''ΧΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΚΗΛΙΔΕΣ''

Μια εικόνα. Ενας ελάχιστος πόνος. Προσπάθησα να τον εντείνω. Ενιωσα ανεπαρκής. Ηταν απλά ένα "τσίμπημα" με μιά βελόνα. Δεν ήταν "κραυγή". Εθισμός. Το κόκκινο είναι χρώμα. Το κόκκινο δεν είναι αίμα. Είναι χρωματική κηλίδα πάνω σε ένα άσπρο χαρτί. Στέκει και συνθετικά. Στα πλάισια πάντα ένος εικαστικού γίγνεσθαι. Η κηλίδα γίνεται ποτάμι κι εμείς εμβαπτιζόμαστε σ΄αυτό για "αναδόμηση" χωρίς αιδώ. Δε μας ενοχλεί η μυρωδιά του. Είναι τόσο "φρέσκο"... Δε μας αγγίζει η εικόνα από τα άψυχα κορμιά. Θεατές απαθείς. Ενα κουτάκι Coca-cola, ένα τσιγάρο, μια πλαστικοποιημένη τροφή και το έργο παίζει σε πολλαπλή επανάληψη. Αλλωστε η επανάληψη είναι η καλύτερη "μάθηση".

Ελένη

Ανοιχτά Εργαστήρια

! Ανοιχτά Εργαστήρια ! 

Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του 3ικαστικού 3ργαστηρίου ζωγραφικής θα πραγματοποιηθούν επισκέψεις σε ορισμένα από τα 25 εικαστικά εργαστήρια που βρίσκονται στην περιοχή της Φλώρινας. Σκοπός είναι να γνωρίσουμε τους ντόπιους καλλιτέχνες και να μας γνωρίσουν και αυτοί, δεδομένου ότι η Σχολή Καλών Τεχνών δεν πρέπει να είναι αποστασιοποιημένη από την πόλη που την φιλοξενεί, αλλά να αλληλεπιδρά μαζί της.

 Την Παρασκευή 1η Απριλίου, το απόγευμα, θα πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας επίσκεψη στα εξής τρία εργαστήρια:
Θωμά Ζωγράφου,
Φίλιππου Καλαμάρα και
Αντώνη Μπαλάκα.
 Όσοι ενδιαφέρεστε ραντεβού στις 18:30 στο περίπτερο, στον κύκλο, από όπου θα ξεκινήσουμε.

  Πληροφορίες στα τηλέφωνα: Νατάσσα: 6970883004 και Δήμητρα: 6972388090

Kseniya Simonova

ΜΠΑΛΤΙΣ

BALTHUS

Μπαλτίς
Ο Λεπταίσθητος Κλασικιστής που τον λάτρεψαν οι Πρωτοπόροι


«Είναι ένας καλλιτέχνης, για τον οποίο κανένας δεν ξέρει τίποτε στ’ αλήθεια», φρόντισε να πει ο ίδιος για τον εαυτό του, στο γέρμα της ζωής του, οχυρωμένος πίσω από ένα περίκομψο και αινιγματικό μειδίαμα που απλωνόταν από τα χείλη στο βλέμμα. Ξέρουμε πάντως στα σίγουρα ότι υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς ζωγράφους του 20ού αιώνα, ότι η αίγλη του δεν έχει σβήσει καθόλου, ότι ενέπνευσε ποιητές, εικαστικούς, σκηνοθέτες, και μουσικούς, ότι κατόρθωσε το σχεδόν ακατόρθωτο, ήτοι εμμένοντας σ’ έναν ηδύ κλασικισμό συνεπήρε πολλούς πρωθιερείς της αδιάλλακτης πρωτοπορίας, ότι ακολουθώντας το πεπρωμένο τόσων και τόσων καλλιτεχνών και διανοουμένων παρέμεινε κοσμοπολίτης άπατρις. Πολωνός, πρωσικής καταγωγής, γεννημένος στο Παρίσι, που έγινε το κέντρο των δραστηριοτήτων του, έγινε παγκοσμίως διάσημος μέσω της Νέας Υόρκης, ενώ έζησε στη Ρώμη, και έδρασε στην Ελβετία, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή, πλήρης ημερών. Έζησε μια ζωή σαν μυθιστόρημα, ευτύχησε να έχει φίλους καλούς, που εμπράκτως στήριξαν το καλλιτεχνικό του όραμα, του δόθηκαν ο έρωτας και η αγάπη, έπαιξε πολύ με τη μυθοπλασία σκιάζοντας, με χρωματιστές όμως και χαριτωμένες σκιές, τα αληθινά γεγονότα του βίου του. Μια κάπως μακάβρια, ωστόσο κωμική κατά βάση, απόρροια της τάσης του να μπλέκει τον μύθο με την πραγματικότητα, είναι και η σκιώδης εμφάνισή του ως εξάδελφος του κατά συρροήν δολοφόνου Χάνιμπαλ Λέκτερ στο τρίτο μυθιστόρημα της σειράς του Τόμας Χάρις.
Ο Μπαλτάσαρ Κλοσόφσκι, γνωστός τοις πάσι ως Μπαλτίς, είδε το πρώτο φως στην Πόλη του Φωτός, πριν από έναν αιώνα, στις 29 Φεβρουαρίου του 1908. Το ότι γεννήθηκε τέτοια μέρα, ενός δίσεκτου έτους, σήμαινε απ’ τη μια να γιορτάζει ανά τέσσερα χρόνια τα γενέθλιά του, κάτι οχληρό για ένα παιδί, από την άλλη όμως ήταν ένα γεγονός που, όπως τον διαβεβαίωνε ο μείζων ποιητής και πρώτος μέντοράς του, ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, του πρόσφερε πρόσβαση «σε ένα βασίλειο ανεξάρτητο από τις αλλαγές που υφίστανται οι άλλοι άνθρωποι». Τα παιδικά του χρόνια, όπως και όλη την υπόλοιπη μακρά ζωή του, τα πέρασε μες στα λυτρωτικά νάματα της ζωγραφικής, της φιλοσοφίας, και της ποίησης, μιας και ο αδελφός του ήταν ο φημισμένος φιλόσοφος Πιερ Κλοσόφσκι, πατέρας του, ο Έριχ Κλοσόφσκι, ήταν διαπρεπής ιστορικός τέχνης, ενώ η μητέρα του, η Ελισάβετ Δωροθέα Σπίρο, ήταν άκρως φιλότεχνη, αλλά και ζωγράφος που εξέθετε με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Μπαλαντίν, και περιστοιχιζόταν από έναν κύκλο διακόνων της Ερατώς, ανάμεσα στους οποίους ο Ρίλκε, ο Ζαν Κοκτώ, και ο Αντρέ Ζιντ. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιους εκ των βιογράφων του Μπαλτίς, ήταν ελληνικής καταγωγής, ενώ άλλοι εντοπίζουν τις ρίζες της στους Εβραίους Σεφαραδίτες. Ούτως ή άλλως, οι περιστάσεις ανάγκασαν την οικογένεια σε περιπλανώμενη ζωή. Έφυγαν από την Πολωνία και εγκαταστάθηκα στο Παρίσι για πολιτικούς λόγους. Με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο Βερολίνο, θεωρούμενοι εχθροί από τους Συμμάχους. Το διαζύγιο των γονιών του ώθησε την Μπαλαντίν, και τον μικρό Μπαλτάσαρ, σε μιαν ακόμα μετεγκατάσταση, αυτή τη φορά στην Ελβετία, στα 1917.
Μόλις στα δεκατρία του χρόνια, ο Μπαλτίς, ευτύχησε να δει τυπωμένα έργα του. Επρόκειτο για ένα περίκομψο τομίδιο με τίτλο «Mitsou», το οποίο περιλάμβανε 40 σχέδια με μελάνι που αφηγούνταν τα δεινά μιας μοναχικής προεφηβικής ηλικίας, και, απολύτως τιμητικά, ένα γαλλικό κείμενο που συνέθεσε ο Ρίλκε. Ο οποίος άλλωστε φρόντιζε να συστήσει το παιδί-θαύμα σε εξέχουσες προσωπικότητες της παρισινής πνευματικής αφρόκρεμας, να του αφιερώσει το ποίημα «Νάρκισσος», στα 1925, και να χρηματοδοτήσει γενναιόδωρα, το 1926, έναν ολόκληρο χρόνο διαμονής στην Ιταλία όπου ο Μπαλτίς γνώρισε από κοντά το έργο των μεγάλων μετρ της ιταλικής ζωγραφικής. Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι, ο ταλαντούχος νεαρός συνδέθηκε φιλικά με ποιητές όπως ο Πολ Ελιάρ, συγγραφείς όπως ο Αντρέ Μαρλό, θεατρανθρώπους όπως η Μαντλέν Ρενό και ο Ζαν-Λουί Μπαρό, εικαστικούς όπως ο Ζορζ Μπρακ και ο Αλμπέρτο Τζακομέτι. Επηρεαζόταν και επηρέαζε. Εμπνεόταν και ενέπνεε, ήδη από την πρώτη του νιότη. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο πληθωρικός Ζαν Κοκτώ άντλησε στιγμές των «Τρομερών Παιδιών», του θεατρικού του έργου που σημείωσε τεράστια επιτυχία, από όσα ζούσε επισκεπτόμενος το σπίτι του Μπαλτίς.
Ανήσυχος πάντα, ταξιδεύει στο Μαρόκο, όπου ζει δύο χρόνια και φιλοτεχνεί πολλά από τα πιο γνωστά του έργα. Επιμένει σε ένα είδος κλασικισμού, μορφολογικά, μπολιάζοντας εντούτοις τα προϊόντα της φαντασίας του με γριφώδεις υπαινιγμούς και με έναν ανατρεπτικό αισθησιασμό, κάτι που προσδίδει μιαν εξαιρετική διαχρονικότητα στα δημιουργήματά του. Άλλωστε αγαπημένος του συνθέτης ήταν ο Μότσαρτ, ενώ δεν έπαψε να περιδιαβάζει στα τοπία της Έμιλι Μπροντέ και του Λούις Κάρολ, απεικονίζοντας εν συνεχεία τον ανησυχητικό ερωτισμό των μικρών κοριτσιών. Στο εργαστήριό του, στην πανέμορφη μικρή πλατεία Φιρστενμπέργκ, στρέφοντας τα νώτα στον ηθικισμό και κλείνοντας τα ώτα απέναντι στις σειρήνες της αβανγκάρντ που, καλώς, έκανε θραύση εκείνη την εποχή, ο Μπαλτίς ζωγραφίζει λίαν λεπταίσθητες λάγνες «λολίτες» σε σκηνικά που θυμίζουν εξαίσιες μελωδίες της κλασικής μουσικής.
Και εγένετο σκάνδαλο! Στα 1934, ο Μπαλτίς κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στην Galerie Pierre, στο Παρίσι. Ανάμεσα στα έργα του θα είναι ο «Δρόμος», η «Αλίκη μες στον καθρέφτη», και το «Μάθημα Κιθάρας». Το τελευταίο εικονίζει ένα ημίγυμνο κοριτσάκι, στην αγκαλιά μιας γυμνόστηθης δασκάλας, με την κιθάρα ριγμένη στο δάπεδο, και ένα πιάνο στο φόντο. Ο πίνακας θεωρήθηκε πορνογραφικός και, επιπροσθέτως, βλάσφημος καθόσον ορισμένοι θρησκόληπτοι «ανακάλυψαν» αναφορές στην Πιετά της Αβινιόν, ένα εξόχως ευλαβές έργο ανωνύμου του 15ου αιώνα, το οποίο φυλάσσεται στο Λούβρο. Ο Μπαλτίς αρνήθηκε εντόνως ότι είχε κατά νου το εν λόγω έργο όταν ζωγράφιζε το «Μάθημα Κιθάρας», επέμεινε ότι είναι πιστός καθολικός, αν και, πάντα καλός παίκτης του διφορούμενου, ενώ φρόντισε να διακηρύξει ότι δεν καταλαβαίνει γιατί του προσάπτουν ότι είναι πορνογράφος, ότι η διαφήμιση είναι πορνογραφία, αν πράγματι φιλοτέχνησε έναν πορνογραφικό πίνακα αυτός είναι ίσως το «Μάθημα Κιθάρας». Όπως και να ’χει, το σκληρό αποτέλεσμα ήταν ότι η πρώτη έκθεση του Μπαλτίς στο Παρίσι έμελλε να είναι και η τελευταία για κάμποσα χρόνια, για μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου!
Στα 1937, ο Μπαλτίς θα παντρευτεί την Αντουανέτ ντε Βατβίλ, γόνο αριστοκρατικής οικογένειας της Βέρνης. Θα κάνουν δύο παιδιά, τον Θαδαίο και το Στανίσλαο. Στα 1938, μέσω της γκαλερί του Πιερ Ματίς, γιου του διάσημου ζωγράφου, στη Νέα Υόρκη, ο Μπαλτίς θα κερδίσει την παγκόσμια φήμη. Αποτελεί ένα είδος ειρωνείας το ότι ο λεπταίσθητος καλλιτέχνης καθιερώθηκε διεθνώς μέσα από εκθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανάμεσα στις οποίες και αυτή στο ΜΟΜΑ, στο περίφημο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, ενώ ο ίδιος δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Αμερική, παραμένοντας προσηλωμένος στην Ευρώπη. Μετά τη γερμανική εισβολή, στα 1940, η εξορία θα είναι και πάλι η μοίρα του, και η Ελβετία θα είναι το καταφύγιό του. Ο Αντρέ Μαρλό και ο Αλμπέρτο Τζακομέτι θα είναι οι πιστότεροι από τους πολλούς εξέχοντες φίλους του, στη χορεία των οποίων θα προστεθούν ο Πάμπλο Πικάσο και ο Ζακ Λακάν, ο οποίος μάλιστα εξελίχθηκε σε φανατικό συλλέκτη έργων του Μπαλτίς.
Στη δεκαετία του 1950, θα έχει την ευκαιρία να σχεδιάσει τα σκηνικά για την όπερα «Cosi fan tutte», του αγαπημένου του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και να ολοκληρώσει ορισμένα από τα πιο φιλόδοξα αριστουργήματά του, όπως το La Chambre, στα1952, και το Le Passage du Commerce Saint-André, στα1954, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 1960, θα εγκατασταθεί στην Ιταλία, ως διευθυντής της Γαλλικής Ακαδημίας της Ρώμης, όπου και θα συνδεθεί φιλικά με τον πληθωρικό σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι. Επίσης, θα παντρευτεί, στα 1967, την Γιαπωνέζα καλλονή Σετσούκο Ιντέτα, κατά τριάντα πέντε χρόνια νεότερή του, με την οποία θα αποκτήσει έναν γιο, τον Φούμιο, ο οποίος όμως θα αποβιώσει χτυπημένος από ασθένεια μόλις δύο χρόνια μετά τη γέννησή του, και μία θυγατέρα, την Χαρούμι.
Θα αποσυρθεί στην Ελβετία, όπου θα συνεχίσει να ζωγραφίζει, μάλλον με βραδείς ρυθμούς, πάντα τελειοθήρας και λάτρης της λεπτομέρειας, ενώ θα επιτρέψει στον επίσης φίλο του, τον φημισμένο Ανρί Καρτιέ-Μπρεσόν, να τον φωτογραφίσει, γηραιό μα μειλίχιο και ευτυχισμένο, στα 1999. Δύο χρόνια μετά, στις 18 Φεβρουαρίου του 2001, ο Μπαλτίς θ’ αφήσει την τελευταία του πνοή. Αξίζει να θυμόμαστε, εκτός από το πλούσιο έργο του, αυτές τις μελωδίες των χρωμάτων που μας χάρισε, και το ότι ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που εν ζωή είδε πίνακές του στο Λούβρο, όταν ο Πικάσο δώρισε στο μουσείο την ιδιωτική του συλλογή που περιείχε και δημιουργίες του Μπαλτίς, και ότι στην τελευταία του κατοικία δεν τον συνόδευσαν μονάχα κρατικοί άρχοντες, ξακουστοί γηραιοί συνάδελφοί του, και εκατοντάδες άγνωστοι θαυμαστές του, αλλά και αστέρες της ροκ μουσικής, με δεσπόζοντα τον Μπόνο των U2.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Δαβίδ

  

   Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, επιστρέφει στην Ιταλία, μετά απο 2 χρόνια παραμονής του στην Αμερική...

ΛΗΔΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καφενειακά μιλώντας, δεν μου πολυαρέσουν οι περφόρμανς. Οι περισσότερες απ’ όσες έχω παρακολουθήσει τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια, μου φαίνονται σαν φιλότιμη σπατάλη ναρκισσισμού, δεν πεταλουδίζουν το στομάχι μου, αφήνουν ασθενή επίγευση… Συγχέονται τα είδη, οι τέχνες, οι προθέσεις και τα αποτελέσματα, οι φόρμες, με θεμιτή ελαφρότητα, με γνήσια απόγνωση ίσως, αλλά σπανίως φτάνει ώς εμένα, τον θεατή, η βαθιά φωνή, η δόνηση, η στιγμιαία πυράκτωση, η κοινωνία και η ενσυναίσθηση. Ετσι.

Η δυσπιστία μου, εμμονή ίσως, απέναντι στις περφόρμανς (επιτελέσεις; παραστάσεις;) των εικαστικών καλλιτεχνών έχει τις ρίζες της μάλλον στην αναπόφευκτη σύγκριση με τη θεατρική δράση: εκεί, πολύ συχνά νιώθω το προαναφερθέν πεταλούδισμα, την αισθητηριακή συμμετοχή, την υποβολή και τη συγκίνηση. Παρόμοια στάση μού προκαλούν, αραιότερα είναι η αλήθεια, οι φιλόδοξες εγκαταστάσεις· κι εδώ, υλικά μέσα και εκφράσεις δανεισμένες από το θέατρο, τη σκηνογραφία, την αρχιτεκτονική, επιχειρούν να αποσπάσουν τη συγκίνηση και τη συμμετοχή, χωρίς συχνά να καταφέρνουν κάτι περισσότερο από περιγραφή εννοιών και δευτερογενή μεταφορά εντυπώσεων: τρίτον από της αληθείας…

Αναγνωρίζω πόσο μακρά και σοβαρή είναι η φιλολογία για την αποϋλοποίηση του έργου τέχνης, για την υπέρβαση της αφήγησης και της αναπαράστασης, η φιλολογία για την υπεροχή της έννοιας και της χειρονομίας, ακόμη και της πρόθεσης, έναντι του υλικού και τελειωμένου έργου, της έμμορφης εικόνας τέλος πάντων. Ωστόσο, καθώς ο μεσσιανισμός της πρωτοπορίας βρίσκεται εκτός της ιστορικής του σύμφρασης πια, κοντά έναν αιώνα μετά το dada και τη ρωσική πρωτοπορία, αυτό που βλέπουμε στον 21ο αιώνα μοιάζει περισσότερο με έναν εντυπωσιοθηρικό φορμαλισμό, παρά με τα εικονοκλαστικά αιτήματα των ντανταϊστών για υπέρβαση της τέχνης. Πολλές από τις σημερινές εγκαταστάσεις, περφόρμανς και αποϋλοποιημένες επεμβάσεις μυρίζουν ακαδημαϊκή φορμόλη σαν τον καρχαρία του Ντάμιεν Χιρστ, μυρίζουν ταμπλόιντ σαν το εκσπερματωμένο σλίπινγκ μπαγκ της Τρέισι Εμιν.

Δεν θέλω να γενικεύσω. Αλλωστε, οι δικές μου απορίες ή εμμονές μπορεί να οφείλονται στη μεσογειακή μου εικονοφιλία, στη γοήτευσή μου από την πληθωρική εικονοποιία της ποπ και της λαϊκής τέχνης. Ούτε παραγνωρίζω την ανάγκη του καλλιτέχνη, την αναζήτησή του, για το Gesamtkunstwerk, το καθολικό έργο, το Εργο, το Αγιο Δισκοπότηρο του ρομαντισμού. Στον ρομαντισμό είμαστε βουτηγμένοι.

Γυρνάω τη φόδρα της εμμονής απ’ την ανάποδη. Ειδικεύω:

Σε ό,τι ημιτελώς περιέγραψα παραπάνω προσθέτω μια παράμετρο που τη θεωρώ θεμελιώδη και ανατρεπτική των στερεοτύπων και σφόδρα συγκινητική, όπου και όσο υπάρχει. Μιλώ για τη σωματικότητα, την υλικότητα, τον ερωτισμό και τη μαγεία, την τελετουργία. Οπου εκπέμπονται τέτοια στοιχεία, σε περφόρμανς, σε εγκαταστάσεις, σε επεμβάσεις, όπως και να τις λένε, κλίνω το γόνυ και τείνω ους και οφθαλμό.

Είχα την τύχη να αντικρίσω τέτοια έργα–συμβάντα, που ανασυστήνουν τις πιο αρχαϊκές και βαθιές λειτουργίες της τέχνης, που μυούν και συνεγείρουν. Κι είχα την τύχη, άπαξ, να συμμετέχω σωματικά σε μια τέτοια περφόρμανς προ πενταετίας, σε μια καμπή της κριτικής μου σκέψης. Η πρωτοπόρος Ελληνίδα εικαστική περφόμερ Λήδα Παπακωνσταντίνου με προσκάλεσε σε μια εκδραμάτιση (acting out) για δύο: εγώ θα μιλούσα για την τέχνη ως κοινωνία, ως μέθεξη (:η καμπή μου), κι αυτή θα αγκάλιαζε ομιλητή και κοινό με χρυσοκλωστή, θα μας έραβε και θα μας ένωνε – κι όλα εκκινούσαν από τη σιωπή και κατέληγαν στη σιωπή.

Εκείνη τη βραδιά, στις Νέες Μορφές, διάβηκα ένα όριο· κάρφωσα τον τεχνοκριτικό εαυτό μου στον τοίχο, σαν έργο προς κρίσιν, ίδρωσα μες στο τελετουργικό κοστούμι, ένιωσα γυμνός και νήπιος ενώπιον του ακροατηρίου και ενώπιον της περφόμερ που έδενε κι έλυνε τα μάγια. Ας πούμε: ενηλικιώθηκα. Μάλλον διαυγάστηκα: ό,τι βρισκόταν κουβάρι μέσα μου, ξεδιάλυνε και ξετυλίχτηκε προς νέες κατευθύνσεις, για να ξαναμπλεχτεί. Ενα χρόνο αργότερα, σημείωνα: «…Ξαφνικά βρέθηκα στα βαθιά, στα άπατα· από το κείμενο, στη χειρονομία· από την κρίση, στην αυτοέκθεση· από την παρατήρηση, στην εμπάθεια· από το βλέμμα, στην ενσυναίσθηση…»

«Το μήλον της Εριδος», της Λήδας, μου αποκάλυψε έργω τη σωματικότητα που απαιτεί η περφόρμανς, που απαιτεί η τέχνη: την ταπείνωση και την εξύψωση, την καρδιά ξεγυμνωμένη.

Ένα βλέμμα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12.11.2006

i

1 Votes

Λήδα Παπακωνσταντίνου

Αυτή την Τρίτη έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε στις διαλέξεις του Τμήματος μας τη Λήδα Παπακωνσταντίνου, την πιο σημαντική ελληνίδα καλλιτέχνη της performance art.

 Τρίτη 29.03.2011, 13.30, Τ.Ε.Ε.Τ. - Στο αμφιθέατρο του παιδαγωγικού

H Λήδα Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στον Αμπελώνα Λάρισας, το 1945. Σπούδασε γραφικές τέχνες στη Σχολή Δοξιάδη, ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (προκαταρκτικό) και Fine Arts στο Maidstone School of Arts, Kent University, Αγγλία. Tο 1989 εκπροσώπησε την Ελλάδα με γλυπτά της στην Biennale International de Sao Paolo. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στις Σπέτσες. Aπό τις ατομικές της έκθέσεις και δράσεις ξεχωρίζουν οι: «The Greek Performance», performance στο Bloomsbury Theatre, Λονδίνο το 1970, «Υγρό Δάσος», γλυπτική στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα το 1992, «Η Τοστιέρα του Genet», εγκατάσταση στο Σπίτι της Κύπρου το 1998, «Μέλη», γλυπτική, στο «Επίκεντρο» το 1999, «Past Revisited», μεικτή τεχνική στη Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη το 2003, και «Aυτόπτης», μεικτή τεχνική & video στην γκαλερί a.antonopoulou, Αθήνα, το 2004. Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.

http://www.edutv.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1001&Itemid=157

 

Για όσους ενδιαφέρονται, έχουν αναρτηθεί τα αποτελέσματα για το διαγωνισμό των ΕΛΤΑ:
επισκεφθείτε αυτή τη διεύθυνση και κατεβάστε το αρχείο

http://www.dnc.asfa.gr/index.php?searchword=%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1+%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%B1&ordering=&searchphrase=all&Itemid=61&option=com_search&lang=el

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΘΕΜΑ: ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Συγκροτήθηκαν οι ομάδες των φοιτητών, που θα προσφέρουν εθελοντική εργασία στο Ειδικό Σχολείο. Πρώτιστα όμως, επειδή θεωρώ ότι αυτό θα τους βοηθήσει σε αυτήν τους την προσπάθεια, αναφέρω ένα κείμενο της ψυχολόγου Βικτώρια Πρεσκάτε το οποίο είναι ειδικά γραμμένο για όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Τα μικρά παιδιά με ειδικές ανάγκες (π.χ. αυτισμός, νοητική υστέρηση, σύνδρομο Down, εγκεφαλική παράλυση), θα πρέπει να τα προσεγγίζουμε με σεβασμό, προσοχή και ταπεινότητα. Να είμαστε έτοιμοι να διδαχτούμε από εκείνα, όπως και εκείνα από εμάς. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες ‘’καταλαβαίνουν’’ λιγότερα από τα παιδιά του μέσου πληθυσμού, άρα να συμπεραίνουμε ότι δε χρειάζεται να τους μιλάμε τόσο όσο στα υπόλοιπα παιδιά. Κάποια σημεία που είναι σημαντικό να προσέχουμε κατά την ενασχόλησή μας με αυτά τα παιδιά είναι τα εξής:

Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, από τη βρεφική ηλικία ακόμη μπορούν να εισπράξουν τις αρνητικές διαθέσεις , σχόλια όπως και τα παιδιά του υπόλοιπου πληθυσμού. Ποτέ δε λέμε μπροστά τους καταστροφικά σενάρια για το ‘’τι θα απογίνει’’ Τα παιδιά συχνά εισπράττουν αρκετά βλέμματα λύπης και σοκ από τρίτους. Από την άλλη μεριά είναι ικανά να εισπράττουν τα θετικά σχόλια, διαθέσεις και σκέψεις, τα οποία τα χαροποιούν και τα οποία θα πρέπει να προσφέρουμε άφθονα. Το παιδί τραυματίζεται από την ατμόσφαιρα των αρνητικών σχολίων και της αρνητικής σκέψης. ‘Οσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, τα φροντίζουμε με χαρά και αίσθημα ευγνωμοσύνης. Δε φοβόμαστε τον πόνο. Κάποιες στιγμές θα στεναχωρηθούμε, είναι ανθρώπινο. Όμως η χαρά που τους δίνουμε είναι πολύ μεγαλύτερη και σημαντικότερη από τον πόνο που νιώθουμε. Δε νιώθουμε οίκτο ή υποτίμηση για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες σαν να είναι ελαττωματικά. Περνούν πολύ μεγάλη δοκιμασία και αξίζουν το θαυμασμό και την αναγνώρισή μας, όχι τον οίκτο μας. Πάντα μαθαίνουμε από τα παιδιά- όλα τα παιδιά- αν τα προσεγγίσουμε με ταπεινότητα και ειλικρίνεια.

Πολλές φορές, στην προκατάληψή μας, θεωρούμε ότι το παιδί ‘’δεν καταλαβαίνει’’. Όμως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πλήρως τι ακριβώς καταλαβαίνει και τι όχι. Τους μιλάμε κανονικά, η επικοινωνία είναι το ίδιο απαραίτητη, όπως και σε όλα τα παιδιά. Τα κοιτάμε στα μάτια όταν τους μιλάμε, χωρίς όμως να τα πιέζουμε. Τους ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε κάτι λανθασμένα, ή τους προκαλούμε δυσφορία. Όταν κουραζόμαστε αντί να εκνευριστούμε τους εξηγούμε ότι χρειαζόμαστε λίγο χρόνο έξω ή για να κάτσουμε. Όταν φεύγουμε τους λέμε ‘’γειά’’, ότι τα αγαπάμε, ότι περάσαμε καλά μαζί τους, ότι θα ξανάρθουμε (αν πρόκειται να το κάνουμε).

Τα παιδιά επικοινωνούν πάντα με τον τρόπο τους, π.χ. τη γλώσσα του σώματος. Η γλωσσική επικοινωνία δεν είναι το μόνο είδος επικοινωνίας. Για παράδειγμα η αγκαλιά και το τραγούδι μπορούν να χαλαρώσουν ένα παιδί με σπασμούς και το κάνουν να γέρνει χαμογελαστό προς το μέρος μας. Προσέχουμε πολύ πώς τα αγγίζουμε, χρειάζονται ήπιες κινήσεις, με σεβασμό και χωρίς ασφυκτικές αγκαλιές. Δίνουμε τρυφερότητα στο παιδί, αλλά του δίνουμε και το χώρο να πει ‘’όχι’’ αν δε θέλει το άγγιγμα.

Τέλος πάντα χρειάζεται η αυτοεξέταση στα κίνητρα της προσφοράς μας , ειδικά όταν πρόκειται για εθελοντική εργασία. Το δόσιμο είναι σημαντικό να γίνεται για τη χαρά της προσφοράς, όχι για να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους ότι είμαστε ‘’καλοί’’.

Δεν πρέπει να έχουμε τη νοοτροπία του ‘’μάρτυρα’’, ότι κάνουμε ‘’θυσίες’’ για εκείνα, ούτε να κρατάμε στάση ανωτερότητας. Ακόμη κι αν δεν τους το λέμε απευθείας ,τα παιδιά εισπράττουν τη νοοτροπία ‘’ είδες τι έκανα θυσιάστηκα για σένα’’ και συνεπώς νιώθουν ενοχή , μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν και γιατί έχουν ανάγκη. Από την άλλη μεριά δεν πρέπει να αμφιβάλουμε για την αξία της προσφοράς μας όταν γίνεται από καρδιάς.

-------------------------------------------------------

Με βάση τις συμμετοχές καταρτίστηκε το εξής πρόγραμμα και αφορά στις δύο επόμενες εβδομάδες και συγκεκριμένα από 28 Μαρτίου μέχρι και 7 Απριλίου. Θεωρώ ότι είναι ένα ανοιχτό πρόγραμμα το οποίο επιδέχεται αλλαγές με βάση κάποια προβλήματα τα οποία ενδεχόμενα θα προκύψουν κατά την εφαρμογή του. Αλλά πρέπει κάπως να ξεκινήσουμε και βλέπουμε στην πορεία.

Δευτέρα 28/03/2011

Σοφία Τασχουνίδου - Αναστασία Τριανταφυλλίδου - Ειρήνη Φουντουραδάκη

Τρίτη 29/03/2011

Νικόλας Πασαλιμανιώτης - Αχιλλέας Ζάζος - Θωμάς Μακινατζής - Αριστείδης Σαραντόπουλος.

Πέμπτη 31/03/2011

Τάσος (γαμπρός μου)

Φώφη Χαμπάκη

Δευτέρα 04/04/2011

Σοφία Τασχουνίδου – Αναστασία Τριανταφυλλίδου—Ειρήνη Φουντουραδάκη.

Τρίτη 05/04/2011

Αννα-Μαρία Σαμαρά - Ρένα Γουμπερίτση—Μαρία-Φλοριάν Φλοριανού.

Πέμπτη 07/04/2011

Τάσος (γαμπρός μου)

Ελένη Δινοπούλου.

Ο καταμερισμός έγινε για να είναι πιο λειτουργικές οι ομάδες και για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Καλό είναι να μην αυτενεργούμε και να προβαίνουμε σε οποιαδήποτε πράξη κατόπιν συνεννόησης και κοινής απόφασης. Δημοκρατικές διαδικασίες.

Οσον αφορά στο θέμα των υλικών, τα μεν χρώματα τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε αποκλειστικά εμείς θα τα προμηθευτούμε από το χρωματοπωλείο του Σιάπα Βασίλη – Βας. Αμύντα 3- Τηλ.: 2385025930. Το ποσό που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανέρχεται στα 300 euro. Η ομάδα της Δευτέρας θα χρησιμοποιήσει τα 100 euro καθώς και οι άλλες δύο των υπολοίπων ημερών ανά 100 η κάθε μία.

Ότι χρώματα ή υλικά θα χρειαστούμε τα οποία θα τα δουλέψουμε μαζί με τα παιδιά θα μπορέσουμε να τα προμηθευτούμε από το βιβλιοπωλείο ‘’ Το μαγαζί σας’’ - Γιάννης Νικολαίδης τηλ. 2385028766. Εκεί δεν έχουμε περιορισμό στο θέμα των χρημάτων. Προσοχή όμως σύνεση.

Κυρίως όμως πριν προβούμε σε οποιαδήποτε αγορά, ενδείκνυται η γνωριμία με τα παιδιά για να μπορέσουμε να κάνουμε τη σωστή επιλογή για τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργήσουμε και θα συνεργαστούμε μαζί τους.

Ελπίζω να τα καταφέρουμε να συνεργαστούμε με επιτυχία. Σίγουρα έχουμε να ‘’κερδίσουμε’’ και σαν άνθρωποι αλλά και σαν καλλιτέχνες.

Η όλη μας προσπάθεια θα καταγράφεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και ευελπιστώ ότι θα μπορέσουμε στο τέλος να μιλήσουμε γι’ αυτήν μας την εμπειρία με τους συμφοιτητές μας , που δε λαμβάνουν μέρος .

Ευχαριστούμε τον καθηγητή μας Κο Χάρη Κοντοσφύρη για την παρότρυνση του να ασχοληθούμε με αυτά τα παιδιά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ''ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΩΦΟΤΟΣ''(Γ.ΡΙΤΣΟΣ)

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου..

Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Βία στα... Θέατρα : "In-Yer-Face Theater"

In-yer-face Theater είναι το θέατρο που σε αρπάζει από το γιακά και σε ταρακουνάει μέχρι να πάρεις το μήνυμα.

Το λέει και η φράση “in-yer-face”, παράφραση του “in-your-face” που σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση σημαίνει “στα μούτρα”!
Αυτό ακριβώς κάνει το “In-yer-face Theater”, δεν περιορίζεται σε υπαινιγμούς, δείχνει τα πράγματα όπως είναι, φρικιαστικά, αποκρουστικά. Παραβιάζει το ζωτικό χώρο του θεατή και τον εξαναγκάζει να γίνει μέρος μια θεατρικής πράξης σκανδαλωδώς ωμής, προκλητικής, δυσάρεστης. Δεν μένει στην αναπαράσταση γεγονότων, προ-καλεί τους θεατές να μπουν μέσα και να αισθανθούν τα ακραία συναισθήματα των χαρακτήρων. Το “In-yer-face Theater” είναι θέατρο πρωτίστως βιωματικό.

Τα πρώτα δείγματα του είδους εντοπίζονται σε θεατρικούς πειραματισμούς της εναλλακτικής σκηνής της Αγγλίας του 1960, δεν είναι όμως πριν τη δεκαετία του ’90 που το “In-yer-face Theater” γίνεται το κυρίαρχο είδος και η επιλογή πολλών σπουδαίων θεατρικών συγγραφέων της εποχής, δημιουργώντας μια νέα αισθητική। Γιατί το ’90 και όχι πρωτύτερα; Προφανώς διότι η λογοκρισία που απαγόρευε παλαιότερα κείμενα όπως αυτά του Βέντεκιντ, έλαβε τέλος, ευνοώντας κι ενθαρρύνοντας κάθε ακρότητα στη σκηνή. Μερικά τρανταχτά ονόματα συγγραφέων που υπηρέτησαν το είδος και παρουσιάζονται συχνά και στη χώρα μας είναι: Sarah Kane (Ψύχωση,Blasted), Mark Ravenhill (Shopping and Fucking), Anthony Neilson (Penetrator).

Από τότε μέχρι και τις μέρες μας το είδος συνεχίζει να κερδίζει έδαφος στις προτιμήσεις του κοινού. Αν είσαι θεατρόφιλος θα το έχεις προσέξει, μπορεί οι κωμωδίες να μη χάνουν την πρωτοκαθεδρία αλλά τα σκληρά, πολιτικοκοινωνικά έργα ελκύουν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού.

Με θέματα που ποικίλουν από δολοφονίες και βιασμούς μέχρι κανιβαλισμό και βασανισμούς τα έργα αυτά καταφέρνουν να σοκάρουν με τις ακρότητες στο λόγο και την εικόνα. Γιατί όμως τέτοια εμμονή με το να σοκάρουν; Ο Γ.Παλούμπης, σκηνοθέτης “της νέας γενιάς” που έχει ασχοληθεί με το είδος δηλώνει “Με την τροπή που έχει πάρει η πολιτική, κοινωνική και περιβαλλοντική κατάσταση, οι καλλιτέχνες του θεάτρου οφείλουν να ταρακουνήσουν, να κλωτσήσουν, να σπρώξουν, να τραβήξουν – όχι να ποζάρουν!” Κι είναι, πράγματι, άξιον απορίας, είναι δυνατό ένα έργο “ευγενικό”, “διακριτικό”, “λεπτεπίλεπτο” να προβληματίσει τον εξοικειωμένο με σκηνές ακραίου ρεαλισμού θεατή που έχει μάθει όχι μόνο να συζεί αλλά και να ψυχαγωγείται με τη βία;

Κι όμως η βία, ψυχολογική και σωματική, ουδέποτε εξέλειπε από το θέατρο. Τη συναντούμε από το αρχαίο δράμα μέχρι το Σαιξπηρ κι από τον Ιψεν μέχρι τον Μπρέχτ. Η ειδοποιός διαφορά των έργων αυτών με το σύγχρονο έργο είναι ο τρόπος παρουσίασής τους. Εγείρεται στο σημείο αυτό το ερώτημα, αρκεί ένα φρικιαστικό θέμα για να σοκάρει και να προβληματίσει το σύγχρονο θεατή ή χρήζει κι ενός ιδιαίτερου, εξίσου σοκαριστικού τρόπου παρουσίασης προκειμένου να επιτύχει το στόχο του; Χρειάζεται, δηλαδή, εκτός από θέμα, και θέαμα που σοκάρει;
Παραδείγματα σκηνικής πρόκλησης υπάρχουν πολλά.
Στην περφόρμανς “Πυρ”, ο Αμερικανός Κρις Μπάρτεν ζητά από φίλο του να τον πυροβολήσει στο μπράτσο, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τη σκηνή μέσα στα αίματα. Πιο πρόσφατα,στην παράσταση Άμλετ από την ομάδα Societas Raffaello Sanzio, ο πρωταγωνιστής αφοδεύει επί σκηνής και κατόπιν χρησιμοποιεί τα κόπρανά του για να ζωγραφίσει στον τοίχο. Και ακόμη χειρότερα, στη Σεούλ ο πρωταγωνιστής στο “Πρώτο φιλί της ανθρωπότητας” όχι μόνο αφοδεύει επί σκηνής αλλά καταναλώνει μέρος των περιττωμάτων του, όσα μένουν τα πασαλείβεται και κάποια τα προσφέρει στους θεατές. Να μην παραλείψουμε, βέβαια, να αναφερθούμε στον ιταλό περφόρμερ που απαλλάσσεται από τα υγρά του πάνω σε κεφάλι ανυποψίαστου θεατή, καθώς και την περίπτωση της γαλλοκαναδής πρωταγωνίστριας στο έργο “Κορίτσια,κορίτσια” που κάνει εμετό επί σκηνής. Για το τέλος κρατώ τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, εγγονή του πατριάρχη της Σερβίας (!), η οποία εγκαταλείπει το σώμα της στις ορέξεις των θεατών στους οποίους διαθέτει μάλιστα ξυραφάκια, τανάλιες, παλούκια κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους για να “εγγράψουν” πάνω της, τις βίαιες φαντασιώσεις τους.

Πρόκληση για την πρόκληση;

Τελικά, θα’πρεπε να έχει όρια το θεατρικό κίνημα που δημιουργήθηκε με σκοπό να ξεπερνά τα όρια, να σπάει τα ταμπού, και μάλιστα συνεχίζει να “πουλάει” για το λόγο αυτό;

Ένα είναι σίγουρο, το “In-yer-face Theater” έχει τέτοια δύναμη κι ασκεί τέτοια επιρροή που σε αναγκάζει να αντιδράσεις - είτε θέλεις να ανέβεις αμέσως πάνω στη σκηνή για να σταματήσεις αυτό που συμβαίνει είτε αποφασίζεις ότι είναι ό,τι καλύτερο έχεις δει και επιστρέφεις το επόμενο βράδυ για μια δεύτερη ανάγνωση.

3ος Διαγωνισμός Φωτογραφίας "Ειρήνη Είναι" - Διεθνής!

Για 3η χρονιά η ΜΚΟ Κόσμος Χωρίς Πολέμους και Βία, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNESCO διοργανώνει το Διαγωνισμό Φωτογραφίας «Ειρήνη Είναι», και μάλιστα φέτος είναι Διεθνής!

Το θέμα του φετινού διαγωνισμού, είναι η Ανθρώπινη Πολυμορφία.

Η συμμετοχή είναι δωρεάν και ανοικτή προς όλους, ενώ υπάρχει και ειδική κατηγορία για μαθητές. Η συμμετοχή γίνεται αποκλειστικά από την ιστοσελίδα του διαγωνισμού www.eirinieinai.gr

Όπως θα δείτε και στην ιστοσελίδα, πολλές φωτογραφικές ομάδες και λέσχες σε όλη την Ελλάδα υποστηρίζουν και φέτος το διαγωνισμό, ενώ ζητάμε και τη στήριξη από άλλες που δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να επικοινωνήσουμε και να συνεργαστούμε.

Ευχαριστούμε όσους μας στηρίζουν και αυτή τη χρονιά λοιπόν, ανάμεσα σε αυτούς και το dpgr.gr που για άλλη μια χρονιά είναι χορηγός επικοινωνίας του διαγωνισμού.

Περιμένουμε τις συμμετοχές σας και είμαστε ανοικτοί φέτος για μια πιο άμεση συμμετοχή από ομάδες ή πρόσωπα για να ενδυναμώσουμε τόσο το διαγωνισμό όσο τις εκθέσεις που θα ακολουθήσουν (η έκθεση με τις καλύτερες φωτογραφίες του διαγωνισμού του 2010 ταξίδεψε σε 8 πόλεις!)

Ποιητής μόνος ψάχνει....στο Αμύνταιο

X-Rite Color IQ Test

X-Rite Color IQ Test 

Japan 11/3/11

ΠΟΙΗΣΗ & ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ & ΕΦ/ΣΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ.

Στην πρώτη εκδήλωση της νεοσύστατης Στέγης Γραμματων & Τεχνών Αμυνταίου 6 εικαστικοί καλλιτέχνες θα διαδράσουν στην ανάγνωση των ποιημάτων κάτω απο τη μουσική πιάνου,σαξοφώνου και κιθάρας. Οι καλλιτέχνες ειναι: Ελευθεριάδης Βασίλειος,Ζάζος Αχιλλέας,Ιωαννίδης Γιώργος,Καλοκύρη Χρύσα,Μακιναντζής Θωμάς και Μραγιάντσης Βαγγέλης.Ποιήματά της θα διαβάσει η Μάγδα Χριστοπούλου.
   Η εκδήλωση θα γίνει στο ξενοδοχείο "Αίθριον" τη Δευτέρα 21/03/2011 και ώρα 20:00μ.μ. ύπο την αιγίδα Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών Αμυνταίου και Σχολικής Βιβλιοθήκης ΕΠΑ.Λ. Αμυνταίου.

Προκήρυξη Διαγωνισμού

 Η Εταιρία Οικοτουρισμού Αμυνταίου σε συνεργασία με το Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας, γνωστοποιούν την προκήρυξη διαγωνισμού εικαστικών έργων για δημιουργία συλλεκτικών ετικετών κρασιού.

ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

Η συμμετοχή στο διαγωνισμό είναι ελεύθερη για όλους τους φοιτητές του Τμήματος Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας, ανεξαρτήτως ηλικίας, έτος σπουδών.

Θεματολογία:  H θεματολογία είναι ελεύθερη.  Τα έργα θα χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία συλλεκτικών ετικετών κρασιού αφού προηγηθεί  γραφιστική επεξεργασία. Το εικαστικό έργο αποτελεί έμπνευση για τον εφαρμοσμένο δημιουργό-γραφίστα και θα κρατήσει αναλλοίωτη μέχρι και 60% της αναγνωσιμότητας του έργου. Θα αναφέρεται το όνομα του δημιουργού με τα αρχικά χαρακτηριστικά του τμήματος ΤΕΕΤ Δυτικής Μακεδονίας με διακριτικότητα στην πίσω ετικέτα. Σε περίπτωση επανάληψης της συλλεκτικής έκδοσης πρέπει να αδειοδοτηθεί και να επανασυμφωνηθεί από τον δημιουργό.)

Προϋποθέσεις : Οι διαστάσεις των έργων που θα υποβληθούν δεν θα πρέπει να είναι μικρότερες από 0,30m και μεγαλύτερες από 1,50m. Επιτρέπεται η χρήση οποιουδήποτε υλικού. Πίσω από κάθε έργο θα πρέπει να είναι γραμμένα ο τίτλος του έργου καθώς και τα ακόλουθα στοιχεία του/της διαγωνιζόμενου/ης φοιτητή/τριας: Όνομα, Επώνυμο, τηλέφωνο, e-mail και πλήρης ταχυδρομική διεύθυνση.

Ασφάλιση: Σε περίπτωση φθοράς, απώλειας, μερικής ή ολικής κακοποίησης του έργου  από την παραλαβή της εταιρίας μέχρι την παράδοση επιστροφής του στη γραμματεία του τμήματος αποζημιώνεται ο δημιουργός με το ποσό των 50.00 ευρώ, ανεξαρτήτου μεγέθους.

Δήλωση Συμμετοχής και παράδοση έργων: από 28 Μαρτίου έως 22 Απριλίου, στη γραμματεία της σχολής (Υπεύθυνη: Μάγδα Χριστοπούλου). (Πληροφορίες: Χάρης Κοντοσφύρης, 6974066236).

  Τα έργα θα εκτεθούν για το κοινό στο οινοποιείο της ΕΑΣ Αμυνταίου από το Σάββατο 14 Μαΐου (έναρξη έκθεσης)  έως Κυριακή 22 Μαΐου finishage-γιορτή λήξης.

Την 22α Μαΐου ορίζεται η ημέρα όπου τα έργα θα δημοπρατηθούν από τους ενδιαφερόμενους οινοπαραγωγούς. Ελάχιστη τιμή εκκίνησης της δημοπρασίας ορίζεται το ποσό των 50,00ε ενώ το ύψος της προσφοράς για το κάθε έργο δεν έχει περιορισμό. Από τη στιγμή που ο ενδιαφερόμενος οινοπαραγωγός αγοράσει το έργο, δικαιούται το ίδιο το έργο καθώς και τα πνευματικά δικαιώματα για την μετατροπή του έργου σε ετικέτα συλλεκτικών φιαλών. Ο δημιουργός δε δικαιούται ποσοστό κέρδους από τις πωλήσεις των συλλεκτικών φιαλών. Μετά από το πέρας της διαδικασίας όσα έργα δεν επιλεγούν θα επιστραφούν στους καλλιτέχνες. Το κόστος μεταφοράς, ανάρτησης και παρουσίασης των έργων στην έκθεση επιβαρύνει τον διοργανωτή.

Την ίδια ημέρα, με το πέρας της διαδικασίας δημοπράτησης των έργων από τους ενδιαφερόμενους οινοποιούς, θα ακολουθήσει βράβευση των 3^ων καλύτερων έργων από τριμελή κριτική επιτροπή. Τα έπαθλα θα είναι 2ήμερες εκδρομές στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Αμυνταίου με όλα τα έξοδα καλυμμένα (διανυκτέρευση, πλήρης διατροφή και δραστηριότητες υπαίθρου).

Σκοπός της εκδήλωσης είναι να κάνει ευρύτερα γνωστή την περιοχή του Αμυνταίου σαν οινοπαραγωγικό κέντρο και να διαδώσει τη δημιουργική συμμετοχή του Τμήματος Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτική Μακεδονίας στις παραγωγικές δομές.

--

Χρύσα Στεφανίδου

Υπεύθυνη Επικοινωνίας & Ενημέρωσης

Εταιρίας Οικοτουρισμού Αμυνταίου

Κιν: 6948063657

Εταιρία Οικοτουρισμού Αμυνταίου. 

ΑΜΥΝΤΑΙΟ, Γυμναστηρίου 9

Τ.Κ 53200 ΑΜΥΝΤΑΙΟ

ΤΗΛ 23860 24333

www.eovitsiou.gr

info@eovitsiou.gr

Shake the dust

For the two year olds who cannot be understood

Because they speak half english and half god

Shake the dust

ΚΑΝΤΙΝΣΚΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

Το 1896, ο τριαντάχρονος Βασίλι Καντίνσκι θα πάρει την οριστική απόφαση να φύγει από τη Μόσχα.

Θα εγκαταλείψει την ακαδημαϊκή του καριέρα -είχε σπουδάσει νομικά και οικονομικά, ενώ του είχε προταθεί και μια θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας- και θα εγκατασταθεί στο Μόναχο για να σπουδάσει ζωγραφική.



Δυο περιστατικά θα τον οδηγήσουν σε αυτή του την απόφαση: η έκθεση των Γάλλων ιμπρεσιονιστών στη Μόσχα και το “ανέβασμα” του Λόενγκριν του Βάγκνερ στο Βασιλικό Θέατρο.

Η εντελώς ‘νέα’ ενορχήστρωση του Λόενγκριν, θα αποκαλύψει στον Καντίνσκι τις δυνατότητες μιας συναισθητικής εμπειρίας.

Η σχέση ανάμεσα στα χρώματα και τους ήχους, η μυστική συνήχηση εικαστικής και μουσικής εμπειρίας, έμελλε να είναι το θεμέλιο της τέχνης του, που θα συνδύαζε το ορθολογικό με το μυστικιστικό στοιχείο:
«Τα βιολιά, οι χαμηλές νότες του βαθύφωνου και κυρίως τα πνευστά ενσάρκωναν συμπυκνωμένη την ώρα του δειλινού, για μένα τότε.
Είδα όλα τα χρώματα που είχα στο νου μου.
Άγριες, σχεδόν παράφορες γραμμές διαγράφονταν μπρος μου.
Δεν τόλμησα να χρησιμοποιήσω την έκφραση ότι ο Βάγκνερ είχε ζωγραφίσει μουσικά την “ώρα μου”.
Αλλά συνειδητοποίησα πως η τέχνη είναι γενικά πιο δυνατή απ' ό,τι νόμιζα και ακόμα πως η ζωγραφική μπορεί να αποκτήσει τόση δύναμη όση και η μουσική…»[1]

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=821#ixzz1GDTgoWdS

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ

τ ο μ α ύ ρ ο τ ε τ ρ ά γ ω ν ο.

Στο Μαύρο Τετράγωνο του Kasimir Malevich η ζωγραφική σύνθεση έχει απλουστευτεί σε μέγιστο βαθμό. Ένα μαύρο τετράγωνο σε λευκό πλαίσιο. Τόσο απλό, τόσο πολυδιάστατο. Σύμφωνα με τον Malevich “Το τετράγωνο = το αίσθημα. Το λευκό πεδίο = το κενό πίσω από αυτό το αίσθημα”, ένα αίσθημα κατάνυξης μπροστά στην απόλυτη φόρμα: “Βλέπω σε αυτό κάτι που οι άνθρωποι παλιότερα έβλεπαν στο πρόσωπο του Θεού”.⁴

Kasimir Malevich, The Black Square (1915)

Η σύνδεση ενός μαύρου τετραγώνου με το πνευματικό και το θείο είναι αρκετά άμεση για όποιον έχει εμπειρία από τη βυζαντινή τέχνη και την ορθόδοξη παράδοση: στη βυζαντινή τέχνη η προοπτική και οι αναλογίες αλλοιώνονται εσκεμμένα, ώστε να δημιουργηθεί μια ζωγραφική πραγματικότητα μακρινή από την καθημερινή εμπειρία. Ο αγιογράφος προσεγγίζει το υπερβατικό μέσα από το γεωμετρικό, το διδιάστατο και το σχηματοποιημένο. Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς ο καπνός των κεριών μαυρίζει τα χρώματα της εικόνας, πολλές εικόνες στις ορθόδοξες εκκλησίες καταλήγουν να είναι ένα σχεδόν μαύρο ορθογώνιο κομμάτι ξύλου, χωρίς να διακρίνεται σχεδόν καμία παράσταση μέσα στον αχνό φωτισμό των κεριών⁵. Και όμως, οι πιστοί εξακολουθούν να βλέπουν μέσα σε αυτό το θείο και να το προσκυνούν. Ένα μαύρο τετράγωνο δέχεται πια τις προσευχές των πιστών.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

,τι:
H Τέχνη του Βιβλίου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών

Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης έχει τη χαρά να φιλοξενήσει την έκθεση του Εργαστηρίου Γραφικών Τεχνών .
- Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. H έκθεση που έχει τον τίτλο «Ό,τι: H Τέχνη του Βιβλίου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών», θα παρουσιαστεί από τις 16 Φεβρουαρίου μέχρι την 1η Μαΐου 2011.

Τι συμβαίνει όταν η τυπογραφική σελίδα παίρνει τη θέση του καβαλέτου και του τελάρου;

Tο Εργαστήριο επιμένει και συγκεντρώνει ό, τι έχει: ιδέες, λέξεις, εικόνες, σελίδες και βιβλία. Δάσκαλοι, φοιτητές και υπότροφοι, σχεδιάζουν μαζί ένα μεγάλων διαστάσεων βιβλίο-εγκατάσταση, που ξεδιπλώνεται στις αίθουσες του Μεγάρου Σταθάτου, οι σελίδες του οποίου δημιουργούν ένα περιβάλλον και σχηματίζουν μια διαδρομή, όπου ο επισκέπτης καλείται να περιηγηθει.

Η εκθέση περιλαμβάνει ειδικό αφιέρωμα στην ιστορία του Εργαστηρίου: εκτίθενται οι «Δέκα Λευκαί Λήκυθοι» (1956), το τελειότερο βιβλίο της ελληνικής καλλιτεχνικής τυπογραφίας, καρπός πολυετούς και επίπονης δουλειάς από τον Γιάννη Κεφαλληνό, Ιδρυτή του Εργαστηρίου, και τους φοιτητές του. Παράλληλα, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά τις νεανικές τυπογραφικές απόπειρες γνωστών μετέπειτα καλλιτεχνών, όπως της Βάσως Κατράκη, του Χρόνη Μπότσογλου, του Γιάννη Μπουτέα, της Νέλλας Γκόλαντα, της Άριας Κομιανού, και πολλών άλλων.

Τα εκθέματα περιλαμβάνουν μια επιλογή από τα καλλιτεχνικά βιβλία των φοιτητών του Εργαστηρίου, αποτέλεσμα έρευνας και πειραματισμών της τελευταίας δεκαετίας. Ευφάνταστα και απρόβλεπτα, τα βιβλία παντρεύουν εικόνα και κείμενο με παραδοσιακές και σύγχρονες μεθόδους στοιχειοθεσίας και εκτύπωσης και είναι αυτά που ενέπνευσαν την εγκατάσταση.

Η έκθεση αυτή, με τα βιβλία των καλλιτεχνών (νέων και παλαιότερων) που δούλεψαν στο Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών - Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί απο-τυπώνει μια σημαντική πλευρά της ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Νεοφύτου Δούκα 4 / Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1
Τηλ.: 210 7228.321-3
Αθήνα

Κορμπάκης

  Το παρόν κείμενο είναι μία μικρή περιγραφή της δουλειάς μου μέχρι στιγμής.
Η αφετηρία πίσω από τη δουλειά μου είναι η έννοια άνθρωπος και πιο συγκεκριμένα ο ορισμός της που σύμφωνα με μία ετυμολογική ανάλυση προέρχεται από το ἄνω + θρώσκω (αναπηδώ) + ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ, βλέπω), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους, (βλέπε και βικιπέδια ).
Η ζωγραφική μου αυτή την περίοδο ασχολείται με την απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Είναι μια μελέτη στην ανθρώπινη φιγούρα και πως μπορεί να αποδοθεί τελικά η παραπάνω έννοια, οπότε το στοιχείο του πειραματισμού υπάρχει ακόμα. Η ζωγραφική μου είναι αναπαραστατική μιας και με έχουν επηρεάσει τόσο ζωγράφοι όπως ο Gerhard Richter, Chuck Close , Gottfried Helnwein, αλλά και ο Υπερρεαλισμός ως καλλιτεχνικό κίνημα γενικότερα, μιας και βρίσκω πολύ ελκυστική την ιδέα να απεικονίζεις με τόσο αληθοφανή και λεπτομερή τρόπο ένα θέμα στοχεύοντας σε νοήματα και έννοιες. Τόσο η διαδικασία όσο και το αποτέλεσμα αυτής της ζωγραφικής πιστεύω πως έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Παρακάτω είναι μερικές φωτογραφίες από σχέδιά μου μέχρι στιγμής. Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση να παρουσιάσω εδώ τη δουλειά μου.

Κορμπάκης Γεώργιος