Ανεξάρτητα από ερμηνείες, γιατί έχουν αναφερθεί πολλές και από πολλούς, στον μύθο αυτόν,
βλέπουμε τον άνθρωπο να παλεύει ενάντια της δύναμης του θανάτου, προσπαθώντας να τον εξουδετερώσει.
Το κατορθώνει, μόνο όσο ο θάνατος κρατιέται μέσα σε δεσμά.
Όταν ελευθερώνεται, παρασύρει τον Σίσυφο στα σκοτεινά βάθη και στην ατέλειωτη επανάληψη.
Ο Σ ίσυφος ζει, όσο o θάνατος μένει δέσμιος. Όταν οι δεσμοί χαλάσουν.. λυθούν..η καταστροφική δύναμη που ελευθερώνεται μπορεί να εκφρασθεί τόσο σαν επίθεση εναντίον των δεσμών που συντηρούν τις συνδέσεις με τον εξωτερικό κόσμο αλλά και σαν αυτοκαταστροφή και εσωτερική αποδόμηση. Όταν ο θάνατος βρεθεί έξω από δεσμά, ο Σίσυφος μένει στον Άδη δεμένος με μια πέτρα.
Ο μύθος μιλάει για τη δύναμη που έχουν τα δεσμά και για τα αποτελέσματα της αποδέσμευσης…για κινήσεις επανάληψης του ταυτόσημου που συμμαχούν με τον θάνατο.
Μιλάει όμως και για το απροσδόκητο, το απρόοπτο, το μοναδικό τηςπροσδοκίας, των ελπίδων και της επιθυμίας του ανθρώπου να κρατήσει σε απρόσμενη εκκρεμότητα το πεπρωμένο του θανάτου του, όπως ακριβώς έκανε ο Σίσυφος.
( Απόσπασμα από το βιβλίο της Άννας Ποταμιάνου… “Mονοπάτια Θανάτου, Στίξεις και Αντιστίξεις” εκδόσεις Ίκαρος ψυχαναλυτική σειρά )
β. απόψεις μεγάλων διανοητών…
(πάνω στο μαρτύριο του Σίσυφου και πάνω στην ελπίδα του ανθρώπου όπως αναβλύζει μέσα από τον μύθο)
Το μαρτύριο του Σισύφου, όπως γράφει ο Α. Καμύ γίνεται πιό τραγικό γιατί "ο ήρωας είχε συνείδηση του μαρτυρίου του"... που "στηρίζεται στην ελπίδα ότι μπορεί να τα καταφέρει την επόμενη φορά" αλλά κάθε φορά αναβιώνει τον πόνο της ματαίωσης..."... "Αλλά ο αγώνας για την κατάκτηση της κορυφής συνεχίζει ο Α. Καμύ, μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου.. αναφερόμενος στην κατάκτηση του ιδανικού.
Όταν όμως η αναζήτηση της ευχαρίστησης από την επιτυχία, μας γίνει έμμονη προσδοκία και αναμονή... τότε γεννιέται μέσα μας η απογοήτευση και το μαρτύριο του Σισύφου γίνεται και δικό μας. Καλή η ελπίδα.. αλλά δεν φτάνει από μόνη της να μας οδηγήσει στην ευτυχία.. δεν είναι τυχαίο ότι ήταν και το τελευταίο κακό πού έμεινε στον πάτο του βάζου της Πανδώρας...
ως το μεγαλύτερο κακό, χαρακτήρισε την ελπίδα ο Νίτσε..
“όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και τα κακά που είχε κλείσει εκεί ο Δίας ξέφυγαν στον κόσμο των ανθρώπων, έμεινε μόνο, χωρίς να το ξέρει κανείς, ένα έσχατο κακό: η ελπίδα. Από τότε ο άνθρωπος κάνει το λάθος να θεωρεί το κουτί και το περιεχόμενό του, την ελπίδα, σαν τυχερό σεντούκι. Ξεχνάμε όμως την επιθυμία του Δία ο άνθρωπος να συνεχίσει να βασανίζεται. Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό γιατί παρατείνει το βάσανο.” «Νίτσε» “ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο”
http://anagertos.blogspot.gr/2011/02/blog-post_22.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου