Και γιατί πρέπει να δεις όλες τις ταινίες του στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.
Θοδωρής Δημητρόπουλος 
Μία στο τόσο βλέπεις μπροστά στα μάτια σου μια ταινία που σου θυμίζει τους λόγους που σε πωρώνει τόσο πολύ το σινεμά. Ή, έστω, τους λόγους για τους οποίους υπάρχει ένα Φεστιβάλ σαν τις Νύχτες Πρεμιέρας.
Στη φετινή, 21η διοργάνωση, ένα από τα αφιερώματα του Φεστιβάλ είναι στον ανερχόμενο indie σκηνοθέτη Σον Μπέικερ, ο οποίος έχει ξεσηκώσει ένα κάποιο κύμα ενθουσιασμού στους κύκλους του ανεξάρτητου σινεμά χάρη στο DIY δράμα “Tangerine”, το οποίο γυρίστηκε εξ ολοκλήρου με τη χρήση ενός iPhone 5s- πληροφορία που αν δεν στην πουν πριν, δεν είναι κάτι που θα καταλάβεις βλέποντάς το, επειδή το φιλμ είναι πανέμορφο, γρήγορο, εντυπωσιακό. Σε βάζει στον κόσμο των ηρωίδων του και δε σε αφήνει να το αφήσεις.
Είναι ακριβώς αυτό που θέλει κανείς από το ανεξάρτητο σινεμά, ταινίες προσωπικές, με κότσια, παρότι (ή ίσως ακριβώς επειδή) είναι γυρισμένες με μηδαμινά μέσα. Και οι οποίες, ταυτόχρονα, έχουν πράγματα να πουν για τον κόσμο γύρω μας, φωτίζοντας τις όχι πάντοτε προφανείς γωνιές του. Ας πούμε το “Take Out” του 2004, το οποίο ο Μπέικερ γύρισε μαζί με την μόνιμη συνεργάτιδά του Σι-Τσινγκ Τσου, ακολουθεί μια τυπική μέρα ενός Κινέζου μετανάστη δίχως χαρτιά στη Νέα Υόρκη, ο οποίος δουλεύει σε ντιλιβεράδικο και προσπαθεί να βγάλει σε μια μέρα τα λεφτά της δόσης που χρωστάει στον λαθρέμπορο που τον έβαλε στη χώρα.
"Tangerine"Στο “Prince of Broadway” ένας πωλητής προϊόντων-μαϊμού στους δρόμους της Νέας Υόρκης βλέπει τη ζωή του να περιπλέκεται όταν μαθαίνει πως έχει έναν γιο τους οποίου την ύπαρξη αγνοούσε. Στη “Starlet” μια νεαρή κοπέλα αναπτύσσει φιλία με μια γηραιότερη γυναίκα όταν βρίσκει λεφτά σε ένα από τα αντικείμενα που εκείνη πουλούσε για να επιβιώσει. Στο “Tangerine”, που δημιούργησε πανικό ενθουσιασμού στο Σάντανς, ακολουθεί την άλλοτε αστεία άλλοτε θλιμμένη μέρα μιας transgender συνοδού που βγαίνει από τη φυλακή και μαθαίνει πως ο φίλος της την απατούσε. (Ένας κριτικός το περιέγραψε ως ‘αν ο Πέδρο Αλμοδόβαρ γύριζε ριμέικ του “Crank”,’ και η ταινία είναι ακριβώς όσο τέλειο ακούγεται αυτό που μόλις έγραψα.)
Οι ταινίες του Μπέικερ είναι εντελώς ανθρώπινες, εντελώς ανεξάρτητες, και εντελώς κοινωνικές. Αλλά με έναν τρόπο που φέρνει τους outsider ήρωές του στο προσκήνιο. Στις Νύχτες Πρεμιέρας προβάλλονται και οι 4, σε προβολές μέχρι και την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ και αξίζει να τις ανακαλύψεις.
Χθες βράδυ στο κατάμεστο Όπερα 1 στην Ακαδημίας ο Μπέικερ, μαζί με την Σι-Τσινγκ Τσου, παρουσίασαν το “Tangerine”, το οποίο έλαβε τρομερά θετικές αντιδράσεις από τους θεατές. Και σήμερα το πρωί καθίσαμε και ήπιαμε έναν καφέ με τον νεαρό σκηνοθέτη, για να μιλήσουμε για τα κοινωνικά ζητήματα που εξερευνά με τις ταινίες του, για το μέλλον του σινεμά, και για το πώς είναι να γυρίζεις μια ολόκληρη ταινία χρησιμοποιώντας απλά ένα κινητό.
Ο Σον Μπέικερ στις Νύχτες ΠρεμιέραςΠρέπει να σου πω, το “Take Out”-- ΟΚ, και το “Tangerine” φοβερό ήταν, αλλά είδα προχτές το “Take Out” και με τρέλανε.
Η Σι-Τσινγκ μου είπε ότι η προβολή πήγε πολύ καλά και χάρηκα γιατί η ταινία είναι τώρα 11 ετών και το να ξέρεις πως το κοινό μπορεί ακόμα να συνδεθεί… Εννοώ υπάρχουν πράγματα σαν κάτι κινητά, κάτι ταμπέλες κλπ αλλά νομίζω είναι ακόμα πολύ σύγχρονο. Και χαίρομαι που μου μιλάς για αυτή την ταινία. Και που το κοινό συνδέθηκε.
Δεν υπάρχει κάτι προφανές που να προδίδει την ηλικία της ταινίας και μάλιστα το ζήτημα που διαπραγματεύεται παραμένει πολύ επίκαιρο, δεν ξέρω αν έχεις παρακολουθήσει το προσφυγικό στην Ευρώπη.
Ναι, το γνωρίζω καλά. Και πάντα συνέβαινε, πάντα ήταν επίκαιρο, πάντα υπήρχαν παρεμφερή ζητήματα σε όλες τις χώρες. Και ξαφνικά σήμερα στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ ας πούμε κηρύσσει τον πόλεμο στους μεξικάνους εν μια νυκτί. (σσ. μιλάει με ειρωνικό ύφος) Ξέρεις, δεν ήξερα ότι ξαφνικά μας νοιάζει τόσο. Ξαφνικά ο Τραμπ δημιουργεί ένα νέο πεδίο πολέμου. Τελοσπάντων, ήταν κάτι που η Σι-Τσινγκ κι εγώ μάθαμε σε αρκετό βάθος καθώς φτιάχναμε εκείνη την ταινία. Το “Take Out” μας άνοιξε τα μάτια. Έπρεπε να μελετήσουμε σε βάθος, να γνωρίσουμε καλά την κατάσταση, και ό,τι συμπεριλαμβάνει το μεταναστευτικό θέμα. Ήταν μια εκπαιδευτική εμπειρία.
"Take Out"Πώς διαλέξατε αυτό το θέμα; Ρωτάω γιατί νομίζω πως είναι μια πολύ κοινωνικά ενσυνείδητη ταινία αλλά χωρίς σε κανένα σημείο να νιώθεις πως κάνει κήρυγμα στον θεατή. Δίνει τα πάντα μέσα από μικρά επεισόδια της καθημερινότητας.
Μέναμε πάνω από ένα Κινέζικο εστιατόριο τότε. Αρχικά μας κίνησαν το ενδιαφέρον οι άντρες που κάθονταν στα σκαλάκια περιμένοντας να έρθουν οι νέες παραγγελίες. Είναι σημαντικό γιατί πρέπει να ενδιαφερθείς αρχικά σε ένα προσωπικό επίπεδο πριν αρχίσεις να μιλάς για το ζήτημα. Στο “Prince of Broadway” ας πούμε, μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους σε εκείνη την περιοχή, πολλούς μετανάστες δίχως χαρτιά από τη Γκάνα. Μάθαμε πολλά για την ιστορία τους. Όπως και στο “Tangerine”, μιλήσαμε με τις γυναίκες εκείνες της περιοχής, για τις προσωπικότητές τους, την καθημερινότητά τους. Πρώτα τα μικρά τους προσωπικά ζητήματα πριν τα ευρεία κοινωνικά.
Για το “Take Out” επηρεαστήκαμε πολύ από το “A Single Girl” του Μπενουά Ζακό, απλά δηλαδή μια μικρή ταινία με τη μέρα ενός κοριτσιού και τι περνάει από το μυαλό της. Θα εφαρμόζαμε αυτή τη δομή και θα εστιάζαμε σε μια μέρα ενός ντελιβερά, αλλά θα το κάναμε μια ιστορία για τη Νέα Υόρκη. Θα δείχναμε αποσπάσματα από τις ζωές των πελατών του ντελιβερά, μες στα διαμερίσματά τους. Όμως όταν αρχίσαμε να εξερευνούμε τις ζωές αυτών των ανθρώπων που δουλεύουν αυτή τη δουλειά υπό αυτές τις συνθήκες, όλα όσα τραβάνε, η ιστορία κάπως τούμπαρε κι έγινε για αυτόν τον πρωταγωνιστή, επειδή δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε αυτό το θέμα. Ήταν υπερβολικά σημαντικό για να το αγνοήσουμε. Όσα περισσότερα ακούγαμε για την καθημερινότητά τους τόσο χανόμασταν στον κόσμο τους. Δε ξέρω αν βγάζει νόημα.
Βγάζει. Έτσι όπως ακούω την αρχική περιγραφή, όχι ότι υπάρχει κάτι κακό με εκείνη την ταινία που περιγράφεις, αλλά ακούγεται σαν ένα εκατομμύριο άλλες ταινίες που έχουμε δει για τη Νέα Υόρκη, που θα κοίταγαν τον ντελιβερά ως outsider. Στο “Take Out” το σημαντικό ήταν το point of view που ανήκει σε αυτόν. Χτίζει ένα μικρό σύμπαν γύρω του.
Έτσι ακριβώς. Και ο τρόπος που εξελίχθηκε αυτή η ταινία ουσιαστικά κατηύθυνε και όλες τις υπόλοιπες που κάναμε μετά.
"Prince of Broadway"Ναι, και το “Tangerine” με τον ίδιο τρόπο σε βάζει στη θέση των ηρωίδων του.
Και ομοίως οι άλλες δύο ενδιάμεσες. Είναι αυτό ακριβώς που λες, πώς το point of view φεύγει μακριά από τον outsider στις περισσότερες ταινίες. Αυτό τείνουν να κάνουν πάντοτε στο Χόλιγουντ. Αναλογίζονται ποια είναι η ουδέτερη περσόνα της κάθε ιστορίας, που εκπροσωπεί τον γενικό πληθυσμό και βάζουν αυτή την περσόνα ως τα μάτια μας σε αυτό τον κόσμο, αντί για κάποιον που προέρχεται όντως από αυτό τον κόσμο.
Και είναι και αστείο επειδή με έχουν προσεγγίσει κιόλας για να κάνω κάτι στην τηλεόραση, αλλά είναι πάντα μια ιστορία από την οπτική του μεσήλικα λευκού ευκατάστατου άντρα που κοιτάει έναν περίεργο, διαφορετικό κόσμο. Και είναι πάντα, μα πάντα αυτό. Αλλά το έχουμε δει αυτό. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που βλέπουμε στο αμερικάνικο σινεμά εδώ και δεκαετίες.
Είναι ο λευκός που σώζει τους μαύρους, ο στρέιτ που ‘καταλαβαίνει’ τους transgender.
Ναι, ναι.
Υπό αυτή την έννοια οι ταινίες σου δεν έχουν πάντα τα ευκολότερα θέματα. Πώς διαλέγεις κάθε φορά τις θεματικές σου;
Το κλειδί είναι να βρίσκεις την παγκόσμια, κοινή ιστορία που κρύβεται εκεί. Το “Take Out” είναι κάπως συγκεκριμένο, καθώς μιλάει για το χρέος προς τον λαθρέμπορο, αλλά και πάλι προσπαθήσαμε στο τέλος να το κάνουμε για μια οικογένεια που λείπει, και για τη φιλία και την συναδελφικότητα. Αλλά νομίζω οι υπόλοιπες ταινίες μας είναι πάντοτε για κάτι κοινό και παγκόσμιο, θέματα που που μπορούν να συμβαίνουν οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Εδώ, στην Αφρική, στην Ανταρκτική. Το “Prince of Broadway” μιλάει για το πώς αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Το “Starlet” είναι για το πώς αντιμετωπίζουμε την απώλεια και τη φιλία. Το “Tangerine” είναι για τη φιλία, την απιστία, την αδελφικότητα. Προσπαθώ πάντα να βρίσκω θεματικές σε κάθε ιστορία με τις οποίες μπορεί να ταυτιστεί οποιοσδήποτε άνθρωπος, οπουδήποτε στον κόσμο. Νομίζω είναι ο μόνος τρόπος που σου επιτρέπει να συνδεθείς με έναν χαρακτήρα τον οποίο δε γνωρίζεις καλά και δε φανταζόσουν ποτέ πως θα γνώριζες. Οι κοινές επιθυμίες.
"Starlet"Και σε ποιο σημείο της διαδικασίας αποφάσισες πως οι ηρωίδες του “Tangerine” θα ήταν transgender;
Το μέρος στο οποίο διαδραματιζόταν η ιστορία είναι ένα διαβόητο σημείο. Κάτι σαν ανεπίσημο red lights district, στο οποίο συχνάζουν σχεδόν 100% transgender, μη-λευκές γυναίκες.
Αποφάσισες δηλαδή τι ιστορία θες να πεις και πού, και προέκυψε οργανικά;
Ναι. Πολλές από τις λεπτομέρειες που βλέπουμε στην ταινία προήλθαν μάλιστα από πράγματα που ακούσαμε από την Μάια Τέιλορ και την Κίκι, τις πρωταγωνίστριές μας. Από ιστορίες που μας διηγήθηκαν. Ήταν πολύ σημαντικό το να πάρουμε πολύ χρόνο και να τον αφιερώσουμε στο να μάθουμε πράγματα.
Θα σου πω ας πούμε ένα παράδειγμα. Πέρασα πολύ χρόνο σε ένα fast food εστιατόριο όπου αράζαμε και μιλούσαμε. Μια φορά κάποιος που ήταν εκεί, που γνώριζε τη Μάια, ήθελε χωρίς λόγο να γίνει εριστικός και να αρχίσει καυγά μαζί της. Και αυτό που έκανε είναι ότι χρησιμοποίησε το παλιό της όνομα. Το είδα με τα μάτια μου και πρόσεξα τον τρόπο με τον οποίο επηρέασε τη Μάια. Γι’αυτό και στην ταινία, σε ένα σημείο που βγαίνει ένας αστυνομικός από το περιπολικό του, λέει “Αλεξάντερ” αντί για “Αλεξάντρα”. Ήταν κάτι αληθινό που το είδα να συμβαίνει και είχε επίδραση πάνω μου. Δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ από μόνος μου, το είδα να συμβαίνει.
Η επόμενη ταινία μου θα είναι για κάτι παιδιά που επιβιώνουν στη Φλόριντα υπό πολύ δυσμενείς συνθήκες, και θέλω να περάσω εκεί πολύ καιρό για να αφομοιώσω λεπτομέρειες. Θα πάω το Δεκέμβρη και θα κάτσω για μήνες. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Πώς μοιάζει γενικά η διαδικασία της δημιουργίας μιας τόσο ανεξάρτητης ταινίας; Υποθέτω παίρνει πολύ καιρό παρότι μοιάζει στο μάτι σαν μια μικρή, φτηνή, γρήγορη δουλειά.
Το “Tangerine” κάναμε 20-23 μέρες γυρισμάτων ας πούμε. Οι περισσότερες αμερικάνικες ταινίες αυτή τη στιγμή… Στην Ευρώπη ας πούμε δε νομίζω να είναι έτσι. Αλλά ΗΠΑ και Ασία πάνε γρήγορα, τόσο γρήγορα που όλοι σκοτώνονται να τελειώσουν τη δουλειά. Ένας σκηνοθέτης μπορεί να κοιμάται ας πούμε 4 ώρες της μέρα. Δε μπορείς καν να πάρεις σωστές αποφάσεις από ένα σημείο και μετά. Δε ξέρω γιατί η βιομηχανία θεωρεί πως αυτός είναι ένας σωστός τρόπος να γυρίσεις μια ταινία. Δε νομίζω να λέει ας πούμε κανείς σε έναν αρχιτέκτονα ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΏΣΟΥΜΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΚΤΊΡΙΟ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΒΔΟΜΆΔΕΣ ΠΆΜΕ ΠΆΜΕ ΓΡΉΓΟΡΑ. Όχι! Χρειάζεσαι χρόνο. Κι αν δουλεύεις με ηθοποιούς χωρίς πείρα, όπως εμείς, θες χρόνο ώστε όλοι να εγκλιματιστούς και να νιώσουν άνετοι ο ένας με τον άλλον. Να βρει το συνεργείο ένα ρυθμό. Εμείς είχαμε 23 μέρες στο “Tangerine” που είναι περισσότερες μέρες από όσο παίρνουν σήμερα οι περισσότερες ανεξάρτητες ταινίες.
"Take Out"Πώς βλέπεις την κατάσταση στο ανεξάρτητο σινεμά αυτή τη στιγμή; Επειδή νομίζω πρακτικά δεν υπάρχει πια. Είδα το “Take Out” και θυμήθηκα τι σημαίνει αληθινό ανεξάρτητο σινεμά. Είναι σπάνιο, και έχεις ας πούμε κάποιον σαν τον Σέιν Καράθ να προσπαθεί 10 χρόνια για να κάνει μια ταινία.
Ναι, είναι εκπληκτικός ο Καράθ. Η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι πως έχουμε δυο ιδρύματα που βοηθούν αλλά δεν έχουν σχέση με το κράτος. Πρέπει να βρίσκουμε ανθρώπους με λεφτά. Να βρίσκουμε επενδυτές που, στην ουσία, διατίθενται να χάνουν τα λεφτά τους. (γελάει) Είναι τρομακτικό, αλλά αυτή είναι η κατάσταση. Επιπλέον, οι διανομείς πλέον πληρώνουν πολύ λιγότερα λεφτά επειδή τα πάντα είναι σε μια μεταβατική κατάσταση αυτή τη στιγμή. Με το VOD και το streaming και κανέναν να μην διαθέτει τα ακριβή νούμερα και κανέναν να μη μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα. Οπότε δεν ξέρουμε τίποτα. Η νεότερη γενιά θεατών… βασικά όχι μόνο, ακόμα και οι μεγαλύτεροι… απομακρύνονται από τις αίθουσες. Είναι κρίμα. Κάνω ό,τι μπορώ ώστε να φέρω κόσμο στην αίθουσα. Ακόμα και το “Tangerine” που το γυρίσαμε με iPhone, προσπαθώ να το κάνω αληθινά κινηματογραφική εμπειρία.
Ναι, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει αισθητικά.
Και το κοινό, γενικά παρατηρώ πως για κάποιο λόγο αυτή η ταινία λειτουργεί πολύ καλά με το κοινό. Συμμετέχει, γελά. Έχω δει το κοινό πολλές φορές να αντιδρά με έναν πολύ καλό τρόπο στην ταινία, να ακολουθεί όλη τη διαδρομή πολύ ενεργά. Πάντα προσπαθώ να κάνω ταινίες που πρέπει να τις δεις στη μεγάλη οθόνη με κοινό. Φοβάμαι πως με την πάροδο των χρόνων το σινεμά θα αρχίσει να περιορίζεται στα Φεστιβάλ και σε αίθουσες στις μεγάλες μητροπόλεις. Θα είναι κάτι το σχεδόν μουσειακό.
Αλλά θα συνεχίσω να προσπαθώ για όσο φτιάχνονται ακόμα ταινίες και για όσο ακόμα άλλοι δημιουργοί προσπαθούν. Ρωτήθηκα πριν λίγο ποιους άλλους σύγχρονούς μου σέβομαι πολύ, και δεν είναι λίγοι! Ανεξάρτητοι δημιουργοί που θυσιάζουν μια ευκαιρία για μεγαλύτερη άνεση στη ζωή τους ώστε να κάνουν πράγματα πιο προκλητικά και πιο προσωπικά. Τα αδέρφια Σάφντι του “Heaven Knows What”. Ο Αντόνιο Κάμπος. Όλοι οι εκπρόσωποι του mumblecore κινήματος, ο Τζο Σουάνμπεργκ. Πολύ ειλικρινείς προθέσεις. Όλοι θα θέλαμε να ζούμε πιο άνετα, αλλά την ίδια στιγμή όσο βλέπω άλλους ανθρώπους που βάζουν πρώτα το πάθος τους, διατηρώ ελπίδα.
"Tangerine"Το “Tangerine” γιατί γυρίστηκε στο iPhone;
Καθαρά για λόγους μπάτζετ. Είχα πάρα πολύ χαμηλό μπάτζετ αυτή τη φορά, λιγότερο από το μισό από την προηγούμενη ταινία μου. Ξεκίνησε ως κάτι καθαρά περιοριστικό αλλά εξελίχθηκε σε επέκταση της τεχνικής μας από το “Take Out”. Σε εκείνη την ταινία ήμουν μόνο η Σι κι εγώ. Και ο Τσαρλς (σσ. Τσαρλς Τζανγκ, ο ηθοποιός που παίζει τον ντελιβερά Μινγκ Ντινγκ, κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας) ήταν ουσιαστικά και κάτι σαν τρίτο μέλος του συνεργείου, κουβάλαγε κανά τρίποδο όποτε δεν εμφανιζόταν στην οθόνη. Ούτε ένα επιπλέον άτομο. Σκεφτόμουν ξανά εκείνη την εμπειρία και σκέφτηκα πως μπορούσαμε να την αναπαράγουμε μόνο αν χρησιμοποιούσαμε μια μικρή κάμερα, κάπως μυστικά, λαθραία. Αυτό λοιπόν μας οδήγησε, 10 χρόνια αργότερα, στο να κάνουμε το ίδιο πράγμα απλά με την παρούσα τεχνολογία. Η κάμερες είναι ακόμα μικρότερες τώρα. Δεν είναι καν κάμερες. Είναι μια συσκευή επικοινωνίας που απλά τυχαίνει να έχει αυτό εδώ το ματάκι και να τραβάει βίντεο. Οπότε κάναμε ό,τι και στο “Take Out”, αλλά στο επόμενο πια επίπεδο, όπου μπόρούμε να τραβάμε και φυσικό φως του δρόμου. Και επειδή είναι κάτι τόσο διακριτικό και καθημερινό, βοηθά τους πρωτάρηδες ηθοποιούς να είναι πιο άνετοι με την κάμερα, να μην αισθάνονται καμία απειλή ή φοβία. Τα πλεονεκτήματα ήταν άπειρα. Βασικά όποτε κοιτάζω πίσω στα γυρίσματα του “Tangerine”, νομίζω αυτή η ταινία δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει με άλλο τρόπο.
Ναι, φυσικά σκέφτεσαι καμιά φορά τι καλά που θα ήταν αν ήμουν ένας από τους σκηνοθέτες εκεί στις αρχές των ‘90s με τα μεγαλύτερα μπάτζετ και με τα γυρίσματα με φιλμ. Ή στα ‘70s, όπου τα ίδια τα στούντιο γύριζαν από μόνα τους ακραίες, προκλητικές ταινίες. Τώρα κάνουν, δεν ξέρω, μία τέτοια το χρόνο. Από τον Πολ Τόμας Άντερσον ή τον Ταραντίνο.
Κι ακόμα κι αυτές δεν είναι καν ρίσκα. Είναι τεράστια ονόματα, φέρνουν και κανά Όσκαρ στο στούντιο, είναι σαν μέρος του προγραμματισμού.
Ναι, ακριβώς. Στα ‘70s τα στούντιο θα έκαναν συνέχεια πράγματα σαν ας πούμε το “Birdman”. Νοιάζονταν για το όραμα των σκηνοθετών. Τώρα τέτοια πράγματα τα περιμένεις μόνο από το ανεξάρτητο σινεμά αλλά εκεί δεν βρίσκεις τα απαιτούμενα χρήματα. Οπότε όλη η αίσθηση της δημιουργικής περιπέτειας πρέπει να γίνει πραγματικότητα όχι πλέον με εκατομμύρια δολάρια, αλλά με χιλιάδες.
Πόσο κόστισε το “Take Out”;
3,000 δολάρια.
*Οι ταινίες του Σον Μπέικερ προβάλλονται στο πλαίσιο του αφιερώματος στις Νύχτες Πρεμιέρας. Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ.
Πηγή :http://www.oneman.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου