Στο κείμενό του «Νοσταλγία για τα ερείπια» (Grey Room 23, 2006) ο Andreas Huyssen επιχειρεί να συνδέσει τις αμφίσημες έννοιες του ερειπίου, της νοσταλγίας και της αυθεντικότητας, αποκαθιστώντας τη χαμένη και παρεξηγημένη τους αίγλη. Έτσι, αφού επισημαίνει τη στοχαστική και κριτική πλευρά αυτών των εννοιών, εντοπίζει την έλλειψη αυθεντικών ερειπίων στον 21ο αιώνα και ταυτόχρονα αποφαίνεται πως «όλη η παράδοση της μοντερνιστικής σκέψης, που φτάνει μέχρι και τον μεταμοντερνισμό, έχει επισκιαστεί από μία καταστροφική φαντασία και ένα φαντασιακό των ερειπίων, το οποίο έχει συνοδεύσει τη φορά της νεωτερικότητας από τον 18ο αιώνα». Σύμφωνα με τον Huyssen, η εμμονική ανάμειξη χώρων και χρόνων στα χαρακτικά του Giovanni Battista Piranesi, είναι ικανή να μας προσφέρει μια εναλλακτική θεώρηση της νεωτερικότητας και μπορεί να μας διδάξει πολλά για τις ελλείψεις του σήμερα και τα μελλοντικά οράματα του αύριο.
Στην ατομική σου έκθεση Heavy Make-Up, το αρχιτεκτονικό ερείπιο και η στοχαστική νοσταλγία φαίνεται πως κατέχουν μία περίοπτη θέση. Ξεκινώντας από το τελευταίο έργο, με τίτλο We Will Fall (2008-2010), το οποίο χρονολογικά προηγείται των άλλων (εκτός κι αν παρακολουθούμε μια έκθεση με αφετηρία το τέλος της, με ό,τι συνεπάγεται αυτή η λανθάνουσα αναστροφή), θα ήθελα να σου ζητήσω να σκιαγραφήσεις το δικό σου φαντασιακό των ερειπίων σε σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα σημεία των καιρών. Ειρήσθω εν παρόδω, το πολύτοξο οικοδόμημα που δεσπόζει στο We Will Fall παραπέμπει, μεταξύ άλλων, στην Έπαυλη Αδριανού, όπως δραματικά την αποδίδει ο Piranesi σε ένα χαρακτικό του (Hadrian’s Villa, Vedute di Roma, 1768). Από την άλλη, το συγκεκριμένο γλυπτό αποπνέει την αίσθηση της αιωνιότητας, του επικού και ερωτικά τραγικού: θα μπορούσε να είναι η γενική άποψη ενός μνημείου ή το φουτουριστικό σκηνικό μιας παράστασης αρχαίου δράματος. Αλήθεια, σε ποια εποχή και πολιτισμό αναφέρεται, τι ακριβώς περιγράφει; Μήπως, όπως το ανάκτορο του Ρωμαίου αυτοκράτορα, φτιάχτηκε για να συγκεντρώσει όλες τις «προσφιλείς αναμνήσεις» σου;
Στην ατομική σου έκθεση Heavy Make-Up, το αρχιτεκτονικό ερείπιο και η στοχαστική νοσταλγία φαίνεται πως κατέχουν μία περίοπτη θέση. Ξεκινώντας από το τελευταίο έργο, με τίτλο We Will Fall (2008-2010), το οποίο χρονολογικά προηγείται των άλλων (εκτός κι αν παρακολουθούμε μια έκθεση με αφετηρία το τέλος της, με ό,τι συνεπάγεται αυτή η λανθάνουσα αναστροφή), θα ήθελα να σου ζητήσω να σκιαγραφήσεις το δικό σου φαντασιακό των ερειπίων σε σχέση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα σημεία των καιρών. Ειρήσθω εν παρόδω, το πολύτοξο οικοδόμημα που δεσπόζει στο We Will Fall παραπέμπει, μεταξύ άλλων, στην Έπαυλη Αδριανού, όπως δραματικά την αποδίδει ο Piranesi σε ένα χαρακτικό του (Hadrian’s Villa, Vedute di Roma, 1768). Από την άλλη, το συγκεκριμένο γλυπτό αποπνέει την αίσθηση της αιωνιότητας, του επικού και ερωτικά τραγικού: θα μπορούσε να είναι η γενική άποψη ενός μνημείου ή το φουτουριστικό σκηνικό μιας παράστασης αρχαίου δράματος. Αλήθεια, σε ποια εποχή και πολιτισμό αναφέρεται, τι ακριβώς περιγράφει; Μήπως, όπως το ανάκτορο του Ρωμαίου αυτοκράτορα, φτιάχτηκε για να συγκεντρώσει όλες τις «προσφιλείς αναμνήσεις» σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου