Το τοπίο της μετανάστευσης σε αποκόπτει, σε ξεριζώνει όπως όταν απολέσεις ένα όργανο του σώματος σου.
Ανάλαφρο δροσερό αεράκι του Αιγαίου φύσηξε και τον φόβισε. Από πάνω του ξεφουντωμένα τα άστρα άνθη
καθισμένα στον ουρανό και κάτω ο καθρέφτης της γης, η θάλασσα με τις χιλιάδες σταγόνες, φτιαγμένη από τις πανάρχαιες πιο σιωπηλές κι από την σιωπή, φωνές των πνιγμένων. Ησυχία γλυκιά είχε σκεπάσει τα μάτια του, ο φόβος τον ήλιο, η ελπίδα το φεγγάρι και δεν αποκοιμιόταν. Σκοτάδι αδιαπέραστο στην εφιαλτική ερημιά, τι ερημιά είναι αυτή; απότομα άλλαξε ο αέρας βάρυνε, η ερημιά σηκώθηκε όρθια και μια λιπαρή, βαριόχνωτη βροχή, αλμυρή με κύματα ασκοφυσούσε σαν αναπνοή ζώων και ξινισμένο ιδρώτα μουσκεύοντας πρόσωπο και ρούχα. Μαύρος ουρανός μαύρες σκέψεις τον βασάνισαν και ξεπλύθηκαν πολλές φορές μέσα στο Αιγαίο μέχρι που ξαναλερώθηκαν στην πόλη, στην πλατεία Βικτωρίας κοντά στην οδό Χέυδεν. Ο ξεριζωμός συνδέετε με το αταύτιστο καινούργιο, την μετανάστευση με την ανελέητη επιβίωση, την θυσιαστική ταπείνωση με την κατά συρροή εικόνα ανθρώπινων χεριών, ποδιών, στομάτων και βλεμμάτων μέσα σε ένα βουβό εκκωφαντικό πυρετώδες χάος. Όλα συνδέονται και όλα ανήκουν στο τοπίο της απόγνωσης και του πόνου. Κάποιος ακρωτηρίασε το χέρι του, κάποιος το βυζί του, κάποιος άλλος έκανε περιτομή, ένας άλλος ξέχασε να πλύνει τα δόντια του και ένας άλλος μέτρησε εκατομμύρια βήματα απομακρυσμένος από το γενέθλιο τόπο. Αυτά είναι ξεριζωμός και πονάμε εξίσου με τα ξεριζωμένα νύχια. Αφαίρεση μαστού σημαίνει αφαίρεση ενός γαλακτοφόρου καρκινομένου αδένα, αναίρεση γενέθλιου τόπου σημαίνει εγκατάλειψη σε αταύτιστο τόπο και ασυγχρόνιστο χρόνο.
Ένα τοπίο μνημείο ξεριζωμών περιγράφει με την σταδιακή αλλοίωση των καλαμελένιων ειδωλίων του το εικαστικό έργο του Χρηστού Σκούρτη « Μνημείο μνήμης φθορά ». Ο Γιώργος Πανταζής με την ζωγραφική εικόνα των κομμένων λουλουδιών δηλώνει την αφασία της ταπεινωτικής θυσίας στο «Ζωγραφικό αναλόγιο». Ο Θανάσης Μπλιούμης με την κατά συρροή εγκατάλειψη φωτογραφιών αντρικών και γυναικείων μαστών προκαλεί την εκφραστική σιωπή της απώλειας, του ξεριζώματος «Αποκοπή». Ο Δημήτρης Ανδρεουσόπουλος μετατρέπει το ίδιο το ανθρώπινο σώμα σε ένα τοπίο ριζωμού και ανεπάρκειας« Περί ανθρωπίνων». Ο Γιάννης Βγότζας πραγματώνει το συμβολο των ακρωτηριασμών και της προσθετικότητας σωμάτων ως υπαινιγμό της τομής στην αφίσα-λογότυπο.
Χάρης Κοντοσφύρης για λογαριασμό της ομάδας εξωστρέφειας του 3ργαστηρίου Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου