Η ζωγραφική, όπως έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης, τρέφεται από τη μοναξιά και τη σιωπή. Εκεί, στα αθόρυβα διαλείμματα της πανεπιστημιακής ζωής, όταν τα βλέμματα απαιτούν και τα λόγια περισσεύουν, η τέχνη βρίσκει τον χώρο να μοιράσει απλόχερα την πνοή του χρώματος, τον αέρα των σχημάτων, την ίδια της την παρουσία. Η σιωπή γίνεται ο κρόταφος ενός έργου τέχνης.
Πώς δίνει κανείς μορφή στον ήρωα;
Δύσκολο το ερώτημα… δύσκολες και οι απαντήσεις…
Το σίγουρο είναι ότι, ως δημιουργός, πρέπει να λάβεις υπόψη σου ορισμένες παραμέτρους σταθερές διαχρονικά. Η γλυπτική σε δημόσιο χώρο δεν ταυτίζεται με την ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία ή με ένα μουσειακό έκθεμα, καθώς το υπαίθριο γλυπτό «συνομιλεί» με όλους και επιδιώκει τη γενική αποδοχή.
Μαρίνα Γκιόκα
Παρουσίαση Διπλωματικής Εργασίας.
Molding identity
Η δουλειά μου εστιάζει στην έννοια της ταυτότητας ως μίας διαρκούς διαδικασίας που σχηματίζεται μέσα από την αλληλεπίδραση με το κοινωνικό πλαίσιο. Ο πηλός λειτουργεί ως βασικό υλικό και σύμβολο : καλύπτει, βαραίνει, αφήνει ίχνη και μνήμες, όπως ακριβώς οι κοινωνικές επιβολές που διαμορφώνουν το άτομο. Η ταυτότητα παρουσιάζεται όχι ως σταθερή, αλλά ως ανοιχτή, εύπλαστη και πάντα υπό διαπραγμάτευση- ένα πεδίο σύγκρουσης αλλά και δημιουργίας.
Ο Καβαφικός στίχος αναδεικνύει το ήθος εκείνων που, γνωρίζοντας πως η ήττα
είναι αναπόφευκτη, παραμένουν σταθεροί στις αξίες τους. Αυτοί είναι οι ήρωες
που πράττουν το σωστό όχι για να νικήσουν, αλλά γιατί το καθήκον και η
αξιοπρέπεια το επιβάλλουν. Η ηθική τους υπεροχή δεν εξαρτάται από την έκβαση,
αλλά από την εσωτερική τους στάση — τη συνειδητή επιλογή της αρετής.
«Εντεύθεν και Εκείθεν» (2025) Χάρης Κοντοσφύρης, Σοφία Αντωνακάκη
Μικρή εγκατάσταση δαπέδου – Μεταβλητές διαστάσεις. Υλικά: ποτήρι νερού (γεμάτο), γλυπτική μύγα ρητίνης φυσικών διαστάσεων, κινητό τηλέφωνο ως ηχείο, ηχοτοπίο. Αλληλεπίδραση Κατερίνα Καρούλια.
Η εικαστική πρακτική της Αιμιλίας Παπαφίλιππου εξερευνά μια διαρκή ένταση ανάμεσα στο οργανικό και στο αχώριστο, το μετέωρο και το σταθερό – ένα σκηνικό όπου το χάος δεν είναι απλώς η απουσία τάξης, αλλά πρωταρχικός τόπος γένεσης και δυναμικής μορφοποίησης. Στο έργο της, το «ρίζωμα» λειτουργεί ως μεταφορά ενός βαθύτερου υποστρώματος: ενός δικτύου που αναδύεται, απλώνεται και διακλαδίζεται εντός και πέρα από το πλαίσιο, όπως ένα νευρωνικό δίκτυο ή ριζικό σύστημα που συνδέει σημεία, ιδέες και ενέργειες.
Στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων του Εικαστικού Εργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (ΤΕΕΤ) Π.Δ.Μ., η εικαστικός Αιμιλία Παπαφιλίππου θα μας εξοικειώσει με την έρευνά της γύρω από τη σχέση των Αντιθέτων Δυνάμεων — « δυνάμεων που αλληλοπροσδιορίζονται και αλληλοαναιρούνται, δημιουργώντας μια συνθήκη συνεχούς ισορροπίας και μετασχηματισμού » με τίτλο « + είδηση » .
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο / κυνηγάνε τους αστούς / πετσοκόβουν τα κεφάλια / από εχθρούς και από πιστούς
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο / κόβουν δεντρολιβανιές / και στολίζουν τα πηγάδια / για να πέσουν μέσα οι νιες
Τα παιδιά μες τα χωράφια / κοροϊδεύουν τον παπά / του φοράνε όλα τα άμφια / και το παν στην αγορά
Έλα κόρη της σελήνης / έλα και άναψε φωτιά / Κοίτα τόσα παλικάρια / που κοιμούνται στη νυχτιά
Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη / τους προγόνους τους πουλούν / και ό,τι αρπάξουν δεν θα μείνει / γιατί ευθύς μελαγχολούν (Μάνος Χατζιδάκης )
Η κοινωνική τρωτότητα και η ανισότητα στην καταστροφή: Η περίπτωση της Θεσσαλίας 2023
Επετηρίδα της ιστορίας των πλημμυρών στο καταποντισμένο τοπίο της Μεταμόρφωσης Καρδίτσας
«Εβρόντησε και έβρεξε· το νερό κατέβη μ’ ορμήν από τα βουνά. Ο ποταμός εφούσκωσε και τα χωράφια επνίγηκαν. Οι άνθρωποι, βουβοί και ταπεινοί, εκοίταζαν από τα παράθυρα το θυμό του Θεού.»
— Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο Αλιβάνιστος (1904)
Η Παρουσίαση είναι αφιερωμένη στη μεγάλη αναδρομική έκθεση που πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Takis (Παναγιώτη Βασιλάκη). Το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Takis, τιμά τον σπουδαίο δημιουργό με δύο παράλληλες εκθέσεις στα Μουσεία του Ιδρύματος σε Αθήνα και Άνδρο, οι οποίες θα διαρκέσουν έως τις 2 Νοεμβρίου 2025.
Η βάση της έκθεσης αρθρώνεται γύρω από μια νέα οντολογία της ύλης, που υπερβαίνει την παραδοσιακή αντίληψη της ως παθητικού υποστρώματος ή «πρώτης ύλης» για καλλιτεχνική διαμόρφωση. Εδώ, η ύλη αναγνωρίζεται ως ενεργός, ζωντανή, σκεπτόμενη και κοινωνικά φορτισμένη δύναμη.
Μετά την Ύλη: Η εμπειρία της περιέργειας στην μεταποιητική διεργασία της τέχνης
Η ύλη, σε όλες τις εκφάνσεις και μεταμορφώσεις της, δεν αποτελεί απλώς το υπόβαθρο της πραγματικότητας, αλλά το αρχέτυπο της ίδιας της ζωής. Από τα στοιχειώδη σωματίδια έως τον άνθρωπο, από τα άστρα έως τη γη, η ύλη εμφανίζεται ως αέναη διαδικασία οργάνωσης, κίνησης και μεταβολής. Δεν είναι παθητική ουσία, αλλά ενεργό θεμέλιο που παράγει μορφές, αναδεικνύει ρυθμούς και οργανώνει σχέσεις. Η ζωή δεν μπορεί να νοηθεί έξω από την ύλη. Η σκέψη και η παρουσία αναδύονται από την υλική οργάνωση· είναι οι τρόποι με τους οποίους η ύλη γνωρίζει και εκφράζει τον εαυτό της. Η επιστήμη, η φιλοσοφία και η τέχνη μάς έχουν δείξει πως η ύλη δεν είναι στατική· κινείται πάντοτε, ακολουθώντας τον χρόνο και τις αόρατες ροές του κόσμου. Όπως παρατηρεί ο Tim Ingold, τα υλικά ίχνη δεν είναι σκουπίδια· είναι σημεία εκκίνησης για νέες μορφές ζωής και δημιουργίας.
 |
| Μαρία Λαγού, Γλυπτική εγκατάσταση, "ΚΙΤ επιβίωσης", 2025, Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας |
Η εικαστικός Μαρία Λαγού μας μιλάει για την εγκατάστασή της και μας λέει:
"Ο Σπόρος ενσαρκώνει τις εξελίξεις χιλιάδων χρόνων βελτίωσης των φυτών από τους αγρότες, καθώς και τον πολιτισμό της ελεύθερης παραγωγής-διατήρησης και ανταλλαγής σπόρων των γεωργικών κοινοτήτων ανά τους αιώνες. Αντίθετα, η κυρίαρχη νομοθεσία που σήμερα σχετίζεται με τους σπόρους στοχεύει στον έλεγχο των σπόρων μέσω της γενετικής μηχανικής και των πατεντών.
 |
| λεπτομέρεια εγκατάστασης |
Η Βάλλυ
Νομίδου, ο Γιώργος Αγρότης και
οι Σοφία Αντωνακάκη , Στέλιος Καράς, Χάρης Κοντοσφύρης, Βασίλης Σέντζας συνεκθέτουν από τις 20.03
– 25.04.2025 στην γκαλερύ της Λολας Νικολάου στην Θεσαλονίκη
Εγκαίνια Πέμπτη 20 Μαρτίου 2025, 18.00 – 21.30
Σε μια εγκατάσταση τριών αυτόνομων έργων η εικαστική τελετουργία της Βάλλυς Νομίδου δομείται δονούμενη από πλαστικότητα και οξύτητα ταυτόχρονα. Πρόκειται για μια λεπτεπίλεπτη, αλλά δυναμική διαδικασία ένωσης κατακερματισμένων στοιχείων , όπου ομολογείται τόσο η ένταση τομών, όσο και η ανάγκη επούλωσής τους. Επάλληλες ρυθμικές συνδέσεις λειτουργούν προς την αντίληψη δημιουργίας ολότητας σε ένα παιχνίδι συνομιλίας ανάμεσα στην ‘υλικότητα’ και τη ‘σκιά’ της.
Οι Εκπαιδευτικοί Καλλιτεχνικών Μαθημάτων (ΠΕ08) του Νομού Κοζάνης, παρουσιάζουν το εικαστικό τους έργο στον εκθεσιακό χώρο της Κοβεντάρειου Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Ο Σύμβουλος Εκπαίδευσης Καλλιτεχνών κ. Γιώργος Παλιάτσιος και οι Εκπαιδευτικοί Καλλιτεχνικών Μαθημάτων του Ν. Νομού Κοζάνης, απηύθυναν πρόσκληση συνεργασίας στη Διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κα Βασιλική Βόντσα και στο Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Αθανάσιο Παπαευαγγέλου για τη διοργάνωση εικαστικής έκθεσης με έργα των εκπαιδευτικών. Την πρωτοβουλία αυτή παράλληλα υποστήριξαν διοργανωτικά, η Κοβεντάρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη, ο αντιδήμαρχος πολιτισμού Ιωάννης Ιωαννίδης του Δήμου Κοζάνης και η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Η έκθεση υπό τον τίτλο «Οι Καλλιτέχνες της Εκπαίδευσης» στην Κοζάνη, αποτελεί την πρώτη από μία σειρά εκθέσεων σε 12 Νομούς (περιοχή αρμοδιότητας Συμβούλου Εκπαίδευσης Καλλιτεχνών).
