Ευτυχισμένες Μέρες,Αθανάσιος Μπαμπάνης

                                       

Ευτυχισμένες Μέρες

 Είναι τα απανωτά χαστούκια που τρως ή το ότι είναι το πολλά και αιφνιδιαστικά που δεν προλαβαίνεις να τα συνειδητοποιήσεις? Και μετά πως συνεχίζεις? Τα τραύματα είναι πολλά και βαθιά ,πως θα επουλωθούν? Ο χρόνος και η αγάπη απέναντι στον εαυτό σου είναι το φάρμακο. Το λάθος που κάνω είναι ότι ξυπνάω με την ίδια τρομερή σκέψη, ότι δεν υπάρχει ελπίδα και ότι όλα θα λήξουν πάλι άσχημα. Το ότι η αγάπη θα μεταλλαχθεί  σε κακία ,η εμπιστοσύνη σε προδοσία και το κίτρινο σε μαύρο. Ακριβώς έτσι ένιωσα τότε από την απόλυτη χαρά, την ενεργητικότητα, την πρόοδο, την ζωντάνια στην απόλυτη θλίψη, στο κενό, στο πένθος. Λες και κάποιος έριξε τα βρομόνερα των πινέλων πάνω στο δικό μας όμορφο έργο! Που το ζωγραφίσαμε μαζί. Αλλά αυτό που με πόνεσε περισσότερο από όλα ήταν ότι το έκανες εσύ! Όπως μαύρισε η ακουαρέλα  μου έτσι και η καρδιά μου. Και πώς να αποδεχθείς κάτι τέτοιο? Πόσο μάλλον να το συνηθίσεις. Απλά προχωράς αν σέβεσαι και αγαπάς τον σημαντικότερο σύντροφο που έχεις στην ζωή σου, που αυτός είναι ο εαυτός σου, προχωράς! Σφίγγεις τα δόντια, συνδυάζεις  το ποιο όμορφο χαμόγελο σου με το αγαπημένο σου άρωμα, μηδενίζεις και απλά βαδίζεις με τις πληγές σου ανοιχτές. Αρκεί να κοιτάς προς τον ήλιο , ψάξε τα τελευταία μόρια φωτός που απέμειναν μέσα σου και πολλαπλασίασε τα! Άλλο ένα βέλος στην φαρέτρα με τις εμπειρίες σου που θα σε κάνουν σοφότερο και δυνατότερο όχι αδύναμο και ζοφερό. Αυτοί δεν ξέρουν να αγαπούν, είναι πρόβλημα τους. Εσύ οφείλεις να ζεις για το σήμερα όχι για το χθες, έτσι και αλλιώς η ζωή κυλάει όπως τα νερά του ποταμού τίποτα δεν αλλάζει την χειμαρρώδη  ροή τους. Έτσι τα τραύματα κλείνουν και κοντοζυγώνεις  την ευτυχία