Πηνελόπη Γαίτη: "Συντοπίο" Αθήνα, 2019

    Πηνελόπη Γαίτη:« Συν-τοπίο» Αθήνα, 2019 

 

     Το τοπίο εμπεριέχει συν-αισθήσεις της υλικής πραγματικότητας, αλλά και την εσωτερική ομορφιά των πραγμάτων. Αναζητώντας το ιδανικό και την ομορφιά της ψυχής που συνεχίζει να ζει στο αέναο και στην ατέρμονη ροή του χρόνου βρίσκoντας την ιδανική μετουσίωσή της μέσα στην αθωότητα της φύσης σε όλες τις εκφάνσεις της. Αναζητώντας την ελευθερία μέσα στον φαντασιακό χώρο και χρόνο που συναρθρώνεται μέσα στη φύση, μέσα από χρώματα, σχήματα, αρώματα, ήχους που όλα μαζί δημιουργούν εικόνες που την εμπεριέχουν σε όλη της την ενάργεια προάγοντας την αρμονία της ποίησης και της αιώνιας ομορφιάς.

     Κι όλα αυτά μέσα στο τοπίο-φύση, όπου τίποτα δεν είναι περιττό. Αρκεί η βιωματική περιπλάνηση μέσα σε αυτό για να γίνει πράξη έστω και στο ελάχιστο η αναζήτηση της  ελευθερίας, όπως αυτή μπορεί να προκύψει ως μια μοναδικά ανείπωτη στιγμή  με το να τοποθετηθεί μια κόκκινη γραμμή υφάσματος ανάμεσα στα πράσινα τριφύλια κάτω από τον κορμό ενός γέρικου δέντρου κι ένα χαρτί, κομμάτι ορατής φθαρτότητας που γράφει το όνομά της. Τότε όλα αλλάζουν, όλα μεταβάλλονται.................κι έτσι ξαφνικά το τοπίο γίνεται tabula rasa που δέχεται την ανθρώπινη παρέμβαση ως έμπνευση, ως παράβαση, ως αποδοχή. Είναι η μαγική στιγμή που γίνεται «Συν-τοπίο»........

     Στο τοπίο ζουν τα πρόσωπα. Μετασχηματίζονται καθημερινά κι έχουν τη μορφή μάσκας κινούμενα πια όχι σε μια θεατρική σκηνή, αλλά σε μια πραγματικότητα που αναζητά την κάθαρση.  Τα πρόσωπα-μάσκες μοιάζουν τόποι παράξενοι, πήλινοι που θυμίζουν τη ματαιότητα της θνητότητας εγγράφοντας στους κύκλους και στο νήμα που τα διατρέχουν συνδέσεις μνήμης που οδηγούν στο ατέρμονο και χάνονται στο στόμιο μιας υδρίας που λειτουργεί ως Άδης αηδής. Γίνονται κι αυτά «Συν-τοπίο».

    Η υδρία είναι γεμάτη νερό από μνήμες, έτοιμο να ενσωματωθεί στο ρυθμό της πόλης. Αναζητά τα βήματα εκείνων που θα συντροφεύσουν τη γυναίκα που θα την κρατά και θα ξεκινήσει πορεία της. Αναζητά την ταύτισή της με το αστικό περιβάλλον και τον χρόνο. Επιθυμεί την συν-ταύτιση με το τοπίο. Προσεγγίζει το χρόνο μέσα από το άγνωστο, το αόρατο, τις κλίσεις του εδάφους, τα ίχνη ανοικοδομώντας τις εσωτερικές διατυπώσεις της. Δίπλα της την συντροφεύει μια ομάδα συν-ανθρώπων της σε κοινή πορεία. Η ομοιότητα και η ετερότητα που χάνονται στο τοπίο της πόλης. Όλοι μαζί προχωρούν έχοντας την αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινή ομάδα, έχουν μια αίσθηση κοινής ταυτότητας τη δεδομένη στιγμή.  Επιθυμούν όλοι για μια στιγμή να βιώσουν το χώρο και το χρόνο. Να εισχωρήσει το τοπίο στο σώμα τους και το σώμα τους στο τοπίο. Συν-υπάρχουν και προχωρούν. Είναι Άνοιξη.  Βρίσκονται σε μια μεγαλούπολη. Ο θόρυβος λερώνει τον αέρα, όμως υπάρχει η ελπίδα για λύτρωση, έστω και για μια στιγμή... όλοι και όλα μαζί: «Συν-τοπίο».

Gallery Time of Art, Αθήνα, 3-5 Απριλίου 2019