Το μεσημέρι εκείνο η Άγγε ταξίδεψε ψηλά με ένα όνειρο. Στον ύπνο της ένας κεφάτος γιγάντιος άντρας μ’ ένα μόνο χέρι την κρατούσε αγκαλιά στο φως μιας υπαίθριας φωτιάς. Πολεμούσε τους ίσκιους που χόρευαν γύρω του κατάχαμα με το άλλο του χέρι. Η κοιλιά του σφιγγόταν, έλαμπε ολόκληρος λες και ήταν γυαλισμένος με κερί. Αυτής το δέρμα ξεφλούδιζε και έπεφτε σαν χιόνι. Καιγόταν παραγεμισμένη με ξύλα. Ήταν η ίδια η φωτιά που έκανε τον γιγάντιο άντρα να λάμπει. Η φωτιά με το φως του και το σκοτάδι μεταμορφωνόταν αργά-αργά σε χώμα. Σε χώμα που θα την τραβούσε και θα την έπνιγε στην αγκαλιά του, αφήνοντας πίσω ένα τίποτα, ένα στριφογυρισμένο χνάρι, σαν αυτό που αφήνουν τα καβούρια στην άμμο όταν σκάβουν και χάνονται μέσα της. Ο γίγαντας ήταν ο θεός των μικρών πραγμάτων που καίγονται για να φλογίζουν όλους εμάς. Ο Φίλιππος Καλαμάρας έδωσε το εναρκτήριο πυρ στην φωτιά της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας.
Ομόνοια, 14/01/2011
Χάρης Κοντοσφύρης
---
Φωτογραφία: Άννα Κάππα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου