Απάντηση σε έναν φίλο

Φίλε μου, φυλακίζω την εικόνα σου για να τη μετουσιώσω σε έργο ψυχής. Προσεγγίζω το απύθμενο τίποτα για να ελαχιστοποιήσω τη δική μου υπόσταση. Είναι νύχτα, μιά μισοτελειωμένη ζωγραφιά με περιμένει στο διπλανό δωμάτιο. Προσδοκά τη δική μου διάθεση για ολοκλήρωση. Στο μυαλό μου τριγυρίζει εκείνο το παράθυρο που ''κοιτάζει'' το χιόνι. Θαρρώ πως νιώθω και τον αέρα να μου χαιδεύει το πρόσωπο, αργά και σταθερά. Ακούω και τη συνομιλία σου με το ραδιόφωνο. Ξέρεις τί κάνω: Σου "κλέβω" τη μαγεία εκείνης της δεδομένης στιγμής, όπου το κάθε τι φιλτραρισμένο από την έννοια του τίποτα αποκτά την πραγματική του ουσιαστική ερμηνεία. Η μισοτελειωμένη ζωγραφιά μπορεί να περιμένει, τα παιδιά με φωνάζουν να παίξουμε μαζί στο χιόνι. Οι φωνές τους είναι η δική μας ξεχασμένη αλήθεια. Η δική μας χαμένη αθωότητα. Σε ευχαριστώ και γι' αυτό το ταξίδι.