Να πως

Ανδρεοσόπουλος Δ., φιλμ, "άτιτλο", 2016

Όπως ο θεός, αυτός της Γένεσης, επλάσε τον επίγειο παράδεισο από πυλό και χώμα. Έτσι και εκείνη, έπλαθε σπίτια. Έπλαθε ιδανικά και σαν σουρεαλιστής ζωγράφος έδινε μορφή σε αυτό της Οικογένειας.
Εκείνο το ηλιόλουστο και κρυόλουστο μεσημέρι, κάπου ήσυχα και λίγο απόμερα. Με σφριγηλές κινήσεις και μειλίχια δυναμικότητα στα όμορφα χέρια της. Το πρόσωπο της έμοιαζε διχασμένο, ανάμεσα στο όραμα της, για το οποίο σαν να ερωτοτροπούσε πάλευε, και στις κουβέντες που προσπαθούσα να της αποσπάσω. Το βλέμμα της σαν ηχόγραμμα ταλαντωνόταν, με βάσει τα μηνύματα που επικοινωνούσαν οι δονήσεις των κορμιών και τον λέξεων μας. Σε κάποια σημεία, όλα ερχόντουσαν σε τέτοια αρμονία, όπου δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν η λάμψη και η ζέση που ένοιωθα ήταν του παντοκράτορα ήλιου ή του χαμόγελου της καρδιάς της. Τρανή μέρα, υπέροχων στιγμών που κράτησαν λίγο μα ήταν μεγάλες. Σπάνια θέαση και βίωμα αγάπης, μιας αγάπης που μέχρι σήμερα δεν κατάφερα ακόμα να αγγίξω, και όμως εκείνη με άγγιξε. Και να πως ένας άνθρωπος, μικρός, με άγχη και αγωνία αποκτά βασιλικούς τίτλους μέσω της ψυχής του. Να πως το όνομα Κλεοπάτρα δικαιώνει τις ρίζες του.