Οι ατμοί του χρόνου έχουν θολώσει τη μνήμη της, δεν
θυμάται πια ημερομηνίες …μόνο την ατμόσφαιρα κι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στην
«Αλάσκα», στην Κηφισιά. Σιγοπίνει τον καφέ της και ψαχουλεύει στον κουρνιαχτό
των χιλιάδων αναμνήσεων της το χρώμα των μαύρων μαλλιών του και μαζί το άρωμα
του καφέ που έπιναν μαζί σε ένα από τα ξύλινα τραπεζάκια φτιαγμένα από κορμό
πεύκου. Θυμάται τα νιάτα τους και τον καφέ της «Αλάσκας»….
Πίσω στο
σήμερα- μια φιγούρα ακαθόριστη προβάλλει κρατώντας ένα ποτήρι καφέ και λέει: «Ο
τελευταίος καφές της Αλάσκας»...μια σπονδή γυάλινων αποσπασμάτων μνήμης.......
P.S: Θερμές
ευχαριστίες σε όσους συνέβαλλαν στην πραγματοποίηση της Performance: 22/07/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου