Διπλωματική Εργασία Κωνσταντίνωφ Χριστιάν- Άτιτλο

    

" 'Ατιτλο" Κωνσταντίνωφ Χριστιάν

Ο στόχος της πτυχιακής μου, θέλει να ορίσει μέσα από έναν (θα έλεγε κανείς) επιπόλαιο στοχασμό προς τον λόγο, την ύπαρξη και τον ρόλο της τέχνης και του καλλιτέχνη.  Είναι μια εποχή που η τέχνη παρακμάζει, είναι η εποχή της αδράνειας, δεν πηγαίνουμε μήτε προς τα μπρος αλλά μήτε προς τα πίσω.  Η τέχνη έχει χάσει στο εκπαιδευτικό της περιεχόμενο, τον ρόλο της, δεν είναι παρά διακοσμητική, τα σύγχρονα μουσεία παίζουν έναν απροσδιόριστο ρόλο στην κοινωνία μας και για να γίνω πιο ακριβής , η ίδια η κοινωνία δεν γνωρίζει τον ρόλο της ίδιας της την ύπαρξη. Όσο για τον σύγχρονο καλλιτέχνη, έχει μια αλαζονική τάση όπου αρκείται πληρώντας ευχαρίστηση στον προσωπικό του εγωισμό – «πουλάω, άρα αρέσω. Αρέσω – άρα είμαι καλός.» 

Πολύχρωμος Σ.Φ.Ε.Τ.Ε.

Πολύχρωμη τοιχογραφία κοσμεί πλέον τον Σύλλογο Φίλων Εικαστικών Τεχνών Εορδαίας "Άρης Γαρουφαλίδης".
Μια δράση εμπνευσμένη από το έργο "νέα αρμονία" του Paul klee, που σκοπό έχει την ανάδειξη της ισορροπίας μέσω της αλληλεπίδρασης των διαφορετικών αποχρώσεων.

Μνημ(ει)οστρατηγικές

Τα ωφελήματα υμών, της Κατερίνας Καρούλια (Ανάγλυφες Μνήμες, μέρος τρίτο)

Ανάγλυφες Μνήμες

Κανένας δεν ξέρει τίποτα για μας όταν μιλάμε σιγά στ’ αυτί μιας πεταλούδας. Κανένας δεν θυμάται πως μίλησε με την αυγή τότε που τα λουλούδια ξέραν τη φωνή του και τα πουλιά κρατούσανε σημαίες και σάλπιγγες και πέρναγαν σαν μολυβένια στρατιωτάκια στο δρόμο της πρωινής αχτίνας. Εμείς κάτι θυμόμαστε όταν ανοίγει τα παράθυρα η άνοιξη και τινάζει τα σεντόνια του ύπνου μες στο φως. Φαίνεται κάπου η θάλασσα. Έρχεται κι ο κάμπος όμοιος με πράσινη χελώνα που ξυπνάει. Ύστερα ο κάμπος γίνεται όμοιος με τον κάμπο, κι εμείς παιδιά που παίζουνε στον κάμπο. Φέρε το ξύλινο αλογάκι με την κόκκινη σέλα, να κυνηγήσουμε τους ίσκιους των νερών προτού μας προφτάσει το βράδυ με τα μεγάλα παραμύθια της χειμωνιάτικης φωτιάς.

           Η επιστροφή στη φύση, μέσα από τις χαρές των παιδιών είναι η άρνηση της δυστυχίας. Ο μεγάλος ποιητής, Γιάννης Ρίτσος έγραψε για αυτή την παιδικότητα και τα ευτυχισμένα χρόνια, μέσα από το ποίημα «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού». Ο Ρίτσος έγραψε το ποίημα αυτό το 1938, όταν βρισκόταν άρρωστος στο σανατόριο της Πάρνηθας και έπασχε από φυματίωση.

Video Art για την έκλειψη σελήνης στην Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την έκλειψη της σελήνης, την Δευτέρα 7/8/17, πραγματοποιήθηκε ξενάγηση στην περιοδική έκθεση-συλλογής Μοσχανδρέου, στην αίθουσα Ειρήνης Γ. Κατσίγρα, για το ελεύθερο κοινό της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας - Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα. 

Ωστόσο μετά το κλείσιμο της ξενάγησης της Αθανασίας Γκούνη,  στον προαύλιο χώρο της Πινακοθήκης έγινε η προβολή του video art με τίτλο “Stop The Moon” από τις εικαστικούς : Μαρίνα Γούλα, Άρτεμις Διαμαντή, Δήμητρα Ρασάικου. 

Το video art  είναι ένα νέο μέσο παραγωγής κινούμενης εικόνας όπου ο καλλιτέχνης ή οι καλλιτέχνες χρησιμοποιεί/ουν κάμερα, ηλεκτρονικό υπολογιστή, προγράμματα παραγωγής/προσθήκης ήχου και το μοντάζ για να γίνει επεξεργασία του βίντεο. Επίσης γίνεται ζήτημα εννοιολογικής τέχνης μέσα από την παραγωγή εικόνων σκίτσου, κολάζ, ζωγραφικής, φωτογραφίας, στατικού μοντελισμού. 

Στο video art "Stop the Moon", χρησιμοποιήθηκε η τεχνική του κολάζ και μέσω της πολλαπλής φωτογράφισης δημιουργήθηκε το stop motion video στον Η/Υ. Στο τέλος επενέβει το μοντάζ και η προσθήκη ήχου. Εννοιολογικά το βίντεο διαπραγματεύεται τις φάσεις της σελήνης, που είναι ένα ουράνιο σώμα το οποίο ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς, μετασχηματίζεται σε διάφορες μορφές και καταλήγει σε πιο προσωπικές εικόνες.

https://www.youtube.com/watch?v=yWcCLwM5oFU&feature=youtu.be

Ανάγλυφες Μνήμες της Κατερίνας Καρούλια (μέρος δεύτερο)

           

Έρευνα -  Επιρροές

             Ως εικαστικός, μέσα από μια μεταβαλλόμενη σχέση με τα έργα μου θέλησα να κατανοήσω τον εσωτερικό τόπο, την βαθύτερη ψυχή. Ως μέσον της έρευνας και ως υλικό δημιουργίας των έργων μου πήρα χώμα και νερό. Επειδή όμως ήθελα μέσα από τον θάνατο να μιλήσω για την ίδια τη ζωή επέλεξα αντί για χώμα ή πηλό την ηφαιστειακή λάβα. Ο Ήφαιστος, ο αρχαίος Θεός της φωτιάς δάνεισε το όνομα του στο υλικό αυτό που, λόγω του ότι καθιστά εύφορα τα καλλιεργήσιμα χωράφια όπου επικάθεται κατά την έκρηξη, αλλά και εξ’ αιτίας της ενεργειακής ιδιότητας του να ενώνει τον πνευματικό με τον υλικό  κόσμο, το επέλεξα. Εξ άλλου ο καλλιτέχνης στις πλαστικές τέχνες προκειμένου να δημιουργήσει, αποσπά από τη φύση ύλη, θραύσματα και τα μετουσιώνει σε κάτι άλλο.

Ανάγλυφες Μνήμες της Κατερίνας Καρούλια(Μέρος πρώτο)

 Φθαρτό – Άφθαρτο

          Όνειρα, χώμα, νερό, παρελθόν, αγάπη, πορεία, σιτάρι, φορτίο, κίνδυνος, βροχή, νόστος, πίστη, βλέμμα, σύνορα, σπίτια, απουσία, πέτρα, δεσμοί, αίμα, φωτιά, ιστορία, βιβλία, αντοχή, συνέχεια… Έννοιες που εκφράζουν τη σχέση μεταξύ ανθρώπινου και πραγματικού χρόνου. Έννοιες ενός φθαρτού κόσμου σε μια αέναη ίσως πορεία προς το αιώνιο. Σ ένα σύμπαν 15 δισεκατομμυρίων ετών με άπειρες διαστάσεις, μαύρες τρύπες, σκοτεινή ύλη, ο χρόνος όπως μας πληροφορεί ο Άλμπερτ Αισταιν, είναι σχετικός. Δεν παύει όμως να είναι ένα πλήθος θαυμάτων, μυστικών ή στιγμών και γι αυτό πολύτιμος.  Τα πρόσωπα, το περιβάλλον, οι μνήμες της μήτρας και ακόμα οι πατρίδες των διάφανων μεταξωτών ιστών της ψυχής, όπως λέει ο ποιητής Αντώνης Δ.Σκιαθάς, δημιουργούν τον τόπο όπου εκκαλούμεθα να ζήσουμε το "τώρα", στον χρόνο που μας έχει δοθεί.

Πηνελόπη Γαίτη: Αθήνα-Πλατεία Ομονοίας: «Performance στην τσιμεντένια καρδιά του Ερεχθέα».

    Οι πόλεις του σήμερα ασφυκτιούν παραληρηματικά, μοιάζουν να κυοφορούν την εξέλιξη που τις απομακρύνει όλο και πιο πολύ από την ομορφιά της αρχέγονης φύσης που αγκαλιάζει πλουσιοπάροχα ό, τι γεννιέται μέσα σε αυτή. Οι πόλεις μπορούν και παραμένουν ουτοπικά αόρατες και αποκτούν ονόματα παράξενα: Ζόρα, Ζίρμα, Ζέρμα, Ζάρμα...Κρατούν ζηλότυπα κρυμμένα τα μυστικά τους βαθιά στη δική τους καρδιά...Για την Αθήνα, η καρδιά της ουτοπίας χτυπά στην Ομόνοια. Στην καυτή άσφαλτο, στην πυρωμένη πέτρα τα βήματα έχουν τον ρόλο τους και η υδάτινη σπονδή τον σκοπό της. Τα ψηλά κτίρια, ένα γύρω, συμπάσχουν ως μάρτυρες της ουτοπίας-αντιουτοπίας. Το νερό κυλά και συναντά την αόρατη-ορατή στιγμή, όπου η αρχή και το τέλος μετεωρίζονται στους πιο περίεργους και απρόσμενους ρυθμούς δροσίζοντας την τσιμεντένια πια καρδιά του Ερεχθέα..............