ούτε χθες ούτε αύριο, μα ούτε σήμερα

Ανδρεοσόπουλος Δ.

Σαν τύχει να δεις να βγαίνει ο πούτσος από τον γεμιστό κώλο

γεμάτος μυρωδικά και έντονα χρώματα

και μια απόλυτη ματαιότητα γεμίζει το νόημα που χάθηκε στο δρόμο

τότε είναι η Ώρα η μικρή, κατά την οποία χρυσά νήματα

θωριούνται σαν αποξηραμένες τρίχες

έτοιμες πια να καούν ασήμαντα, προσφέροντας αυτή την αίσθηση που ξέρεις

κατά τις μικρές αυτές Ώρες, η επιφοίτηση είναι λαγαρή

αψίκορες σπίθες ζωής και θανάτου ανεβάζουν Αριστοτέλη

πολλά υποσχόμενες σε κάθε έκφανση τους

στερήσεις, πόνος και το ίδιο το γίγνεσθαι αυτού του κόσμου

δεν αρκούν για να επιφέρουν αυτό που γεννήθηκε και ωσάν απολίθωμα 

κατάφερε να αναπτυχθεί μέσα μου

όποιο πάθος, έσβησε σαν σπίρτο σε τσίρκο

όποια χαρά, πνίγεται σαν μωρό με σάλιο

όποια ανάμνηση, με σπάζει σαν το τελευταίο στάχυ που σκότωσε το μουλάρι

οδυνηρή η αυγή, πάντα σε κοιτάζει εκ των υστέρων

πάντα σε προδίδει με το που συστήνεται

οι τυφλές ελπίδες των θεών που οκνηρά έκλασαν στην ύπαρξη το άσωτο δράμα μας

ούτε λύπηση, ούτε πούτσα, ούτε ξύλο

Υιέ της ψυχής, σε λησμονώ όπως λησμόνησες Εαυτόν

Προς το πουθενά, καταραμένοι