Υποκέιμενο και μεταμοντέρνο Ηλίας Μπαρκαλής

Βρισκόμαστε μέσα στην δίνη της μετα-ιμπεριαλιστικής παρακμής, ζούμε την επέλαση ενός άκρατου παγκοσµιοποιηµένου καπιταλισμού που μεσώ της ανισόμετρης ανάπτυξη του, οξύνει της κοινωνικές αντιθέσεις, επιφέροντας ριζικές ποσοτικές και ποιοτικές μεταβολές στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό συνολικότερα, άλλα και στο μετα-μοντέρνο υποκείμενο του σήμερα, βαθαίνοντας το ρήγμα ανάμεσα στα άτομα και στην κοινωνία.

Λαμβάνοντας υπόψιν την επικαιρότητα της ρήσης του Γκράμσι << όταν το παλιό έχει πεθάνει και δεν έχει γεννηθεί το νέο είμαστε στην εποχή των τεράτων >> βλέπουμε σήμερα καθαρότερα από ποτέ άλλοτε, ότι μέσα σε αυτά τα μεταβατικά στάδια εμφανίζονται πολλά νοσηρά συμπτώματα, ότι βιώνουμε μια διαδικασία κοινωνικής τερατογένεσης.

Ο μετα-νεωτερικός κατακερματισμός δημιουργεί βαθύτερες οντολογικές αλλαγές στον σύγχρονο άνθρωπο αναδύοντας νέους υβριδικούς ανθρωπολογικούς τύπους που έρχονται πλασματικά να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος, να μπογιατίσουν το κενό, μη γίνει αντιληπτός ο μετεωρισμός και η αιώρηση. Το σύγχρονο κοσμοείδωλο του δυτικού κόσμου ρευστοποιεί και σχετικοποιεί της ταυτότητες, σε έναν αέναο αυτοαναφορικό φυγοκεντρισμό, αναιρώντας το πρόταγμα της συλλογικής συνείδησης. Ο μετα-νεωτερικός χρόνος όπως αναφέρει ο Αλαίν Μπαντιού είναι ο χρόνος της λιμνάζουσας κινητικότητας. Φαινομενικά δείχνει να αλλάζει, άλλα διαιωνίζει το παρόν φορώντας του την μάσκα του καινούργιου. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια αναπτύσσετε μια ψευδοδραστηριότητα μια άσκοπη κίνηση που δεν είναι τίποτα άλλο πάρα συσσώρευση μη νοήματος, μια ερωτηματική έλλειψη που διαχέει το άμορφο σε όλους του τομείς του σύγχρονου υποκειμένου, από την θεατρικότητα των διαπροσωπικών σχέσεων μέχρι την ομογενοποίηση των κοινωνικών προσώπων και την απώλεια της ιδιοπροσωπίας τους. Αυτή η χαμένη ιδιοπροσωπία δίνει πρόσφορο έδαφος στην ανάπτυξη μιας ειδωλοποιίας, στην κατασκευή μιας ψεύτικης υπόστασης που χτίζει ένα βραχύβιο προσωπείο, τυποποιώντας τις ταυτότητες. Η πραγματικότητα δείχνει να θυσιάζεται στον βωμό του ανορθολογισμού.

Κατερίνα Ζαμπράκου , Διάβαση string-art Πολαπλά επίπεδα ύφανσης μέσα στο ρυμουλκό νταλίκας  

Η σύγχρονη επιταγή ΖΗΣΕ έρχεται να υποκαταστήσει μια απούσα ζωή, να ικανοποίηση φαντασιακές επιθυμίες που δεν οδηγούνται ποτέ στην πλήρωση και τον κορεσμό, άλλα στην ατέρμονη επανάληψη του να επιθυμείς την ίδια την διαδικασία της επιθυμίας και όχι κάποιο ποθητό αντικείμενο, για αυτό η μετα-νεωτερική επιταγή για απόλαυση δεν βρίσκει ποτέ εκπλήρωση και διαρκώς αφαιμάσσει βαμπιρικά τροφοδοτώντας τον ναρκισσισμό και τον ατομικισμό σύμφωνα με τον Ζακ Λακάν. H αποδόμηση παίρνει την μορφή του Νομιναλισμού, την απόλυτη άρνηση και τον ακρωτηριασμό της σκέψης. Η διαρκής κατεδάφιση όλων των πτυχών της σύγχρονης ζωής, έρχεται να αντισταθμιστεί από την μαζική και την εναλλακτική κουλτούρα του New Age κινήματος, που καταλαμβάνει τον λεύθερο χρόνο που έχει απομείνει από της βάρβαρες εργασιακές συνθήκες, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ένταξης και συλλογικής δράσης που διαιωνίζει την προαναφερθείσα κατάσταση. Μέσα στον θάνατο των μεγάλων αφηγήσεων, και την έλλειψη αντικατάστασης τους από συλλογικά κοινωνικά οράματα δεν διαφαίνεται άμεσα κάποια προοπτική εξόδου από αυτήν την ατέρμονη πτώση.

Όσοι αισθάνονται ακόμα κάποιο χρέος αντίστασης και διάσωσης των ελαχίστων που έχουνε απομείνει, από την ολική αλλοτρίωση ας ορθώσουν το ανάστημα τους ενάντια στην επιβαλλόμενη παρακμή και σήψη.