Ξυπνίζω.

Ανδρεοσόπουλος Δ., λάδι σε καμβά, 2013

Αγαπώ το σκοτάδι, την σκιά, την νύχτα.

Το μαύρο κάθε φορά που απλώνει το δέρμα του, το κεντημένο από αιθέρα, καταφέρνει να σφυρίζει τις πιο γλυκές μελωδίες στη καρδιά σου. Όταν όλοι κοιμούνται, όταν όλοι ξεκουράζονται, όταν το φως και ο θόρυβος δίνουν τη θέση τους σε μια μουγκή κατανόηση και δροσερή ζεστασιά. Το φεγγάρι μπορεί να καταλάβει περισσότερα από όσα ο ήλιος μπορεί να δει. Δεν υπάρχει πιο άνετο και σπιτικό μέρος από τη νύχτα. Από το μαύρο.

Πρέπει να κρυφτώ, η αυγή δεν συγχωρεί...