Η μεταβατική περίοδος μιας κοινωνίας και η διαφοροποίηση των συλλογικών πρακτικών στην τέχνη, μια κοινωνιολογική προσέγγιση

Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν καταγραφεί θεμελιώδεις αλλαγές στην κοινωνική σφαίρα, υπό την επίδραση των τεχνολογιών της πληροφορίας, την κατάργηση την άρνηση του ορθολογισμού, εν τούτοις σημειώνεται μια μετάβαση από τη νεωτερική περίοδο, σε μια διαφορετική συνθήκη. Ορισμένοι από μελετητές, μεταξύ των οποίων : οι Foucault (1972, 1973a, 1973b, 1979), Derrida (1976, 1978), Baudrillard (1994), Rotry (1989), Lyotard (1979) και Jameson (1983) επισημαίνουν τις ριζοσπαστικές, σύμφωνα με τα κριτήρια τους, αλλαγές και επικαλούνται με τον όρο‘’μετανεωτερικότητα’’ την περιγραφή μιας νέας περιόδου, που έπεται και αναχαιτίζει την προηγούμενη. Ο Giddens υποστηρίζει πως οι συνεχείς αλλαγές και το αντίκτυπο στο κοινωνικό μετασχηματισμό είναι οι φορείς της μετάβασης αυτής.¹

"Αγία Φωτεινή": Η Συνάντηση του αρχαίου κόσμου με τον χριστιανικό. Αγάπη Μαντζιώρη

Η πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη αποτελεί πανανθρώπινη και διαχρονική ανάγκη. Ανεξαρτήτως αν μια θρησκεία είναι πολυθεϊστική ή μονοθεϊστική, του χαρακτήρα και των αρχών που την διέπουν, αποτελεί δημιούργημα των ανθρώπων. Οι φαινομενικά αδύναμοι άνθρωποι κάποτε, στηριζόμενοι στην παρουσία κάποιας ύπαρξης, σε ιστορικές μαρτυρίες, αλλά και σε στοιχεία μυθοπλασίας, έπλασαν την λατρεία στους Θεούς τους, προσδοκώντας από αυτούς. Προσδοκία για στήριξη σε στιγμές αδυναμίας, αλλά και για κάλυψη συναισθηματικών, υπαρξιακών και οντολογικών κενών. Ελπίδα για την προοπτική μεταθανάτιας ζωής. Προϋπόθεση για την θετική έκβαση αυτής της μετάβασης άλλοτε η καλοσύνη και άλλοτε η αυτοπραγμάτωση. Φυσικά η δημιουργία μιας θρησκείας μπορεί να ερμηνευτεί και ως προσπάθεια κάποιων για χειραγώγηση του πλήθους. Ο φόβος, οι ενοχές, η εξάρτηση και η αίσθηση του εκ φύσεως ελλιπούς, λειτουργούν ανασταλτικά στην ολοκλήρωση του ατόμου, για την οποία ίσως το κυριότερο προαπαιτούμενο είναι ο αναστοχασμός  και η τόλμη.

Κράτος, υπακοή, οικογένεια

Της Χριστίνας Κοντούλη

Οι γονείς….

-Όχι δεν έκαψα τις πατάτες, κλείσε το παράθυρο καλύτερα, απ’ έξω έρχεται αυτή η μυρωδιά, μυρίζει η χούντα….  Έχεις συνηθίσει, γι’ αυτό δεν τη γνώρισες με την πρώτη, πάντα μας τριγύριζε κάπως. Κλείστο το κωλοπαράθυρο, κοιμούνται τα παιδιά… θα τη συνηθίσουν κι εκείνα! Τότε να δεις που θα ‘ρθουν εναντίον μας, όχι γιατί τ’ αφήσαμε να ζήσουν στη βρωμιά, όχι γιατί τα μεγαλώσαμε μέσα στα σκουπίδια, θα έρθουν εναντίον μας γιατί μας μυρίζει άσχημα, και μόνη μυρωδιά της άνοιξης στα μάτια τους θα είναι αυτή η μπόχα. Κλείσε σε παρακαλώ το παράθυρο, κλείσ’ το μέχρι να προλάβω να τους πω, μέχρι να προλάβουν να μάθουν, έστω μέχρι να φανταστούν το άρωμα της ελεύθερης ύπαρξης κι ύστερα άνοιξέ το να μάθουν κι εκείνα πως μυρίζει το σκυμμένο κεφάλι.

3η Προκήρυξη της Εμβληματικής Δράσης του ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ. «Επιστήμη και Κοινωνία» με τίτλο «Κόμβοι Έρευνας, Καινοτομίας & Διάχυσης»

 

 

Δευτέρα, 14 Οκτωβρίου 2019

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

23 Οκτωβρίου 2019
η ημερομηνία έναρξης υποβολών μέσω της Διαδικτυακής Πύλης του ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.
https://hfri.grnet.gr/

Ανακοινώθηκε σήμερα, Δευτέρα 14 Οκτωβρίου η 3η Προκήρυξη της Εμβληματικής Δράσης του ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ. «Επιστήμη και Κοινωνία» με τίτλο «Κόμβοι Έρευνας, Καινοτομίας & Διάχυσης» (http://www.elidek.gr/call/3i-prokiryxi-tis-drasis-epistimi-kai-koinonia-me-titlo-komvoi-ereynas-kainotomias-amp-diachysis/).

"Το Κοντινό Υπερπέραν" Συμμετοχή στις Νυχτες Τέχνης 2019 του φεστιβάλ Δημητρίων Θεσσαλονίκης

ΝΥΧΤΑ ΤΕΧΝΗΣ 2019

Συμμετέχουμε με την έκθεση:

Το Κοντινό Υπερπέραν

Χάρης Κοντοσφύρης_Γιώργος Πανταζής

 Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2019, 12.00 – 22.30

Διοργάνωση: Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης και Φεστιβάλ Δημητρίων

ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ | Τσιμισκή 52, Θεσσαλονίκη

t. +30 2310 240416, e-mail: lolanikolaouartgallery@gmail.com

http://lolanikolaougallery.blogspot.gr

Το Κοντινό Υπερπέραν
Χάρης Κοντοσφύρης_Γιώργος Πανταζής

Αν παρατηρήσουμε τον δρόμο, οι θόρυβοι φτάνουν εξασθενημένοι, οι κινήσεις του
μοιάζουν φαντάσματα και ο ίδιος ο δρόμος, εξαιτίας του τζαμιού που είναι
διαφανές μεν αλλά σκληρό και άκαμπτο, μοιάζει μ’ ένα ον απομονωμένο που
πάλλει κάπου στο «υπερπέραν», αναφέρει ο Καντίνσκι στο βιβλίο του Σημείο-
Γραμμή-Επίπεδο.

Πηνελόπη Γαίτη:«Μισοκρυμμένη φθινοπωρινή μνήμη-2019»

   

 Οι πρώτες σταγόνες βροχής σκάνε με ορμή στο παράθυρο σαν ρώγες σταφυλιού...ανακλήσεις μνήμης σαν θραύσματα από ρώγες σταφυλιού. Ζει ο Πενθέας ή δε ζει; Η Αγαύη ποιον θρηνεί ή δε θρηνεί. Χώρος δράσης; Μέσα σε ένα Χ δωμάτιο που λειτουργεί ως χώρος συνδυαστικών εμπειριών  και συμβάντων. Η μνήμη ξαναζεί μαζί με το χρόνο και τα σημεία του δημιουργώντας συνταυτίσεις και χροιές χρωμάτων...μέσα σε ένα ντουλάπι μιας αστικής κάμαρας ...

Πηνελόπη Γαίτη: «Φθινοπωρινή σονάτα στην τέχνη»

  

  oooooooooooooo     



    Φθινόπωρο: η εποχή της πρώτης βροχής που τη ρουφάει με λαχτάρα το φρυγμένο από την κάψα του καλοκαιριού χώμα. Είναι που πέρασε το καλοκαίρι με το θόρυβο, την αχλή και τις φωνές των παραθεριστών στην παραλία. Είναι ίσως εκείνη η μικρή απροσδιόριστη μελαγχολία της αλλαγής και της ματαίωσης που δεν έχει πρόσωπο, λόγο κι αφορμές. Μοιάζει με τον καιρό που κομίζει: απροσδιόριστο, απρόβλεπτο, γλυκόπικρο, νοσταλγικό, φωτεινό, απόμακρο, μεταβατικό...

Η τέχνη ως σκεπτόμενο σώμα

Η τέχνη ως σκεπτόμενο σώμα

Της Γλύκας Διονυσοπούλου

Εικαστικός – Υποψήφια Δρ. Ιστορίας της Τέχνης

Τι συμβαίνει όταν η τέχνη γίνεται «ζωντανή»; Όταν παύει η στατική σχέση με τον θεατή και μετατρέπεται σε άμεση και διαδραστική τέχνη με το κοινό; Πως αντιλαμβάνεται ο θεατής την αμεσότητα της επικοινωνίας και την ζωντανή εμπειρία που προσφέρει μια αντίστοιχα «ζωντανή» τέχνη; Πως μπορεί να ορίσει τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και το καλλιτεχνικό κοινό μια τέχνη πολυδιάστατη όπως αυτή της performance;