Δεν μιλάω για τον Άνθρωπο. Δεν μιλάω για τη Τέχνη. Δεν μιλάω για Τίποτα.

Η τεχνολογία και ο θετικισμός, που προσφέρουν ανάλογα, την ευκολία σε πράξη και τίποτα περισσότερο από κενές περιγραφές, καθημερινά απομονώνουν και εκφυλίζουν την έννοια της ύπαρξης (με όποια μορφή μπορεί να είχε ως τώρα).
Που βρίσκεται η πραγματική καλλιέργεια στην εποχή μου? Ποιος προωθεί το πνεύμα και τον νου?Που έχει πήξει η Γνώση και που στέρεψε η δίψα για αυτήν? Σε τι αηδιαστικά χαντάκια θα πρέπει να χώσω το πέος μου για να ψάξω? Η Τέχνη κάποτε το έκανε, ικανότερα και από κάθε θρησκεία ή φιλοσοφία. Μα έσβησε και η μπογιά της. Λολ, η "μπογιά" της.

Η επιτάχυνση μιας αστραφτερής, ψυχρά ψυχρής και συνολικής ανθρωπιστικής κατεδάφισης, σε κάθε επίπεδο ορισμού του "Ανθρώπου", σαν το θόρυβο της τηλεόρασης ξύνει το δέρμα της καρδιάς σας. Κάποτε έλεγα "ας παλέψουμε", ή σκεφτόμουν "δεν είναι ακριβώς έτσι, θα το αλλάξουμε", μα πλέον μέσα μου μόνο μια άρνηση βαθιά και όλο οντότητα. Μια και μοναδική. Μια διαχρονική και απόλυτα στοχευμένη, Άρνηση. Αυτή που σαν γενναίος λιποτάκτης μπορείς να προσεγγίσεις μοναχά. Μα όσο την αντικρίζεις και φαίνεται να βρίσκεται δίπλα σου, ταυτόχρονα εκείνη μοιάζει σαν γλυκιά, σκοτεινή και θερμά ψυχρή ουτοπία.

Δεν Γαμιόμαστε καλύτερα? Όσο μπορούμε δηλαδή. Ξενέρωσα με την ρηχή και ψευδή ποιότητα της απόχρωσης σας.