμορφώνεται με μαεστρία σε αναγνωρίσιμους πίνακες. Ο Μοριμούρα έχει βασίσει έργα σε σημαντικούς πίνακες των Φρίντα Κάλο, Βίνσεντ Βαν Γκογκ και Ντιέγκο Βελάσκεθ. Η επανεφεύρεση φωτογραφιών και ιστορικών αριστουργημάτων τέχνης από τον καλλιτέχνη αμφισβητεί τους συσχετισμούς που έχει ο θεατής με τα θέματα, ενώ σχολιάζει επίσης την περίπλοκη απορρόφηση της δυτικής κουλτούρας από την Ιαπωνία. Μέσω της απεικόνισης γυναικείων αστέρων και χαρακτήρων, ο Morimura ανατρέπει την έννοια του «ανδρικού βλέμματος». μέσα σε κάθε εικόνα αμφισβητεί την αυθεντία της ταυτότητας και ανατρέπει την παραδοσιακή εμβέλεια της αυτοπροσωπογραφίας

Οι δυο ταινίες του Gaspar Noe, Love και Climax πάντως είμαι απολύτως σίγουρη πως έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην επιλογή των φώτων και των χρωμάτων μου. Τα έντονα μοτίβα και τα έντονα χρώματα είναι βασικό χαρακτηριστικό μου σε γενικά πλαίσια ως φωτογράφος, έτσι ηταν επακόλουθο να τα αφομοιώσω και στο θέμα της διπλωματικής μου.

Βιβλιογραφία / Δικτυογραφία

Climax Gaspar Noe (2018)

Euphoria (2019)

Elite (2018)

Τα πρώτα δύο (2) βίντεο που ανεβάζω είναι προτού αφήσω τους θεατές μου να αλληλοεπιδράσουν με τον χώρο, πίνοντας σφήνακια και αφήνοντάς τους είτε να τα πετάξουν κάτω είτε να τα τοποθετήσουν οπουδήποτε αλλού να τα αφήνανε σε ένα πάρτι. Τα υπόλοιπα δυο (2) βίντεο είναι αφότου πέρασαν από τον χώρο της πτυχιακής μου η θεατές μου.