Πηνελόπη Γαίτη: Πάρκο Ελευθερίας-Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης, Κολαστήρια ΕΑΤ-ΕΣΑ: « Εις Θάνατον .....Σιγή και Τιμή»

    …………………………………………………………………………..Στο Πάρκο Ελευθερίας ένα μουσείο ....μια κιβωτός διαφύλαξης μνήμης γεγονότων μιας βασανισμενης χώρας με ακόμη πιο βασανισμενους ανθρώπους, ως ιστορία, ως αλήθεια, ως ιστορικό μανιφέστο. Και τι δεν έζησαν αυτοί οι τοίχοι... Αφουγκράζονταν ότι συνέβαινε σε αυτή τη χώρα: Τα χρόνια του 1-1-4, τους Λαμπράκηδες, το χαμόγελο του Σωτήρη Πέτρουλα, τη δικτατορία του 1967-1974, την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973, τη ματωμένη Πρωτομαγιά του 1976 με το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Και να θέλουν να ξεχάσουν, δεν μπορούν να ξεχάσουν...είναι εκεί τα κελιά των βασανιστηρίων, είναι εκεί το άγαλμα του Σπύρου Μουστακλή.

    Οι αγώνες και οι ήρωες που κάποιες φορές έγιναν μυθοπλασία για βιβλία όπως το «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού  και του «Υπόθεση Λαμπράκη» του Γιάννη Βούλτεψη. Μια κόκκινη χαρακιά στη μνήμη, ένα κόκκινο γαρύφαλλο, για εκείνους που πάλεψαν και αρνήθηκαν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή. Ιάκωβος Καμπανέλλης:«Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά».

....................................................................................................................................................................................................................................................................................

    Ο  Αγέρας σαλεύει τις φυλλωσιές των δέντρων. Πίσω η βουή της πόλης. Μπροστά τα κτίρια-κολαστήρια χάσκουν άδεια: βωμοί νεκρών ψυχών. Φυλακές, ηρώα, μαρμαρωμένοι ήρωες. Τα γραμμάτα, τα γράμματα, τα ονόματα, τα ονόματα!.....ένα γαρύφαλλο, Ν.Μ, Σ.Μ. Τα γράμματα,  τα γραμματα, Ζ, Ζ, Ζ...οι αγώνες , το αίμα, οι κραυγές και μετά οι αριθμοί 27 1963, 21 1965, 1947, 1949, 12 1945, 1 1976, 21 1967, 17 1973, 15 1974, 24 1974...βουή  και ύστερα σιωπή και άχρονη μνήμη.

    Βασίλης Βασιλικός, «Ζ»: «Ξεχνάω το προσωπό σου..σιγά σιγά το προσωπό σου χάνεται απ’ τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, καθώς νέα πρόσωπα έρχονται να προστεθούν πάνω στη λατρεμένη μορφή σου. Τι θα γίνω; Σιγά-σιγά χάνεσαι...... Σε ξεχνώ και κάτι μέσα μου αντιστέκεται....».

    Ποιος χτυπάει; Ποιος ρωτάει; Κούφια μνήμη, άδεια μνήμη. Οι νεκροί περιμένουν κι οι θυσίες τους βάλσαμο.  Εις  θάνατον, εις θάνατον...Σιγή και Τιμή.....

Ελλάδα του 2017...