Εν έργω Βιογραφικό 3ικαστικού 3ργαστήριο ζωγραφικής, ΤΕΕΤ, Φλώρινας ΠΔM Υπόμνημα με την μορφή χρονολόγιου και τεκμηριώσεις εν έργω
Εν-έργω βιογραφικό 2010- 2016
Το Εν- έργω βιογραφικό συμπεριλαμβάνει το εκπαιδευτικό, το ερευνητικό, το προσωπικό έργο μου σε διασύνδεση τόσο του πανεπιστήμιου όσο φορέων, μουσείων, θεσμών, συλλόγων, προσώπων της τέχνης και του πολιτισμού με στόχο την δημιουργικότητα και την διάχυση του έργου τέχνης στην κοινωνία. Χαρακτηρίζεται από συνέργειες,συνεργατικότητα, αλληλεπιδρααστικότητα, ερευνητικότητα και εξωστρέφεια, ενεργοποίηση χώρων, ανταποδοτικότητα στην κοινωνία.2016 09 Διάκριση του απόφοιτου Κυριάκου Μπουρνά στο διεθνή περιοδικό τέχνης Articulaction art review.
Ο Κυριάκος Μπουρνάς, απόφοιτος του 3ργαστηρίου και τα έργα του Machine spirit επιλέχθηκαν από τo διεθνή περιοδικό τέχνης articulaction Art Review ανάμεσα από καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για να παρουσιαστεί η δουλειά του σε ένα αφιέρωμα 18 σελίδων και συνέντευξη.
Η εικαστική έρευνα του Κυριάκου Mπουρνά επικεντρώνεται γύρω από το sketchbook, το εικαστικό σημειωματάριο στο οποίο αναζητά, καταγράφει, εφευρίσκει και πειραματίζεται. Το προσδιορίζει ως ένα περιβάλλον άπειρων πιθανοτήτων και επιλογών, ένας μικρόκοσμος αλλά και ταυτόχρονα ως τον θρόνο του καλλιτέχνη δημιουργού του.
Ο Κυριάκος Μπουρνάς, απόφοιτος του 3ργαστηρίου και τα έργα του Machine spirit επιλέχθηκαν από τo διεθνή περιοδικό τέχνης articulaction Art Review ανάμεσα από καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για να παρουσιαστεί η δουλειά του σε ένα αφιέρωμα 18 σελίδων και συνέντευξη.
Η εικαστική έρευνα του Κυριάκου Mπουρνά επικεντρώνεται γύρω από το sketchbook, το εικαστικό σημειωματάριο στο οποίο αναζητά, καταγράφει, εφευρίσκει και πειραματίζεται. Το προσδιορίζει ως ένα περιβάλλον άπειρων πιθανοτήτων και επιλογών, ένας μικρόκοσμος αλλά και ταυτόχρονα ως τον θρόνο του καλλιτέχνη δημιουργού του.
2016 22.09 H ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Σχεδίου του Όστεν, F.Y.R.O.M, και η συμμετοχή του Τ.Ε.Ε.Τ. Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας ΠΔΜ
Οι απόφοιτοι του 3ργαστηρίου, Νικολέττα Τσαντίκη, Χριστίνα Τζάνη, Kυριάκος Μπουρνάς, Πουλιάση Ειρήνη, Αναστασία Γιοβάνογλου και Γιώργος Πανταζής μαζί με τους προπτυχιακόυς φοιτητές Θοδωρή Μαυρίδη και Γλύκα Διονυσοπούλου και τον συντονιστή του 3ργαστηρίου Χάρη Κοντοσφύρη επιλέχθηκαν να εκθέσουν στην Διεθνή Μπιενάλε του Όστεν που θα πραγματoποιηθεί στην πόλη των Σκοπίων, F.Y.R.O.M . Η λίστα εδώ
Το Osten είναι ένας αναγνωρισμένος θεσμός στο χώρο της τέχνης, χειραφετημένης σκέψης και απελευθερωμένης δημιουργίας από το 1945. Ο Θεσμός είναι μεγάλος θαυμαστής της τέχνης και επίμονος συλλέκτης έργων τέχνης.
Η επιλογή των καλλιτεχνών έγινε σε τρία στάδια από τους:
Patricia SCHNELL-GUETIERREZ (USA) Ursula BODE (Germany) - Δημοσιογράφος και κριτικός τέχνης. Venceslav ANTONOV (Bulgaria).
Link από το διεθνές κάλεσμα για συμμετοχή στην Μπιενάλε του 2016 από την Χριστίνα Τζάνη. Την περσινή πρόσκληση απηύθυνε η Μαρίνα Αμπράμοβιτς
Οι απόφοιτοι του 3ργαστηρίου, Νικολέττα Τσαντίκη, Χριστίνα Τζάνη, Kυριάκος Μπουρνάς, Πουλιάση Ειρήνη, Αναστασία Γιοβάνογλου και Γιώργος Πανταζής μαζί με τους προπτυχιακόυς φοιτητές Θοδωρή Μαυρίδη και Γλύκα Διονυσοπούλου και τον συντονιστή του 3ργαστηρίου Χάρη Κοντοσφύρη επιλέχθηκαν να εκθέσουν στην Διεθνή Μπιενάλε του Όστεν που θα πραγματoποιηθεί στην πόλη των Σκοπίων, F.Y.R.O.M . Η λίστα εδώ
Το Osten είναι ένας αναγνωρισμένος θεσμός στο χώρο της τέχνης, χειραφετημένης σκέψης και απελευθερωμένης δημιουργίας από το 1945. Ο Θεσμός είναι μεγάλος θαυμαστής της τέχνης και επίμονος συλλέκτης έργων τέχνης.
Η επιλογή των καλλιτεχνών έγινε σε τρία στάδια από τους:
Patricia SCHNELL-GUETIERREZ (USA) Ursula BODE (Germany) - Δημοσιογράφος και κριτικός τέχνης. Venceslav ANTONOV (Bulgaria).
Link από το διεθνές κάλεσμα για συμμετοχή στην Μπιενάλε του 2016 από την Χριστίνα Τζάνη. Την περσινή πρόσκληση απηύθυνε η Μαρίνα Αμπράμοβιτς
2016 17.09 Συμμετοχή του Ανδρεοσόπουλου Δημήτρη προπτυχιακου καλλιτέχνη του 3ργαστηρίου ζωγραφική στο "Kodra 2016- Mind the gap" Θεσσαλονίκη
·
2016 08. 09-07.10 «Ξεχασμένοι Ψίθυροι», ατομική έκθεση της εικαστικού Χριστίνας Τζάνη στην KH5 Gallery στη Ζυρίχη.
Η έκθεση της ελληνίδας εικαστικού Χριστίνας Τζάνη με τίτλο ‘Ξεχασμένοι Ψίθυροι’ έρχεται να θέσει νέα θεμέλια στην ιδέα της “Dark art”, με ένα θέμα που προκαλεί πόνο. Το θέμα της παιδικής κακοποίησης και του εσωτερικού χάους που έρχεται να αντιμετωπίσει η ψυχή της παιδικής ηλικίας.
Τα σχέδια από μελάνι βρίσκονται σε ένα ονειρικό παιδικό κόσμο αλλά ταυτόχρονα και σε έναν σκοτεινό και ταραγμένο, περιγράφοντας έτσι την ευαισθησία της ανθρώπινης ψυχής, την απομόνωση, την ανασφάλεια και την παραμέληση. Η διαδικασία αυτών των συναισθημάτων απογυμνώνει την εξελικτική πορεία της φόρμας που περιβάλλει τη παρουσία, μεταλλάσσοντας τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και παρουσιάζοντας μια δαιμονική διαμόρφωση. Μέσω αυτής της διαδικασίας εξοντώνονται στοιχεία της προσωπικότητας και παρέχεται ελπίδα διαφυγής ως επιτακτικό μέσω λύτρωσης από τη μεταμορφωτική θέαση του έσω εαυτού. Τα παιδιά χάνουν την πρώτη τους φόρμα αλλά διατηρούν μια συνέχεια της αρχικής τους μορφής. Εκτός από την όψη τους αλλάζουν και οι λειτουργίες τους. Οι μορφές συναινούν στο να προστεθούν μη ανθρώπινα χαρακτηριστικά ως δυνατότητα ενδυνάμωσης της συνειδησιακής αντίληψης.
Τα έργα της Χριστίνας Τζάνη είναι ανήσυχα και η λεπτομέρεια τους μεταδίδει την απροκάλυπτη και παγκόσμια αλήθεια για την παιδική ανθρώπινη ύπαρξη. Επιδρούν σαν ψίθυροι μέσα από το ξεχασμένο εσωτερικό μας κόσμο.
Κείμενα υποστήριξης : Χάρης Κοντοσφύρης, Θωμάς Ζωγράφος
...Όλα τα σώματα χορδίζονται / μα ελάχιστα τολμούν να σπάσουν...Αντώνης Δ. Σκιαθάς Ποιήματα
Όλη η ανθρώπινη πράξη που ελλοχεύει ως Τέχνη είναι αντίδοτο, αντίδωρο, αναντικατάστατο και αντί συγκρουσιακό προνόμιο της έκφρασης και της δημιουργικότητας. Ένας άνθρωπος πράττει ως καλλιτέχνης όταν οι πράξεις του είναι δημιουργικές και στραμμένες στον διπλανό. Η τέχνη δεν δείχνει, φανερώνει από την μια μεριά τον αληθινό μηχανισμό της διάνοιας και από την άλλη μεριά την αβεβαιότητα και το πλεόνασμα του παιχνιδιού.
Η Χριστίνα Τζάνη αντικαθιστά τα όντα που ζωγραφίζει με υποστάσεις αφοβικές και αντιαλγικές, μη πάσχουσες, άφθαρτες αλλά όχι αθάνατες. Μοιάζει με ανθρωπολόγο - οντολόγο που φτάνει σε μια απομακρυσμένη περιοχή του σύμπαντος εαυτού. Η περιοχή είναι αραιοκατοικημένη με παράξενα δάση και ακόμα πιο παράξενα ζώα και έντομα που θυμίζουν ιαγουάρους, κοάτι, όρνεα γαμψά, πεκάρι, χελιδονόψαρα, φίδια σαν τα κλαδιά των δέντρων, πυγολαμπίδες και λιμπελούλες. Ζει με τα άγνωστα όντα όπου παρατηρεί ότι εγκαταλείπουν τους γέροντες τους, ζωγραφίζουν στο σώμα τους σώματα μικρότερα και μεγαλύτερα με καφέ χρώμα, εφαρμόζουν την αδικία για να μπορούν να ξεχωρίζουν μεταξύ τους, τρώνε τους νεκρούς τους και βάφουν μπλε τα κορίτσια που έρχονται στην πρώτη εμμηνορρυσία. Η Χριστίνα Τζάνη οντογραφεί και "χορδίζει" μια καλά κρυμμένη φυλή στο βάθος της ύπαρξης μας υποδεικνύοντας τον κρετινισμό του πολιτισμού μας.
Οι άνθρωποι μπορεί να είναι οντολογικά ασφαλείς πιστεύουν μόνο όταν συνδέσουν τον εαυτό τους με τους άλλους και τον κόσμο. Η οντολογική έκφραση συνδέει με δεσμούς εσωτερικούς τα όντα και βοηθάει στην αντίδραση τους στην καθιερωμένη αισθηματολογία. Η Χριστίνα χρησιμοποιεί την πολύ πετυχημένη συνθήκη ανασύνταξης της εικόνας που εφάρμοσαν πολλά κινήματα στο τέλος του 20ουαιώνα, αυτή της μετατόπισης. Μετατοπίζει την υλικότητα των περιγραφόμενων μορφών προς εκείνη την εικαστική εμπειρία, τόσο για το γίγνεσθαι του κάθε υποκειμένου όσο για το γίγνεσθαι του κάθε εγκεφάλου. Τα όντα της έχουν ορμή και η υποσυνείδητη πραγματικότητα τους είναι εφοδιασμένη με καταστάσεις απορυθμισμένης σωματικότητας, κλάματος και ανακούφισης.
Κοντοσφύρης Χάρης Εικαστικός/ Επίκουρος καθηγητής ΤΕΕΤ, ΣΚΤ Φλώρινας ΠΔΜ
«Ονειρεύτηκα πως ήμουν μια πεταλούδα που πηγαινοερχόταν στον αέρα και δεν ήξερα τίποτα για τον Chuang Tzu…». «Εδώ και είκοσι τέσσερις αιώνες ο Chuang Tzu ονειρεύτηκε πως ήταν μια πεταλούδα, κι όταν ξύπνησε δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος που είχε ονειρευτεί πως ήταν μια πεταλούδα, ή μήπως ήταν μια πεταλούδα που τώρα ονειρευόταν πως ήταν άνθρωπος».
«Οι μεταμορφώσεις της χελώνας». Χόρχε Λούις Μπόρχες
Στην εποχή μας γίνεται πολύς λόγος για την Τέχνη και τους καλλιτεχνικούς πειραματισμούς, για ότι προσφέρουν στην όραση και την σκέψη μας, για την ακλόνητη δύναμη των εικόνων, τα απεριόριστα και αποκαλυπτικά ταυτόχρονα δικαιώματα του «βλέμματος» θεατών και δημιουργών. Παράλληλα η ίδια η Τέχνη - πολύ πιθανά - να βιώνει την τροχιά του συνεχιζόμενου τέλους της πέρα και έξω από τους διαμορφωτικούς ρόλους που της προσέδωσε ο άνθρωπος στις υψηλές ιστορικές στιγμές της. Το παιχνίδι της μεταμόρφωσης ωστόσο της ανήκε και της ανήκει αδιαμφισβήτητα. Παιχνίδι που μεταμορφώνει αυτό που είναι η ίδια η ουσία της - ταυτόχρονα με την παρουσία της - αλλά και αυτό που δεν είναι, χωρίς εκείνη. Έτσι αναγκαία μας φανερώνει έναν τρόπο να «βλέπουμε» και παράλληλα - χωρίς απαραίτητα να είμαστε εμείς παρόντες – διαμορφώνει θεάσεις που οδηγούν πολύ πιο πέρα από ότι εμείς καλλιτεχνικά αντέχουμε να αντιληφθούμε. Προαναγγέλλει αφοπλιστικά το επερχόμενο, δια μέσου του αιτίου εκείνου από το οποίο δέχεται το κάλεσμα. Η Χριστίνα Τζάνη, αναπόφευκτα έχει εμπλακεί στο κάλεσμα μέσα από το παιχνίδι των μεταμορφώσεων, και σύμφωνα με τους πειραματισμούς που επιβάλλει η εποχή μας. Το διακύβευμα όμως πάντα για αυτήν, παραμένει η ανθρώπινη μορφή και στο πρόσφατο έργο της, η μεταμόρφωση της. Έτσι αν αφήσουμε το ξύπνημα από το όνειρο του Chuang Tzu, και κοιτάξουμε ερευνητικά την «στιγμή», είκοσι τέσσερις αιώνες μετά, το ερώτημα επανέρχεται το ίδιο ισχυρά. Ο Chuang Tzu ονειρεύτηκε πως ήταν μια πεταλούδα, και όσο κράτησε το όνειρο δεν ήταν ο Chuang Tzu, αλλά ήταν η πεταλούδα. Η Χριστίνα Τζάνη αξιοποιώντας το συμβάν της «στιγμής» δια μέσου του ονείρου, ως τέτοιο, συσχετίζει συνεχώς τις δυνητικά πιθανές για όλους μας στιγμές - καμπές του χρόνου με την μεταμόρφωση του ανθρώπου σε άλλα όντα. Την βαρύτητα των μεταμορφώσεων αυτών την επωμίζονται παιδικές μορφές κορυφώνοντας έτσι την σημειολογική υπόσταση και δύναμη των εικόνων της. Είναι ουσιαστικά η τελευταία ενότητα των έργων της, η άρνηση του χωροχρόνου, και ξεδιπλώνεται σαν μια αλληλουχία αρνήσεων, καθόσον στην καθοριστική εκείνη «στιγμή» του ονείρου στο «κλάσμα» εκείνο του χρόνου επιτρέπει πλαστικά όλες τις πιθανές μεταμορφώσεις του ανθρώπινου όντος σε κάθε άλλο ον, δημιουργήματα όμως όλα, εκείνου που «είναι» το όντος Όν. Επιλέγει η καλλιτέχνης αυτή την «στιγμή» του ονείρου, κλάσμα – καμπή – πτύχωση του χρόνου, καθώς αδυνατεί αυτή να οδηγήσει στην πλήρωση του χώρου. Η ίδια τηρεί απαρέγκλιτα στο έργο της αυτή την αρχή, καθώς περιορίζεται πλαστικά μόνο στην μεταμορφωμένη παιδική μορφή και εγκαταλείπει ουσιαστικά τον περί την μορφή χώρο – για να υπερασπιστεί αυτήν την άρνηση του χωροχρόνου. Την στιγμιαία, έστω, διαφυγή από την παντοδυναμία τους. Για να μας καταστήσει ορατό στο ύψος αυτού του εγχειρήματος και εικαστικού πειραματισμού πως δεν υπάρχει χώρος, και ο χρόνος δεν είναι αναγκαία παντού παρόν. Αυτό που μας χαρίζεται από την παρούσα εικαστική ματιά της δημιουργού είναι το «ερώτημα». Δεν θα μάθουμε ποτέ, αν παραμένουν οι ζωγραφικές μεταμορφώσεις της μια υποκειμενική προσέγγιση, ή αφορούν την αντικειμενικότητα, παρόλο που οι ξεχασμένοι ψίθυροι αυτών των μεταμορφώσεων γίνονται κραυγές τις οποίες παρέχει αενάως και σε όλους εμάς η κοινή Μήτρα της Μνήμης, ως «Προέλευση».
Θωμάς Ζωγράφος. Εικαστικός.
Ε.Ε.Π. Ζωγραφικής στο Τ.Ε.Ε.Τ. του Π.Δ.Μ.
2016 06.09 «Ετόλμησα να υμνήσω…«Ελευθέριος Βενιζέλος 80 χρόνια από το θάνατό του»Βασιλική του Αγίου Μάρκου, Ηράκλειο Κρήτης συμμετέχουν μεταξύ άλλων και καλλιτέχνες από την Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας
«Ετόλμησα να υμνήσω…«Ελευθέριος Βενιζέλος 80 χρόνια από το θάνατό του»
Επιμέλεια έκθεσης Λουϊζα Καραπιδάκη
Επιστημονικοί σύμβουλοι: Αμαλία Παππά, Αναπληρώτρια Διευθύντρια, Προϊσταμένη του τμήματος Βιβλιοθήκης και Αναγνωστηρίου της Κεντρικής Υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και Τάσος Σακελλαρόπουλος, Υπεύθυνος των Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη
Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, στο Ηράκλειο της Κρήτης από τις 6/9 έως τις 6 /10 2016. Εγκαίνια την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου στις 19.00 η ώρα.
Το εκθεσιακό υλικό προέρχεται από: Γενικά Αρχεία του Κράτους - Κεντρική Υπηρεσία, Εθνικό Ίδρυμα «Ελ. Κ. Βενιζέλος», Μουσείο Μπενάκη, Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, Ιστορικό Αρχείο της ΝΕΡΙΤΕπιμέλεια έκθεσης Λουϊζα Καραπιδάκη
Επιστημονικοί σύμβουλοι: Αμαλία Παππά, Αναπληρώτρια Διευθύντρια, Προϊσταμένη του τμήματος Βιβλιοθήκης και Αναγνωστηρίου της Κεντρικής Υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και Τάσος Σακελλαρόπουλος, Υπεύθυνος των Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη
Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, στο Ηράκλειο της Κρήτης από τις 6/9 έως τις 6 /10 2016. Εγκαίνια την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου στις 19.00 η ώρα.
Τις Συλλογές: Νικήτα Σταυρινάκη και Ευαγγελίας Σταυρινάκη, Σoφίας & Xρήστου Μοσχανδρέου, Συλλογή έργων τέχνης της Alpha Bank & άλλες ιδιωτικές συλλογές Παναγιώτη Γερολυμάτο, Μαρίας Ανδρουλάκη, Δανάης Μαλινάκη, Λένας Σαββίδη
Συμμετέχουν και οι σύγχρονοι καλλιτέχνες: Γιάννης Αδαμάκης, Κώστας Βίττης, Γιώργος Γιώτσας, Βαγγέλης Γκίνης, Χάρης Κοντοσφύρης, Γιάννης Λασηθιωτάκης, Τάκης Παρλαβάντζας, Έλενα Παπαδημητρίου, Αργύρης Ρήμος, Πραξιτέλης Τζανουλίνος, Χρήστου Τσώτσου, Χριστίνα Φοίτου και ομάδα νέων καλλιτέχνών από την Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας
[Στην έκθεση που οργανώσε το 2014 το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (Ε.Π.Κε.Δ.) στο Συνεδριακό Κέντρο στους Δελφούς, με τίτλο Ετόλμησα να υμνήσω... σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης Λουΐζας Καραπιδάκη παρουσιάστηκε το συνεργατικό έργο των Χρήστου Τσώτσου και Χάρη Κοντοσφύρη:« Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!»
Μικτή τεχνική, μεταβλητές διαστάσεις, εγκατάσταση
Συνεργατικό έργο των Χρήστου Τσώτσου και Χάρη Κοντοσφύρη με νέους καλλιτέχνες από την Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας
Νίκος Βουτσελάς-Αφροδίτη Γκρίζη-Μαρία Δήμογλου- Κων/νος Δρούκας-Μαρία Ζαρείφη-Θεώνη-Κατερίνα Καρούλια-Μανώλης Κούκκος –Αθανάσιος Μπλιούμης- Δήμητρα Μπαϊρακτάρη- Κυριάκος Μπουρνιάς- Γεώργιος Πανταζής-Ειρήνη Πουλιάση -Γιάννης Ρόμπολας -Άννα-Μαρία Σαμαρά -Χριστίνα Τζάνη- Χρήστος Σκούρτης-Γεώργιος Φανάρας -Ειρήνη Φουντουραδάκη.
Στην έκθεση συμμετείχε ανεξάρτητα και ο Αργύρης Ρήμος] Η εγκατάσταση εκτίθεται αυτούσια και στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου
Η έκθεση επικεντρώνεται στις εκδηλώσεις λατρείας στο πρόσωπο του Ελευθέριου Βενιζέλου και τις αναδεικνύει μέσα από ποικίλα τεκμήρια και εκθέματα, όπως επιστολές, ποιήματα, μετάλλια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, κοσμήματα, κεντήματα, ενθυμήματα, εργόχειρα, φωτογραφίες, χαρακτικά αλλά και έργα σύγχρονης τέχνης.
Η επιμελήτρια σημειώνει χαρακτηριστικά: «Η έκθεση φιλοδοξεί να μεταφέρει στον θεατή τη λατρεία και τον θαυμασμό «στο έπακρο» προς το πρόσωπο του μεγάλου πολιτικού. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα, γιατί η διαδικασία προσέγγισης του θέματος δεν είναι ούτε ιστορική ούτε εικαστική ούτε χρονολογική αλλά κυρίως εννοιολογική, καθώς προσπαθεί να αναδείξει μια άυλη πτυχή, την πτυχή της υπέρτατης λατρείας καθώς και τη μυθική διάσταση ενός «μεγάλου», ενός θρύλου. Στόχος της έκθεσης είναι να υπογραμμίσει την άγραφη ιστορία, την κρυμμένη μέσα στην ψυχή του ελληνικού λαού, τη συναισθηματική φόρτιση για τον άνθρωπο που εισέπραξε «εις τοσούτον βαθμόν της Λαϊκής ευνοίας»… «Τα τεκμήρια, που στο μεγαλύτερο μέρος εκτίθενται για πρώτη φορά, είναι κομιστές της ιστορίας και οδηγούν στην αποκρυπτογράφηση μιας πραγματικότητας, αυτής που κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις εκδηλώσεις λατρείας: το όραμα για την Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Άλλωστε η έρευνα για την υλοποίηση αυτής της έκθεσης μας απέδειξε ότι ο θρύλος «Ελευθέριος Βενιζέλος» είναι ακόμα εξαιρετικά ζωντανός στη συλλογική μνήμη, έστω και σαν αναπόληση…»
Α 'Εκθεση στους Δελφούς 2014
 |
| Λεπτομέρεια από το έργο του Αργύρη Ρήμου |
2016 02-30.09 DICHOTOMY ( Solo Exhibition ) by ANASTASIA GIOVANOGLOU Πατάρη Factory, Φλώρινα
What caught our flesh and cut in two;
Piece by piece my ….
What separates us ?
What changes us ?
They coined us otherwise, we became different from each other,
strangers are not, and neither as before.
We are whole or seconded from a whole coexist in a common land.
Split up and divided
searching for completing.
2016 27.08-25. 09 Έκθεση Mini Castra 2016 στη Lokarjeva Galerija στη Σλοβενία και η ελληνική συμμετοχή του ΤΕΕΤ.
Στο mini Castra 2016 επιλέχθηκαν οι προπτυχιακοί και απόφοιτοι καλλιτέχνες του ΤΕΕΤ
Μαρί Θεοφίλου, Έλενα Βουδουρέλλη, Χάρης Μαργαρίτης, Ειρήνη Πουλιάση και Χριστίνα Τζάνη. Τα έργα των καλλιτεχνών του ΤΕΕΤ σε προηγούμενη ανάρτηση εδώ.
Τα αποτελέσματα του mini castra εδώ.
Στην έκθεση θα εκτεθούν έργα μικρών διαστάσεων από 28/08/2016 έως 25/09/2016 στη γκαλερί Lokarjeva στη Σλοβενία.
To Castra το γνωρίσαμε μέσα από τη διάκριση των φοιτητριών του ΤΕΕΤ στη Μπιενάλε ακουαρέλας που πραγματοποιήθηκε στη γκαλερί Lokarjeva στη Σλοβενία το 2015. Η διεθνής μπιενάλε Ακουαρέλας πρόκρινε την Ίρις Κολλιδά προπτυχιακή καλλιτέχνη,Έλενα Βουδουρέλλη προπτυχιακή καλλιτέχνη, τη Μάρα Δημοπούλου προπτυχιακή καλλιτέχνη και την Τζάνη Χριστίνα επί πτυχίο καλλιτέχνη του ΤΕΕΤ / Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας/ ΠΔΜ να συμμετέχουν στην διεθνή μπιενάλε CASTA 2015 που διεξάγετε στην Σλοβενία. Η διάκριση έγινε ανάμεσα σε 340 καλλιτέχνες που εκπροσωπούσαν 53 χώρες
Δύο έργα -φόρος τιμής- στην άγρια ελευθερία, ζώα που δεν φυλακίζονται δεν δεσμεύονται,ζούνε με τους δικούς τους κανόνες. Έμαθαν να είναι περήφανα και να ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους.
Και εκεί που νιώθεις αγενής που προσπαθείς να τα φυλακίσεις σε ένα κομμάτι χαρτί, κλέβεις λίγο από την ελευθερία τους όταν προσπαθείς να τα αποτυπώσεις με την ίδια ακριβώς υπόστασή τους: αφηρημένα, τυχαία,ευαίσθητα αλλά και αγέρωχοι στιλβωμένοι μεσολαβητές του θεού.
τίτλος του πρώτου έργου ”eagle’s rules- οι κανόνες του αετού”
τίτλος δεύτερου έργου ”phoenix rudeness- η αγένεια του φοίνικα”
Μάρα Δημοπούλου(4ετος στην πρόκριση)
Τι έχει να πει η τέχνη για τις ανέμελες στιγμές των παιδικών χρόνων μέσα στην ευεργεσία της φύσης; Ένα παιδί βρίσκεται Σαββατοκύριακο στο χωριό μακρυά από την πόλη. Το Σάββατο το παιδί περιεργάστηκε τον κόκορα και την Κυριακή έπαιξε μαζί του. Ο χρόνος δεν είναι στιγμιότυπα είναι η συνέχεια των σχέσεων μέσα σε μια ακλόνητη καθημερινότητα που μας καλεί να δίνουμε νόημα στις αναμνήσεις που παράγει.
Τίτλος πρώτου έργου:Σάββατο
Τίτλος δεύτερου έργου: Κυριακή
Χριστίνα Τζάνη (5ο έτος στην πρόκριση)
2016 25.07 -10.08 -ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ 2016 «Η σπηλιά του Παντός» Μουσείο Ανοιχτότητας Πειραματικό Εικαστικό Εργαστήριο στο λιμναίο τοπίο Πρεσπών Πρώην Δημοτικό σχολείο Ψαράδων Πρέσπα
 |
| Η σφράγιση της σπηλιάς Κόκκαλη στο Βροντερό |
Την Παρασκευή 5-8-2016 ολοκληρώθηκε το εκθεσιακό τεκμήριο της «η ψυχή στο Λαιμό 5» (Εκπαιδευτικό εικαστικό εργαστήριο με εφόρμηση από την ιστορία).Με αφορμή την επίσκεψη και μελέτη στο ιστορικό μνημείο της σπηλιάς Κόκκαλη Βροντερού Πρεσπών δημιουργήθηκαν εικαστικά έργα καλλιτεχνών, στον καλλιτεχνικό σταθμό των Ψαράδων, τα οποία θα εκτεθούν στο εγκαταλειμμένο Δημοτικό Σχολείο των Ψαράδων Πρεσπών το Σάββατο 6-8-2016 και ώρα 19 00.Η μεταϊστορία θα φανερωθεί μέσα από τα έργα Ελλήνων και Άγγλων καλλιτεχνών και αποτελεί συνεργασία της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, του 3ου και 5ου εργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου Ανατολικού Λονδίνου και συγκεκριμένα της ομάδας Directional Forces Residency 2016, υπογραμμίζοντας έτσι το ιστορικό γίγνεσθαι ως την απόλυτη δυσμορφία της μνήμης μέσα στον ίδιο τον πολιτισμό της αφήγησης και της ανάμνησης. Το εγχείρημα ολοκληρώνεται σε συνδιοργάνωση με την Αντιπεριφέρεια Φλώρινας και τον Δήμο Πρεσπών.
Το μέλημα της έκθεσης είναι να υπαινιχθεί ή και να περιγράψει καταστάσεις προσωπικής ρήξης με την καθεστηκυία απραξία, ελπίζοντας σε μια νέα σύμπραξη ή εστιάζοντας έστω, στις ανομοιότητες της ιστορίας καθώς οι νέες εμπειρίες οικειοποιούνται την κανονιστική ηθική της ανάμνησης. Ο χρόνος είναι η ιστορία. «Ο χρονικoγράφoς που αφηγείται τα περιστατικά χωρίς να κάνει διάκριση μεγάλων και μικρών, ενεργεί σύμφωνα με την αλήθεια πως οτιδήποτε συνέβη κάποτε, δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένο για την ιστορία. Στην πραγματικότητα, μόνον η απολυτρωμένη ανθρωπότητα είναι σε θέση να δεχτεί ολoκληρωτικά το παρελθόν της. Που σημαίνει: μόνο στην απολυτρωμένη ανθρωπότητα είναι δυνατό να αποδοθεί το παρελθόν της στην κάθε στιγμή του. Κάθε στιγμή που έχει βιώσει γίνεται μια citation a l' ordre du jour - κι αυτή η μέρα είναι ακριβώς η Ημέρα της Κρίσεως.» (Walter Benjamin 3η Θέση για τη φιλοσοφία της ιστορίας). Το παρελθόν είναι η εγκαρτέρηση της. Η αναπαράστασή του μέσω της τέχνης είναι η ίδια η ζωή.
Προέκυψαν από την εικαστική παράθεση δυο συνθήκες ιστοριογραφικής μνήμης: Η Αναμνημόνευση και η λύτρωση
Οι καλλιτέχνες residency που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση είναι οι εξής: Καλλιτέχνες Λύτρωσης /
Παλιάτσιος Γεώργιος, Κορωναίος Κωνσταντίνος, Μονάχου Όλγα, Παρχαρίδης Σταύρος, Παπατζέλου Μαρία, Ράντου Αντωνία, Shimanovskaya Veronica, Aleman Carmen, Darke Alison,Maelzer Lee,Jezova Natalia,Lawson Bob, Τσαντίκη Νικολέτα, Πουλιάση Ειρήνη, Fairchild Anna, Shimanovskaya Veronica, Naskrecka Vena, Labern Sally Ann, Δουβάνα Τάτη, Ρόμπολας Ιωάννης, Ρόμπολας Αγησίλαος, Μπουρνάς Κυριάκος, Οικονόμου Δημήτριος, Αμελαδιώτης Δημήτρης, Ιωσηφίνα Μακρή, Νίκος Καρναμπατίδης, Μαρί Θεοφίλου, Καρούλια Κατερίνα, Μάγδα Χριστοπούλου, Γλύκα Διονυσοπούλου και Μιχάλης Μπιμπάσης.
Φανάρας Γιώργος, Γιάννης Βγόντζας, Μαρία Λαγού, Χάρης Μαργαρίτης, Ρήμος Αργύρης, Θοδωρής Μαυρίδης, Γκρίζη Αφροδίτη, Ζάζος Αχιλλέας, Όλγα Μπογδάνου, Άννα-Μαρία Σαμαρά, Πλάτωνας Μπουνταγκίδης, Γιώργος Πανταζής, Στρατής Καβαρνός, Σοφία Αντωνακάκη, Τάσος Μπουσδούκος, Παπαδόπουλος Θεοδόσης, Γιοβάνογλου Αναστασία, Σκληβανιώτης Δημήτρης, Χάρης Κοντοσφύρης.
Υποστήριξη από τις εταιρείες οινοποιία “In Vino Estate,Ζυθοποιεία Φίξ, Μπέλλης ΑΒΕΕ, Τυροκομείο Αμάλφεια, Χασάπικο-Νικηφόρος Στυλιάδης, Κρεοπωλείο-Σταύρος Ντίτουρας, Τυροκομείο-Δημητρίου, Λαϊκή Αγορά Φλώρινας - Πάγκος Γιάννη Τζάζου και Καιτσή Χρήστου, Παντοπωλείο Λευκώνα Πρεσπών , Ηλεκρολογικά Δογούλης Φλώρινα, Σούπερ μάρκετ Express Λευκώνας Πρεσπών, Ταβέρνα συντροφιά Ψαράδες Πρεσπών
Υποστήριξη από τις εταιρείες οινοποιία “In Vino Estate,Ζυθοποιεία Φίξ, Μπέλλης ΑΒΕΕ, Τυροκομείο Αμάλφεια, Χασάπικο-Νικηφόρος Στυλιάδης, Κρεοπωλείο-Σταύρος Ντίτουρας, Τυροκομείο-Δημητρίου, Λαϊκή Αγορά Φλώρινας - Πάγκος Γιάννη Τζάζου και Καιτσή Χρήστου, Παντοπωλείο Λευκώνα Πρεσπών , Ηλεκρολογικά Δογούλης Φλώρινα, Σούπερ μάρκετ Express Λευκώνας Πρεσπών, Ταβέρνα συντροφιά Ψαράδες Πρεσπών
Μέρος πρώτο της τεκμηρίωσης του εκπαιδευτικού εικαστικού εργαστήριου με εφόρμηση από την ιστορία: α) Αντιαισθητική - Αισθητική ακολουθούν β) Απορία - όρια γ) Ιδιοποίηση και δηκτικότητα δ) Εφήμερη διάρκεια της απουλοποίησης του έργου τέχνης ε) Αναστοχασμός και περιφορά στ) το δικαίωμα να εκθέτεις ζ)Αναμνημόνευση και λύτρωση
ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ 6, Ιούλιος- Αύγουστος 2016
Αντιαισθητική - Αισθητική
Όσα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς στοχασμό και προβληματισμό, δεν αντισταθμίζονται από τον ανοιχτό και απέραντο ορίζοντα των νέων δυνατοτήτων που αναπτύσσει η τέχνη, ειδικά σε περιόδους αμφιβολίας, κρίσης και ανάγκης. Επιχειρείτε μια διεύρυνση. Η διεύρυνση αποκαλύπτεται σε πολλές διαστάσεις ως απεραντοσύνη του μικρού. Τα ανήσυχα καλλιτεχνικά κινήματα γύρω στο 1910 ανοίχθηκαν με τόλμη στην αναζήτηση αφάνταστων καινοτομιών και έναν αιώνα αργότερα επαγγέλλονται την υπόσχεση για την άλλη τέχνη. Επ’ αυτού ακόμη και σήμερα τίθεται σε κίνηση η διαδικασία της σύμπτωσης και του ελλιπούς που εξαντλεί τις βαθιές σχέσεις μεταξύ των τεχνών. Όλο και περισσότερα στοιχεία μορφοπλαστικά, υφολογικά και εκφραστικά, των τεχνών, περιέρχονται στη δίνη της εικαστικότητας και οι καλλιτέχνες αισθάνονται τη χαρά της διεύρυνσης.
Τα συστατικά στοιχεία που η τέχνη αντλούσε από το ιδανικά ανθρώπινο, από το δίκαιο πολιτικά, εξασθενούν πολύ εύκολα, δυνάμει του εγγενούς του νόμου της κίνησης γιαυτό η τέχνη προσδιορίζει αλλά δεν προσδιορίζεται. Αυτό που έχει μείνει αμετάκλητο στην τέχνη είναι η αυτονομία της. Άλλες φορές το εμπορικό, ο διαμεσολαβημένος ιδεαλισμός, η αισθητικοποίηση, ο φετιχισμός και η μουσειοποίηση κατάφεραν να κρύψουν την όποια αυτονομία. Η κοινωνική λειτουργία της τέχνης και η απόπειρα να αποδοθούν αυτά που διατηρεί και εκφράζει ως αμφιβολίες είναι τα συναρπαστικά στοιχεία που πέρασαν στον 20ό αιώνα. Η όποια τυφλότητα της χρεώνεται, στην πραγματικότητα είναι η χειραφέτηση των υψηλά διανοητών της τέχνης, που αναγνωρίζονται σαν μια μη αφέλεια ή ως μια μη επικινδυνότητα δημόσιου λόγου. Αυτή η αφέλεια συνδέεται με την αβεβαιότητα για το αισθητικό της ως προς το σε τι αναφέρεται. Αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό είναι ότι η τέχνη και τα έργα τέχνης εγκαταλείπουν τον εμπειρικό κόσμο και παράγουν ένα είδος αντίθετου και ιδιότυπου κόσμου, ο οποίος έχει μια οντολογική αυτάρκεια. Η οντολογικότητα αποτυπώνεται στα πρώιμα παιδικά σχέδια αλλά και στην ανάγκη ανίχνευσης εικαστικών δεξιοτήτων στην εκπαίδευση. Η Κοινωνία θέλει να γνωρίζει ποιοι είναι οι ανιχνευτές , ποιοι είναι οι διανοητές ,ποιοι είναι οι ψυχοπομποί. Αυτό κάνει τη σύγχρονη τέχνη να λειτουργεί ως κατάφαση. Η συμφιλιωτική πλέον λειτουργία της τέχνης μέσα στην εκπαίδευση και συχνά στην ψυχανάλυση, ενώ κάνει την τέχνη να φαίνεται ότι λειτουργεί υποδόρια, την αντιστρέφει και την κάνει συγκινητική και δακρύζουσα και τελικά επιθετικά δηκτική. Η παρηγοριά, η αποκήρυξη της θεολογίας, η αλήθεια της λύτρωσης εκοσμίκευσαν την τέχνη ώστε να προσφέρει στο υπάρχον και κατεστημένο μια ενθάρρυνση, η οποία ενισχύει τη μαζική εμπειρία, εκείνο εκ του οποίου η αυτονομία της τέχνης επιθυμεί να προσφέρει σε όλους. Αυτό σημαίνει ότι η τέχνη έχει το θράσος να θέτει, εξ αυτής της ολότητας, ένα στρογγυλό, σφαιρικό, ανοιχτό και ενιαίο όλον. Αυτό μπορεί και παράγει η τέχνη στον 20ό αιώνα, Εμπειρία. Με την επικήρυξη της εμπειρίας - κι αυτή ενυπάρχει στην ουσία της όχι απλώς ως φυγή αλλά σας ένας ανύπαρκτος νόμος της – καθορίζει την επιρροή της.
Στις διαστάσεις που έχει λάβει η πραγματικότητα, ο καταφατικός χαρακτήρας της τέχνης φαίνεται στους ειδήμονες της γραφειοκρατίας αφόρητος. Ο εξακοντισμός που στρέφεται εναντίον αυτού που συνιστά την ουσία της και την κάνει να φαίνεται αβέβαιη ως προς τον εσώτατο ιστό της ή αν θέλετε η αντιπαραγωγική, η απρόσφορη, χωρίς κάποιο οικονομικό αντίκρισμα ανταλλακτικότητα της , είναι ένας απέραντος διάλογος στο καφενείο της κοινωνίας.
Η παρηγορητική, η απαρηγόρητη, η θεωρημένη και αναθεώρητη θέαση της τέχνης αποτελούν το εγγυημένο βασικό υπόστρωμα στην εξέχουσα στοχαστική της λειτουργία. Η τέχνη εγγυάται το μέλλον της διαμεσολαβητικής σκέψης και την ανθρώπινη αδυναμία.
Η αδυναμία αφορά και την ίδια την τέχνη μια και συχνά το θεματικό περιεχόμενο έργων την συμπαρασύρει στην πτώση του ενόσω το ξεπερνά. Η τέχνη και τα έργα τέχνης είναι μια συνθήκη ετοιμόρροπη όχι γιατί ετεροπροσδιορίζονται από το θεατή αλλά και γιατί στον πυρήνα τους λειτουργούν αυτόνομα. Ο καταμερισμός της εργασίας, του πνεύματος, είναι αποκομμένοι από την ύπαρξη κάτι που κάνει την τέχνη τρομερά ευάλωτη γιατί είναι ίχνος της ύπαρξης. Ο καταμερισμός της εργασίας δεν βοήθησε στον καταμερισμό του πνεύματος και η οργάνωση της κοινωνίας φαντάζει πρωτόγονη. Στο καταμερισμό της τέχνης συμπληρωματικά θα λέγαμε ότι στην ίδια την έννοια της υπάρχει η ασυνέπεια της αναίρεσης και αυτό από συμπτωματική διαθεση δεν είναι χρήσιμο γιατί η κοινωνία χρειάζεται κανόνες.
Απαραίτητο για την αισθητική διάθλαση είναι το αντικείμενο της να είναι κάτι άλλο από την αρχική εικόνα όπως και για τη φαντασία εκείνο που φαντάζεται. Η εικόνα ισχύει για μια ενύπαρκτη σκοπιμότητα. Η διάθλαση και η φαντασία ισχύουν έξω από τη σκοπιμότητα, είναι η ικανότητα προσανατολισμού του ενστίκτου. Στη σχέση της η τέχνη με την εμπειρική πραγματικότητα μετουσιώνει την αρχή της ενύπαρκτης αυτοσυντήρησης, αυτού που πρόκειται να ζωγραφίσουμε. Ζωγραφίζουμε μια εικόνα και όχι αυτό που παριστάνει η εικόνα. Κάθε έργο τέχνης ανασυντάσσει την ταυτότητα με τον εαυτό του. Στην εμπειρική πραγματικότητα μπορεί να επιβάλεται με τη βία παντού και σε όλους και αποδίδεται ως ταυτότητα του υποκείμενου. Στην τέχνη δεν επιτυγχάνεται αυτό. Αυτό συμβαίνει γιατί η αισθητική ταυτότητα πρέπει να συμπαραστέκεται στο μη ταυτό, το οποίο στην τρέχουσα εμπειρία καταπιέζεται από την ανάγκη για ταυτότητα.
Ο κόσμος των διαμεσολαβητών, ιστορικοί τέχνης, μουσειολόγοι, καθηγητές καλών τεχνών, συχνά νέοι καλλιτέχνες, φιλότεχνοι, επιβάλλει αυτή την ταυτότητα προς διευκόλυνση. Σ’ αυτήν εδώ τη διαμεσολάβηση όπου ενώ η κατηγοριοποίηση – ταυτότητα βασίζονταν στην υλικότητα των έργων τέχνης, τα υλικά έχασαν τον a priori αυτονόητο χαρακτήρα τους και χρειάστηκε η γλώσσα και ο ποιητικός λόγος για να προσφέρει την ψευδαίσθηση της διαμεσολαβημένης ταυτότητας. Αυτή η νεορομαντική τάση θεωρείται μια απόπειρα αντίστασης σ’ αυτήν την κατάρευση ώστε τόσο η γλώσσα όσο και τα υλικά να επανακτήσουν κάτι από την ουσιαστικότητά τους. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή η διαδρομή είναι χωρίς επιβάτες, ακατανόητα κείμενα σαν αυτό που διαβάζουμε τώρα και όχι μόνο αλλά όλος ο εικοστός αιώνας, σίγουρα έξι δεκαετίες του, ήταν μια επιλογή λέξεων ώστε να γίνει διακριτή τόσο η διακοσμητική διευθέτηση όσο και η συσώρρευση ωμών υλικών πάνω σε καβάδες, η εκφαστικότητα των υλικών με τις χειρονομίες τους, η ευκολία των λέξεων και των ταξινομήσεων. Ενώ ήταν πίστη των περισσοτέρων για την αυταπάτη των καλλιτεχνών η εικαστική τέχνη ανάδειξε μια έννοια ποιητικότητας ως ανώτερης και ιερής σφαίρας και αυτό είχε να κάνει με την καιρούργια όποια αντίληψη έφερνε ο κόσμος των φυσικών επιστημών για το χρόνο. Αυτό που κατατρώει πια τη φόρμα τόσο των υλικών όσο και των εννοιών όσο και του χώρου είναι η ακαταμάχητη γοητεία της αφαίρεσης. Η τέχνη προεκτεινόταν στη σφαίρα του πολιτισμού ως μαρτυρία της αποτυχίας του. Αναγόρευσε την αποτυχία σε ηθελημένη επιλογή της, όπως κάνει και το χιούμορ ανάμεσα στην σύγχυση και την αποσαφήνιση. Σε μια μακάρια αρμονία της παραδοσιακής και της σημερινής μορφής του ο πολιτισμός είναι το εργαλείο αναγωγής στην σκέψη.
Οι θεατές που διψούν για την πολιτιστική βιομηχανία βρίσκονται εντεύθεν της τέχνης, γι’ αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε την αντιστοιχία της κοινωνικής διαδικασίας της ζωής πιο απροκάλυπτα από εκείνους που θυμούνται ακόμα τι μπορεί να ήταν κάποτε ένα έργο τέχνης. Στον εικοστό πρώτο αιώνα επιζητείται η αποκαλλιτεχνικοποίηση της τέχνης. Όσοι μικραίνουν την απόσταση του παρατηρητή από το έργο, όσοι το αρχειοθετούν σε ένα μουσείο, όσοι αναζητούν την καθημερινή εξοικείωση με το έργο τέχνης ανήκουν στην τάση που αναφέραμε και ίσως η μόνη αρνητικότητα που μπορεί να προκύψει είναι η κατάταξη της τέχνης στα καταναλωτικά αγαθά από τη μεριά όμως των κεκτημένων συμφερόντων. Γι΄αυτό όμως επιφυλάσσομαι γιατί η καταναλώσιμη τέχνη σε σχέση με τα καταναλωτικά αγαθά στην εποχή της υπερπαραγωγής όπου η αξία χρήσης των καταναλωτικών αγαθών έχει γίνει αμφίβολη και δίνει τη θέση της σε μια δευτερεύουσα απόλαυση γοήτρου, συμπαρουσίας και συμμετοχής, που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με την απόλαυση του ίδιου του εμπορευματικού χαρακτήρα: αποτελεί παρωδία της αισθητικής φαινομενικότητας. Η αυτονομία των έργων τέχνης εξοργίζει τους πελάτες της κουλτούρας επειδή τους εκλαμβάνει συχνά σαν ανώτερους καταναλωτές ενώ είναι απλοί καταναλωτές και απομένει για την τέχνη μόνο ο φετιχιστικός χαρακτήρας του εμπορεύματος και αυτό με κάνει να πιστεύω ότι η τέχνη είναι δυσπεπτική. Οργανώνεται θα λέγαμε μια καινούργια συγγένεια μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, βλέπω σημαίνει βλέπομαι, κοιτώ σημαίνει με κοιτάζουν και οι καταναλωτές της τέχνης μπορούν κατά βούληση να προβάλουν τις παρορμήσεις τους, που αυτές αποτελούν μιμητικά υπολείμματα σε αυτό που τους έχει ήδη σερβιριστεί.
Μια ολόκληρη έκθεση παραδείγματος χάριν. Η προσοχή μας στρέφεται προς το υποκείμενο που εξομοιώνει το έργο τέχνης με τον εαυτό του αλλά στην πραγματικότητα εξομοιονόταν το ίδιο με το έργο τέχνης. Αυτό αποτελεί μια ελευθερία προς το αντικείμενο, μια εμπειρία που στο τέλος του εικοστού αιώνα το μοιράστηκε το design και το ερευνημένο έργο τέχνης. Στην πνευματική εμπειρία του εικοστού αιώνα το υποκείμενο γινόταν υποκείμενο με την αυτεμπόλησή του, το αντίθετο της μικροαστικής απαίτησης να προσφέρει το έργο τέχνης κάτι, το υποκείμενο χρησιμοποιεί την τέχνη για να συλλάβει την υποκειμενικότητά του. Αλλά, ως άγραφος χάρτης για υποκειμενικές προβολές, το έργο τέχνης φαίνεται στα μάτια των ειδικών ότι χάνει κάθε ποιότητα. Οι δύο προσδιορισμοί της αποκαλλιτεχνικοποίησής του είναι ότι γίνεται τόσο ένα πράγμα – αντικείμενο μεταξύ άλλων πραγμάτων όσο και ένα γυμναστήριο βλέμματος – εξάσκησης της ψυχολογίας του παρατηρητή. Εδώ συμβαίνει το εντυπωσιακό όπου ο παρατηρητής αναπληρώνει την τυποποιημένη διάθλαση του εαυτού του όταν ένα έργο τέχνης σταματάει κάπου.
Το έργο τέχνης ως ανολοκλήρωτο προσφέρει την αίσθηση του προσβάσιμου και έτοιμου για κριτική παράθεση. Αυτόν τον μηχανισμό θέτει σε κίνηση και εκμεταλλεύεται η πολιτιστική βιομηχανία. Το ανολοκλήρωτο που ολοκληρώνεται με την δημοσιοποίηση του. Το απλήρωτο μορφικά που πληρεί την αφαίρεση και σχηματοποίηση του όλου. Προσφέρονται μια σειρά από συχνά ενδιαφέρουσες ασκήσεις όπου αυτό που δεν υπάρχει μέσα στο έργο τέχνης φανερώνεται, το διαχειρίζεται για λογαρισμό των παρατηρητών – θεατών η βιομηχανία ή αλυσίδα μουσείων και τους το αποδίδει ως ετερονομία. Τόσο η βιομηχανία όσο και η αυτόνομη τέχνη χρησιμοποιούν τον ανύπαρκτο νόμο της μορφής ως ολοκλήρωσης για να αποδώσουν όσο γίνεται καλύτερα αυτό που τρέφει τον εγκέφαλο, αυτό που τρέφει τη νοημοσύνη: ένα κομμάτι είναι αρκετό για το όλο, ένα μέρος σου αποκαλύπτει το σύνολο. Το γεγονός ότι μέσα σε ένα κόσμο από εικόνες αυξάνεται η ανάγκη για τέχνη ακόμα και με τη βοήθεια των μηχανικών μέσων μαζικής αναπαραγωγής. Ο συν – συμπληρωματικός χαρακτήρας, η απόλυτη απορροφητικότητα των γεννημένων εικόνων είναι ένα ομοίωμα της μαγείας, αν θέλετε η γοητεία ως παρηγοριά, για τον υποβιβάσμό της τέχνης σε ένα παραμορφωτικό υπόδειγμα για την αντίληψη .
Στην οντολογία της ψευδούς συνείδησης καταλογίζονται αντίστοιχα γνωρίσματα όπου η αστική τάξη απελευθερώνει το πνεύμα και ταυτόχρονα το χαλιναγωγεί προτείνει την διαμεσολάβηση της τέχνης και ταυτόχρονα τον αποκλεισμό της. Η τέχνη ανταποκρίνεται είτε με χαλινάρια είτε χωρίς γιατί το σώμα της είναι ανύπαρκτο, είναι ένα φάντασμα. Η κερδοφορία, η προπαγανδιστική λειτουργία είναι το προβλεπόμενο φάντασμα – φαντασία της παραπάνω χαλιναγώγησης, είναι μια εξαπάτηση στα ανθρώπινα δικαιώματα του σκέπτεσθαι.
Η σκέψη για την αλληλεπίδραση της αλήθειας , των ψευδών αναγκών, των ηθελημένων πνευματικών άθλων, των συμπτωματικών ανακαλύψεων είναι αυτά που εκφράζονται ως αντικείμενα για την τέχνη όπου μέσα στην πραγματικότητα περιλαμβάνονται πληθώρα ανορθολογημάτων που απορρέουν από τους νόμους της κίνησης έτσι που τελικά να καθορίζεται η σκέψη γύρω από το έργο τέχνης. Παραδείγματος χάρη το έργο τέχνης ως τεκμηρίο σε κάτι υπερκείμενο που προσφέρει τα μέσα για την καταπράυνση του πόνου που προκαλεί το άγνωστο που πάντα ζούσε μέσα μας. Αν θεωρήσει κάποιος τον πόλεμο μια ακατανόητη ανορθολογική φρίκη, η τέχνη εξίσου ανορθολογικά μπορεί να σε φρικάρει με το ωραίο, με το όμορφο και το άσχημο. Αυτή η απωθούσα αρχή της ανθρώπινης ζωής που εκφράζει τη συμφορά η την ευτυχία μέσω ταύτισης μ’ αυτή, για την περίπτωση της τέχνης προεξοφλεί την καθαίρεση της συμφοράς, την αποδυνάμωση του κακού, όχι τη φωτογράφηση της συμφοράς ή της ψευδούς μακαριότητας ώστε η αυτοδιάψευση να αποκτήσει ένα χαρακτήρα διάκρισης στα χέρια του θεατή. Στην σύγχρονη τέχνη δεν ισχύει η μίμηση και η ταύτιση.
Μπορούμε τώρα ίσως να μιλήσουμε για το υπαρκτό και το μη υπαρκτό, το εμπειρικό και το μη εμπειρικό. Ειδικά η ρομαντική τέχνη και μερικά χαρακτηριστικά της στο μανιερισμό και στο μπαρόκ εμφανίζουν το μη ον ως ον. Αυτή η παρουσίαση του μη εμπειρικού στο να είναι εμπειρικό διευκολύνει την προέλευση πολλών ανυπαρξιών μέσα από το φίλτρο της τέχνης, μέσα από την εμπειρία. Όλα αυτά απογείωσαν την τέχνη του φανταστικού έτσι που μεγάλος αριθμός μορφωμάτων της φανταστικής τέχνης στην νεωτερικότητα να αναφέρονται ως συνθήκη του κανονικού. Οπότε, αυτή η φανταστική μη φαντασία προαναγγέλει μία λειτουργία λίγο μελλοντολογική αλλά και μια υπόσχεση για έναν άλλο κόσμο που θα μπορέσουμε να τον διαχειριστούμε από τώρα. Στον δέκατο ένατο αιώνα, δηλαδή στην ακμή του καπιταλισμού, η επινόηση του νέου είναι κεντρική αλλά στον εικοστό πρώτο αιώνα το νέο πρέπει να προταθεί ως γέννημμα ενός συμβάντος που πρόκειται να συμβεί. Αυτό θα το ονομάσουμε αφηρημένα νέο που θα μπορέσει να αποτελματωθεί και να μετατραπεί πάντα στο ίδιο «η φετιχοποίηση εκφράζει το παράδοξο όλης της τέχνης, που δεν είναι αυτονόητη για τον εαυτό της: ότι κάθε φτιαγμένο μέλλει να υπάρχει για χάρη του εαυτού του, ως αυτοσκοπός, και ακριβώς αυτό το παράδοξο είναι το ζωτικό νεύρο της νεώτερης τέχνης. Το Νέο είναι από ανάγκη κάτι ηθελημένο, αλλά ως το Άλλο θα ήταν το μη ηθελημένο. Η άβουλη επιθυμία το κρατάει δεμένο με το πάντα ίδιο, απ’ αυτό προέρχεται η επικοινωνία της νεωτερικότητας με το μύθο». Η εξισωτικότητα της κληρονομιάς, αυτό που παραδίδεις λειτουργεί ως απεγνωσμένη ενότητα ανάμεσα στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της κληρονομιάς θα είναι ο μύθος που είναι στραμμένος κατά του εαυτού του, ο άχρονος χαρακτήρας σαν μια απόδειξη καταστροφής της στιγμής, η διαλεκτική της εικόνας, μια εικόνα μιλάει με την εικόνα της, η φημολογία ως φιλοσοφική ενατένιση, διαφήμιση, προπαγάνδα, φημολογία, μικροαστικό κουτσομπολιό προτείνονται ως παρουσιογράφοι της κοινωνικής λειτουργίας της τέχνης.
Αυτοί που διατείνονται ότι ακόμα είναι σοβαροί απέναντι στην υπόθεση της τέχνης οργανώνουν με έλλογο τρόπο την ενδοχρονική ακολουθία των περιστατικών της, με έναν τρόπο που όμως ο ίδιος ο χρόνος δεν επιτρέπει την αντιστροφή. Δυστυχώς, δεν υπάρχει πιο κυριολεκτική πλασματικότητα για τον φαινομενικό χαρακτήρα της τέχνης μια και η συμβατική διάταξη του χρόνου εγείρει αποκλίνουσες λύσεις και συχνά η βιαιότητα του νέου που προτείνεται ως πειραματισμός δεν πρέπει να συγχέεται με το υποκειμενικό φρόνημα ή την ψυχολογική σύσταση των καλλιτεχνών. Οι παραγωγικοί καλλιτέχνες ωθούνται αντικειμενικά στον πειραματισμό, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν τη βούληση που έχει συνείδηση του εαυτού της να δοκιμάζει άγνωστες και μη καθιερωμένες μεθόδους ανάληψης.
Ένα ενδιαφέρον υπόδειγμα στις τρεις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα ήταν όταν το καλλιτεχνικό υποκείμενο εφάρμοζε μεθόδους χωρίς να μπορεί να προβλέψει το αντικειμενικό τους αποτέλεσμα. Κι εδώ μπορούμε να διακρίνουμε ότι οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες προτείνουν τεχνικές και κατασκευαστικές μεθόδους έναντι της υποκειμενικής φαντασίας. Η προκατάληψη ότι η κατασκευή συνεπάγεται κατ’ ανάγκη λύσεις μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι το απρόβλεπτο δεν είναι απλώς μια εντύπωση αλλά έχει και μια αντικειμενική πλευρά. Το απρόβλεπτο έχει μετατραπεί σε μια νέα ποιότητα. «Το αχνό και αμυδρό στη φαντασία μπορεί με τη σειρά του, ως ειδικό έννομο μέσον, να παραστεί στην αοριστία του. Τότε η πειραματική συμπεριφορά ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού». Φανερώνεται πλέον το γεγονός ότι η φαντασία ως διαβίβαση του μορφώματος μέσα από το υποκείμενο δεν είναι ένα σταθερό μέγεθος αλλά διαβιβάζεται ανάλογα με την αδιακρισία ή την αμυδρότητα που χαρακτηρίζει το λήπτη.
Το υποκείμενο έχει αποδεχτεί ότι η ασυνείδητη διάθεση τιθασεύει την απειλητική ετερονομία, ενσωματώνοντάς την ως στοιχείο της παραγωγικής διαδικασίας. Η αποδυναμωμένη συνείδηση με την αποδέσμευση της τεχνολογίας κάνει την προγραμματική σκέψη να προτείνετε σαν μια καταστασιακή εμπειρία
2016 16-24 Ιουλίου, Δελφοί 07-08 10ης ANIMART/ 25 Ιουλίου έως 27 Αυγούστου Εκθεσιακός χώρος "Τουλασίδη", Χάρμαινα Άμφισσας έκθεση: ΑΛΟΓΟ, ΕΛΛΟΓΟ, ΠΑΡΑΔΟΞΟ. Συμμετείχαν Κατερίνα Καρούλια, Μίνα Κουζούνη, Μαρία Λαγού, Χάρης Μαργαρίτης, Πέτρος Πετρίδης Αλληλεπίδραση έκθεσης: Χάρης Κοντοσφύρης και εργαστήριο εκκλησιαστικών τεχνών.
Το Εργαστήριο Εκκλησιαστικών Τεχνών και το 3ργαστήριο Ζωγραφικής της Καλών Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με καθηγητές τον Δημοσθένη Αβραμίδη και Χάρη Κοντοσφύρη παρουσιάζουν την έκθεση «Άλογο, Έλλογο, Παράδοξο», στο πλαίσιο της 10ης ANIMART 2016.
Με αφορμή την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, όπου στη Βυζαντινή εικονογραφία παρουσιάζονται μαζί τα τρία στοιχεία του μύθου: άλογο, έλλογο και παράδοξο, οι φοιτητές δημιούργησαν έργα με τη δική τους σύγχρονη οπτική.
Ο Άγιος Γεώργιος (έλλογο) είναι αυτός που σώζει την κόρη από τον δράκο (παράδοξο). Το άλογο-ίππος βοηθάει στην ηρωική πράξη. Δεν συναντάμε μόνο στη Βυζαντινή απεικόνιση το άλογο, το έλλογο και το παράδοξο. Από την αρχαιότητα ακόμη ο δράκος ήταν αυτός που ταυτιζόταν με την έννοια του κακού. Ο ίππος με τον ιππέα είναι συνδεδεμένα μαζί. Ένας ήρωας έχει πάντα το ηρωικό άτι του, που μαζί διαπράττουν τα ανδραγαθήματα. Ο ήρωας ή ο Θεός φέρνουν τη λύτρωση στους ανθρώπους από το κακό. Ο φόνος του πύθωνα από τον Απόλλωνα στο μαντείο των Δελφών, η λύτρωση της Ανδρομέδας από τον Περσέα, όταν αυτός σκότωσε το κύτος, η λύτρωση της Ησιόνης από τον Ηρακλή, όταν και αυτός σκότωσε το κύτος ή κατά άλλους το τέρας, είναι μερικά από τα περιστατικά που γνωρίζουμε και μας παρουσιάζουν πώς ο ήρωας λυτρώνει από τον βέβαιο θάνατο την κόρη. Ακόμη ο δράκος παρουσιάζεται να φυλάει κάτι π.χ. μια πηγή και να ζητάει από τους κατοίκους της περιοχής να τρώει κάθε τόσο ένα κορίτσι για να τους δίνει νερό.
Από τη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας πέρασε στο Βυζάντιο και από εκεί στους νεότερους χρόνους.
Η Αγία Γραφή αναφέρει στην Αποκάλυψη ότι ο δράκος, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος… διώκει τη γυναίκα «εκκλησία» η οποία καταφεύγει στην έρημο… Τον δράκοντα νικά ο ουράνιος στρατός με αρχηγό τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Στα λαϊκά μας παραμύθια αναφέρεται πολλές φορές ο δράκος, η πριγκιποπούλα και το πριγκιπόπουλο με το άσπρο άλογο κτλ. Στα δημοτικά μας τραγούδια συναντάμε παραλογές για Αγίους ή ήρωες, ανθρώπους και δράκοντες.
Η έκθεση μέσα από τη ζωγραφική και τις γλυπτικές εγκαταστάσεις ενεργοποιεί τον μαγευτικό χώρο του μύθου, του συμβολικού και της πραγματικότητας.
Αλληλεπίδραση έκθεσης: Χάρης Κοντοσφύρης. Συντονισμός: Μαρία Λαγού
Καλλιτέχνες: Κατερίνα Καρούλια, Μίνα Κουζούνη, Μαρία Λαγού, Χάρης Μαργαρίτης, Πέτρος Πετρίδης
Με αφορμή την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, όπου στη Βυζαντινή εικονογραφία παρουσιάζονται μαζί τα τρία στοιχεία του μύθου: άλογο, έλλογο και παράδοξο, οι φοιτητές δημιούργησαν έργα με τη δική τους σύγχρονη οπτική.
Ο Άγιος Γεώργιος (έλλογο) είναι αυτός που σώζει την κόρη από τον δράκο (παράδοξο). Το άλογο-ίππος βοηθάει στην ηρωική πράξη. Δεν συναντάμε μόνο στη Βυζαντινή απεικόνιση το άλογο, το έλλογο και το παράδοξο. Από την αρχαιότητα ακόμη ο δράκος ήταν αυτός που ταυτιζόταν με την έννοια του κακού. Ο ίππος με τον ιππέα είναι συνδεδεμένα μαζί. Ένας ήρωας έχει πάντα το ηρωικό άτι του, που μαζί διαπράττουν τα ανδραγαθήματα. Ο ήρωας ή ο Θεός φέρνουν τη λύτρωση στους ανθρώπους από το κακό. Ο φόνος του πύθωνα από τον Απόλλωνα στο μαντείο των Δελφών, η λύτρωση της Ανδρομέδας από τον Περσέα, όταν αυτός σκότωσε το κύτος, η λύτρωση της Ησιόνης από τον Ηρακλή, όταν και αυτός σκότωσε το κύτος ή κατά άλλους το τέρας, είναι μερικά από τα περιστατικά που γνωρίζουμε και μας παρουσιάζουν πώς ο ήρωας λυτρώνει από τον βέβαιο θάνατο την κόρη. Ακόμη ο δράκος παρουσιάζεται να φυλάει κάτι π.χ. μια πηγή και να ζητάει από τους κατοίκους της περιοχής να τρώει κάθε τόσο ένα κορίτσι για να τους δίνει νερό.
Από τη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας πέρασε στο Βυζάντιο και από εκεί στους νεότερους χρόνους.
Η Αγία Γραφή αναφέρει στην Αποκάλυψη ότι ο δράκος, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος… διώκει τη γυναίκα «εκκλησία» η οποία καταφεύγει στην έρημο… Τον δράκοντα νικά ο ουράνιος στρατός με αρχηγό τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Στα λαϊκά μας παραμύθια αναφέρεται πολλές φορές ο δράκος, η πριγκιποπούλα και το πριγκιπόπουλο με το άσπρο άλογο κτλ. Στα δημοτικά μας τραγούδια συναντάμε παραλογές για Αγίους ή ήρωες, ανθρώπους και δράκοντες.
Η έκθεση μέσα από τη ζωγραφική και τις γλυπτικές εγκαταστάσεις ενεργοποιεί τον μαγευτικό χώρο του μύθου, του συμβολικού και της πραγματικότητας.
2016 15-17 Παμμακεδονικού Ανταμώματος Π.Σ. Σιταριάς Φλώρινας "Νέοι Ορίζοντες" Εικαστικές Παρεμβάσεις.
Το τριήμερο του Παμμακεδονικού Ανταμώματος που διοργάνωσε ο Π.Σ. Σιταριάς Φλώρινας "Νέοι Ορίζοντες" έλαβε τέλος την Κυριακή 17 Ιουλίου 2016. Την εικαστική επιμέλεια είχαν οι Γιώργος Φανάρας και Χάρης Μαργαρίτης, που με θέμα τις παραδοσιακές στολές, τα μοτίβα και την παράδοση, γέμισαν τον χώρο με εικαστικά έργα.
Μοτίβα και παραδοσιακές στολές έντυσαν τους κορμούς των δέντρων που περικύκλωναν την εκδήλωση, συνδέοντας τη φύση του τόπου με την παράδοση που την κατέχει, ενώ ένα έργο μεγάλων διαστάσεων (2,50 Χ 3,50 εκατοστά) στήθηκε δίπλα στον χώρο που πραγματοποιήθηκαν τα χορευτικά δρώμενα, συνομιλώντας με τους χορευτικούς συλλόγους που κατέκλυσαν την πλατεία.
Στήθηκε επίσης χώρος έκθεσης, που συμμετείχαν με έργα τους οι Καίτη Τουρτούρα και Μαρία Λαγού, ενώ την έκθεση συνόδευσαν έργα που πραγματώνονταν από βιωματικό εργαστήριο, που έλαβε δράση καθ όλο το τριήμερο από τους Όλγα Μοναχού, Γλύκα Διονυσοπούλου, Γιώργο Φανάρα και Χάρη Μαργαρίτη.
Συμμετείχαν οι νεοι καλλιτέχνες: Ευπραξία Μπαντάζου, Ειρήνη Πουλιάση, Νικολέτα Τσαντίκη, Κυριάκος Μπουρνάς Γιάννη Ρόμπολα.
Ένα κινηματογραφικό τριήμερο στον Παρθενώνα Χαλκιδικής
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Με αφορμή το ποίημα του Καβάφη Παράθυρα 9 καλλιτέχνες του 3ργαστηρίου της σχολής καλών τεχνών Φλώρινας συμμετείχαν ως παράλληλη δράση στο Παρθενών film festival.
Ο απολογισμός επισκεψιμότητας έδειξε 750 άτομα να περνάνε το κατώφλι του φεστιβάλ και να παρακολουθούν επί 3 βράδια αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά σε μία μοναδική τοποθεσία ιδιαίτερου κάλλους.
Φτάνοντας στον Παρθενώνα γοητεύεσαι αμέσως από την ηρεμία και το αναλλοίωτο στο χρόνο παραδοσιακό του ύφος. Ένα νέο χωριό που άρχισε να επαναδημιουργείται στις αρχές της δεκαετίας του 80 έχοντας υποστεί την μετανάστευση των κατοίκων .Πλέον πολλά από τα σπίτια έχουν αναστηλωθεί, αυτά που έμειναν στην φθορά του χρόνου , έγιναν μνημεία μετανάστευσης .Σε αυτά τα μνημεία κληθήκαμε να δημιουργήσουμε 9 έργα, να σηματοδοτήσουμε μία νέα αρχή ερχόμενοι αντιμέτωποι με τον πεσιμισμό του Καβάφη. Ειρήνη Πουλιάση
Συμμετείχαν:Ειρήνη Πουλιάση,Νικολέτα Τσαντίκη, Κατερίνα Καρούλια, Χάρης Μαργαρίτης, Κυριάκος Μπουρνάς ,Χριστίνα Καλομενίδου,Στρατής Καβαρνός,Θεοδωσία Κέκκελη, Ηλίας Μπαρκαλης, Θεοφίλου Μαρί.
 |
| Θεοφίλου Μαρί |
 |
| Κυριάκος Μπουρνάς, λεπτομέρεια |
Ερείπια παράθυρα / Τεκμηρίωση Χ. Κοντοσφύρη
Συνεργατική εικαστική εγκατάσταση εννέα χαρτογραφημένων και μιας αχαρτογράφητης , παρέμβασης σε ερείπια παράθυρα, αναπτυγμένη σε μια διαδρομή, στο Χωριό Παρθενώνας Σιθωνίας στη Χαλκιδική, στα πλαίσια του 2ου parthenon Φεστιβάλ - σινεμά στο χωριό.
 |
| Θεοδωσία Κέκκελη |
Ερείπια παράθυρα Κ. Καβάφη
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.— Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω. Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
 |
| Ειρήνη Πουλιάση |
Το Αποδιαρθρωμένο παράθυρο ενός ερείπιου χώρου-Σκέψεις πάνω στην εικαστική συνεργατική παρέμβαση στο χωριό Παρθενώνας Χαλκιδικής στο Νέο Μαρμαρά.
 |
| Ηλίας Μπαρκαλής |
Η δράση περιλαμβάνει παρεμβάσεις ζωγραφικών έργων στο εσωτερικό ερειπίων παραθύρων, έτσι ώστε να επιτευχθεί ένας διάλογος ανάμεσα στο παλιό και το νέο ερείπιο, στην αρχιτεκτονική αναπαράσταση και την εικαστική, στο παρελθόν και το παρόν, στον εξωραϊσμό και τον εσωραϊσμό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από το να αναγνωρίσεις ένα αρχιτεκτονικό μέλος, το παράθυρο που χάσκει, ανάμεσα στο αποδιαρθρωμένο εσωτερικό με τα κατολισθέντα υλικά του ερειπίου και τον εξωτερικό δομικό χώρο ή την φυσική υπερκάλυψη των φυτών.
 |
| Ηλίας Μπαρκαλής |
Οι παρεμβάσεις έγιναν με φορητά στοιχεία, ζωγραφισμένο καμβά ώστε να δημιουργείται μια «αντίφαση» ανάμεσα στην εικόνα και το επαναδιαρθρωμένο σχήμα του παραθύρου. Η εικόνα αποτελεί μια πηγαία αναφορά σε μια εικαστική λειτουργία της θέας, ενώ το παράθυρο είναι ένα λειτουργικό αρχιτεκτονικό άνοιγμα προς το φώς και τη θέα, ώστε η τεχνητή σπηλιά που είναι ένα σπίτι, να έχει προμελετημένες λύσεις. Η τοποθέτηση των εικαστικών έργων λειτουργεί επιδιορθωτικά και αναδιορθωτικά μιας και αναιρεί τη «Μπρουνελέσκια» θέα, αλλά ταυτόχρονα τα επαναδιατυπώνει νεωτερικά. Εντάσσει τις εικαστικές εικόνες στο χώρο του σχήματος παραθύρου και κάνει την αρχιτεκτονική να αναπαριστά το σημαινόμενο της ζωγραφικής εικόνας. Από την μια εικονοποιεί το αθέατο και περιγράφει το απερίγραπτο στον κόσμο των βλεμμάτων, αλλά από την άλλη, επιμερίζει αντιστρόφως την εικόνα σε ένα περιορισμένο χώρο, ο οποίος δεν έχει την αρχιτεκτονική ουδετερότητα, το ενεργό εύρος και την δυνατότητα για θέαση. Το επιβάλει να διατυπωθεί συμφώνα με τους κανόνες μιας ταυτόχρονης μορφής. Περιορίζει το θέαμα για να μην είναι μια στιγμή κοιτάγματος, παρά μόνο μια εμψυχωμένη εικόνα ενός ερείπιου παράθυρου που συμπληρώνει το περίγραμμα ενός σχήματος. Αποτελεί το λεπτό περίβλημα μιας επαναδιατυπωμένης εικόνας σε αρχέτυπο αρχιτεκτονικό περιβάλλον ενός παραθύρου, που πρέπει να διαπεράσουμε για να παρακολουθήσουμε εικόνα την εικόνα, πινελιά την πινελιά, την εκκένωση της εσωτερικότητας του παραθύρου.
 |
| Κατερίνα Καρούλια, λεπτομέρεια |
Η εικονογραφία του παραθύρου είναι μια ταυτολογία με την αποσπασματικότητα ενός τόπου. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την προτεινομένη εικαστικότητα. Η εικαστικότητα παίζει με μια πληθώρα εικόνων. Χρησιμοποιήθηκε ως δυνατότητα να πει δυο φορές τα ίδια πράγματα με πολλαπλή οπτική. Επωφελείται από τον πλεονάζοντα πλούτο της ρημαγμένης αρχιτεκτονικής, που βοηθάει στην επαναδιατύπωση και εμψύχωση εικόνων του τώρα ενώ κατάφεραν να βρεθούν σε έκφραση αλληγορίας. Έτσι δείχνει και ταυτόχρονα φαίνεται. Απεικονίζει και κρύβει. Αναπαριστά και ληθαργεί. Θυμίζει και ξεχνά. Αντικειμενοποιεί και σημαίνει. Κοιτάζει και αποστρέφεται . Συλλαμβάνεται τόσο η πραγματική θέα όσο η εμπράγματη και ιδεατή.
 |
| Χριστίνα Καλομενίδου, Κατερίνα Καρούλια |
Με την εγκατάσταση των ερειπίων παραθύρων εμβλήθηκε εκείνο το πλέγμα των σημασιών που έχει να κάνει με την καταστροφή, την εγκατάλειψη, τη φυγή, το ξερίζωμα, την ανοικοδόμηση, την επιστροφή το ρίζωμα, την αφήγηση και το απερίγραπτο. Ένας αόρατος κόσμος ενός αναδυόμενου θέρετρου εμφανίστηκε μπροστά μας, εδώ αναστύλωση, εκεί χτίσιμο, εκεί μια μεταπώληση, εδώ οι γλώσσες των εποικιστών, εκεί οι ορεινοί κήποι, εκεί η αγροτική οικονομία, εδώ το φύσημα του αέρα, εκεί η θέα στον Τορωναίο κόλπο, εκεί η ναυτοσύνη, εδώ το εμπόριο και ο τουρισμός.
 |
| Χριστίνα Καλομενίδου |
Οι εικαστικές παρεμβάσεις είναι φτιαγμένες από θραύσματα μιας αποδιαρθρωμένης θέας. Η διάταξη της θέας είτε είναι εξωτερική, είτε είναι εσωτερική, είτε συμπαντική, σε αυτό το τοπίο διαστρέφεται ώστε να ταραχθούν όλες οι παραδοσιακές σχέσεις κατασκευασμένου χώρου και εικόνας.
Το ποίημα του Καβάφη λειτούργησε σαν λεζάντα. Ένα τρίτο πεδίο μαζί με την αρχιτεκτονική και τα εικαστικά, ο ποιητικός λόγος της λογοτεχνίας ενεργοποιήθηκε σαν κελάρισμα μετά από βουητό κατάρρευσης ενός κτηρίου σε ερείπιο. Το ερείπιο ως αποδιαρθρωμένος αρχιτεκτονικός λόγος, ως ευμετάβλητη εικόνα, εντάσσεται στην καβαφική σκέψη και η αλλοιωμένη εικόνα επανακύπτει ως κανόνας χρήσης μιας καρτ ποστάλ. Η μορφή του παράθυρου που χρησιμοποίησαν οι νέοι καλλιτέχνες είναι παρά πολύ άμεση και η θέα του εύκολα οικειοποιήσημη, καθώς και το αναγγέλλον ποίημα, ένας ευνοϊκός αναστοχασμός για την αίσθηση της νοσταλγίας.
Σε ένα ανοιχτό παράθυρο, σε ένα ερείπιο παράθυρο υπάρχει κενό ή χάσμα; Ένα παράθυρο υπάρχει ως άνοιγμα ή ως κλείσιμο; Τα έργα που τοποθετηθήκαν μάταια προσπάθησαν να γίνουν όσο το δυνατό όμοια με την μορφή του παραθύρου. Μάταια οι εικόνες εκτυλίχθησαν με τις υποδείξεις του Καβάφη. Τα έργα εξ αδιαιρέτου με τη θέα του παραθύρου προβάλουν την αθέατη συνθήκη του κλειστού. Το κείμενο του Καβάφη διαπιστώνει με θλίψη τον ερείπιο χώρο ως απουσία και ως επίδειξη της παρουσίας.
Χ. Κοντοσφύρης
Σκοπιά Φλώρινας 22/7/2016
 |
| Κυριάκος Μπουρνάς |
 |
| Στρατής Καβαρνός Δείκτες: 750 κατεγραμμένοι επισκέπτες Συμμετοχή 13 μελών από την Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας Συντονισμός Ειρήνη Πουλιάση- 'Αγγελος Μαλίνης Ανταποδοτικότητα σε υλικά Δημοσιεύσεις |
2016 06 Πτυχιακές 3ικαστικού 3ργαστηρίου Ζωγραφικής / Δελτίο τύπου
Παραδείγματα Σύγχρονης Τέχνης αμφιλεγόμενης ανάγνωσης
Οι απόφοιτοι του Τ.Ε.Ε.Τ. εκθέτουν τις πτυχιακές τους εργασίες σε επιλεγμένους χώρους της πόλης, από την Παρασκευή 01/07/2016 έως και την Κυριακή 03/07/2016, τιμώντας τα δέκα χρόνια ίδρυσης της Σχολής Καλών Τεχνών στη Φλώρινα.
Απόφοιτοι 3ικαστικού 3ργαστηρίου ΖωγραφικήςΙουνιος 2016 Αλεξίου Γιώργος,Άσπρος Αλέξανδρος,Ρασάικου Δήμητρα,Περισοράτη Ευγενία, Ειρήνη Πουλιάση,Κυριακος Μπουρνας,Πανταζης Γιώργος,Μπλιούμης Θανάσης,Παγουλατου Σωτηρια, Δήμητρα Μπαϊρακτάρη, Νικολέτα Τσαντίκη, Άρτεμις Θεοδώρου, Χαρούλα Χατζηνεοφύτου, Θεοδοσία κεκελη,Γακιλάζος Κωστας,Γιοβανογλου αναστασια,Γκοσποδινη Ζαφιρεία,Καπαντζακη Μαρια,Καραμανίδης Γιωργος, Κοτοπούλης Ορεστης,Μαραντίδης Νικος
Απόφοιτοι 3ικαστικού 3ργαστηρίου ΖωγραφικήςΙουνιος 2016 Αλεξίου Γιώργος,Άσπρος Αλέξανδρος,Ρασάικου Δήμητρα,Περισοράτη Ευγενία, Ειρήνη Πουλιάση,Κυριακος Μπουρνας,Πανταζης Γιώργος,Μπλιούμης Θανάσης,Παγουλατου Σωτηρια, Δήμητρα Μπαϊρακτάρη, Νικολέτα Τσαντίκη, Άρτεμις Θεοδώρου, Χαρούλα Χατζηνεοφύτου, Θεοδοσία κεκελη,Γακιλάζος Κωστας,Γιοβανογλου αναστασια,Γκοσποδινη Ζαφιρεία,Καπαντζακη Μαρια,Καραμανίδης Γιωργος, Κοτοπούλης Ορεστης,Μαραντίδης Νικος
Μίσιας Νίκος,Μπαϊρακτάρη Δήμητρα, Μπαντάζου Ευπραξία, Μπουρνάς Κυριάκος,
Σταυριάδης Ορέστης
Σταυριάδης Ορέστης
Εκθεση: Το παρασκήνιο των πτυχιακών εργασιών των φοιτητών της Σχολής καλών τεχνών Φλώρινας
Το σύνολο των πτυχιακών εργασιών του Ιουνίου 2016 αποτελεί ένα Παράδειγμα αμφιλεγόμενων τάσεων και προσωπικών θεάσεων των δημιουργών αλλά και των επισκεπτών τους.
Η Σύγχρονη Τέχνη δηλώνει την παρουσία του έργου στο χώρο που εκτίθεται. Αντίθετα, η Μοντέρνα Τέχνη αφορούσε μια εκτενή δοκιμασία στους κανόνες της απεικόνισης χωρίς ο καλλιτέχνης να χάσει την εσωτερικότητά του. Στην Κλασσική Τέχνη, η εφαρμογή των κανόνων της αναπαραστατικής απεικόνισης έφτανε στο επίπεδο της εξιδανίκευσης (ιστορική ζωγραφική, μυθολογική σκηνή, επίσημο πορτραίτο κ.α.) ή της ρεαλιστικής (ζωγραφική καθημερινών σκηνών, νεκρές φύσεις, ψευδαισθητισμός κ.α.). Στην Κλασική Τέχνη λοιπόν, υπάρχει η παράσταση, στην Μοντέρνα Τέχνη υπάρχει η απεικόνιση και στη Σύγχρονη Τέχνη υπάρχει η παρουσία του έργου τέχνης. Το έργο τέχνης στέκεται παρόν, αναπνέει και ζει.
Η Σύγχρονη Τέχνη ως κατηγορία χρονολογική για την ιστορία της τέχνης αφορά το τώρα. Με εκκίνηση το παρόν περιμένει κάποιος να εφαρμόζονται καλλιτεχνικές πρακτικές του παρόντος. Ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα πλεονέκτημα διευρυμένων περιθωρίων ανεκτικότητας, μιας και η Σύγχρονη Τέχνη καταφέρνει ταυτοχρόνως να χρησιμοποιεί κλασσική - αναλογική ζωγραφική αλλά και ζωγραφική δυσανάλογων εικόνων. Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει μια έριδα ανάμεσα στη Σύγχρονη, τη Μοντέρνα και Κλασσική ζωγραφική αλλά αυτό υποδαυλίζεται από τις όποιες τάσεις ακολουθεί το εμπόριο της τέχνης, την τελευταία εικοσαετία του εικοστού αιώνα.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί κάποιος να στοχαστεί για τη Σύγχρονη Τέχνη, είναι η διεύρυνση της ανθρώπινης συνείδησης. «Ταπεινώσεις από ιεροποιήσεις, προσβολή αξιών, ντροπές», διαμόρφωσαν μια καινούρια καλλιτεχνική αξία που δεν αστειεύεται πια όπως κάποτε.
Το να ζωγραφίζει κάποιος πίνακες που αναζητά την αρμόνια ή την ομορφιά των συνθέσεων αποτελεί μια μίμηση της πραγματικότητας της φύσης και ταυτόχρονα την ιδιοφυή εκφραστικότητα ενός ταλέντου. Παράγεται ένα αριστούργημα που θα αναζητήσει το χώρο του με βάση τις ακαδημαϊκές νόρμες.
Πίσω από αυτόν τον καλλιτέχνη κρύβονται δάσκαλοι και σχολές Καλών τεχνών.
Σκεφτείτε πόσο εύκολη ήταν η ρήξη που έφερε η φωτογραφία στις όποιες συμβάσεις της αναπαράστασης, Σκεφθείτε πόσο σημαντικά είναι τα αποτελέσματα μικρότερων ρήξεων στο παρόν που δεν γίνονται από εμάς αμέσως αντιληπτά, για να συνειδητοποιήσουμε σε πόση εγρήγορση πρέπει να βρίσκεται η αντίληψή μας.
Η τέχνη πρόβαλε τη μοναδικότητα σαν μια προνομιακή θέση που δίνονταν στον καλλιτέχνη τόσο στην Κλασική όσο και στη Μοντέρνα Τέχνη. Στη Σύγχρονη Τέχνη αυτό δεν είναι προϋπόθεση.
Ένα τρίτο πεδίο που μπορεί να προσφέρει η Σύγχρονη Τέχνη είναι στο φαινόμενο που ονομάζουμε «προεικονίσεις». Σε αυτές τις προεικονίσεις, πέρα από το ότι κατασκευάζονται κομμάτια της εικόνας που θα δοθούν και ειδωθούν ταυτόχρονα από πολλές και διαφορετικές οπτικές γωνίες, προσφέρουν το προνόμιο στον θεατή να ανάγει την όποια πρόσληψη στη διάκριση που παρέχει το δικό του βλέμμα.
Έτσι ο θεατής από μάζα γίνεται αυτός μοναδικός.
Η Ποίηση, ως εργαλείο απώθησης και η διαδικασία αναθεώρησης παλαιότερων αξιών είναι από τις βασικότερες συνιστώσες του σύγχρονου. Αυτό το ανοίκειο είναι μια ανεπάρκεια του μυαλού και ένας φόβος για συμπόρευση.
Κάποιοι ισχυροί ποιητές παρουσιάζουν τον εαυτό τους να αναζητούν την αλήθεια εντός του κόσμου. Η Ποίηση γεννιέται από την άγνοιά μας για τις αίτιες που την δημιουργούν. Μπορούμε να παρατηρήσουμε κάποιον ποιητή που γνωρίζει πολύ καλά τις αιτίες του ποιήματός του, ότι το ποίημά του θα είναι τουλάχιστον ασχημάτιστο μιας και η ιδιοσυγκρασία τις άγνοιας δεν είναι πράξη επιβολής, ούτε διαχείρισης ιδιοκτησίας και επιτυγχάνει μία εικαστική αυθεντία.
Αυτό συμβαίνει διότι η Ποιητική έχει ισχύ,δεν είναι σφετεριστική.
2016 28.06 – 26.08REM-Brand name project@ Lola Nikolaou Gallery
Το Rem-Brandt Name Project είναι ένα ανεξάντλητο παιχνίδι ανάμεσα στην υποκειμενικότητα και αυθεντικότητα της φήμης ενός καλλιτέχνη, ανάμεσα στην ανωνυμία και την προσδοκούσα φημολογία ! Με αφορμή το αυτό-πορτρέτο του Rembrandt με τραγιάσκα θα διερευνηθούν στιγμές υποκειμενικότητας και αυθεντικότητας στην εικαστική καθημερινή ζωή. Τι εκκλήσεις εκπέμπει μέσα στην κοινωνία ο καλλιτέχνης; Η Αγορά της τέχνης τι συνδιαμορφώνει, το έργο ή τον καλλιτέχνη; Αντισταθμίζει την παράδοση και υποστηρίζει την υπεραξία, ή υποτροπιάζει τον καταναλωτικό κόσμο; Πώς ένας καλλιτέχνης βλέπει τον καλλιτέχνη-εαυτό; Η έκθεση προτείνεται προσδοκώντας σε μια βιωματική σχέση με την ακαταλληλότητα της ανταλλακτικής αξίας του έργου τέχνης.
Πώς παίζεται το παιχνίδι;
Ο καθένας μπορεί να «παίξει» δοκιμάζοντας την τύχη του, κερδίζοντας ένα έργο με ελάχιστα χρήματα. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ποντάρει για κάθε έργο που τον ενδιαφέρει αγοράζοντας “Φήμες” κόστους 5€ η μία. Όσες περισσότερες “Φήμες” δώσει κάποιος για ένα έργο τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να το αποκτήσει. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα να αγοράσει κάποιος ένα έργο στην προκαθορισμένη τιμή του, αποκλείοντάς το από την κλήρωση. Όλα τα έργα θα πωλούνται στα 150 ευρώ, και θα έχουν διάσταση από 40x50 εκ. μέχρι 45x55 εκ.
Σε περίπτωση που ένα έργο αποκτηθεί στην αρχική του τιμή και ενώ έχει ήδη πλειοδοτηθεί με κάποιες “Φήμες” από άλλους ενδιαφερόμενους, τότε μεταφέρονται σε εναλλακτικά επιλεγμένο έργο. Η κλήρωση θα γίνει σε καθορισμένη μέρα μετά το πέρας της έκθεσης. Σκοπός του παιχνιδιού είναι ο επισκέπτης να δοκιμάσει να αποκτήσει ένα έργο με ελάχιστα χρήματα που θα κριθεί από την κλήρωση, ενώ το έργο του καλλιτέχνη και κατά συνέπεια ο καλλιτέχνης μαζεύουν “Φήμη”.
Συμμετέχουν: Fairchild Anna, Jezova Natalia, Lawson Bob, Maelzer Lee, Meanley Rebecca, Meng Ju Shin, Naskrecka Vena, Renton Lucy, Shimanovskaya Veronica, Stephens John, Αλεξάνδρου Βασίλης, Αμελαδιώτης Δημήτρης, Αμοιρίδου Χαρούλα, Αμπατζόγλου Δέσποινα, Βαζούκου Ειρήνη, Βαρελίδης Αλέξανδρος, Γαλαζούλα Μαρία, Γεωργιάδης Αρτέμιος, Γιαμάκος Κωνσταντίνος, Δαμιανίδου Χρύσα, Δαμιανού Γεωργία, Δαμουλάκης Κώστας, Δάπης Θανάσης, Διονυσοπούλου Γλύκα, Ζηκίδου Ιωάννα, Ζησοπούλου Μαρία, Θεοφίλου Μαρί, Θεοφυλάκτου Ελένη, Καλιδαρόπουλος Γιώργος, Καρακατσάνης Βασίλης, Κοντοσφύρης Χάρης, Κριαρίδη Γαλήνη, Κυριαζίδης Χρήστος, Κυρμακίδου Εύη, Λαμπρινός Νίκος, Λαμπροπούλου Αικατερίνη, Λάμπρου Δημήτρης, Λάτσκος Θώμου Τάσος, Μαυραειδής Άγγελος, Μπαϊρακτάρη Δήμητρα, Μπάλας Φώτης, Μπαλουκτσή Νατάσα, Μπογδάνου Όλγα, Ξαφοπούλου Αλεξία, Οικονόμου Δημήτρης, Παλάντζας Δημήτρης, Πανταζής Γιώργος, Παπανικολάου Μαρία, Παπαφιλίππου Άλκης, Πηλίγκου Αγγελική, Πουλιάση Ειρήνη, Ρούμπου Εγκράτεια, Σαμαρά Άννα-Μαρία, Σμυρνιός Αντώνης, Σπίνουλα Ίριδα, Τριλλίδου Μαρία, Τρυγούτη Αναστασία, Τσαντίκη Νικολέτα, Τσιάλιου Μάνθα, Τσόλης Γιώργος, Φτελκόπουλος Γαβριήλ, Χαρίση Βάσια, Χατζηαθανασίου Έλενα, Χατζηφωτιάδου Έμμυ, Χριστοδούλου Χρύσανθος, Χριστοπούλου Μάγδα, Χρυσίδου Έλλη
Σχεδιασμός αφίσας: Βγόντζας Γιάννης
Διοργάνωση: Πλατφόρμα Μακρύ Όχημα, Λόλα Νικολάου
Υποστήριξη: Φλώροι Εικαστικοί, 3ικαστικό 3ργαστήριο Ζωγραφικής
2016 05 Διεθνής διάκριση του προπτυχιακού καλλιτέχνη Γιάννη Ρόμπολα σε διαγωνισμό αφίσας για το Wimbledon 2016.
Διεθνής διάκριση του προπτυχιακού καλλιτέχνη της σχολής καλών τεχνων Φλώρινας Γιάννη Ρομπολα σε διαγωνισμό αφίσας για το Wimbledon 2016.
Το πιο διάσημο και εμβληματικό τουρνουά τένις παγκοσμίως προσκάλεσε εικαστικούς καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για να σχεδιάσουν την επίσημη αφίσα του Wimbledon 2016 με βασικό θέμα “ 'In Pursuit of Greatness/ «Στην αναζήτηση του μεγαλείου».
Η διάκριση έγινε ανάμεσα πάνω απο 1000 συμμετοχές από όλο τον κόσμο και θα εκτίθεται μαζί με τις αλλες νικητήριες αφίσες στο Wimbledon το 2016 όπως και στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης.
O Γιάννης Ρομπολας ειναι στο 3ο έτος φοίτησης στο 3ικαστικό εργαστήριο και ασχολείται με τα ψηφιακά μέσα.
O Γιάννης Ρομπολας ειναι στο 3ο έτος φοίτησης στο 3ικαστικό εργαστήριο και ασχολείται με τα ψηφιακά μέσα.
2016 15.06.2016 -30.06. Εξωδεκτική Ευαισθησία, ατομική έκθεση της εικαστικού Χριστίνα Τζάνη αποφοίτου 3ργαστηρίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας
Την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016 και ώρα 19:30 πραγματοποίηθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας, τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής της εικαστικού Χριστίνας Τζάνη με τίτλο «Εξωδεκτική ευαισθησία». Η είχε διάρκεια από 15 έως και τις 30 Ιουνίου.
Η τέχνη της Χριστίνας Τζάνη εστιάζει σε παιδικές μορφές. Κάθε εικόνα ενσωματώνει ένα τρόπο θέασης, ανάλογα πάντα με την αισθητική αντίληψη του θεατή οδηγώντας τον σε συμπεράσματα. Βασική της πρόθεση είναι να ενεργοποιήσει τον θεατή ώστε να αντιληφθεί τις νοηματικές προσεγγίσεις των έργων, επιλέγοντας ο ίδιος αυτή που θα κυριαρχήσει, σύμφωνα με το δικό του κριτήριο ορθότητας. Ο θεατής καλείται να αναγνωρίσει τις βαθιά ριζωμένες παραδοχές της αισθητικής και εμπειρικής αντίληψής του, υποδεικνύοντας ότι η έννοια της αντίληψης είναι μια συνεχής διαδικασία προσδιορισμού και αμφισβήτησης.
Τα σημάδια του πίνακα προδιαθέτουν την οντολογική και νοηματική υπόσταση της μεσιτείας του νοήματος, καθώς αυτό καθορίζεται από την επικοινωνία της πνευματικής κατάστασης του καλλιτέχνη και του θεατή.
Η παρουσίαση της θεματικής, προκαλεί την εγωδεκτική ευαισθησία του θεατή, αποκαλύπτοντας το κίνητρο της ζωγραφικής δράσης των έργων, σε άμεση συνάρτηση με το εγώ του θεατή.
Την έκθεση διοργανώνουν ο Δήμος Ηγουμενίτσας, η Περιφερειακή Ενότητα Θεσπρωτίας, η Περιφερειακή Ένωση Δήμων (Π.Ε.Δ.) Ηπείρου και η Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας.
Κατάλογος έκθεσης εδώ
Κείμενα υποστήριξης : Χάρης Κοντοσφύρης, Θωμάς Ζωγράφος, Όλγα Διαμάντη, Δήμητρα Ξενάκη
Χάρης Κοντοσφύρης:Τζάνη Χριστίνα Αναπληρώνοντας την φρίκη
"Ως πότε αυτή η μεταμφίεση της γαϊδουριάς μας πίσω απ' τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας;" Ντίνος Χριστιανόπουλος
Κοιτάω τις ζωγραφιές της για τα παιδιά και για τα ανήλικα (παιδικές αναμνήσεις από κάποιες ταράτσες που δεν έπαιζε ποτέ κανένας μπάλα (γιατί θα την έχανε στο κενό) και αναρωτιέμαι: "Μα γιατί δεν ζωγραφίζει ποτέ αυτό το παιδί που κρεμάστηκε στην άκρη του κτιρίου για να μπορέσει να πιάσει την μπάλα;"
Τι υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο; Μπορούμε να ορίσουμε αυτό το “ανάμεσα” σαν πραγματικότητα; Ποια πράγματα και ποια γεγονότα συγκροτούν αυτό που ονομάζουμε κόσμο; Αν υποθέταμε ότι μια μεγάλη απόσταση χωρίζεται σε πολύ μικρότερες, ακόμα μικρότερες, άπειρα μικρότερες αποστάσεις και δεν μπορείς να περάσεις από ένα αν δεν διαπεράσεις από το άλλο, τότε μόνο μπορείς να μιλήσεις για κάτι που μας χωρίζει. Έτσι, καθορίζεται επιστημολογικά η απόσταση.
Θα κατορθώναμε να εννοήσουμε τα πράγματα και τα γεγονότα εάν δεν τα διατρέχαμε μαζί με φιλοσόφους, θεολόγους, καλλιτέχνες; "Ο Μαρξ διατείνονταν ότι το σφάλμα των φιλοσόφων είναι ότι προσπαθούν να εξηγήσουν τι υπάρχει πράγματι στον κόσμο, ενώ το έργο τους είναι να ανατρέψουν εκείνο που υπάρχει στην πραγματικότητα-να μεταβάλλουν τον κόσμο." Θεοδόσης Πελεγρίνης.
Επίσης, θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κάποιος ότι η τέχνη επιχειρεί να ανατρέψει την πραγματικότητα όχι διαγράφοντάς την, αλλά αντιγράφοντάς την. Όταν οι αναπαραστάσεις δεν αφορούν τοπία αλλά αναπτύγματα γραμμών ενός προσώπου, το περιβόητο κατ' ομοίωση, τότε αυτές οι ακαδημαϊκές αναπαραστάσεις αποτελούν ψεύτικους τόπους όπου κανένας δεν αναχωρεί και κανένας δεν φτάνει, τίποτα δεν σε χωρίζει. Είναι το απέραντο ψέμα που είπε η τέχνη και πιθανώς ακόμα λέει, γιατί δεν μπορεί με τίποτα να καθοριστεί η απόσταση που χωρίζει το πραγματικό πρόσωπο από το ζωγραφικό. Αυτές οι αποστάσεις μπορούν να εκφράσουν το αιχμηρό, το ειλικρινές, το ασεβές και να βρίσκονται σε αντιπαράθεση με την τυπικότητα και το συνθλιπτικό βάρος μιας ανυπόστατης αναπαράστασης.
Έτσι οι άνθρωποι επινόησαν, ανάμεσα σε πολλά άλλα, την παρωδία σαν ένα είδος ωμής απλότητας. Δημιουργούνται από ευαίσθητους ανθρώπους ρυθμιστικές μεταπτώσεις τέτοιων εικόνων παρωδίας, και ενώ προέρχονται από την πραγματικότητα αποδίδονται στην προφορικότητα, το κουτσομπολιό, τον περιπαιγμό. Συχνά φορτίζεται και με μια αστική ασέβεια, πιθανώς με δόσεις μητροπολιτικής ειρωνείας, κάνοντας τελικά τις καλλιτεχνικές επιλογές να βρίθουν από μια λανθάνουσα καυστική δύναμη για το πώς μια αναπαράσταση θα είναι ζωγραφιά του καυστικού. Αν καταφέρει να κινηθεί πέρα από το αντικείμενο του ενδιαφέροντος της, κινείτε πέραν του εαυτού της και νοηματοδοτεί το δικαίωμα να δείχνεις ότι θες όπως θες γιατί το άσχημα ειπωμένο είναι άσχημα ιδωμένο .
Το εγώ, ως μια αμεταβίβαστη εμπειρία μπορεί να εκφραστεί, μπορεί να αποδοθεί στη ζώσα πραγματικότητά του, οπότε αν περιγραφεί, θα αναπαρασταθεί ως συνήθεια της αστικής τάξης, κάνοντας την τέχνη του μοναδικού και του προσωπικού μια ταλανιζόμενη εμμονή του ίδιου του του εγώ. Οι εικόνες που επιβίωσαν από την τέχνη των τριών τελευταίων αιώνων, είναι γεμάτες από έναν κόσμο φαντασμάτων. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο 18ο αιώνα που οι καλλιτέχνες δεν μπορούσαν να υπερβούν το ίδιο τους το εγώ και για να προχωρήσουν σε μια αντικειμενική περιγραφή της πραγματικότητας, και προκειμένου να εμφανίσουν μια νέα σύνθεση του υποκειμενικού και αντικειμενικού, προεικόνιζαν μια ευρεία πνευματική σύνθεση για να παρακολουθήσουν το ξεπέρασμα της τότε υπαρξιακής κρίσης. Στη "Σχεδία της Μέδουσας " ο Ζερικώ, δεν θα υπερβεί το εγώ του, αλλά κρυμμένος μέσα στο κατάστρωμα της σχεδίας περιγράφει την ανικανότητα της αστικής τάξης να προσδιορίσει τον τρόπο που απαξίωνε του άλλους εαυτούς. Ο Γκόγια έβλεπε το αποτρόπαιο θέαμα που ζωγράφιζε με το εγώ του να απαγχονίζεται. Αργότερα θα δούμε μια μετατόπιση προς το υποκείμενο, ειδικά στο έργο του Μαρσέλ Ντυσάμπ, αλλά και όσους επιχείρησαν μια σολιψιστική άσκηση (Μαρίνα Αμπράμοβιτς) και κάποιοι με τάσεις να δείχνουν την πραγματικότητα από την οπτική του υποκειμένου( Λούσιαν Φρόιντ). Το εγώ, στην ουτοπία της επανάστασης και στην απέραντότητα των αισθήσεων απλώνεται σαν μαρμελάδα και τρίζει σαν ζάχαρη στο κινηματογραφικό Sweet Movie του Μακαβέγιεφ ενώ λιώνει εξωφρενικά και εφήμερα στις εγκαταστάσεις του Χρήστου Σκούρτη
Φτάνουμε στο τώρα όπου όσοι δεν δείχνουν εγωτικά έργα, προτείνουν την σύνθλιψη του ήρωα, ώστε η αγωνία και τα συναισθήματα για το χαμό να μην επιτρέπει την εύκολη ανύψωση του εγώ. (Τζόζεφ Μποίς).
Η Χριστίνα Τζάνη "απανθρωπισμένη" χρησιμοποιεί τις συμβάσεις της αστικής ζωγραφικής, καταρρίπτοντας τους κανόνες της ακαδημίας: τα παιδιά επιπλέουν στον μη χώρο. Προσβάλει τις επίπλαστες χειροτεχνικές παραδόσεις: οι τεχνικές μελανιού και ζάχαρης για την απτικότητα του δέρματος.Την κοσμολογία και την ποιητικότητα αριθμών και γεωμετρικών σχημάτων: γεωμετρικά φωτοστέφανα και περιλαίμια σχημάτων για εύκολη αυτοχειρία, χωρίς να παραμορφώνει και να υπερβάλει τις αναλογίες της φύσης, καταγγέλλει το εγώ αυτών που βασάνισαν αυτές τις παιδικές υπάρξεις. Η αποσύνθεση των έργων της μέσω της κακοποίησης, η πλημμυρίδα παιδικής σάρκας σε τοπία μαρμρλάδας, η ασημαντότητα των ηρώων, η χωρική ευρυχωρία των συνθέσεων, η άμεση αλληλεπίδραση σε όποιον χώρο εκτίθενται, αποτελούν υποδείξεις για ορμή, για τη νοσταλγία της ζωής και του ανορθολογικού.
Τι θα ανακόψει το νέο πολιτισμό που επικεντρώνεται στο χρόνο, με την αστική τάξη να αγωνιά να κατακτήσει τον κόσμο και την τέχνη από θεία και άυλη, να επέλθει στην ανθρώπινη διάσταση ακόμα και με τη σωματική έννοια όπου η ασχήμια και η μελέτη των αναλογιών της, να αποτελούν την ευφορία μιας πεδιάδας παραλογισμού. Η φετιχοποίηση των αντικειμένων ανήκει στο χώρο του εμπορίου και της έκπτωτης ομορφιάς, ενώ εσωτερικοί μονόλογοι, διυποκειμενικότητες, αντιστίξεις, κοινωνικές αφουγκράσεις, καταδύουν βαθιά στο εγώ. Η κατάβαση στα έγκατα της γης είναι ένας νέος τύπος οικουμενικότητας, ένας νέος τύπος εσωτερίκευσης, μια υποδόρια σκέπη.
Η Χριστίνα Τζάνη είναι μια ζωγραφική οντότητα που συλλογίζεται εικαστικά και η επιθυμία της να εκδηλώσει ολόκληρη τη ζωή μέσα από πολλές πιθανές προσμονές, καταστροφές και χάος, δείχνει το αδιαμφισβήτητο της απανθρωποποίησης χωρίς συλλογιστική σκοπιμότητα. Η ζωγραφική της έρευνα εστιάζεται στην ανικανότητα να κατανοούμε τι βλέπουμε, αισθητικοποιώντας την κακοποίηση, κάνοντας τη γεωμετρία να είναι μια καθαρότερη εκφορά του πνεύματος. Όμως αυτά τα σχήματα είναι η βία ενός παλλόμενου σαρκικού σώματος με ένα γεωμετρικό σκελετό. Στο βαθμό που ο μαθηματικός πολιτισμός ανάγει αυτά τα τρίγωνα και τα πεντάγωνα, σε εκείνη την προγλωσσική συνθήκη όπου αυτά τα σχήματα θα κυριαρχήσουν επί της σάρκας, που ρέει στη φθορά. Αυτός ο άψογα εκτελεσμένος επιστημονικός φετιχισμός, μα και μια ασυνείδητη επιθυμία για τάξη, ασφάλεια εν μέσω ενός σύμπαντος κόσμου συγκεχυμένου και παραπαίοντος, λειτουργεί από τη μια σαν μια καινοτομία για τη ζωγραφική και από την άλλη σαν μια υπόδειξη για την ανορθολογικότητα, την έμφυτη βία, το συνειδητό θάνατο ως δικαίωμα. Και τελικά νομίζω ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας θεμιτής περιφρόνησης απέναντι στον αστικό συναισθηματισμό, ένα είδος ασκητισμού της ασχήμιας που απονευρώνεται όπως η εκχέρσωση των δασών.
Η έμφαση στο αισθητικό, ηθογραφικό ή κοινωνικό μέρος, με μια υποχρεωτική μεταστροφή της όμορφης φόρμας σε μια ασχημάτιστη, υπακούει περισσότερο σε ένα ζήτημα περιεχομένου παρά μορφής: Αποτελεί μέρος της κλίσης για αυθεντικότητα που διαθέτει ο καλλιτέχνης, μερικές φορές φρενιασμένα, της θέλησης του να απορρίψει ό,τι του φαντάζει ψεύτικο, συμβατικό, καθαρά "καλλιτεχνικό". Η φρίκη της τραγωδίας ωθείται από τη Χριστίνα Τζάνη ως τα άκρα καθώς εκφράζεται με μια απλή ακρίβεια.
Κοντοσφύρης Χάρης / Εικαστικός
Επίκουρος καθηγητής ΤΕΕΤ Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας
επιμέλεια κειμένου Δόξα Κωτσαλίδου
Θωμάς Ζωγράφος: Χρωστήρ Φωτός το Τραύμα Εικονίζων.
« Γι᾽ αὐτό ὁεὐαγγελιστής θέλοντας νά δείξει ὑπερφυῆ ὄχι μόνο τήν ὑπεροχική λαμπρότητα καί ὀμορφιά τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί τήν ὡραιότητα τῶν ἐνδυμάτων, παραμέρισε μέ τρόπο τήν φυσική ὡραιότητασυνάπτοντας τήν στιλπνότητα μέ τό λευκό τοῦ χιονιοῦ Ἐπειδή ὅμως καί ἡ τέχνη μαζί μέ τήν φύση ἐπινοεῖ τό ὡραῖο, θέτοντας ἐκείνη τήν ὀμορφιά πάνωἀπό τεχνητούς ὡραϊσμούς, ἀναφέρει: τέτοια, πού δέν μπορεῖ νά λευκάνει γναφεύς ἐπάνω στήν γῆ ».Γρηγορίου Παλαμά
«Ὁμιλία εἰς τὴν Θείαν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Για κάθε χρώμα θα μπορούσε κανείς να συναντήσει μια κλίμακα εννοιών που αφορά στον χαρακτήρα αλλά και την φύση του. Στην κλίμακα αυτή αναγνωρίζει κανείς τουλάχιστον την έννοια του επιφανειακού χρώματος και μια άλλη περισσότερο θεμελιακή. Ένας παρόμοιος διαχωρισμός υπάρχει στα αποκαλυπτικά κείμενα των Αγίων Πατέρων, Ιωάννου Δαμασκηνού και Γρηγορίου Παλαμά που αναφέρονται στην Θεία Μεταμόρφωση του Ιησού: «...Και λάμπει το πρόσωπό του όπως ο ήλιος της δικαιοσύνης (γιατί ταυτίζεται καθ’ υπόσταση με το άυλο φως, και γι’ αυτό έγινε ο ήλιος της δικαιοσύνης), ενώ τα ρούχα του γίνονται λευκά σαν το χιόνι˙ έλαμπαν επειδή τα φορούσε, όχι επειδή ήταν ενωμένα μ’ αυτόν, κατά τη σχέση που είχαν και όχι κατά την υπόσταση…»,γράφει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός και συνεχίζει ο Γρηγόριος Παλαμάς : «… Ἔτσι ἔλαμψε τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦὅπως ὁ ἥλιος, τὰ δὲ ἱμάτιά Του ἔγιναν λευκὰ ὅπως τὸ φῶς. Ὁ δὲ Μᾶρκος λέει «στιλπνὰ καὶ λευκὰ πολὺ σὰν χιόνι, τέτοια ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ λευκάνει γναφέας ἐπὶ τῆς γῆς»...« Ἐπειδή, λοιπόν, δὲν ἀρκοῦσε τὸ λευκὸ τοῦ χιονιοῦ, γιὰ νὰ παραστήσει τὴν τερπνότητα τῆς θέας ἐκείνης, συμπεριλήφθηκε καὶ τὸ στιλπνό, δείχνοντας καὶ μ᾽ αὐτὰ ὁεὐαγγελιστὴς τὴν ὑπερφυῆ φύση τοῦ φωτὸς ἐκείνου, μὲ τὸ ὁποῖο τὰ ἱμάτια ἐκεῖνα ἔγιναν στιλπνὰ καὶ λευκά... ».Είναι λοιπόν όντως αποκαλυπτικός ο διαχωρισμός και η κλίμακα αυτή των χρωμάτων στον θείο λόγο και την σκέψη των δύο υπέρλαμπρων Πατέρων της αποφατικής θεολογίας, που υπερβαίνει κατά πολύ κάθε εικαστική ερμηνεία που αφορά στην σχέση ανάμεσα στην επιφανειακή φύση του χρώματος και σε αυτήν την θεμελιακή, όπου το χρώμα αποκτά την ουσίωση του αλλά και την υπέρτατη υπόστασή του.
Η Χριστίνα Τζάνη στο ζωγραφικό της έργο κατευθύνεται συνειδητά στην θεμελιακή έννοια των χρωμάτων καθώς οι χρωματικές κηλίδες - τραύματα, των παιδικών προσώπων συγκροτούν, συνθέτουν και νοηματοδοτούν τις μεγαλύτερες χρωματικές επιφάνειες του έργου της και παράλληλα το ουσιώνουν. Είναι μια μορφή σημειολογίας όπου οδηγεί τον θεατή στο να αντιληφθεί την πράξη βίας, μέσα από την κοκκινωπή χρωματική κηλίδα, ως τραύμα. Ταυτόχρονα τον φέρνει αντιμέτωπο με το βασανιστικό ερώτημα των καθοριστικών βιωμάτων της παιδικής ηλικίας, που διαμορφώνουν αποφασιστικά την μετέπειτα πορεία και υπόσταση κάθε άνθρωπου. Μορφοποιώντας η δημιουργός το κόκκινο χαρακτηριστικό σημείο – κηλίδα, σετραύμα το μετατρέπει στο χαρακτηριστικό σημείο - σύμβολο των παιδικών μορφών του έργου της. Αλλά πως θα μπορούσε να συγκρίνει κανείς μια από αυτές τις χρωματικές κηλίδες με το σύνολο των χρωμάτων της επιφάνειας; Ποιό είναι το ουσιαστικό περιβάλλον του σημείου - κηλίδας ή του τραύματος; Του κόκκινου χρώματος, των σημείων - τραυμάτων; Είναι όλα αυτά ταυτόχρονα, ο χρωματικός μεσολαβητής ανάμεσα στον θεατή και το έργο; Τελικά δεν θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει καμιά από αυτές τις τραυματικές χρωματικά κηλίδες, με ότι άλλο συμβαίνει στην επιφάνεια, να τις αναζητήσει δηλαδή στις μορφοπλαστικές σχέσεις και μόνο μέσα στα όρια του έργου, γιατί δεν πρόκειται να τις συναντήσει εκεί, δεν υπάρχουν μόνο στον πλαστικό χώρο του έργου και αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή της δημιουργού. Η χρωματική κηλίδα - τραύμαεπεκτείνεται εκτός των ορίων της ζωγραφικής επιφάνειας. Σαφώς νοηματοδοτεί το χρωματικό περιβάλλον του έργου, ενεργοποιεί τις άλλες χρωματικές επιφάνειες του, για να φτάσει σε εξαιρετικά μορφοπλαστικά αποτελέσματα. Όμως η κηλίδα - τραύμα υπερβαίνει το πλαίσιο αυτό, και διαχέεται εκτός αυτού συμπεριλαμβάνοντας και τον ανέτοιμο θεατή, που τις περισσότερες φορές αδυνατεί να συλλάβει πως στην καθημερινή του ζωή περιστοιχίζεται διαρκώς από αυτές τις κηλίδες- τραύματα και ότι αυτός ο ίδιος, είναι – αποτελεί, το ευρύτερο χωροχρωματικό περιβάλλον τους. Έτσι τα σημεία - τραύματα, οι κηλίδες - αίμα, νοηματοδοτούν τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο στην ιστορική του διάσταση ως συνέχεια. Την ανεκτικότητα μας, ως πολίτες πια, την επιλεκτική αδιαφορία μας, που παραμένοντας μόνον ως θεατές παραβλέπουμε την εσωτερική συσχέτιση των αιχμηρών σημείων του έργου, την σχέση δηλαδή των χρωματικών μορφοπλαστικών στοιχείων που τελικά οδηγούν έξω από το ζωγραφικό έργο και κατευθύνονται σε όλους εμάς, γιατί μας αφορούν με απόλυτο τρόπο. Η δημιουργός δια μέσου των παιδικών μορφών αποκαλύπτει αυτό που είμαστε εμείς. Το ευρύτερο δηλαδή περιβάλλον μιας μεγαλύτερης χωροχρωματικής και όχι επιφανειακής συνθήκης όπου εξελίσσονταν και συνεχίζει να εξελίσσεται το τραύμα πάνω σε όλη την γη, κάθε στιγμή μέσα στον χρόνο. Έτσι λοιπόν η εικόνα, ως μορφοπλαστική διαδικασία οδηγεί στο τέλος, στο «έργον» της δημιουργού και ταυτόχρονα σε μια αρχή που εικονίζει και εντάσσει τον θεατή ως συμμέτοχο, μέσα στην σημειολογική και οντολογική της διάσταση. Γίνεται το κάτοπτρο των κοινωνιών διαχρονικά, όπου αποκαλύπτει την σχέση όχι μόνο στο επίπεδο της μορφολογικής διαδικασίας που ακολουθεί η δημιουργός αλλά ενσωματώνει και την υπόσταση του στο ιστορικό - κοινωνικό επίπεδο. Το χάσμα ανάμεσα στην φρίκη που μοιάζει να φαίνεται απομονωμένη στον καμβά αλλά ταυτόχρονα εξαπλώνεται έξω από αυτόν αναζητώντας να συμπεριλάβει τον θεατή διαχρονικά, και εμάς όλους σήμερα, ως συμμέτοχους. Ακόμα και εκείνους που επιλέγουν ναμαρτυρολογούν αλλά και να ιεροποιούν το άυλο φως των γεωμετρικών φωτοστέφανων, που φορούν ενίοτε οι παιδικές αυτές μορφές. Όσους θεατές επιλέγουν την ανοιχτή και διαρκή απόσταση από το τραύμα. Η Χριστίνα Τζάνη αντίθετα επέλεξε πέρα από τους τεχνητούς ωραισμούς να φωτίσει δια του χρώματος και να καταστήσει ορατό το νοητό φως της δικαιοσύνης, στον κάθε έναν από εμάς τους θεατές μέσα από τοπανάρχαιο τραύμα της γης.
Θωμάς Ζωγράφος / Εικαστικός
Ε.Ε.Π. Ζωγραφικής στο Τ.Ε.Ε.Τ. του Π.Δ.Μ.
Διαμάντη Όλγα:
Ο Καντ υποστηρίζει ότι μόνο μέσα από τη γνώση του εαυτού μας θα επιτευχθεί και η γνώση των πραγμάτων. Η γνώση των αντικειμένων σχετίζεται με την άμεση παρατήρηση καθώς και με την εσωτερική βίωση τους από το υποκείμενο. Ο άνθρωπος στρέφεται προς τα αντικείμενα για να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτός που δεν εξασκεί την κριτική του δύναμη, συγχέει τα a priori δεδομένα, με όσα προσλαμβάνουν οι αισθήσεις του και παρακάμπτεται ο ενδιάμεσος χώρος που μπορεί να αναδείξει την αληθινή γνώση.
Στο έργο της Χριστίνας Τζάνη διαφαίνεται η πρόθεση της καλλιτέχνιδος, να λειτουργήσει ως διαμεσολαβητής, προκαλώντας τον θεατή και παρατηρητή να ανακαλύψει και ενδεχομένως να αναθεωρήσει τη θεώρησή του, λειτουργώντας με βάση την αισθητική και εμπειρική του αντίληψη καθώς και την ηθική του κρίση. Στόχος, ο θεατής των έργων, να εμβαθύνει πέρα από τα διαφαίνοντα, να ανακαλύψει το Είναι του.
Η Χριστίνα επιλέγει να παρουσιάσει παιδικές μορφές, με σχέδια χειρονομιακά, φτιαγμένα με βέβαιες πινελιές, άλλοτε ασπρόμαυρα και άλλοτε με έντονα χρώματα, με οπτική που ο θεατής νιώθει ότι κοιτάει την εκτυλισσόμενη σκηνή λαθραία, αποτυπώνοντας έτσι τον κόσμο της αθωότητας, της άγνοιας, της αφέλειας, της επισφάλειας, της αβεβαιότητας, της απειλής και της απώλειας.
Ηθελημένα αναιρεί τις ερριμένες σκιές, αποτυπώνοντας πάνω στο σώμα τις σκιές και τις αντανακλάσεις του χώρου, καθιστώντας το σώμα φορέα και αποδέκτη όλων των επενεργειών, δημιουργώντας έτσι σχέσεις με το θνητό, γεμάτο ζωή χώρο μιας φαινομενικά μοναχικής σιωπής, αποκαλύπτοντας ότι αυτό που δίνει το σώμα είναι η ζωή του "θνήσκειν".
Η τέχνη μετουσιώνεται σε εξέγερση συναισθημάτων απέναντι στο φόβο, με στόχο την ενσωμάτωση και την αποδοχή, με στόχο να αναδειχτεί η αληθινή γνώση.
Αυτό που μας φαίνεται ξένο, τελικά είμαστε εμείς.
Διαμάντη Όλγα / Αρχιτέκτων
Δήμητρα Ξενάκη :
Η ανάγνωση ενός έργου Τέχνης συνδέεται άμεσα με τις κοινωνικές συνισταμένες που το ορίζουν ως τέτοιο, καθώς επηρεάζεται αλλά και προσδιορίζεται μέσα από αυτές. Το έργο της Χριστίνας Τζάνη κρύβει και αποκαλύπτει μια τρυφερότητα που σφαδάζει μέσα σε δισυπόστατους συμβολισμούς. Όπως ακριβώς και στην ποίηση, όπου η λέξη μετουσιώνεται σε κάτι άλλο καθώς αποκτά, πλέον, τον ρόλο του συμβόλου, έτσι και εδώ, πίσω απ’ την εικόνα, που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες, γεννάται κάτι καινούριο. Το χρώμα έντονο, το όριο ασαφές. Η εικόνα σβήνει μέσα σε ονειρικούς παλμούς και ξεπροβάλει εντονότερη και πιο σαφής μέσα από αυτούς. Ο θεατής καλείται να δώσει την ερμηνεία που θέλει, συνδημιουργώντας μαζί με την καλλιτέχνη και αυτή ακριβώς είναι και η δύναμη του έργου της. Όπως ακριβώς στο θέατρο εν θεάτρω όπου ο θεατής προσλαμβάνει τον ρόλο του ηθοποιού και γίνεται αντικείμενο θέασης από τον ηθοποιό έτσι και εδώ, ο θεατής εξυψώνεται σε δημιουργό και η δημιουργός κατεβαίνει, αν αυτή η λέξη μπορεί να επιτραπεί, στο επίπεδο του θεατή, καθώς μέσα από το έργο της αποδίδει τον δικό του ψυχισμό, στις πιο απόκρυφες εκφάνσεις του..
Όλα αυτά αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη στην σημερινή εποχή που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της μέσα στην οικονομική κρίση, η οποία έφερε στο φως βαθύτερα κοινωνικά προβλήματα όπως η μοναξιά, η αποξένωση, η κατάθλιψη και η απάθεια. Μα, όπως πάντα συνέβαινε στους πολέμους, ο καθένας μόνος τους μέσα στα ερείπια – τα δικά του και των άλλων – σηκωνόταν και προχωρούσε… Με φόντο τους καπνούς έκανε μια καινούρια αρχή. Με την φοβερή δύναμη που γεννά η επίγνωση της θνητότητας και της αρχετυπικής μοναξιάς. Και κάπου εκεί, στο βάθος, αχνοφέγγει ένα λυκόφως, γιατί όπως είπαμε, τα πάντα στην ζωή επιδέχονται τουλάχιστον δύο ερμηνείες, μια θετική και μια αρνητική, ανάλογα με το πώς τα βλέπεις. Τα έργα της Χριστίνας Τζάνη είναι ποιητικά αισιόδοξα μέσα από την φαινομενική θλίψη και σκληρότητα που αποπνέουν. Όπως και στο καθετί, υπάρχει η μαρμελάδα που μοιάζει με αίμα και το αίμα που, στην ουσία, μπορεί να είναι μαρμέλαδα. Είναι στο χέρι του θεατή ποια από τις δύο ερμηνείες θα επιλέξει, τόσο κατά την ώρα της θέασης των έργων της καλλιτέχνιδος, όσο και στην ίδια την ζωή…
Δήμητρα Ξενάκη / Θεατρολόγος, Εικαστικός
2016 14-24.05"Με τα εντελώς απαραίτητα" στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Φλώρινα σε συνεργασία της ομάδας ΕΝ- ΦΛΏ και τον Ορίζοντα Γεγονότων Φωτογραφίες του Θανάση Μπλιούμη και του Στρατή Καβαρνού ..
Ομάδα ΕΝ ΦΛΩ / Με τα εντελώς απαραίτητα / Διαδρομές εν λευκώ
Στη σταθερή τροχιά του τραίνου, με ή χωρίς τη βίαιη έννοια του χρόνου, οι αποσκευές θα ταξιδεύουν. Ες αεί; Δεν ξέρουμε, μπορεί κι αυτό.
Εξάλλου αυτό δεν έκαναν πάντα οι αποσκευές; Ταξίδευαν. Ταξίδευαν μαζί με τους κατόχους τους ανιχνευτικά, βρέξει χιονίσει, πλάι από ταμπέλες που απαγόρευαν το κάπνισμα ή από χαμηλόθωρους επιβάτες που ρωτούσαν ξαφνικά την ώρα μπας και τύχουν μιας κάποιας προσοχής από το συνεπιβάτη τους.
Οι «εικαστικές» βαλίτσες, αφού πρώτα ταξιδέψαν από τη Νότια στη Βόρεια Ελλάδα με τραίνο σε μια «μεταναστευτική πορεία», θα σταθμεύσουν επί δεκαήμερο στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας και τέλος θα ξαναταξιδέψουν για να εκτεθούν στο περίπτερο της Art-Athina, σαν μια νοσταλγική συμπύκνωση του χώρου, του χρόνου και της ζωής μας.
Πρόκειται για ένα project που συνδιοργανώνεται από τις ομάδες «ΕΝ ΦΛΩ», «Ορίζοντας Γεγονότων» και το «Εργαστήρι Κοινωνικών και Μεταναστευτικών Σπουδών» του Τμήματος Νηπιαγωγών Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας, με την συμμετοχή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας και την υποστήριξη της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας. Στην «αποσκευή- βαλίτσα» επικεντρώνεται η φόρτιση των νοημάτων και της εικαστικής έκφρασης που οι καλλιτέχνες ταξιδιώτες, στη διαδρομή Αθήνα- Φλώρινα - Αθήνα, μεταφέρουν σε μια -μακράς διάρκειας- δράση. Τα σημεία εκκίνησης είναι οι σταθμοί των τραίνων, σημεία άφιξης και έκθεσης το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας και η πλατφόρμα της art-athina 2016 στο Φάληρο.
Οι δύο εικαστικές ομάδες συμπορεύτηκαν σε μια δράση-έκθεση που έχει αναφορά στην τέχνη που κινείται, που μεταβαίνει, που εξαπλώνεται, που ανταλλάσσεται και που ενεργοποιεί καλλιτέχνες από εικαστικούς, ποιητές, μουσικούς, ηθοποιούς αλλά και ανθρώπους από άλλους τομείς δραστηριοτήτων. Εστιάζουμε στο αντικείμενο της αποσκευής-βαλίτσας. Τι περικλείει μια βαλίτσα; Ποιά βαλίτσα κρατάει ο ταξιδιώτης; o μετανάστης; o πρόσφυγας; ποιά είναι η βαλίτσα του καλλιτέχνη; εσωκλείει συμπυκνωμένα τα πιο σημαντικά υπάρχοντα, τα εντελώς απαραίτητα; είναι μια άδεια βαλίτσα έτοιμη να γεμίσει.
Οι “ΕΝ ΦΛΩ” υποδέχονται τους φίλους εικαστικούς του “Ορίζοντα Γεγονότων” με τις εικαστικές τους βαλίτσες στις 14 Μαΐου και ώρα 3:00 το μεσημέρι στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Φλώρινας. Από εκεί θα ξεκινήσει με συνοδεία μουσικής και δρώμενων πομπή που θα καταλήξει στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας. Τα εγκαίνια της αντίστοιχης έκθεσης πραγματοποιήθηκαν την ίδια μέρα στις 8:00 το βράδυ. Αφού παραμείναν εκεί για δέκα μέρες, οι εικαστικές βαλίτσες θα ταξιδέψουν στην Αθήνα και θα αποτελέσουν μέρος των έργων που θα φιλοξενήσει η art-athina από 26 έως 29 Μαΐου 2016 στο Κλειστό ΓήπεδοΠ.Φαλήρου
.
Bαδίζοντας σε έναν αθρυμμάτιστο κόσμο συνόρων πάρα πολλοί πρόσφυγες, μετανάστες και απόδημοι εγκλωβίζονται μαζί μας την επόμενη δεκαετία στην γεωγραφία που μας περιβάλει. Δεν υπάρχει εξωιστορικός προσδιορισμός ευθυνών για την δύναμη των γεγονότων, γιαυτό και παραστάσεις και αναπαραστάσεις αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής θα εξετάζονται και θα επαναεξετάζονται. Δυο εικαστικές ομάδες οι "Εν -Φλώ " και οι "Ορίζοντες Γεγονότων" μαζί με το Εργαστήριο κοινωνικών και μεταναστευτικών σπουδών του τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας, ξεκινούν μια πορεία με εικαστικές αποσκευές γεμάτες όνειρα πολέμου, τα πριν, τα κατά την διάρκεια και τα μετά .
Μια πομπή από βαλίτσες στην πόλη της Φλώρινας θα οδηγήσει στο Μουσείο σύγχρονης τέχνης όπου θα εν αποτεθούν μπροστά στο ζωγραφικό πίνακα του Κωσταντίνου Κοντογιάννη με θέμα τον Σιδηροδρομικό σταθμό της Φλώρινας την δεκαετία το ΄60. Ταυτόχρονα άλλες θα διασκορπιστούν στους χώρους του μουσείου μετατρέποντας τους σε ανυπόμονες αίθουσες αναμονής. Μετά από δυο βδομάδες ένα δεύτερο ταξίδι θα οδηγήσε
ι τις βαλίτσες στην Αθήνα. Στο περίπτερο των ΕΝ-ΦΛΩ στην ART-ATHINA μια καινούργια μετεγκατάσταση, ένα πρόχειρο στρατόπεδο θα αναπτυχθεί για την φρενίτιδα, των ακραίων κινδύνων, της εξορίας και του απρόσιτου της ύπαρξης. Περφορμανς, δια δράσεις με το κοινό, φαντασιακές κοινωνικές αναπαραστάσεις για την ετερότητα, στιγμιότυπα προφορικής ιστορίας θα προτείνονται από τους "δια κινητές " ΕΝ-ΦΛΩ
Bαδίζοντας σε έναν αθρυμμάτιστο κόσμο συνόρων πάρα πολλοί πρόσφυγες, μετανάστες και απόδημοι εγκλωβίζονται μαζί μας την επόμενη δεκαετία στην γεωγραφία που μας περιβάλει. Δεν υπάρχει εξωιστορικός προσδιορισμός ευθυνών για την δύναμη των γεγονότων, γιαυτό και παραστάσεις και αναπαραστάσεις αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής θα εξετάζονται και θα επαναεξετάζονται. Δυο εικαστικές ομάδες οι "Εν -Φλώ " και οι "Ορίζοντες Γεγονότων" μαζί με το Εργαστήριο κοινωνικών και μεταναστευτικών σπουδών του τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας, ξεκινούν μια πορεία με εικαστικές αποσκευές γεμάτες όνειρα πολέμου, τα πριν, τα κατά την διάρκεια και τα μετά .
Μια πομπή από βαλίτσες στην πόλη της Φλώρινας θα οδηγήσει στο Μουσείο σύγχρονης τέχνης όπου θα εν αποτεθούν μπροστά στο ζωγραφικό πίνακα του Κωσταντίνου Κοντογιάννη με θέμα τον Σιδηροδρομικό σταθμό της Φλώρινας την δεκαετία το ΄60. Ταυτόχρονα άλλες θα διασκορπιστούν στους χώρους του μουσείου μετατρέποντας τους σε ανυπόμονες αίθουσες αναμονής. Μετά από δυο βδομάδες ένα δεύτερο ταξίδι θα οδηγήσε
2016 06.05 - 06 ΜΙΚΡΟΜΕΡΙΑ "Η επιβίωση της θυσίας" Πανταζής Γιώργος (Επι πτυχίω καλλιτέχνης ) παρουσίασε την ατομική έκθεση του στην Αθήνα
Η οδός Λεμπέση, ένας δρόμος τέχνης στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης, φοράει τα γιορτινά του και υποδέχεται την άνοιξη. Έτσι, την Παρασκευή 13 Μαΐου στις 20:00, η αίθουσα τέχνηςΤεχνοχώρος και η γκαλερί artshot Sophia Gaitani, σας προσκαλούμε στα κοινά εγκαίνια δύο εκθέσεων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προσεγγίζοντας την τέχνη με μία άκρως εορταστική και ανοιξιάτικη διάθεση. Σε μία βραδιά που θα «μυρίζει άνοιξη», η οδός Λεμπέση θα μετατραπεί σε μονοπάτι προς την αναγέννηση της φύσης, του πνεύματος και της διάθεσής μας. Η βραδιά θα περιλαμβάνει έργα τέχνης, ζωντανή μουσική, συζήτηση και κρασί, ενώ τοπρωί του Σαββάτου 14 Μαΐου, οι μικροί μας φίλοι θα έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε εργαστήρια ζωγραφικής και μικροκατασκευής τα οποία θα συντονίζουν καλλιτέχνες και εκπαιδευτικοί.
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος φιλοξενεί από τις 6 Μαΐου μέχρι και τις 4 Ιουνίου, που όμως εγκαινιάζεται την Παρασκευή 13 Μαΐου, τον Γιώργο Πανταζή στην πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο«Μικρομέρια, η επιβίωση της θυσίας». Τα έργα που παρουσιάζονται έχουν ως κέντρο και κοινό σημείο τη ”Micromeria Acropolitana”, ένα λουλούδι που εμφανίζεται ανά διαστήματα, μόνο στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Λίγα μέτρα από τον τόπο που το γέννησε, ο καλλιτέχνης εξετάζει την εμφάνιση, την εξαφάνιση και την επανεμφάνιση του μοναδικού αυτού φυτού, μόλις 20 εκατοστών, με το μικρό ροζ άνθος, και το εντάσσει στο πλαίσιο της θυσίας και της αναγέννησης της φύσης αλλά και του ίδιου μας του εαυτού.
Όπως αναφέρει ο εικαστικός-επίκουρος καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παν. Δυτικής Μακεδονίας (Φλώρινα), Χάρης Κοντοσφύρης, «ίσως ο πιο δυνατός εντροπικός παράδεισος να είναι αυτός ο οποίος προτείνει την αναδημιουργία του. Η δυνητικότητα, η εντροπιότητα του εντοπισμού ενός εκκολαπτόμενου σπόρου που ξαναφύτρωσε, στο μοναδικό τόπο που έχει εντοπιστεί, είναι βασικά στοιχεία παρατήρησης του βοτανολόγου ποιητή, του ακούραστου ζωγράφου, για τον ανείδωτο παράδεισο», ενώ παρατηρεί ότι «ο Γιώργος Πανταζής αναδεικνύει τη Micromeria Acropolitana σαν το κύριο διασωθέν ον του λησμονημένου παραδείσου. Καμιά φωνή δεν θρηνεί το χαμό της Μικρομέριας. Καμιά φωνή δεν τραγουδά την επαναφορά της. Και όμως πρόκειται για μια θεογονία».
Η εικαστικός – μουσειολόγος Γεωργία Δαμιανού η οποία συντονίζει την έκθεση τονίζει ότι «ροές λουλουδιών, παρασέρνουν το θεατή μέσα στο χώρο της γκαλερί, που πλέον έχει μεταμορφωθεί με διανυσματικό τρόπο σε ένα ιδιότυπο εικαστικό οικοσύστημα. Ηλιακές πινελιές θρέφουν τα άνθη του Πανταζή, και δημιουργούν ένα κεντρικό φως, σαν παλμό που βάζει τάξη στο χάος, με αποτέλεσμα την άνθιση, την ορατή εκδήλωση του άπλαστου κόσμου , την έκφανση των αόρατων δυνάμεων».
Η εικαστικός – μουσειολόγος Γεωργία Δαμιανού η οποία συντονίζει την έκθεση τονίζει ότι «ροές λουλουδιών, παρασέρνουν το θεατή μέσα στο χώρο της γκαλερί, που πλέον έχει μεταμορφωθεί με διανυσματικό τρόπο σε ένα ιδιότυπο εικαστικό οικοσύστημα. Ηλιακές πινελιές θρέφουν τα άνθη του Πανταζή, και δημιουργούν ένα κεντρικό φως, σαν παλμό που βάζει τάξη στο χάος, με αποτέλεσμα την άνθιση, την ορατή εκδήλωση του άπλαστου κόσμου , την έκφανση των αόρατων δυνάμεων».
Ο Γιώργος Πανταζής μας προτείνει τους εικαστικούς Χρήστο Σκούρτη, Ηλία Μπαρκαλή και Χάρη Κοντοσφύρη που συμμετέχουν ως φιλοξενούμενοι στην ατομική του έκθεση και καθένας από τους οποίους συνομιλεί, και εν μέρει επεμβαίνει, σε ένα διαφορετικό, κάθε φορά, έργο του. Η δράση αποτελεί μέρος της εικαστικής πλατφόρμας «Μακρύ Όχημα».
Το "Μακρύ Όχημα" είναι ένα συνεργατικό ρυμουλκό από εικαστικούς καλλιτέχνες που θέλουν να προσεγγίσουν κριτικά και να ξεδιαλύνουν τη διαδικασία ανάμεσα στην εργασιακή διαδικασία του έργου τέχνης και τις κοινωνικές σχέσεις που η τέχνη γεννά και/ή αναπαράγει.
Είναι ανοικτό και οριζόντιο σύστημα συνέκθεσης που εμπλέκει απόφοιτους καλών τεχνών, καλλιτέχνες όλων των τεχνών, επιμελητές, ιστορικούς τέχνης και αίθουσες τέχνης.
Υποστηρίζεται από το 3ο εικαστικό εργαστήριο Ζωγραφικής του Τμήματος εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών της Σχολής Καλών τεχνών Φλώρινας και συντονίζει ερευνητικές διαδικασίες διάχυσης του έργου τέχνης στο μετά πανεπιστημιακό περιβάλλον.
ΜΙΚΡΟΜΕΡΙΑ Τα κείμενα υποστήριξης στον κατάλογο της έκθεσης
« Conspectus Florae Graecae ή το χρώμα του χρόνου ; »
«… Θα μπορούσε κανείς να πει: «Αυτό πρέπει να είναι λουλούδι από τις Άλπεις, γιατί το χρώμα του είναι πολύ έντονο»… Υπάρχει άραγε φυσική ιστορία των χρωμάτων και σε ποιο βαθμό είναι ανάλογη με μια φυσική ιστορία των φυτών; Μήπως δεν είναι χρονική η δεύτερη, άχρονη η πρώτη; …Και τούτο το ερώτημα : σαν τι να είναι η άλλη, η άχρονη χρήση; »
Ludwig Wittgestein
«Παρατηρήσεις πάνω στα χρώματα».
Τα άνθη της έχουν χρώμα ροζ, είναι ενδημικό φυτό, ανθίζει τον Μάϊο στον βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών και από το 1908, ειδικά την μεταπολεμική περίοδο, τα ίχνη της χάνονται, «εδώ και έναν αιώνα κανένας δεν την έχει ξαναδεί ούτε στο βράχο της Ακρόπολης ούτε κάπου αλλού», μας πληροφορεί η βοτανική επιστήμη. Ο Γιώργος Πανταζής, συναντά σε αυτήν την πρόταση, την αποκαλυπτική δύναμη του επιστημονικού λόγου. Πράξη του Χρόνου και ουσίωση της Φύσης και του Κόσμου. Ως Πράξη και Τόπος του πράττειν, η παραπάνω σκέψη - πρόταση είναι για τον ζωγράφο Πανταζή, πολύ μακριά, από τον ακαδημαϊκό και στεγνά εικαστικό τόπο του παγιδευμένου λεξιλογίου της ζωγραφικής χρωματολογίας. Ποιητικά και ερωτηματικά - όπως το συνηθίζει άλλωστε - ερευνά την ουσία των χρωμάτων ως ενότητα Φύσης και Κόσμου. Αυτή η ερωτηματική - ποιητική σχέση, διατηρεί ενεργό το πεδίο της σκέψης του αλλά και της μορφοπλαστικής διαδικασίας που ακολουθεί ως δημιουργός εικόνων. Τι θα μπορούσε όμως να είναι για αυτόν το «ροζ χρώμα» και τι το «χρώμα ροζ » της Μικρομέριας; Το ερώτημα δεν παραβλέπει στο ελάχιστο τον χώρο της επιστήμης αλλά, με αφορμή αυτόν, περνά σε άλλους τόπους ερωτημάτων. Ακροβατεί στα αιχμηρά σημεία τους, όπου δυνητικά μπορούν - τα σημεία αυτά - να θεμελιώσουν την ουσιαστική υπόσταση Κόσμου και Φύσης και ακόμα, μέσα από αυτήν την υπόσταση, να μας δωρίσουν την ουσία, για την αληθινή μόνο φύση, των χρωμάτων. Μόνον η όδευση αυτή των αιχμηρών τόπων, μπορεί να γεννήσει τον πυρήνα του τοπίου χρωμάτων για τον ζωγράφο. Καθολικά, επικεντρώνεται στο σύνολο του έργου του, στην ουσιαστική υπόσταση της έννοιας των χρωμάτων, ως εργαλείου για την ερμηνεία του Κόσμου και της Φύσης. Έτσι, για αυτόν, το χρώμα μπορεί να είναι πλήρες μόνο έξω από τα ασφυκτικά όρια που υπαγορεύουν η γλώσσα, η επιστήμη ή και η τέχνη ακόμα. Το παιχνίδι με την αληθινή του υπόσταση και διάσταση, εδώ στον τόπο του έργου τέχνης, γίνεται το αίτιο που καθορίζει την αξία και την ουσία του χρώματος. Το ροζ, λοιπόν, είναι η απουσία - παρουσία της Μικρομέριας; Eνότητα απόκρυψης - φανέρωσης; Που όμως ουσιώνει το χρώμα της και, με την Πράξη αυτή, ουσιώνεται και το έργο τέχνης; Ο χαρακτήρας της, επιλεγμένος από την ίδια της την φύση, (απόκρυψη και φανέρωσή )ταυτόχρονα μεταμορφώνει την Μικρομέρια, σε άχρονη σχισμή, σε χάσμα του χρόνου. Το χάσμα που διαρκεί από την φανέρωση μέχρι την απόκρυψη της, αλλά και αντίθετα, είναι αυτό που επιλέγει το φυτό Μικρομέρια για να παρευρίσκεται ενεργά στο παιχνίδι του Κόσμου και Φύσης. Ο εν - τοπισμός αυτής της σκέψης, γίνεται για τον Πανταζή η ουσιαστική υπόσταση και αληθινή φύση των χρωμάτων. Η σκέψη αυτή δεν είναι παρά η λεπτή ισορρόπηση στην αιχμηρή κόψη μαχαιριού, καθώς το φυτό, εμπεριέχει ταυτόχρονα με την φανέρωση του και το φως εκείνο που αποκαλύπτει και δωρίζει - δια του φυτού στο χρώμα - την υπέρτατη και υπέρλαμπρη ουσία.
Τόσο σπάνιο και ακριβό, σχισμή του χρόνου, αποκαλύπτεται, στη σχισμή του Ιερού Βράχου, στον υψηλό τόπο του θυσιαστηρίου. Θυσία είναι Πράξη που φωτίζει μέσα από το χρονικό φύειν του φυτού, την παρουσία του στον κόσμο, και την φυά ως άχρονη διακριτή όμως δύναμη και ουσιαστική ανάγκη, για την ύπαρξη όχι μόνον των φυτών, των ανθρώπων, των όντων γενικότερα, αλλά και των γραμμών, των σχημάτων, των χρωμάτων, των μορφών. Αλλά, και για ό, τι στον Κόσμο αυτόν κρύβει και φανερώνει κάτω από το όνομα του, την ουσία του, το είναι του, την φυά του. Τα πάντα υπάρχουν στο Εν - έξω από ονόματα και ταυτότητες - στην ενότητα του, ταυτόχρονα ως μίξη και διαχωρισμός, φανέρωση και απόκρυψη μαζί. Η εμφάνεια του φυτού ως (φυά), καθορίζει και την επερχόμενη μεταμόρφωσή του, καθώς γίνεται χάσμα, στιγμή, στο κενό του χρόνου. Χρώμα του χρόνου. Αυτή είναι η χρωματολογία του Γιώργου Πανταζή καθώς γίνεται τόπος αποκάλυψης, πορεία προς την γένεση των μορφών δια της εικονοπλαστικής πράξης. Παιχνίδι όπου το χρώμα υποδύεται στο έργο τον ρόλο πρωταγωνιστή, και μέσα από την ακόρεστα σπάταλη δωρεά χρωμάτων είναι ταυτόχρονα ανερμήνευτα πλούσιο σε χρώματα. Εκεί, στην σχισμή - στιγμή του χρόνου και στιγμή - σχισμή του Ιερού Βράχου, διατηρεί τον πλούτο του. Μικρό μέρος, ελάχιστος ο χώρος, και όμως ζητά επίμονα να αποκαλυφθεί ό, τι του ανήκει. Χρώμα - Φάσμα - Χάσμα - Σχισμή - Κενό του Χωροχρόνου. Αυτό είναι το παιχνίδι του άχρονου χρόνου της Micromeria Acropolitana, το Κοσμικό της δρώμενο και η δωρεά της. Η Φύση της θυσίας της αποκαλύπτεται, και ταυτόχρονα, αποκαλύπτει την ουσία των πραγμάτων και των όντων που γίνεται για τον ζωγράφο Γιώργο Πανταζή, η άχρονη χρωματική - ρυθμική ενότητα και πνοή του Κόσμου.
Θωμάς Ζωγράφος.
Εικαστικός. Ε.Ε.Π. Ζωγραφικής στο Τ.Ε.Ε.Τ. του Π.Δ.Μ.
Η συνέχεια της «Νέας Ισημερίας» ενεργοποιείται με αφορμή τον επανεντοπισμό του ενδημικού φυτού, Μικρομέρια της Ακρόπολης. Ένα είδος που θεωρούνταν ανύπαρκτο για πολλά χρόνια, αναγεννάται, φύεται και νοηματοδοτεί την εικαστική σκέψη του Γιώργου Πανταζή, συμπράττοντας με τους: Χάρη Κοντοσφύρη, Χρήστο Σκούρτη, Ηλία Μπαρκαλή.
Τι αποκαλύπτεται από τον νέο ορίζοντα μετά την θυσιαστική πράξη; Επιβεβαιώνεται η προσδοκία επιβίωσης της θυσίας; Η μοναδική απεικόνιση του φυτού Micromeria Acropolitana, αυτόφωτη και κεντρικά τοποθετημένη στη ζωγραφική επιφάνεια, από τον Ηλία Μπαρκαλή, μοιάζει με ιερή εικόνα, που στέκεται ανάμεσα στο πλήθος των αναθηματικά νατουραλιστικών εικόνων του Γιώργου Πανταζή, ως υπόνοια της ιερής αναγέννησης και υπενθύμιση της αναγκαιότητας της φύσης. Η προσήλωση του Γιώργου Πανταζή στην απεικόνιση της φύσης αποτελεί μια μελετημένη στάση, η οποία του επιτρέπει να προσδώσει διάρκεια στο στιγμιαίο, με σκοπό την διερεύνηση συμβολικών συστημάτων, για την αναζήτηση μιας γενικής, κοινωνιολογικής θεωρίας της τέχνης.
Ροές λουλουδιών παρασέρνουν το θεατή μέσα στο χώρο της γκαλερί, που πλέον έχει μεταμορφωθεί με διανυσματικό τρόπο σε ένα ιδιότυπο οικοσύστημα. Τα άνθη, αποτελώντας το αναπαραγωγικό όργανο των φυτών (γέννηση), αλλά και δυνητικά με το μαρασμό τους νεκρή ύλη, τροφή για τους αποικοδομητές (θάνατος), αποκτούν το ρόλο - κλειδί μέσα σε αυτό το οικοσύστημα. Το άνοιγμά τους αναπαριστά την ανάπτυξη της φανερωμένης πλάσης, σηματοδοτώντας τον συνεχή κύκλο της ανανέωσης. Για την αναζωογόνηση της φύσης είναι απαραίτητη η ενέργεια, η οποία προέρχεται από τους αβιοτικούς παράγοντες, στην περίπτωση αυτού του οικοσυστήματος, το φως. Ηλιακές πινελιές θρέφουν τα άνθη του Γιώργου Πανταζή, και δημιουργούν ένα κεντρικό φως, σαν παλμό που βάζει τάξη στο χάος, με αποτέλεσμα την άνθιση, την ορατή εκδήλωση του άπλαστου κόσμου, την έκφανση των αόρατων δυνάμεων. Η παρουσία των καραμελο-ανθρώπων του Χρίστου Σκούρτη, επιβεβαιώνει τη δύναμη και τη δεσποτεία του χρόνου. Οι ανθρωπομορφές θα υποκύψουν στο χρόνο και με το πέρας αυτού θα λιώσουν, επιστρέφοντας στην αρχική τους υλικότητα. Έτσι, με μάλλον ειρωνική διάθεση, σχολιάζεται η υπεραξία που προσπαθεί να συσσωρεύσει ο άνθρωπος επιβαρύνοντας, και πολλές φορές, αγνοώντας τη φύση, δίχως να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του, μήτε την αποδοχή της παθητικής αρχής που διέπει τη φύση. Αυτήν τη συνθήκη αφουγκράζονται οι ψυχοπομποί σκύλοι του Χάρη Κοντοσφύρη, στεκόμενοι μπροστά από την επιφάνεια υδάτων, πεδίο αντανάκλασης της ουράνιας σφαίρας, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την περιορισμένη εικόνα του σύμπαντος που συλλαμβάνουν. Καταναλωτές αυτού του οικοσυστήματος είναι οι θεατές, οι οποίοι τρέφονται από τις εικόνες αυτού του βοτανικού κήπου σε σμίκρυνση, δοκιμάζοντας την αίσθηση ενός ανακτημένου παραδείσου που δεν θα μαραθεί ποτέ. Καταφέρνουν οι ενεργειακές σχέσεις που προκύπτουν μεταξύ των όντων που βιώνουν αυτό οικοσύστημα, να διατηρήσουν την ισορροπία; Ή εσκεμμένα την ανατρέπουν ώστε να αναβιώσουν την αγωνία και την ελπίδα κατά την προσπάθεια επίτευξής της;
Η Μικρομέρια γίνεται μια αναλογία στην οποία μπορεί κανείς να εντοπίσει τα μέρη ενός μικρού σε κλίμακα σχήματος και να τα αντιστοιχίσει σε ένα άλλο, μεγαλύτερης κλίμακας, κρατώντας όμως ταυτόχρονα και την έννοια της μοναδικότητας. Με βάση αυτήν τη σκέψη, ακολουθώντας το σχήμα της άνθισης του φυτού ως μια εξωστρεφή ενέργεια, μπορεί κανείς, για παράδειγμα, να μεταπηδήσει σε εκείνο που σε οδηγεί έως την Μικρομέρια, τα πλακόστρωτα του Δημήτρη Πικιώνη. Σχεδιασμένα με τρόπο ήρεμο, ταπεινό και ταυτόχρονα σύνθετο, ο δημιουργός τους, πλέον ενταγμένος στο αναλογικό σχήμα της Μικρομέριας, αποδεικνύει, ακολουθώντας την παράδοση των πραγμάτων που δημιουργούνται μέσα από τη χρεία, το πώς επιτυγχάνεται μια αρχετυπική αρμονία σε ένα σημείο – μνημείο, με οικουμενική σημασία. Κάπως έτσι, στο άνθος του φυτού, διενεργείται η μετάβαση από το παγκόσμιο στο ατομικό, και αντίστροφα. Ο Γιώργος Πανταζής, προτείνει την εστίαση σε ένα μοναδικό είδος της φύσης, που κατάφερε να επιβιώσει χάρις στη μεταφορά του σπόρου του από τα μυρμήγκια, για να δημιουργήσει κομμάτι - κομμάτι αλλά και συνολικά, το τοπικό και το υπέρ - τοπικό σχήμα του κόσμου, που επιβιώνει χάρις στην θυσία του σώματος που αναγεννά το πνεύμα.
Δαμιανού Γεωργία,
Εικαστικός-Μουσειολόγος
 |
| Συνεργατικό έργο με τον Χάρη Κοντοσφύρη |
«Μια πρόσφυγας μας διηγήθηκε το τι συνέβαινε στην Ειδoμένη. Κανείς δεν γνώριζε ότι βρίσκονταν εκεί. Δεν θα χρειαστεί να το επαναλάβω εδώ, γιατί είναι από τα πράγματα που σπάνε τη γλώσσα, για την μοναδικότητα και τη μοναχικότητα». Σαγύφ Σορπ, κοινωνιολόγος, (απόσπασμα από το βιβλίο: Νομαδικότητα
Τα στρατόπεδα προσφύγων ως όχημα μετακίνησης εκτός συνόρων).
Όσοι είναι εφοδιασμένοι με έναν αναθεωρητικό μαρξισμό, όσοι είναι θρεμμένοι με την πιο φιλελεύθερη ψυχανάλυση, αν θέλεις και κληρονόμοι της πάλαι ποτέ σχολής της Φρανκφούρτης και του τεράστιου ζητήματος των άλλων, όπου πάντα είναι εκείνοι που σε εκτοπίζουν, σε βασανίζουν και δεν σε κατανοούν, δεν μπορούν να δουν τον παράδεισο και υπόσχονται την ουτοπία. Συμβαίνει ο Γιώργος Πανταζής να βρίσκεται λίγο πιο μπροστά από το δικό μας τόσο πολύ - πρισματικό και ναρκισσευόμενο πιστεύω προβληματισμό, συμβαίνει να σκέφτεται από τη θέση του ποιητή. Η θέση ενός σκεπτικιστή, ελάχιστα ευαίσθητου απέναντι στην τέχνη, θα αποπροσανατόλιζε από την ικανότητα να υποδείξεις πράγματα για τον παράδεισο, μια ουτοπία που αν υπήρξε δεν την βίωσε κανένας.
Ο παράδεισος του Ιερού βράχου της Ακρόπολης Αθηνών
Μέσα σε αυτόν τον παράδεισο, τον αναδημιουργημένο, της «Νέας Ισημερίας», ο Γιώργος Πανταζής αναδεικνύει τη Micromeria Acropolitana σαν το κύριο διασωθέν ον του λησμονημένου παραδείσου. Σε έναν τόπο μικρό, μύρια όσα έχει σκηνοθετήσει η φύση. Ένας βράχος γυμνός στην κορυφή του, τα όμβρια ρέουν προς τους πρόποδες σε μικρές χαραδρώδεις ανοιχτές και στροφόσχημες εσοχές για να ποτίσουν τα τόσα όντα φυτά. Ανάμεσά τους η Μικρομέρια, ένα φυτό είκοσι εκατοστών με ένα πολύτιμο ροζ άνθος. Το φυτό πρώτο-καταγράφεται το 1906, χάνεται από προσώπου ιερού βράχου για πολλά χρόνια και αναζωογονείται όποτε η ιστορικότητα ενός βοτανολόγου το ξανά - παρατηρήσει. Καμιά φωνή δεν θρηνεί το χαμό της Μικρομέριας. Καμιά φωνή δεν τραγουδά την επαναφορά της. Και όμως πρόκειται για μια «θεογονία». Θα μπορούσε κάποιος ακραία να θεωρήσει τον αφανισμό και την παρουσία σαν ένα θαύμα επικοινωνιακής ικανότητας για εκείνη την ποιότητα της σιωπής, της έμψυχης ύλης όπου ο επικονιαστικός κύκλος της ζωής του φυτού θα το φέρει για κάποια χρόνια από την απατηλή σπανιότητα στο ευρεθέν, άσωτο φυτό. Η απομάκρυνση αποτελεί ερμητική πρόκληση και η επανεμφάνιση στο θέατρο της χλωρίδας του λόφου της Ακρόπολης αποτελεί πρωτόγνωρη γλώσσα με αναλογίες και μεταστροφές καταστάσεων που ο βοτανολόγος μόνο σαν ποιητής, μόνο σαν ζωγράφος μπορεί να παραστήσει αυτή τη φαντασία που τον ξεπερνά: μια ενδημικότητα, μια μοναδικότητα, μια αορατότητα, μια αναμονή, μια γεωγραφικότητα. Τέτοιο είναι αυτό το φυτό το οποίο φτερά δεν έχει να πετάξει, αλλά από τα μουγκά του πέταλα περιμένεις να τραγουδήσει.
Μια άλλη σκέψη για τη συμπεριφορά της Μικρομέριας θα ήταν αυτή της αυτοθυσίας στα φαινόμενα, στην χρονικότητα. Ένας χερσότοπος τότε Ιερός βράχος, που κάποτε αρνιά τον βοσκούσαν, τώρα τουρίστες τον πατούν, θα έκαναν ποτέ βρώση το φυτό ή χαλί να το πατήσουν; Πού είναι η αυτοθυσία; Υπό κανονικές συνθήκες, ο χρόνος ακυρώνεται σφραγισμένος στη μονιμότητα των μορφών ή στις προβλεπόμενες αλλαγές. Κινήσεις εγγεγραμμένες στο εσωτερικό μιας επαναλαμβανόμενης τάξης μπορούν να σταματήσουν το χρόνο και να τον αναχρονίσουν, να τον αποσυναρμολογήσουν και να τον αφανίσουν προσωρινά, μέσα σε ένα σύστημα μέτρων και ισοδυναμιών. Μπορεί κάτι να αναστηθεί, να επανα - σταθεί; Μπορεί η καταστροφή να είναι ένας τρόπος επανάστασης; Η ύπαρξη, ως ανύπαρκτη, πότε γίνεται αντικείμενο; Πώς μπορεί αυτό το φυτό να δικαιολογήσει την ανυπαρξία και την ύπαρξη του; «Έτσι, ως αντικείμενο της έκστασής του, ο χρόνος ανταποκρίνεται στον εκστατικό πυρετό του εαυτού που πεθαίνει: διότι, παρόμοιος με το χρόνο, ο εαυτός που πεθαίνει είναι καθαρή μεταβολή και ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος έχουν ύπαρξη πραγματική... Ο χρόνος δε σημαίνει παρά τη φυγή των αντικειμένων που έδειχναν αληθινά» (Ζώρζ Μπατάιγ). Στον ανθρώπινο πολιτισμό τα πράγματα υπάρχουν ουσιαστικά όχι για τον εαυτό τους, αλλά για το πένθιμο νόημα που αναδύουν. Οι προετοιμασίες κατατόμησης (βοτανολογικά αρχεία) δεν περικλείουν το θάνατο αλλά προβάλλονται στο θάνατο που μας περικλείει. Η απατηλή ύπαρξη του εαυτού που πεθαίνει ή ακόμα και του χρόνου αν θέλετε, μπορεί να προταθεί ως η αυταπάτη της θυσίας και πρέπει να υποβληθεί στην κρίση των όντων, η ύπαρξη των οποίων φαίνεται ουσιαστική όταν προβάλλεται αντίθετα από μια αυταπάτη που την περικλείει. «Ο θάνατος, λυτρώνοντάς με από έναν κόσμο που με σκοτώνει, εγκλείει όντως τον πραγματικό αυτό κόσμο στο απράγματο ενός εαυτού που πεθαίνει» (Ζώρζ Μπατάιγ). Ίσως ο πιο δυνατός, εντροπικός παράδεισος να είναι αυτός, ο οποίος προτείνει την αναδημιουργία του. Η δυνητικότητα, η εντροπιότητα του εντοπισμού ενός εκκολαπτόμενου σπόρου που ξαναφύτρωσε, στο μοναδικό τόπο που έχει εντοπιστεί, είναι βασικά στοιχεία παρατήρησης του βοτανολόγου ποιητή, του ακούραστου ζωγράφου, για τον ανείδωτο παράδεισο. Η Μικρομέρια χρειάζεται ελάχιστα κυβικά εκατοστά χώματος. Αυτή η ιδιωτικότητα, με την όποια αναδιανεμητική ισορροπία στο χρόνο, είναι μια πρόταση για τον παράδεισο, όπου μας αναγκάζει να περιορίσουμε μέσα σε αυτόν, τόσο μια όμορφη γαλαζοσκότεινη σπηλιά των νυμφών, όσο και την τανύφυλλο ελιά, τα κυπαρίσσια, τις απότομες συκιές, τους αμνούς, αλλά και την λεπτόσχημη Μικρομέρια, που δεν αναζητεί το χώρο αλλά το χρόνο που θα φυτρώσει.
Χάρης Κοντοσφύρης
Εικαστικός - επίκουρος καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παν. Δυτικής Μακεδονίας
Συμμετέχουν με κοινά έργα οι : Χρήστος Σκούρτης , Ηλίας Μπαρκαλής και Χάρης Κοντοσφύρης.
Σχεδιασμός Καταλόγου : Γιάννης Βγότζας
Κείμενα : Θωμάς Ζωγράφος, Γεωργία Δαμιανού και Χάρης Κοντοσφύρης
Μετάφραση κειμένων : Γεωργία Δαμιανού
Επιμέλεια Κειμένων : Βίκυ Σταμούλη
 |
| Συνεργατικό έργο με τον Ηλίας Μπαρκαλής |
Από τις 6 Μαΐου μέχρι και τις 4 Ιουνίου τον Γιώργο Πανταζή στην ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Μικρομέρια, η επιβίωση της θυσίας». Τα έργα που παρουσιάζονται έχουν ως κέντρο και κοινό σημείο τη μικρομέρια, ένα λουλούδι που εμφανίζεται ανά διαστήματα, μόνο στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Λίγα μέτρα από τον τόπο που το γέννησε, ο καλλιτέχνης εξετάζει την εμφάνιση, την εξαφάνιση και την επανεμφάνιση του μοναδικού αυτού φυτού, μόλις 20 εκατοστών, με το μικρό ροζ άνθος, και το εντάσσει στο πλαίσιο της θυσίας και της αναγέννησης της φύσης αλλά και του ίδιου μας του εαυτού. Όπως αναφέρει ο εικαστικός-επίκουρος καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παν. Δυτικής Μακεδονίας (Φλώρινα), Χάρης Κοντοσφύρης, «ίσως ο πιο δυνατός εντροπικός παράδεισος να είναι αυτός ο οποίος προτείνει την αναδημιουργία του. Η δυνητικότητα, η εντροπιότητα του εντοπισμού ενός εκκολαπτόμενου σπόρου που ξαναφύτρωσε, στο μοναδικό τόπο που έχει εντοπιστεί, είναι βασικά στοιχεία παρατήρησης του βοτανολόγου ποιητή, του ακούραστου ζωγράφου, για τον ανείδωτο παράδεισο», ενώ παρατηρεί ότι «ο Γιώργος Πανταζής αναδεικνύει τη Micromeria Acropolitana σαν το κύριο διασωθέν ον του λησμονημένου παραδείσου. Καμιά φωνή δεν θρηνεί το χαμό της Μικρομέριας. Καμιά φωνή δεν τραγουδά την επαναφορά της. Και όμως πρόκειται για μια θεογονία». Η εικαστικός – μουσειολόγος Γεωργία Δαμιανού η οποία συντονίζει την έκθεση τονίζει ότι «ροές λουλουδιών, παρασέρνουν το θεατή μέσα στο χώρο της γκαλερί, που πλέον έχει μεταμορφωθεί με διανυσματικό τρόπο σε ένα ιδιότυπο εικαστικό οικοσύστημα. Ηλιακές πινελιές θρέφουν τα άνθη του Πανταζή, και δημιουργούν ένα κεντρικό φως, σαν παλμό που βάζει τάξη στο χάος, με αποτέλεσμα την άνθιση, την ορατή εκδήλωση του άπλαστου κόσμου , την έκφανση των αόρατων δυνάμεων».
Ο Γιώργος Πανταζής μας προτείνει τους εικαστικούς Χρήστο Σκούρτη, Ηλία Μπαρκαλή και Χάρη Κοντοσφύρη που συμμετέχουν ως φιλοξενούμενοι στην ατομική του έκθεση και καθένας από τους οποίους συνομιλεί, και εν μέρει επεμβαίνει, σε ένα διαφορετικό, κάθε φορά, έργο του. Η δράση αποτελεί μέρος της εικαστικής πλατφόρμας «Μακρύ Όχημα».
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος στην οδό Λεμπέση στο μουσείο της Ακρόπολης φιλοξενεί την παρουσίαση της έκθεσηςφορά, έργο του. Η δράση αποτελεί μέρος της εικαστικής πλατφόρμας «Μακρύ Όχημα».
2016 19 05 Ημερίδα - Διάλεξη με θέμα:«Οι κούκλες στη γέννηση και στη χρήση τους».Ομιλητής θα είναι ο Απόστολος Μαγουλιώτης, καθηγητής των Εικαστικών Τεχνών και του Κουκλοθέατρου στην εκπαίδευση, του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Στα πλαίσια των μαθημάτων: ‘’Διδακτική των Εικαστικών Τεχνών’’ και ‘’Διδακτική Μεθοδολογία-Πρακτική ΆσκησηII’’ και του 3ργαστηρίου Ζωγραφικής του Τμήματος Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών, καθώς και του μαθήματος: ‘‘Οργάνωση Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στην προσχολική Εκπαίδευση’’ του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών, διοργανώνεται την Πέμπτη 19/5/2016 και ώρα 15.00-18.00 στο μεγάλο αμφιθέατρο της Παιδαγωγικής Σχολής,
Οι συμμετέχοντες φοιτητές θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν ποικίλους και πρωτότυπους τρόπους κατασκευής μιας κούκλας (με πολλές τεχνικές και ευτελή υλικά) καθώς και να συνδέσουν την κούκλα με την εκπαιδευτική διαδικασία (τη χρήση της από τον εκπαιδευτικό και τα παιδιά).
Την Παρασκευή, 20/5/2016, και ώρες: 10.00-13.00, θα πραγματοποιηθεί από τον Απόστολο Μαγουλιώτη, Εργαστήρι κατασκευής Κούκλας, στους χώρους της Παιδαγωγικής Σχολής, στο οποίο οι συμμετέχοντες φοιτητές, υπό την καθοδήγησή του, θα δημιουργήσουν τις δικές τους κούκλες (τρία διαφορετικά είδη κούκλας)!!!
Και στις δύο εκδηλώσεις, η συμμετοχή είναι ελεύθερη για όλους τους φοιτητές (όχι μόνο των προαναφερομένων μαθημάτων).
Οι φοιτητές που επιθυμούν να συμμετέχουν στο εργαστήρι κατασκευής κούκλας, θα πρέπει να το δηλώσουν στην κ. Δόξα Κωτσαλίδου (kdoxa@yahoo.gr), μέχρι την Τετάρτη 18/5/2016 και να έχουν μαζί τους κάποια από τα προτεινόμενα υλικά (χαρτιά Α4, μαρκαδόρους, ξυλάκια από σουβλάκι, χαρτόκουτα από παπούτσια, βαμβάκι ή μεταξοβάμβακα (για το γέμισμα της κούκλας), χαρτοταινία, κόλλες, βελόνα και κλωστή, μάλλινες κλωστές (για τα μαλλιά), μια αθλητική κάλτσα (μονόχρωμη) και για τη μεγάλη κούκλα, δύο παιδικά καλσόν (ανοιχτόχρωμα και το μικρότερο νούμερο).
Στα πλαίσια των μαθημάτων: ‘’Διδακτική των Εικαστικών Τεχνών’’ και ‘’Διδακτική Μεθοδολογία-Πρακτική ΆσκησηII’’ και του 3ργαστηρίου Ζωγραφικής του Τμήματος Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών, καθώς και του μαθήματος: ‘‘Οργάνωση Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στην προσχολική Εκπαίδευση’’ του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών, διοργανώνεται την Πέμπτη 19/5/2016 και ώρα 15.00-18.00 στο μεγάλο αμφιθέατρο της Παιδαγωγικής Σχολής,
Οι συμμετέχοντες φοιτητές θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν ποικίλους και πρωτότυπους τρόπους κατασκευής μιας κούκλας (με πολλές τεχνικές και ευτελή υλικά) καθώς και να συνδέσουν την κούκλα με την εκπαιδευτική διαδικασία (τη χρήση της από τον εκπαιδευτικό και τα παιδιά).
Την Παρασκευή, 20/5/2016, και ώρες: 10.00-13.00, θα πραγματοποιηθεί από τον Απόστολο Μαγουλιώτη, Εργαστήρι κατασκευής Κούκλας, στους χώρους της Παιδαγωγικής Σχολής, στο οποίο οι συμμετέχοντες φοιτητές, υπό την καθοδήγησή του, θα δημιουργήσουν τις δικές τους κούκλες (τρία διαφορετικά είδη κούκλας)!!!
Και στις δύο εκδηλώσεις, η συμμετοχή είναι ελεύθερη για όλους τους φοιτητές (όχι μόνο των προαναφερομένων μαθημάτων).
Οι φοιτητές που επιθυμούν να συμμετέχουν στο εργαστήρι κατασκευής κούκλας, θα πρέπει να το δηλώσουν στην κ. Δόξα Κωτσαλίδου (kdoxa@yahoo.gr), μέχρι την Τετάρτη 18/5/2016 και να έχουν μαζί τους κάποια από τα προτεινόμενα υλικά (χαρτιά Α4, μαρκαδόρους, ξυλάκια από σουβλάκι, χαρτόκουτα από παπούτσια, βαμβάκι ή μεταξοβάμβακα (για το γέμισμα της κούκλας), χαρτοταινία, κόλλες, βελόνα και κλωστή, μάλλινες κλωστές (για τα μαλλιά), μια αθλητική κάλτσα (μονόχρωμη) και για τη μεγάλη κούκλα, δύο παιδικά καλσόν (ανοιχτόχρωμα και το μικρότερο νούμερο).
2016 15- 22 05 «ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 1η » Εικαστικό Συμπόσιο και παράλληλες εκδηλώσεις, με τη συμμετοχή 10 καλλιτεχνών μεταξύ αυτών ο Χάρης Κοντοσφύρης
Ο «Τεχνοχώρος», ο μοναδικός ιδιωτικός χώρος τέχνης στα Ιωάννινα, τα τελευταία 8 χρόνια, δημιούργησε μια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στο κοινό και τους καλλιτέχνες, μέσα από μόνιμες και περιοδικές εκθέσεις τέχνης.
Η σχέση αυτή επιχειρείται να εδραιωθεί και διευρυνθεί, με τη διοργάνωση του Εικαστικού Συμποσίου από 15 έως 22 Μαΐου 2016 στο Ξενοδοχείο Μπάγια -Κήπους Ζαγορίου.
Στο συμπόσιο, που αποτελεί στην πραγματικότητα ένα οργανωμένο εργαστήριο θεωρητικής και δημιουργικής αναζήτησης, δίνεται η δυνατότητα ανάπτυξης διαδραστικών σχέσεων με το κοινό, που θα έχει την ευκαιρία να το προσεγγίσει κυρίως το τελευταίο τριήμερο.
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Τσορτανίδης Ανδρέας, Καραμήτας Θανάσης, Κοντοσφύρης Χάρης, Κυριάκου Νικόλας, Μαβίδης Γιάννης, Σάβιτς Βλαντιμίρ, Τσακίρης Γιώργος, Βαφειάδης Βασίλης, Ζαχαριάδης Σώτος, Χαμιδιελή Φωτεινή.
Η συνάντηση των καλλιτεχνών έρχεται σε συνέχεια της ομαδικής έκθεσης «5 +1 εικαστικές συνομιλίες» που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 στα Ιωάννινα.
Το Πρόγραμμα του Εικαστικού Συμποσίου περιλαμβάνει:
- 10 έως 28 Μαΐου. Ομαδική έκθεση των καλλιτεχνών στον Τεχνοχώρο.
Εγκαίνια έκθεσης την Τρίτη 17 Μαΐου στις 8 μ.μ.
- Ανοικτό Συμπόσιο Εικαστικής Δημιουργίας στο Ξενοδοχείο Μπάγια -Κήπους Ζαγορίου από 15 έως 22 Μαΐου.
- Παρασκευή 20 Μαΐου στο χώρο του Ξενοδοχείου Μπάγια. Γνωριμία με τους καλλιτέχνες σε συνδυασμό με συζήτηση και βραδιά γαστρονομικών απολαύσεων.
- Κυριακή 22 Μαΐου στο πολιτιστικό πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής» . Κλείσιμο του συμποσίου και παρουσίαση των έργων που δημιουργήθηκαν με αφορμή τον τόπο(Ιωάννινα) και την καλλιτεχνική αφορμή και έμπνευση που αυτός προκάλεσε στους δημιουργούς.
2016 19.05-18.06 Εικαστική έκθεση «Stuff+» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, ΑθήναΤην έκθεση επιμελείται η ιστορικός τέχνης Λουΐζα Καραπιδάκη. Μεταξύ άλλων συμμετέχει και ο Χάρης Κοντοσφύρης
Η επιμελήτρια της έκθεσης Λουΐζα Καραπιδάκη σημειώνει: «…Συλλαμβάνοντας τα παθήματα της ύλης και των υλικών, οι εικαστικοί επαναπροσδιορίζουν αισθητικά τα ασήμαντα αποτυπώματα της καθημερινής φθοράς και μετατρέπουν σε τέχνη τις απεικονίσεις των συσσωρευμένων αλλοιώσεων. Αποσπασματικά τμήματα καθημερινών εικόνων (δρόμων, κτηρίων, αντικειμένων, τοίχων, πεζοδρομίων, βιτρινών κ.α) που είναι ανεπαίσθητα ορατά ή περνούν εντελώς απαρατήρητα, εντοπίζονται, καταγράφονται και μετατρέπονται σε μη αναγνωρίσιμες εικονιστικές αναφορές με εντελώς διαφορετικά εικαστικά μέσα (François L’Hotel, Μιχάλης Κατζουράκης, Paweł Warchoł). Τα έργα αποκτούν μια νέα αισθητική ταυτότητα και συνδιαλέγονται με έργα άλλων καλλιτεχνών, οι οποίοι είτε χειρίζονται αμιγώς διάφορες ύλες (μαλλί, λαδομπογιά, κλωστές) διαμορφώνοντας τις εικόνες τους μέσα από τις συστηματικές μετασχηματίσεις αυτών των επιλεγμένων υλών (Αφροδίτη Λίτη, Ελένη Τζάτζαλος, Εοζέν Αγκοπιάν, Γιώργος Γιώτσας, Πάνος Φαμέλης, Χάρης Κοντοσφύρης) είτε χρησιμοποιούν τις ύλες αυτούσιες ως εκφραστικό μέσο δίδοντας περισσή έμφαση στην υλικότητά των έργων τους (Pavlos, Joseph Beuys). Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα διεθνές εως και καθολικο λεξιλόγιο δημιουργίας γύρω από την ύλη».François L’HotelΜιχάλης Κατζουράκης
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Εοζέν Αγκοπιάν, Γιώργος Γιώτσας, Μιχάλης Κατζουράκης, Χάρης Κοντοσφύρης, Αφροδίτη Λίτη, Ελένη Τζάτζαλος, Πάνος Φαμέλης, Joseph Beuys, François L’Hotel, Pavlos (Dionyssopoulos), Paweł Warchoł.
2016 24 04 7ο Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών του Λόγου - Κοζάνη. Performer:Ευπραξία Γεώργαρου,Γιώργος Καραμανίδης , Καληάνθη Βογδοπούλου, Νάνσυ Παπαδοπούλου
Ώρα 11.00π.μ.-3.00μ.μ. Α`Στάδιο: Το πρώτο στάδιο ξεκινά με τη δημιουργία μιας site-specific εγκατάστασης στην Αποθήκη του Παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού Κοζάνης με τη συμμετοχή των φοιτητών της Καλών Τεχνών της Φλώρινας. Πρόκειται για μια πειραματική απόπειρα δημιουργίας μιας εικαστικής εγκατάστηασης προκειμένου να φιλοξενήσει μία αφηγηματική περφόμανς.
Εικαστικών Τεχνών της Φλώρινας που εξελίσσεται μέσα από δύο στάδια.
Ώρα 7.00μ.μ. Β`Στάδιο: Το δεύτερο στάδιο αφορά την αφήγηση μικρών αυτοβιογραφικών κειμένων από τη Μαρία Σόφτση εντός της εγκατάστασης. Οι θεατές θα συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία με κείμενα που θα τα απαγγείλουν οι ίδιοι σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο. Ο σκοπός της συμμετοχής του κοινού είναι να εμπλακεί τόσο σαν ακροατής-μάρτυρας όσο και ως αφηγητής-μάρτυρας μιας εξομολόγησης.
Το συντονισμό για τους περφόρμερ που διέδρασαν στα κειμενα της Μαρία Σόφτση που υποστηρίχτηκαν από αφηγητές είχε η Ευπραξία Γεώργαρου (Προπτυχιακή καλλιτέχνης ΣΚΦ) Συμμετείχαν ενεργά :Ευπραξία Γεώργαρου,Γιώργος Καραμανίδης , Καληάνθη Βογδοπούλου, Νάνσυ Παπαδοπούλου (Προπτυχιακοί καλλιτέχνες ΣΚΦ) στις αποθήκες του σιδηροδρομικού σταθμού ΚοζάνηςΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016 «Εξομολογήσεις μιας μάνας», μια αφηγηματική περφόρμανς
2016 03.05... Χάρης Κοντοσφύρης: Μπάτε σκύλοι στο μαγιώ! Εικαστική έκθεση για την κυνοφιλία Καφε Μαγιώ Φλώρινα
Μπάτε σκύλοι στο μαγιώ!
Μια αστεία εκφορά για την κυνοφιλία
Πέντε γλυπτοί σκύλοι του Χάρη Κοντοσφύρη στη Στοά Σπυράκη 11-12 στη Φλώρινα από τις 3 Μαΐου 2016
Μπάτε σκύλοι στις κούπες των τσαγιών και μην αφήσετε κανένα να πιει! Πέντε σκύλοι χορτασμένοι, μια ζωή ρέμπελοι μέσα σε χάδια και παιχνίδια, βάλανε καινούργια ρούχα και με τη γιορτινή τους φορεσιά βγήκαν να πάνε βόλτα, στήνοντας έναν χορό στου παράδεισου την πόρτα. Πέντε ανυπόμονοι φίλοι σας περιμένουν να πιείτε παρέα τσάι, να γαβγίσετε την γειτονιά και να μυρίσετε την αποκοτιά.
Η ιστορίες των σκύλων δεν έχουν τέλος, φλυαρία και σκουντήματα,μέσα σε μια ατμόσφαιρα ζητιανιάς ενός κοκάλου Η έκθεση πέντε γλυπτών του Χάρη Κοντοσφύρη, στη Στοά Σπυράκη στη Φλώρινα, ανάμεσα σε ένα διάκοσμο αντικειμένων φορτισμένων με την πιο ποπ αισθητική, εξετάζει την κυνοφιλία σαν σχέση προσδιορισμού των καιρών μας . Η κυνοφιλία σαν ένδειξη συναισθηματικής στέρησης είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Συχνά η κυναγωγία προτείνεται σαν χειρισμός αδύναμων προσωπικοτήτων ή κι ακόμη σαν μια επαγωγική πράξη ασημαντότητας. Ο σκύλος, συναισθηματικός εισβολέας δέσμευσης, λειτουργεί για ένα σχετικό οικογενειακό ή κοινοτικό μοντέλο συμβίωσης και επανένταξης ανθρώπων. Ο εργάτης σκύλος που είναι φύλακας επόπτης, αναπτύσσει το άγρυπνο μάτι, τις δυσλειτουργικές αισθήσεις, ενισχύοντας τον αδάμαστο άνθρωπο και εξημερωτή του. Μια κοινωνία κύνων είναι μια αγέλη σκύλων, είναι ο αρχαίος λύκος, η άγρια ζωή που χάθηκε, είναι το "εδώ να είναι" του ανθρώπου που " εκεί δεν είναι"!2016 22.04 Διάλεξη και εικαστικό εργαστήριο απο τον εικαστικό φωτογράφο Νίκο Ευαγγελόπουλο Το "3ργαστήριο Ζωγραφικής του ΤΕΕΤ της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας /ΠΔΜ", μαζί με το Παιδαγωγικό τμήμα Νηπιαγωγών / ΠΔΜ, την Λέσχηπολιτισμού Φλώρινας και τον Δήμο Φλώρινας, σας προσκαλούν να συμμετέχετε σε μια χαοτική προσέγγιση / διάλεξη με τον Ν.Ευαγγελόπουλο, οπτικό καλλιτέχνη και λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Paris 8(Univ. de Paris 8 Vincennes / St-Denis), στο τμήμα Arts Plastiques(πλαστικές τέχνες), σε μια παρουσίαση – αναζήτηση, του θραύσματος, του ίχνους και του ορίου, σε έναν «περίπλου», όπου η γραμμή, το ταξίδι, η μεταφορά, μπερδεύονται σε επιφάνειες με σημεία, δομές και κώδικες,δημιουργώντας χώρους.
Και πως άραγε μπορούμε να ιχνογραφήσουμε, να εικονοποιήσουμε, να ανιχνεύσουμε, να ακούσουμε, δηλαδή να χαρτογραφήσουμε αυτούς τους χώρους;Εικαστική εγκατάσταση Parasites και αποτελέσματα από το workshop με τον Νίκο Ευαγγελόπουλο στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας
Φωτισμένη χρονικά οικία σε πείραμα. Οικεία. Εισβολείς. Θορυβώδεις παρεμβολές, τραύματα καταμερισμένα.
Πατώματα τρίζουν σε λίγα βήματα και σε πολλά, καλώδια μπλεγμένα πλίνθινα.
Εισέρχεσαι. Οι νόμοι του σύμπαντος βιάζονται. Σήμερα στοιχεία, χθες στοιχειά.
Ακούσματα γήινων υλικών αναμειγμένα με ήχους τεχνολογίας. Προχωράς. Βλέμμα σε πλήθος πληροφορίες.
Αισθήσεις διαπασών. Ξεσκαρτάρισμα εγκεφάλου από αυθόρμητους ήχους. Αντανακλαστικά πανέτοιμα. Και συνεχίζεις να προχωράς.
Τοπία στα τοπία, μεταμορφώσεις στις παραμορφώσεις, αόρατα στα ορατά. Όρια σε καταστολή, κατεστραμμένες παραστάσεις. Κουτί καθοδηγεί από χαμηλά προς ψηλά ως κρυφό μονοπάτι. Κρυφό. Μονοπάτι. Παράσιτο.
Εισέρχεσαι. Οι νόμοι του σύμπαντος βιάζονται. Σήμερα στοιχεία, χθες στοιχειά.
Ακούσματα γήινων υλικών αναμειγμένα με ήχους τεχνολογίας. Προχωράς. Βλέμμα σε πλήθος πληροφορίες.
Αισθήσεις διαπασών. Ξεσκαρτάρισμα εγκεφάλου από αυθόρμητους ήχους. Αντανακλαστικά πανέτοιμα. Και συνεχίζεις να προχωράς.
Τοπία στα τοπία, μεταμορφώσεις στις παραμορφώσεις, αόρατα στα ορατά. Όρια σε καταστολή, κατεστραμμένες παραστάσεις. Κουτί καθοδηγεί από χαμηλά προς ψηλά ως κρυφό μονοπάτι. Κρυφό. Μονοπάτι. Παράσιτο.
Εισέρχεσαι. Οι νόμοι του σύμπαντος βιάζονται. Σήμερα στοιχεία, χθες στοιχειά.
Ακούσματα γήινων υλικών αναμειγμένα με ήχους τεχνολογίας. Προχωράς. Βλέμμα σε πλήθος πληροφορίες.
Αισθήσεις διαπασών. Ξεσκαρτάρισμα εγκεφάλου από αυθόρμητους ήχους. Αντανακλαστικά πανέτοιμα. Και συνεχίζεις να προχωράς.
Τοπία στα τοπία, μεταμορφώσεις στις παραμορφώσεις, αόρατα στα ορατά. Όρια σε καταστολή, κατεστραμμένες παραστάσεις. Κουτί καθοδηγεί από χαμηλά προς ψηλά ως κρυφό μονοπάτι. Κρυφό. Μονοπάτι. Παράσιτο.
Παρασκευή 22/4/16, ώρα 20:30 στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας Μ.Αλεξάνδρου-Ι.Καραβίτη 2 (πάνω από το Διεθνές).
Νίκος Ευαγγελόπουλος / Workshop-installation
Εικαστική έκθεση
Συμμετέχουν οι: Αλεξίου Γεώργιος, Βασιλείου Βασιλική, Βγόντζας Ιωάννης, Γιαννίτση Κατερίνα, Γιοβάνογλου Αναστασία, Δημητροπούλου Θεόκλη-Αγγελική, Ευαγγελίου-Ραχιώτη Αριάδνη, Ευαγγελόπουλος Νίκος, Καλομενίδου Χριστίνα, Κλημεντίδης Κοσμάς, Κοντοσφύρης Χάρης, Μαντζιώρη Αγάπη, Μαργαρίτης Χάρης, Μπλιούμης Θανάσης, Μπουρνάς Κυριάκος, Παπαϊωάννου Κώστας, Πουλιάση Ειρήνη, Προσμίτη Εύη, Ροδοβίτης Ιωάννης, Ρόμπολας Αγησίλαος, Ρόμπολας Ιωάννης, Χατζηχρήστου Ολυμπία
Δείκτες: 280 συμμετέχοντες στην διάλεξη/ 22 συμμετέχοντες στο εντατικό εργαστήριο / 120 ώρες εργασίας / 12 ημέρες / πατάρι Λέσχης Πολιτισμού / Εύξεινος Λέσχη Φλώρινας / Δήμος Φλώρινας
2016 21.04 Προφορική αφήγηση και εικαστική δράση: Ένα μολύβι πολλές προβολές, σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης τη Σχολή Καλών Τεχνών και το Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Φλώρινα
Το 7ο Φεστιβάλ αφήγησης και τεχνών του λόγου ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης διοργανώσε προφορική αφήγηση λαϊκών παραμυθιών ανθολογημένων από τον Γιώργο Ιωάννου και σκηνικό αναλόγιο μύθων ανθολογημένων από τον Χόρχε Λούις Μπόρχες ενώ φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών και του Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Φλώρινα, αποτύπωσαν στο χαρτί τις εντυπώσεις τους.
Η διαδικασία της εικαστικής δημιουργίας σε ζωντανό χρόνο θα προβλήθηκε πολυμεσικά στην οθόνη για να μπορεί το κοινό να παρακολουθήσει την πολυπρόσωπη και πολυεπίπεδη διαδικασία δημιουργίας.
Μια προσπάθεια εξερεύνησης των αυτόματων γραφών που ανασύρονται όταν οι εικόνες των μύθων και των παραμυθιών εισέρχονται στο υποσυνείδητο των ανθρώπων που κρατούν ένα μολύβι και προσπαθούν να εικονοποιήσουν τα αισθητηριακά ερεθίσματα αφηγηματικών και φωνητικών μοτίβων
Αφηγήθηκαν : η Ελένη Δημοπούλου και ο Στέλιος Πελασγός
Το 7ο Φεστιβάλ αφήγησης και τεχνών του λόγου έγινε στο μεγάλο αμφιθέατρο Παιδαγωγικής σχολής 13.30 μμ. την Πέμπτη 21 / 4 / 16
Συμμετείχαν και φοιτητές του Τμήματος Δημιουργικής Γραφής του Τμήματος Νηπιαγωγών με την εποπτεία των Δόξα Κωτσαλίδου , Τριαντάφυλλος Κοτόπουλος και Νίκος Φωτόπουλος .
Το φεστιβάλ παρακολούθησαν περίπου 70 άτομα.
2016 21.03-15.04 Periapsis project H πρώτη Concept art έκθεση στην Ελλάδα
“Καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἰσχυρὸν καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, περιβεβλημένον νεφέλην, καὶ ἡ ἶρις ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς στύλοι πυρός”
Άποκάλυψη του Ιωάννη 10:1
Άποκάλυψη του Ιωάννη 10:1
Το CASK_up επιστρέφει την φετινή Άνοιξη παρουσιάζοντας σε συνεργασία με την CASK και το Τμήμα Εικαστικών Και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Φλώρινας τοPeriapsis project.
Έχοντας σαν φιλοσοφία και μέλημα την προσφορά πεδίου δράσης για τους νέους δημιουργούς, στο οποίο μπορούν να αναπτύξουν τις ιδέες τους και να τις παρουσιάσουν, η γκαλερί συμμετέχει ενεργά στην σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία τη στιγμήτης γέννησης της.
Το project periapsis μετά από μια αλληλουχία παρουσιάσεων της ερευνητικής του εξέλιξης, ολοκληρώνει το χρονολόγιο της αφήγηση αποκαλυπτικών γεγονότων στην Cask gallery στην Λάρισα. Στην συνεργασία με την Cask gallery η Περίαψη ως κοσμικό φαινόμενο διαβάζεται εικαστικά με πληρότητα τόσοχωρικής όσο και ηλεκτρονικής αφήγησης.Το project periapsis ως ωμός αλληγορικός σχολιασμός, πραγματεύεται την ανάγκη της ανθρώπινης φύσης να εξωραΐζει το άγνωστο και την φέρνει σε σύγκρουση με το μεταφυσικό. Βασισμένο στο Concept – σενάριο για την Αγγελική Πτώση του Κυριάκου Μπουρνά, η ομάδα του project χτίζει ένα κόσμο αποκαλυπτικής δυστροπίας στην τροχιά μιας τέτοιας πτώσης και συντελεί στην οπτικοποίηση αυτής της αφήγησης. Καλεί το θεατή να προβληματιστεί με το τι στάση θα κρατούσε απέναντι σε ένα ανεξήγητο γεγονός. Δεν πρόκειται για μία έκθεση αλλά για μια οπτική παραγωγή προοριζόμενη για τον κόσμο του θεάματος.
Τόσο ο κινηματογράφος , το κινούμενο σχέδιο, τα video game και τα κόμικςακολουθούν στην παραγωγή τους, μια σειρά από στάδια που σε αυτά σχεδιάζονται και ανασκευάζονται όλα τα στοιχειά του σεναρίου. Η ομάδα του project αποκαλύπτοντας ανοιχτά τα στάδια τα οποία χτίζει, πειραματιζόμενοι πάνω στην εικονοποίηση αφηγηματικών ερεθισμάτων του σεναρίου του Κ. Μπουρνά, ενεργοποιεί ταυτόχρονα μια διανοητική πρόκληση στον θεατή ότι η ανθρωπινή φύση δεν συνειδητοποιεί την συμπαντική της θέση.
Η συνέργεια της ομάδας έχει αποκλειστικό αντικείμενο την θεματολογία της περίαψις και έτσι συντελείτε ένα ενιαίο αποτέλεσμα σε εξέλιξη. Έχοντας ως μέσο αφήγησης μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας εφαρμοσμένη πάνω στον ρεαλιστικό κόσμο του μέλλοντος , και αντλώντας από οποιαδήποτε πηγή (θρησκευτική, φιλοσοφική, πολιτική, δικονομική) όσο και από εκείνες τις επιστήμες που έχουν αντικείμενο τις ανθρώπινες πράξεις, το project έρχεται να μας προτείνει ένα διαφορετικό είδος τέχνης: Μας βάζει στον κόσμο μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης βιομηχανίας, των παιχνιδιών και του κινηματογράφου, της Concept art.
Η συνέργεια της ομάδας έχει αποκλειστικό αντικείμενο την θεματολογία της περίαψις και έτσι συντελείτε ένα ενιαίο αποτέλεσμα σε εξέλιξη. Έχοντας ως μέσο αφήγησης μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας εφαρμοσμένη πάνω στον ρεαλιστικό κόσμο του μέλλοντος , και αντλώντας από οποιαδήποτε πηγή (θρησκευτική, φιλοσοφική, πολιτική, δικονομική) όσο και από εκείνες τις επιστήμες που έχουν αντικείμενο τις ανθρώπινες πράξεις, το project έρχεται να μας προτείνει ένα διαφορετικό είδος τέχνης: Μας βάζει στον κόσμο μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης βιομηχανίας, των παιχνιδιών και του κινηματογράφου, της Concept art.
Το project periapsis μετά από μια αλληλουχία παρουσιάσεων της ερευνητικής του εξέλιξης, ολοκληρώνει το χρονολόγιο της αφήγηση αποκαλυπτικών γεγονότων στην Cask gallery στην Λάρισα. Στην συνεργασία με την Cask gallery η Περίαψη ως κοσμικό φαινόμενο διαβάζεται εικαστικά με πληρότητα τόσο χωρικής όσο και ηλεκτρονικής αφήγησης. Το project periapsis ως ωμός αλληγορικός σχολιασμός, πραγματεύεται την ανάγκη της ανθρώπινης φύσης να εξωραΐζει το άγνωστο και την φέρνει σε σύγκρουση με το μεταφυσικό. Βασισμένο στο Concept – σενάριο για την Αγγελική Πτώση του Κυριάκου Μπουρνά, η ομάδα του project χτίζει ένα κόσμο αποκαλυπτικής δυστροπίας στην τροχιά μιας τέτοιας πτώσης και συντελεί στην οπτικοποίηση αυτής της αφήγησης. Καλεί το θεατή να προβληματιστεί με το τι στάση θα κρατούσε απέναντι σε ένα ανεξήγητο γεγονός. Δεν πρόκειται για μία έκθεση αλλά για μια οπτική παραγωγή προοριζόμενη για τον κόσμο του θεάματος. Τόσο ο κινηματογράφος ,το κινούμενο σχέδιο, τα video game και τα κόμικς ακολουθούν στην παραγωγή τους , μια σειρά από στάδια που σε αυτά σχεδιάζονται και ανασκευάζονται όλα τα στοιχειά του σεναρίου. Η ομάδα του project αποκαλύπτοντας ανοιχτά τα στάδια τα οποία χτίζει, πειραματιζόμενοι πάνω στην εικονοποίηση αφηγηματικών ερεθισμάτων του σεναρίου του Κ. Μπουρνά, ενεργοποιεί ταυτόχρονα μια διανοητική πρόκληση στον θεατή ότι η ανθρωπινή φύση δεν συνειδητοποιεί την συμπαντική της θέση. Η συνέργεια της ομάδας έχει αποκλειστικό αντικείμενο την θεματολογία της περίαψις και έτσι συντελείτε ένα ενιαίο αποτέλεσμα σε εξέλιξη. Έχοντας ως μέσο αφήγησης μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας εφαρμοσμένη πάνω στον ρεαλιστικό κόσμο του μέλλοντος , και αντλώντας από οποιαδήποτε πηγή (θρησκευτική, φιλοσοφική, πολιτική, δικονομική) όσο και από εκείνες τις επιστήμες που έχουν αντικείμενο τις ανθρώπινες πράξεις,το
project έρχεται να μας προτείνει ένα διαφορετικό είδος τέχνης : Μας βάζει στον κόσμο μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης βιομηχανίας, των παιχνιδιών και του κινηματογράφου, της Concept art
Το Periapsis project αποτελείται απο: Richard Anderson, Βασίλης Αγγελόπουλος,ΔημοσθένηςΑβραμίδης,Γιάννης Βγόντζας, Πάρης Ιωάννου,Χάρης Κοντοσφύρης,Φοίβος Κρανιωτάκης,Κυριάκος Μπουρνάς,Θανάσης Μπλιούμης,Φώτης Μπάλας,Ειρήνη Πουλιάση,Αγησίλαος Ρόμπολας,Γιάννης Ρόμπολας, Χρήστος Σκούρτης, Κώστας Σκεντερίδης.
Επιστημονική επιμέλεια:Χάρης Κοντοσφύρης,Θωμάς Ζωγράφος
Υποστήριξη έκθεσης: Άννα Μαρία Σαμαρά, Γεωργία Δαμιανού, Γαβριήλ Φτελκόπουλος,Νικολέτα Τσαντίκη,Φλώροι Εικαστικοί,Μακρύ Όχημα
Δημιουργία Σεναρίου/concept:Κυριάκος Μπουρνάς
Οργάνωση/Διεύθυνση:Ειρήνη Πουλιάση
Γραφιστική επιμέλεια:Γιάννης Βγόντζας
Συγγραφή κειμένων:Φοίβος Κρανιωτάκης
Guest: Ραφαήλ Καστερούδης
project έρχεται να μας προτείνει ένα διαφορετικό είδος τέχνης : Μας βάζει στον κόσμο μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης βιομηχανίας, των παιχνιδιών και του κινηματογράφου, της Concept art
Το Periapsis project αποτελείται απο: Richard Anderson, Βασίλης Αγγελόπουλος,ΔημοσθένηςΑβραμίδης,Γιάννης Βγόντζας, Πάρης Ιωάννου,Χάρης Κοντοσφύρης,Φοίβος Κρανιωτάκης,Κυριάκος Μπουρνάς,Θανάσης Μπλιούμης,Φώτης Μπάλας,Ειρήνη Πουλιάση,Αγησίλαος Ρόμπολας,Γιάννης Ρόμπολας, Χρήστος Σκούρτης, Κώστας Σκεντερίδης.
Επιστημονική επιμέλεια:Χάρης Κοντοσφύρης,Θωμάς Ζωγράφος
Υποστήριξη έκθεσης: Άννα Μαρία Σαμαρά, Γεωργία Δαμιανού, Γαβριήλ Φτελκόπουλος,Νικολέτα Τσαντίκη,Φλώροι Εικαστικοί,Μακρύ Όχημα
Δημιουργία Σεναρίου/concept:Κυριάκος Μπουρνάς
Οργάνωση/Διεύθυνση:Ειρήνη Πουλιάση
Γραφιστική επιμέλεια:Γιάννης Βγόντζας
Συγγραφή κειμένων:Φοίβος Κρανιωτάκης
Guest: Ραφαήλ Καστερούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου