[...]μπορεί να με βλέπεις από κοντά να είμαι λίγο μαζεμένος, συνεσταλμένος, πολύ ευγενικός και ήσυχος. Μπορεί να με θαυμάσεις και να με ερωτευτείς, μπορεί η φαντασία σου να πλάσει θεούς και τέρατα για το πρόσωπο μου και να μη μάθεις ποτέ τι κρύβεται στις εσοχές της πραγματικότητας.
Μπορεί να μη σου πω τι με ενοχλεί, ούτε να σου χαλάσω το χατίρι. Μπορεί να νομίζεις πως πονάω ενώ είμαι μια χαρά, μπορεί να νομίζεις πως είμαι καλά και να λιώνω μέσα μου. Μπορεί να μη καταφέρω να εκφράσω αυτό που θέλω να πω και νοιώθω μόνο με λίγες κουβέντες πρωτού να με διακόψεις για να συμβεί διάλογος. Μπορεί να παρεξηγηθεί γρήγορα κάποια κίνηση μου ή λόγος μου. Μπορεί όλα αυτά να μη τα έλεγα ποτέ μπροστά σου χωρίς να έχω έρθει σε συναισθηματική φόρτιση. Γιαυτό τα γράφω τώρα, γιατί οι λέξεις και ο χρόνος είναι στην υπηρεσία μου, στο δωμάτιο μου, με τη μουσική και τα συναισθήματα μου. Οικεία. Και οφείλω να το κάνω αυτό για μένα, και για σένα, και για όλους τους ευαίσθητους ανθρώπους, όπου οι εποχές τους πάνε και τους φέρνουν. Η ευαισθησία δεν είναι δείγμα μη ανδρισμού ή αδυναμίας, η ευαισθησία είναι το αεράκι που σου χαιδεύει τα αυτιά και ανατριχιάζεις, είναι η νότα αυτή που κάνει το σώμα σου να παράγει δάκρυα, είναι η εικόνα αυτή που φαντασιώνεσαι στις πιο κρυφές σου ώρες. Η ευαισθησία είναι ενδεχομένως κάτι σπάνιο, τουλάχιστον όσον αφορά την έκφραση της. Εδώ κάπου έρχεται η Τέχνη ως μέσο να μετατραπεί αυτή η ευαισθησία σε υπεροχή και απόλυτη δύναμη, στα όρια του Θείου. Εδώ είναι που μέσω μιας υπερβολής, παρέχεται μια αρμονία στο ευαίσθητο άτομο, το οποίο δέχθηκε να γίνει σκλάβος της Μητέρας. Κάπου ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, εκεί συμβαίνουν οι πιο εκθαμβωτηκές εκρήξεις. [...]
Υ.Σ
Φλώρινα, σε φιλώ.
8/6/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου