Μαζεύουμε φωτογραφικό υλικό
(πάνω απο 3000χ2000 pixel η εικόνα) με θέμα ‘Ο παππούς μου ο Καζαντζάκης’. Οι φωτογραφίες να έχουν σταλεί μέχρι την Κυριακή 3/12/17 στο e-mail annakab@hotmail.com
Έχουμε προγόνους; Και αν ναι, ποιοι είναι αυτοί; Είναι βιολογικοί ή πνευματικοί;
Πολλές φορές αγνοούμε πως κουβαλάμε χιλιάδες χρόνια και ανθρώπους μαζί μας. Αλλά ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Θα μπορούσε να ήταν ο παππούς μας ή η γιαγιά μας αλλά και πρόσωπα που δεν συναντήσαμε ποτέ από κοντά μα τους γνωρίσαμε μέσα από την τέχνη. Φωτογραφίζουμε τους ‘δικούς’ μας προγόνους και τους παρουσιάζουμε σαν να ταν ο παππούς μας ο Καζαντζάκης!
Πολλές φορές αγνοούμε πως κουβαλάμε χιλιάδες χρόνια και ανθρώπους μαζί μας. Αλλά ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Θα μπορούσε να ήταν ο παππούς μας ή η γιαγιά μας αλλά και πρόσωπα που δεν συναντήσαμε ποτέ από κοντά μα τους γνωρίσαμε μέσα από την τέχνη. Φωτογραφίζουμε τους ‘δικούς’ μας προγόνους και τους παρουσιάζουμε σαν να ταν ο παππούς μας ο Καζαντζάκης!
‘’ Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ, πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου.
Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη.
Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.
Το πρώτο σου χρέος πλαταίνοντας το εγώ σου είναι, στην αστραπόχρονη τούτη στιγμή που περπατάς στη γης, να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του εαυτού σου.
Δεν είσαι ένας. Είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου. Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου, ξοπίσω σου.
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο….’’
Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη.
Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.
Το πρώτο σου χρέος πλαταίνοντας το εγώ σου είναι, στην αστραπόχρονη τούτη στιγμή που περπατάς στη γης, να μπορέσεις να ζήσεις την απέραντη πορεία, την ορατή και την αόρατη, του εαυτού σου.
Δεν είσαι ένας. Είσαι ένα σώμα στρατού. Μια στιγμή κάτω από τον ήλιο φωτίζεται ένα από τα πρόσωπα σου. Κι ευτύς σβήνει κι ανάβει άλλο, νεώτερο σου, ξοπίσω σου.
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο….’’
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική. Salvatores Dei, Β': Η ΡΑΤΣΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου