Όριο-σημείο 2
Οι Μυκονιάτες τους ονομάζουν Ασσουλάνους και τους φτιάχνουν για να θέτουν τα όρια μεταξύ των χωραφιών, ενώ στην γλωσσά των Ινουίτ λέγονται Ινάξα και οριοθετούν τις αχανείς παγωμένες, επίπεδες εκτάσεις. Φανερώνοντας ταυτόχρονα τον έντονα τοτεμικό τους χαρακτήρα με δυο μικρές προεξοχές που θυμίζουν χέρια.
Στην κορυφή του Κύνθου, του ψηλότερου σημείου του ιερού νησιού της Δήλου, όπου σύμφωνα με τον μύθο γεννήθηκε ο θεός του φωτός Απόλλωνας και η αδελφή του Άρτεμης, συναντά κάνεις εκατοντάδες παρόμοιους σχηματισμούς σε μικρότερη κλίμακα। Ένας βωμός, ένα τάμα, μια προσευχή κάθε ανθρώπου που ανεβαίνει στην κορυφή του ιερού νησιού। Ένα σημείο αναφοράς, ένα αποτύπωμα, μια προσπάθεια προσδιορισμού του εαυτού μας σε σχέση με τον χώρο, τον ορατό και τον αόρατο και το χρόνο, θέτοντας το όριο-σημειο του ΤΩΡΑ σε σχέση με το παρελθόν και το μέλλον। Έτσι ώστε το ατομο να μπορέσει να βιώσει το στίγμα του, σύμπαν… γαλαξίας… ηλιακό μας σύστημα… Γη… Δήλος… κορυφή Κύνθου। Και μαζί να καταφέρει να σκαρφαλώσει στην απειροελάχιστη, τρεμάμενη κορυφή της στιγμής. Έτσι ώστε συνειδότος πλέον να μπορεί να πει κάθε στιγμή ότι Είμαι…! Εδώ…! Τώρα ! 
Δυο σημεία τα όποια είναι ορατά το ένα από το άλλο. Ένα στον Κύνθο και το άλλο στην βορεινή παραλία του νησιού, τον Σκαρδανά, όπου η θάλασσα έχει σμιλέψει με τον δικό της τρόπο τους αρχαίους δομούς (πλάκες που χρησιμοποιούνταν για την δόμηση), οι οποίοι αποτέλεσαν το υλικό δόμησης μιας σύγχρονης κατασκευής σε αρκετά μεγαλύτερη κλίμακα από αυτές στον Κύνθο, κάπου στα 2,5m ύψος. Που έρχεται με την σειρά της να τεθεί σε μια σειρά κατασκευών με θέμα το όριο-σημειο όπου είναι ορατά το ένα από το άλλο(Κάπαρη και Χουλάκια Μυκόνου και Σκαρδανάς και Κύνθος Δήλου) και με κάποιο τρόπο επικοινωνούν, χαρτογραφούν μια πορεία και σαν σύγχρονες φρυκτωρίες μεταφέρουν το μήνυμα. 
Καβουρίδης Βασίλης.
Οι Μυκονιάτες τους ονομάζουν Ασσουλάνους και τους φτιάχνουν για να θέτουν τα όρια μεταξύ των χωραφιών, ενώ στην γλωσσά των Ινουίτ λέγονται Ινάξα και οριοθετούν τις αχανείς παγωμένες, επίπεδες εκτάσεις. Φανερώνοντας ταυτόχρονα τον έντονα τοτεμικό τους χαρακτήρα με δυο μικρές προεξοχές που θυμίζουν χέρια.Στην κορυφή του Κύνθου, του ψηλότερου σημείου του ιερού νησιού της Δήλου, όπου σύμφωνα με τον μύθο γεννήθηκε ο θεός του φωτός Απόλλωνας και η αδελφή του Άρτεμης, συναντά κάνεις εκατοντάδες παρόμοιους σχηματισμούς σε μικρότερη κλίμακα। Ένας βωμός, ένα τάμα, μια προσευχή κάθε ανθρώπου που ανεβαίνει στην κορυφή του ιερού νησιού। Ένα σημείο αναφοράς, ένα αποτύπωμα, μια προσπάθεια προσδιορισμού του εαυτού μας σε σχέση με τον χώρο, τον ορατό και τον αόρατο και το χρόνο, θέτοντας το όριο-σημειο του ΤΩΡΑ σε σχέση με το παρελθόν και το μέλλον। Έτσι ώστε το ατομο να μπορέσει να βιώσει το στίγμα του, σύμπαν… γαλαξίας… ηλιακό μας σύστημα… Γη… Δήλος… κορυφή Κύνθου। Και μαζί να καταφέρει να σκαρφαλώσει στην απειροελάχιστη, τρεμάμενη κορυφή της στιγμής. Έτσι ώστε συνειδότος πλέον να μπορεί να πει κάθε στιγμή ότι Είμαι…! Εδώ…! Τώρα ! Δυο σημεία τα όποια είναι ορατά το ένα από το άλλο. Ένα στον Κύνθο και το άλλο στην βορεινή παραλία του νησιού, τον Σκαρδανά, όπου η θάλασσα έχει σμιλέψει με τον δικό της τρόπο τους αρχαίους δομούς (πλάκες που χρησιμοποιούνταν για την δόμηση), οι οποίοι αποτέλεσαν το υλικό δόμησης μιας σύγχρονης κατασκευής σε αρκετά μεγαλύτερη κλίμακα από αυτές στον Κύνθο, κάπου στα 2,5m ύψος. Που έρχεται με την σειρά της να τεθεί σε μια σειρά κατασκευών με θέμα το όριο-σημειο όπου είναι ορατά το ένα από το άλλο(Κάπαρη και Χουλάκια Μυκόνου και Σκαρδανάς και Κύνθος Δήλου) και με κάποιο τρόπο επικοινωνούν, χαρτογραφούν μια πορεία και σαν σύγχρονες φρυκτωρίες μεταφέρουν το μήνυμα. Καβουρίδης Βασίλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου