Η εστίαση στη γενίκευση

 Το αντιφατικό του τίτλου προσβλέπει σε μια μη φανερή συνήθεια του αγχώδη, καθώς και του επικριτικού ανθρώπου. Το συνειδησιακό οπτικό πεδίο είναι συχνά θολό τόσο, όσο είναι και η αλήθεια γενική και υποκειμενική. Η εστίαση στη μία όψη των πραγμάτων δημιουργεί ένα καθηλωτικό λογισμό, ο οποίος όμως τρέφεται συχνά από μια συμπεριφορά γενίκευσης.

 Οι επικρίσεις ως επί των πλείστων χαρακτηρίζονται από επιφανειακότητα και ως φαινόμενα δεν τεκμηριώνουν, απλά προβάλουν ένα και μοναδικό ανιχνευμένο σημείο. Η προσκόλληση σε αυτό το σημείο το τροφοδοτεί και κάθε φορά που αναπαράγεται γίνεται μια προσπάθεια διασφάλισής του. Η παραδοχή της αδυναμίας του πορίσματος καλύπτεται πίσω από ένα πέπλο, σχηματισμένο από την επαναλαμβανόμενη μορφή. Έτσι επισκιάζει οτιδήποτε άλλο υπάρχει, το οποίο στη συνέχεια θα ονομάσουμε ως «βάθος».

   Η ανίχνευση της ουσίας προϋποθέτει τη διάσχιση ενός πλέγματος από λογικά σφάλματα και έπειτα την ακολουθία ενδείξεων μέχρι να εντοπιστεί μια πιο γνήσια, όσο γίνεται, μορφή. Μια αλληλουχία από συναντήσεις ή συγκρούσεις, καταστάσεων και σκέψεων, στο εξωτερικό ή στο έσω του κόσμου μας, είναι αυτό που συγκροτεί πυρήνες ζωής, συχνά μπλοκαρισμένους όμως. Η δομή που διέπει ένα πυρήνα έχει χαρακτήρα πολυμορφικό και όχι μονομερή. Η διάκριση του αιτίου και του αποτελέσματος είναι καθοριστική, αφού υπάρχει η τάση της αντίστροφης επαγωγής, ένα ακόμη λογικό σφάλμα, ή η δυσκολία αποστασιοποίησης από το αποτέλεσμα. Η αιτία γίνεται διακριτή όταν βρει κανείς το ρυθμό της αλληλεπίδρασης των στοιχείων, όποια κι αν είναι αυτά και μπορεί να εναλλάσσεται παλμικά όταν οι ρυθμοί συμπλέκονται.

 Ο αγχώδης τύπος αυτοκαταστρέφεται επειδή δε γνωρίζει τη δομή της σκέψης, που πλέκεται τόσο θαυμαστά, ώστε θα μπορούσε να εκμαιεύσει ποικίλα έργα και ιδέες, όμως ως εκ τούτου επιστρέφει στο άτομο, ως πηγή σύγχυσης. Η φορά και η ροή των συνδέσεων επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, με ένα εστιασμένο σημείο να αναπαράγεται και να σχηματίζει το γενικευμένο πεδίο. Το άγχος επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα σημεία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το επιφανειακό μοτίβο όχι μόνο είναι κυρίαρχο αλλά και μοναδικό. Η λήθη βρίσκει εστία μέσα σε μια άδικη αξιολόγηση, των συναισθημάτων προς το τοπίο του νου. Η ανασύνταξη της κατάστασης είναι δυνατή μέσα από την ακολουθία της μορφής.

Μαρία Τασούλα, 11ο εξάμηνο