Ημερολόγιο σε Ρεαλιστικο-Ρομαντικό Πεζό Λόγο

Ανδρεοσόπουλος Δ., λάδι σε καμβά,"η Ψυχή", 2013 

Τα καστανά –κάπως σπαστά- μαλλιά της, φτάνουν μέχρι τη μέση της. Το σώμα της θυμίζει σώμα κοριτσιού 16 ετών, η ευκαμψία και η φρεσκάδα του δέρματος και όλων των οσμών που εκπέμπει είναι το καλύτερο παράδειγμα που έχει η Μητέρα να προσφέρει στον ευλογημένο εαυτό μου. Το πρόσωπο της είναι γλυκό και γαλήνιο σαν την σελήνη. Γεμάτο μυστήριο και υποσχέσεις. Υποσχέσεις φωτεινές μα και σκιερές.
Τα άκρα της, είναι πιο τόσο λεπτομερώς σμιλευμένα που λες πως οι μεγαλύτεροι γλύπτες της Γης γεννήθηκαν με μοναδικό σκοπό να υπηρετήσουν την δημιουργία των. Τα νύχια στα χέρια της είναι συνήθως άβαφτα, για να εναλλάσσεται εύκολα η ενέργεια της αλληλεπίδρασης μας. Μα τα νύχια στα πέλματα της παραμένουν το περισσότερο καιρό εβένινα. Σαν μόλις να τα έβγαλε από τη μαύρη Λίμνη όπου της τα φίλησαν, οι νύμφες οι πιο σπάνιες και αισθησιακές. Ο Λόγος; Έτσι ώστε η ενέργεια που καταλήγει στα πόδια της στο τέλος της ημέρας να είναι διαθέσιμη μοναχά για τη γεύση μου.

Τις περισσότερες ώρες του καλοκαιριού και της άνοιξης κυκλοφορεί στο σπίτι και στο κήπο μας μόνο με το λευκό νυχτικό της. Χωρίς εσωτερικά ενδύματα να την αποδυναμώνουν και δίχως φραγμούς ως προς τις ανάγκες της φύσης της. Τους χειμώνες η γκαρνταρόμπα της παραμένει απλή και με υψηλή αισθητική μα σαφέστερα θερμότερη. Τους χειμώνες τους περνάμε τόσο στενά μαζί, που δεν περιγράφονται οι μέρες μας με τρόπο κατανοητό στο μυαλό. Όταν ο καιρός ανοίγει ωστόσο, οι μήνες όπου η Μητέρα βρίσκεται σε έμμηνο ρύση και μας προσκαλεί στο όργιο της, η ζωή μας γίνεται πιο ανάλαφρη και πιο ράθυμη, γίνεται πιο ζωή!

Όπως προείπα, εκείνη με το λευκό της νυχτικό και εγώ με το μαύρο μου. Σαν δυο θεία πλάσματα τα οποία ο Λόγος στεφανώνει στο βλέμμα, μα η Φύση αποκρυσταλλώνει στα κορμιά. Ο κήπος μας δεν μπορεί να ειδωθεί από πουθενά και από κανέναν. Είναι το σημείο της Γένεσης. Εκεί συμβαίνει το ίδιο παιχνίδι κάθε φορά, μα πάντα με διαφορετικό σενάριο, μα ίδια βιβλική κατάληξη. Είναι σαν την φωτιά, της οποίας η μορφή είναι πάντα η ίδια μα το σχήμα ποτέ. Μάλιστα το «σχήμα» του παιχνιδιού μας μπορεί να λάβει αμέτρητες και αφάνταστες ακολουθίες. Δεν μου επιτρέπεται σαφώς να επεκταθώ με λέξεις σε αυτές τις φαντασμαγορικές ώρες που μοιάζουνε με περιόδους, καθώς θα ήταν βλασφημία να απευθύνω το λόγο στα παιδιά του βιώματος.

Η βρωμιά της είναι το ίδιο αγία με την καθαρότητα της. Σχεδόν ποτέ δεν μου στερεί την ευτυχία να μοιραστώ μαζί της, τις κάθε είδους ανάγκες της με κάθε πιθανό τρόπο. Η αθωότητα και η λαγνεία που σφυροκοπούνε βουβά την ατμόσφαιρα γύρω της με μεταμορφώνουν κάθε φορά σε χυδαίο άγγελο. Κάθε βράδυ πριν κλείσουμε τα παράθυρα της συνείδησης μας, εγώ την ποτίζω με νέκταρ και εκείνη με χρυσό νερό το οποίο συνήθως γεμίζει στο κύπελλο του πεντάκτινου αστέρα. Τότε μόνο μπορούμε να ταξιδέψουμε και να ξεκουραστούμε. Τα πρωινά δε, ανατροφοδοτούμε με ζωντάνια ο ένας τον άλλο. Το πρωινό μου συνήθως ξεκινά από τη βάση της, και εκείνης από την ανοιχτή πληγή ομιλίας μου. Τα σάλια μας μετατρέπονται σε νερό που μας προσφέρει φρεσκάδα και όρεξη για την επόμενη γέννηση μας. Θάρρος και ηδυπάθεια να αντικρίσουμε ξανά τον ήλιο.

Κάθε βράδυ, επισκεπτόμαστε το μεγάλο μαρμάρινο μπάνιο. Καθόμαστε στην υπερμεγέθη μαρμάρινη μπανιέρα και εξαγνιζόμαστε πρώτου τυλιχτούμε οικιοθελώς μα και αναγκαστικά! στα δίχτυα της νύχτας. Τα αστέρια όταν δεν έχει συννεφιά μας κρυφοκοιτάζουν. Γευόμαστε την ηδονή ενός ηδονοβλεψία με τη σειρά μας.

Το συναίσθημα που μοιραζόμαστε, δεν είναι. Δεν μπορούν να είναι. Το 2 γεννήθηκε αφού το 1 κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Όταν Εκείνη πεθάνει, εγώ δεν θα.

Του Τέρατος και της Νύμφης,