Η έκθεση της ελληνίδας εικαστικού Χριστίνας Τζάνη με τίτλο ‘Ξεχασμένοι Ψίθυροι’ έρχεται να θέσει νέα θεμέλια στην ιδέα της “Dark art”, με ένα θέμα που προκαλεί πόνο. Το θέμα της παιδικής κακοποίησης και του εσωτερικού χάους που έρχεται να αντιμετωπίσει η ψυχή της παιδικής ηλικίας.
Τα σχέδια από μελάνι βρίσκονται σε
ένα ονειρικό παιδικό κόσμο αλλά ταυτόχρονα και σε έναν σκοτεινό και ταραγμένο,
περιγράφοντας έτσι την ευαισθησία της ανθρώπινης ψυχής, την απομόνωση, την
ανασφάλεια και την παραμέληση. Η
διαδικασία αυτών των συναισθημάτων απογυμνώνει την εξελικτική πορεία της φόρμας
που περιβάλλει τη παρουσία, μεταλλάσσοντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και
παρουσιάζοντας μια δαιμονική διαμόρφωση. Μέσω αυτής της διαδικασίας
εξοντώνονται στοιχεία της προσωπικότητας και παρέχεται ελπίδα διαφυγής ως
επιτακτικό μέσω λύτρωσης από τη μεταμορφωτική θέαση του έσω εαυτού. Τα παιδιά
χάνουν την πρώτη τους φόρμα αλλά διατηρούν μια συνέχεια της αρχικής τους
μορφής. Εκτός από την όψη τους αλλάζουν και οι λειτουργίες τους. Οι μορφές
συναινούν στο να προστεθούν μη ανθρώπινα χαρακτηριστικά ως δυνατότητα
ενδυνάμωσης της συνειδησιακής αντίληψης.
Τα
έργα της Χριστίνας Τζάνη είναι ανήσυχα και η λεπτομέρεια τους μεταδίδει την
απροκάλυπτη και παγκόσμια αλήθεια για την παιδική ανθρώπινη ύπαρξη. Επιδρούν
σαν ψίθυροι μέσα από το ξεχασμένο εσωτερικό μας κόσμο.
Εγκαίνια:
8 Σεπτεμβρίου 2016
19.00 – 22.00 μμ
Διάρκεια
8/9 – 7/10
Ωράριο Γκαλερί:
Τετάρτη - Παρασκευή
17.00-19.00 μμ
Artist: http://www.christina-tzani.com/
facebook page: https://www.facebook.com/Christina-Tzani-864030750334616
Kh5 gallery: http://kh5.ch/
facebook page: https://www.facebook.com/KH5Gallery/?fref=ts
facebook page: https://www.facebook.com/KH5Gallery/?fref=ts
Κείμενα υποστήριξης : Χάρης Κοντοσφύρης, Θωμάς Ζωγράφος
...Όλα τα σώματα χορδίζονται / μα ελάχιστα τολμούν να σπάσουν...
Αντώνης Δ. Σκιαθάς Ποιήματα
Όλη
η ανθρώπινη πράξη που ελλοχεύει ως Τέχνη είναι αντίδοτο,
αντίδωρο, αναντικατάστατο και αντί συγκρουσιακό προνόμιο της έκφρασης
και της δημιουργικότητας. Ένας άνθρωπος πράττει ως καλλιτέχνης όταν οι πράξεις
του είναι δημιουργικές και στραμμένες στον διπλανό. Η τέχνη δεν δείχνει,
φανερώνει από την μια μεριά τον αληθινό μηχανισμό της διάνοιας και από την άλλη
μεριά την αβεβαιότητα και το πλεόνασμα του παιχνιδιού.
Η
Χριστίνα Τζάνη αντικαθιστά τα όντα που ζωγραφίζει με
υποστάσεις αφοβικές και αντιαλγικές, μη πάσχουσες, άφθαρτες αλλά
όχι αθάνατες. Μοιάζει με ανθρωπολόγο - οντολόγο που φτάνει σε μια
απομακρυσμένη περιοχή του σύμπαντος εαυτού. Η περιοχή είναι αραιοκατοικημένη με
παράξενα δάση και ακόμα πιο παράξενα ζώα και έντομα που
θυμίζουν ιαγουάρους, κοάτι, όρνεα γαμψά, πεκάρι, χελιδονόψαρα, φίδια
σαν τα κλαδιά των δέντρων, πυγολαμπίδες και λιμπελούλες. Ζει με τα άγνωστα
όντα όπου παρατηρεί ότι εγκαταλείπουν τους γέροντες τους, ζωγραφίζουν στο σώμα
τους σώματα μικρότερα και μεγαλύτερα με καφέ χρώμα, εφαρμόζουν την αδικία για
να μπορούν να ξεχωρίζουν μεταξύ τους, τρώνε τους νεκρούς τους και βάφουν μπλε
τα κορίτσια που έρχονται στην πρώτη εμμηνορρυσία. Η
Χριστίνα Τζάνη οντογραφεί και "χορδίζει" μια
καλά κρυμμένη φυλή στο βάθος της ύπαρξης μας υποδεικνύοντας τον κρετινισμό του
πολιτισμού μας.
Οι
άνθρωποι μπορεί να είναι οντολογικά ασφαλείς πιστεύουν μόνο όταν συνδέσουν τον
εαυτό τους με τους άλλους και τον κόσμο. Η οντολογική έκφραση συνδέει με
δεσμούς εσωτερικούς τα όντα και βοηθάει στην αντίδραση τους στην καθιερωμένη
αισθηματολογία. Η Χριστίνα χρησιμοποιεί την πολύ πετυχημένη συνθήκη ανασύνταξης
της εικόνας που εφάρμοσαν πολλά κινήματα στο τέλος του 20ουαιώνα,
αυτή της μετατόπισης. Μετατοπίζει την υλικότητα των περιγραφόμενων μορφών
προς εκείνη την εικαστική εμπειρία, τόσο για το γίγνεσθαι του κάθε
υποκειμένου όσο για το γίγνεσθαι του κάθε εγκεφάλου. Τα όντα της έχουν ορμή και
η υποσυνείδητη πραγματικότητα τους είναι εφοδιασμένη με
καταστάσεις απορυθμισμένης σωματικότητας, κλάματος και ανακούφισης.
Κοντοσφύρης Χάρης
Εικαστικός/ Επίκουρος καθηγητής ΤΕΕΤ, ΣΚΤ Φλώρινας ΠΔΜ
«Ονειρεύτηκα
πως ήμουν μια πεταλούδα που πηγαινοερχόταν στον αέρα και δεν ήξερα τίποτα για
τον Chuang Tzu…». «Εδώ και είκοσι τέσσερις αιώνες
ο Chuang Tzu ονειρεύτηκε πως ήταν μια πεταλούδα, κι όταν
ξύπνησε δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος που είχε ονειρευτεί πως ήταν μια πεταλούδα,
ή μήπως ήταν μια πεταλούδα που τώρα ονειρευόταν πως ήταν άνθρωπος».
«Οι μεταμορφώσεις της
χελώνας».
Χόρχε Λούις Μπόρχες
Στην
εποχή μας γίνεται πολύς λόγος για την Τέχνη και τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς,
για ότι προσφέρουν στην όραση και την σκέψη μας, για την ακλόνητη δύναμη
των εικόνων, τα απεριόριστα και αποκαλυπτικά ταυτόχρονα δικαιώματα του
«βλέμματος» θεατών και δημιουργών. Παράλληλα η ίδια η Τέχνη - πολύ πιθανά
- να βιώνει την τροχιά του συνεχιζόμενου τέλους της πέρα και έξω
από τους διαμορφωτικούς ρόλους που της προσέδωσε ο άνθρωπος στις υψηλές
ιστορικές στιγμές της. Το παιχνίδι της μεταμόρφωσης ωστόσο της ανήκε και της
ανήκει αδιαμφισβήτητα. Παιχνίδι που μεταμορφώνει αυτό που είναι η ίδια η
ουσία της - ταυτόχρονα με την παρουσία της - αλλά και αυτό που δεν
είναι, χωρίς εκείνη. Έτσι αναγκαία μας φανερώνει έναν τρόπο να «βλέπουμε»
και παράλληλα - χωρίς απαραίτητα να είμαστε εμείς παρόντες –
διαμορφώνει θεάσεις που οδηγούν πολύ πιο πέρα από ότι εμείς
καλλιτεχνικά αντέχουμε να αντιληφθούμε. Προαναγγέλλει αφοπλιστικά το
επερχόμενο, δια μέσου του αιτίου εκείνου από το οποίο δέχεται το κάλεσμα. Η
Χριστίνα Τζάνη, αναπόφευκτα έχει εμπλακεί στο κάλεσμα μέσα από το παιχνίδι των μεταμορφώσεων, και σύμφωνα με τους
πειραματισμούς που επιβάλλει η εποχή μας. Το διακύβευμα όμως πάντα για
αυτήν, παραμένει η ανθρώπινη μορφή και στο πρόσφατο έργο της, η μεταμόρφωση
της. Έτσι αν αφήσουμε το ξύπνημα από το όνειρο του Chuang Tzu, και κοιτάξουμε
ερευνητικά την «στιγμή», είκοσι τέσσερις αιώνες μετά, το
ερώτημα επανέρχεται το ίδιο ισχυρά. Ο Chuang Tzu ονειρεύτηκε πως
ήταν μια πεταλούδα, και όσο κράτησε το όνειρο δεν ήταν ο Chuang Tzu, αλλά ήταν η
πεταλούδα. Η Χριστίνα Τζάνη αξιοποιώντας το συμβάν της «στιγμής» δια
μέσου του ονείρου, ως τέτοιο, συσχετίζει συνεχώς τις δυνητικά πιθανές για
όλους μας στιγμές - καμπές του χρόνου με την μεταμόρφωση του ανθρώπου σε άλλα
όντα. Την βαρύτητα των μεταμορφώσεων αυτών την επωμίζονται παιδικές μορφές
κορυφώνοντας έτσι την σημειολογική υπόσταση και δύναμη των εικόνων της. Είναι
ουσιαστικά η τελευταία ενότητα των έργων της, η άρνηση του χωροχρόνου, και
ξεδιπλώνεται σαν μια αλληλουχία αρνήσεων, καθόσον στην καθοριστική εκείνη
«στιγμή» του ονείρου στο «κλάσμα» εκείνο του χρόνου επιτρέπει πλαστικά όλες τις
πιθανές μεταμορφώσεις του ανθρώπινου όντος σε κάθε άλλο ον,
δημιουργήματα όμως όλα, εκείνου που «είναι» το
όντος Όν. Επιλέγει η καλλιτέχνης αυτή την «στιγμή» του
ονείρου, κλάσμα – καμπή – πτύχωση του χρόνου, καθώς αδυνατεί αυτή να οδηγήσει
στην πλήρωση του χώρου. Η ίδια τηρεί απαρέγκλιτα
στο έργο της αυτή την αρχή, καθώς περιορίζεται πλαστικά μόνο στην
μεταμορφωμένη παιδική μορφή και εγκαταλείπει ουσιαστικά τον περί
την μορφή χώρο – για να υπερασπιστεί αυτήν την άρνηση του χωροχρόνου. Την
στιγμιαία, έστω, διαφυγή από την παντοδυναμία τους. Για να μας καταστήσει
ορατό στο ύψος αυτού του εγχειρήματος και εικαστικού πειραματισμού πως δεν
υπάρχει χώρος, και ο χρόνος δεν είναι αναγκαία παντού παρόν. Αυτό που μας χαρίζεται
από την παρούσα εικαστική ματιά της δημιουργού είναι το «ερώτημα». Δεν
θα μάθουμε ποτέ, αν παραμένουν οι ζωγραφικές μεταμορφώσεις της μια
υποκειμενική προσέγγιση, ή αφορούν την αντικειμενικότητα, παρόλο που οι
ξεχασμένοι ψίθυροι αυτών των μεταμορφώσεων γίνονται κραυγές τις
οποίες παρέχει αενάως και σε όλους εμάς η κοινή Μήτρα
της Μνήμης, ως «Προέλευση».
Θωμάς Ζωγράφος. Εικαστικός.
Ε.Ε.Π. Ζωγραφικής στο Τ.Ε.Ε.Τ. του Π.Δ.Μ.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε
στην Αθήνα. Από το 2010 μέχρι το 2015 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Τμήμα
Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη
Φλώρινα, με καθηγητές τον Χάρη Κοντοσφύρη και τον Θωμά Ζωγράφο. Έχει
συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με
σημαντικότερες, την ατομική έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας με
τίτλο ‘Εξωδεκτική Ευαισθησία’ (2016), ‘Τender Wounds’ στη γκαλερί X στο
Δουβλίνο της Ιρλανδίας(2016) καθώς και στις ομαδικές Fresh’15: Happy Accidents,
Action Field Kodra στη Θεσσαλονίκη (2015), στη Biennial Castra στη γκαλερί
Lokarjeva στη Σλοβενία (2015), όπως και στο
Fid Prize 7, Esä’s Grande Gallerie, στη Γαλλία και στην έβδομη Μπιενάλε
των φοιτητών των Καλών Τεχνών της Ελλάδας στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. Ζει και
εργάζεται στην Ελλάδα.
Θέλω να ευχαριστήσω την Carmen Aigner, την KH5 Gallery, τον Χάρη Κοντοσφύρη, τον Θωμά Ζωγράφο, την Ειρήνη Πουλιάση, τη Ρεγγίνα Δηλαβέρη και τον Γιώργο Ντάνη.
Χριστίνα Τζάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου