Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Λάβα το νερό κυλάει στον ύπνο μας


Όταν δεν ξέρω ποιος είμαι, είμαι αυτό που είμαι, είπε ένας σοφός. Στρόπες και γρατίλια στο σκοτάδι συναντιούνται με κουβέντες κάτω από το νανουρισμένο Δεκεμβριάτικο φεγγάρι. Το τοπίο έγερνε και η φωτιά στέγνωνε την λάσπη. Όσοι παρευρέθησαν δέχτηκαν το κτήνος φως της φωτιάς, ανέπνευσαν το μαλάκωμα της στάχτης. Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης ήταν εκεί!

Ομόνοια, 6/01/2011

Χάρης Κοντοσφύρης

1 σχόλιο:

  1. θαμπα τρεμμαμενα αιωρουμενα αντικειμενα...και η λαμψη των ματιων τους περασε φευγαλεα απο την σκεψη μου..Ολα φανταζουν σαν ονειρο!Ονειρο με χρωματα εντονα..χρωματα της φωτιας, αλλα και της νυχτας! η απολυτη αποδειξη της ζωης..η απολυτη υπαρξη της ελευθεριας...μεσα απο τις φλογες, που ξετιλιγονταν σαν μια αιθερια υπαρξη που χορευε πανω απο τα φλογισμενα ματια των θεατων της, ξαφνικα νιωθω ευτυχισμενη..ελευθερη..! σε επιττασει να ζησεις την στιγμη αυτη χωρις κατι αλλο να σου κλεβει την προσοχη..! Η Ζωη ειναι ιδια ,το μονο που αλλαζει ειναι ο τροπος που την αντιμετωπιζεις λενε..κ ομως! εγω τωρα ενοιωσα ζωντανη..!!ισως να φτεει η πυρακτωμενη χορευτρια που με κοιταζει..ισως παλι να ψαχνω απο καπου να πιαστω για να μπορω να πω πως ζω..!

    (σκεψεις πισω απο το φως της φωτιας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή