Η πατάτα ή γεώμηλο ή “Solanum tuberosum”, απλή, ταπεινή τροφή της φτωχολογιάς αλλα και της υψηλής μαγειρικής γέννησε στην Ελλάδα την πρώτη “μικρή επανάσταση”κόντρα σε όσους ήθελαν να αισχροκερδούν σε βάρος των καλλιεργητών και σε βάρος του κόσμου που αδειάζει τις τσέπες του για να προμηθευτεί ένα βασικό τρόφιμο επιβίωσης. Αυτή η εμπειρία αποτέλεσε ένα μάθημα επιννόησης, συλλογικότητας , εθελοντισμού και κοινωνικής συσπείρωσης για να λυθούν προβλήματα. Μια μικρή ενδεικτική μονάδα αυτοδιαχείρησης της τύχης του κάθε ανθρώπου.
Η πατάτα γίνεται λοιπόν, ο φετεινός πρωταγωνιστής της ομάδας δράσης Εν Φλω στην έκθεση “Solanum tuberosum” που παρουσιάζεται στο CAMP από την 1η έως τις 23 Δεκεμβρίου 2012. Απο δώ ξεκινά ένας μακρύς χορός απο ιδέες, ερμηνείες, εμπνευμένες εφαρμογές, καλλιέργειες και εκτυπώσεις που η ομάδα προτείνει με μια δόση ποίησης αλλα και σαρκασμού.
ομαδα δρασεις: ΕΝ-ΦΛΩ
Η ομάδα EN ΦΛΩ βγήκε στο δρόμο και προσφέρει ελεύθερα την τέχνη της εδώ και δυο χρόνια περίπου. Τρεις διδάσκοντες του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας η Δήμητρα Σιατερλή, ο Χάρης Κοντοσφύρης και ο Θεόδωρος Ζυρπιάδης συντονίζονται στην αρχή με δέκα φοιτητές του τμήματος, που αργότερα έγιναν τριάντα και αυτή την στιγμή οι ΕΝ ΦΛΩ έχουν δυναμικό περίπου ογδόντα μέλη. Η ομάδα ΕΝ ΦΛΩ φιλοξενεί έργο που ο Γιώργος Τσακίρης (bioart) δημιούργησε για την έκθεση Solanum Tuberosum.
http://floroieikastikoi.blogspot.gr/2012/12/blog-post_1.html
Έχετε μιλήσει για την αξιοπρέπεια ως άρνηση και δημιουργία. Στην Ελλάδα, που οι άνθρωποι είναι οργισμένοι, πώς μπορεί η οργή να γίνει δημιουργική για το χτίσιμο μιας διαφορετικής κοινωνίας;
Οι φλόγες στην Αθήνα είναι ένας φάρος ελπίδας που λάμπει σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να το καταλάβετε αυτό. Αν έρθει μια μέρα που το μεγάλο ελληνικό «όχι» στα μέτρα λιτότητας σιωπήσει, μια κατάθλιψη θα πέσει στον πλανήτη. Η οργή είναι το κεντρικό, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, πρέπει να υπερχειλίσει στη δημιουργία κάτι άλλου. Όπως καταλαβαίνω, αυτό ήδη συμβαίνει. Το πάρκο Ναυαρίνου είναι για μένα το μεγάλο σύμβολο μιας όμορφης δημιουργίας, που ξεπηδάει μέσα από την οργή, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα, όπως οι κοινοτικοί κήποι, οι αγορές που φέρνουν τους παραγωγούς απευθείας κοντά στους καταναλωτές, τα εργαστήρια που λειτουργούν σε συνεταιριστική βάση, η μετατροπή ενός εγκαταλειμμένου εργοστάσιου στην Κέρκυρα σε αγροκολλεκτίβα (σημ: πρόκειται για την κατάληψη Ελαία), η δημιουργία των συνελεύσεων γειτονιάς. Δεν είναι αρκετό, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να πορευτούμε.
Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας αναπτύσσονται πολλά κινήματα πολιτικής ανυπακοής (άρνηση πληρωμής στα διόδια, στα μέσα μεταφοράς, στα χαράτσια των ακινήτων, κ.λπ.), ενώ δεκάδες πολύμορφες συλλογικότητες μετουσιώνουν τη γλώσσα της εξέγερσης σε κοινωνική αλληλεγγύη. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν κομμάτια ενός κόσμου μετά και πέρα από τον καπιταλισμό;
Ναι. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που αναθέτει τον κόσμο σε μια δυναμική που κανείς δεν ελέγχει: τη δυναμική των κερδών. Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας για τον κόσμο. Στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο καπιταλισμός έχει διακηρύξει δυνατά ότι πρόκειται για μια καταστροφή, μια αποτυχία. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε κάτι άλλο.
Οι φλόγες στην Αθήνα είναι ένας φάρος ελπίδας που λάμπει σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να το καταλάβετε αυτό. Αν έρθει μια μέρα που το μεγάλο ελληνικό «όχι» στα μέτρα λιτότητας σιωπήσει, μια κατάθλιψη θα πέσει στον πλανήτη. Η οργή είναι το κεντρικό, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, πρέπει να υπερχειλίσει στη δημιουργία κάτι άλλου. Όπως καταλαβαίνω, αυτό ήδη συμβαίνει. Το πάρκο Ναυαρίνου είναι για μένα το μεγάλο σύμβολο μιας όμορφης δημιουργίας, που ξεπηδάει μέσα από την οργή, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα, όπως οι κοινοτικοί κήποι, οι αγορές που φέρνουν τους παραγωγούς απευθείας κοντά στους καταναλωτές, τα εργαστήρια που λειτουργούν σε συνεταιριστική βάση, η μετατροπή ενός εγκαταλειμμένου εργοστάσιου στην Κέρκυρα σε αγροκολλεκτίβα (σημ: πρόκειται για την κατάληψη Ελαία), η δημιουργία των συνελεύσεων γειτονιάς. Δεν είναι αρκετό, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να πορευτούμε.
Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας αναπτύσσονται πολλά κινήματα πολιτικής ανυπακοής (άρνηση πληρωμής στα διόδια, στα μέσα μεταφοράς, στα χαράτσια των ακινήτων, κ.λπ.), ενώ δεκάδες πολύμορφες συλλογικότητες μετουσιώνουν τη γλώσσα της εξέγερσης σε κοινωνική αλληλεγγύη. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν κομμάτια ενός κόσμου μετά και πέρα από τον καπιταλισμό;
Ναι. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που αναθέτει τον κόσμο σε μια δυναμική που κανείς δεν ελέγχει: τη δυναμική των κερδών. Η ανυπακοή είναι το πρώτο βήμα για την ανάκτηση του κόσμου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη μας για τον κόσμο. Στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο καπιταλισμός έχει διακηρύξει δυνατά ότι πρόκειται για μια καταστροφή, μια αποτυχία. Είναι καιρός να δημιουργήσουμε κάτι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου