ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ REM BRAND NAME PROJECT ΣΤΗ ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΟΛΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Ταξίδι χωρίς σαφή προορισμό και διάρκεια. Που ολοκληρώνεται μόλις ο ταξιδευτής αισθανθεί πληρότητα συναισθημάτων. Υπάρχει άραγε αυτή η στιγμή, που όντας ανεπανάληπτη τη βιώνει κανείς με όλες του τις αισθήσεις, ή μήπως τελικά όλη η ζωή είναι ένα ταξίδι αναζήτησης.

Το όχημα του ανθρώπου είτε είναι καράβι, είτε τρένο, είτε το ίδιο του το σώμα, περιφέρεται διαρκώς στο χωροχρόνο. Η ψυχή που κατοικεί στο μετέωρο στο σύμπαν σώμα,  αναζητά τη σταθερότητα μέσα από τις σχέσεις με τους ανθρώπους, τα ζώα, το περιβάλλον.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πυξίδα, ούτε και ρολόι, που να καθορίζουν τον προσανατολισμό και το ρυθμό ζωής του ατόμου. Η εσωτερική του δύναμη είναι αυτή, που τα ρυθμίζει σε μεγάλο βαθμό. Αποτελεί έτσι το οπλοστάσιο του που μέσω αυτού αμύνεται στη δυσμένεια, χαράζοντας νέους δρόμους.

Δεν υπάρχει θάνατος, παρά μόνο ζωή σε διάφορες εκφάνσεις, καθώς η ανυπαρξία δεν μπορεί να νοηθεί ως παρουσία ικανή να προκαλέσει συναισθήματα. Οι συμβατικοί χάρτες έχουν σκιστεί προ πολλού και έχουν σκορπίσει στον ωκεανό. Το ρολόι ξεκούρδιστο στο αμπάρι του πλοίου. Ποιος ο λόγος να ασχοληθεί κανείς με αυτό. Πως θα μπορούσε μια εφεύρεση που επινόησε ο ίδιος ο άνθρωπος να καθορίσει τη ζωή του. 

Ο ταξιδευτής ακολουθεί μοναχά το πέταγμα του ζαλισμένου από χαρά γλάρου, μέχρι που να χάσει εντελώς τα ίχνη του. Τότε, με το ίδιο αίσθημα ελευθερίας και τόλμης αποφασίζει να χαράξει τη δική του ξέφρενη πορεία. Να αναζητήσει τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. Λέξεις διαφορετικές που ωστόσο συχνά οι έννοιες τους συγχέονται και ταυτίζονται.

Το πολυπληθές λιμάνι της Θεσσαλονίκης με το λευκό πύργο που αχνοφαίνεται. Η επίσης πολυσύχναστη πλατεία Αριστοτέλους με τα περιστέρια ανάμεσα στους περαστικούς. Τα ζευγάρια αγγίζουν το ένα το σώμα του άλλου, χωρίς να είναι βέβαιο το ψυχικό άγγιγμα. Είναι μαζί, αλλά ίσως και μόνοι. Ίσως ερωτευμένοι ή απλά συμβιβασμένοι. Έτσι τα διλήμματα πλανώνται στον αέρα και ταξιδεύουν από τη συμπρωτεύουσα μέχρι την άκρη της γης. Τι είναι άραγε προτιμητέο. Να είναι κανείς ελεύθερος και μόνος, ή υπόλογος των πράξεων του προς χάριν της συντροφικότητας και της φαινομενικής ασφάλειας. Να είναι ασυμβίβαστος ακολουθώντας πιστά την αλήθεια του, ή δέσμιος των κοινωνικών επιταγών.

Τόσα διλήμματα στον αέρα με αφορμή το πέρασμα από τη Θεσσαλονίκη και πρέπει να παρθεί μια απόφαση για τον κάθε άνθρωπο. Αν το ξεχασμένο ρολόι πρέπει να πεταχθεί οριστικά ή αφού προσεχτικά κουρδιστεί, μπει στη «βιτρίνα του σπιτιού της οικογενείας». Της όποιας οικογένειας η οποία θα φέρει κάποιο «πρόσωπο».

Συνεχή διλήμματα στις σχέσεις ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όχι μόνο ερωτικούς συντρόφους, αλλά και φίλους και συγγενείς. Αληθινή αγάπη ή εξάρτηση. Αυτογνωσία ή τύφλωση μέσω της ύπαρξης ανθρώπου-υποκατάστατου. Και τι είναι τελικά ο έρωτας και η φιλία. Ευχάριστα ξαφνιάσματα, ταύτιση αξιών, ή απλά μια πλάνη. Ένα είδος εξιδανίκευσης.

Άνθρωποι μαζί ή μόνοι, φαίνεται διαρκώς να αναζητούν κάτι. Να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, που όσο τις ικανοποιούν τόσο προκύπτουν νέες. Οι επιθυμίες, τους κατευθύνουν προς νέες περιπέτειες. Άλλοτε κουράζουν, άλλοτε απογοητεύουν, αλλά και χωρίς αυτές πως μπορεί κανείς να ζήσει. Χωρίς προσδοκίες φαντάζει η ζωή κενή.  

Σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος έχουν διατυπώσει διαφορετικές απόψεις για τις επιθυμίες. Άλλοι τάσσονται υπέρ και άλλοι κατά, ενώ κάποιοι άλλοι, κρατάνε ουδέτερη στάση, επισημαίνοντας κάποια σημεία.

Ο κορυφαίος ζωγράφος της Αναγέννησης Μιχαήλ Άγγελος τάχθηκε υπέρ της ανάγκης ύπαρξης τους, λέγοντας χαρακτηριστικά: "Ελπίζω πάντα να μπορώ να επιθυμώ, περισσότερα απ’ όσα μπορώ να έχω" Αντιθέτως ο Ανατόλ Φρανς τις θεωρούσε βλαπτικές, έως καταστροφικές λέγοντας πως "Μόνο η απραξία και η επιθυμία μας κάνουν θλιμμένους. Οι επιθυμίες είναι η πηγή της θλίψης" Ενώ ο  Νίτσε τόνιζε τον παραπλανητικό τους χαρακτήρα, αναφέροντας ότι "Οι επιθυμίες μας συναρπάζουν περισσότερο οι ίδιες παρά το περιεχόμενο τους". Κάτι που δικαιολογούσε απόλυτα ο Μάσλοου λέγοντας πως "δεν είναι φυσιολογικό να ξέρουμε τι θέλουμε. Είναι ένα σπάνιο και δύσκολο ψυχολογικό επίτευγμα".

Ασφαλώς η αλληλεπίδραση με τους συνανθρώπους συμβάλει σημαντικά στο ταξίδι της αυτογνωσίας. Αρκεί βέβαια κανείς να είναι αποφασισμένος να ακούσει πραγματικά την αλήθεια του άλλου και όχι αυτή που τον εξυπηρετεί τη δεδομένη στιγμή. Τόσο ο αποστολέας όσο και ο παραλήπτης των μηνυμάτων είναι σκόπιμο να χαρακτηρίζονται από ευγένεια, να μην είναι απόλυτοι και να έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον. Ωστόσο, ακόμα και αυτοί που έχουν αρνητική συμπεριφορά, αποτελούν αφορμή για βαθύτερο προβληματισμό και κατά συνέπεια γνώση.

Στην επαφή μεταξύ δύο ανθρώπων υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα συγκέντρωσης και αφοσίωσης τη δεδομένη στιγμή. Είναι πιο εύκολα αντιληπτή η εκπομπή και λήψη των μηνυμάτων, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων που συχνά αποσυντονίζουν και επηρεάζουν τη διαδικασία επικοινωνίας.

Η επικοινωνία είναι αυτή που κρατάει αναμμένο το φάρο των ψυχών. Που επιτρέπει το ανεμπόδιστο ταξίδι και τη δυνατότητα αυτοδιάθεσης των ανθρώπων. Έτσι, μπορεί κανείς να διακρίνει τα αστέρια στον ουρανό. Αστέρια που δυνητικά ενδέχεται να είναι ο καθένας από εμάς τους πολίτες του κόσμου. Έτσι όντας αυτόφωτοι ενδυναμώνουμε παράλληλα τη λάμψη των άλλων αυτόφωτων προσωπικοτήτων.

Με γνώμονα αυτό το σκεπτικό συνεχίζεται η προσωπική εικαστική προσέγγιση αναφορικά με τις σχέσεις των ανθρώπων και την αναπαράσταση δυαδικών μορφών. Η αποτύπωση της στιγμής που συμβαίνει κάτι δυνατό. 

http://lolanikolaougallery.blogspot.gr/2017/06/rem-brand-name.html